Met de handen in het haar

[mirjam]

Hoi allemaal!

Het is lang geleden dat ik hier geweest ben en dat is helaas niet omdat het zo goed ging met m'n haar. Dat is nog nooit zo dun geweest, het lukt even niet....
Ik kon nu echter niet nalaten even hier te schrijven en Danëla te bedanken voor haar boek. Ik heb het toen ik het ontvangen had echt in één ruk uit gelezen en ik moet zeggen wat herkenbaar allemaal. Al die gevoelens die we allemaal zo goed kennen zo goed door jou verwoordt. Wat een prestatie, daar mag je echt trots op zijn, op de kwaliteit van het geschrevene maar zeker ook trots op de durf om de inhoud zo zwart op wit neer te zetten en te publiceren. Eindelijk hebben we wat om aan onze omgeving te laten lezen.
Ik moet met schaamte bekennen dat ik zelfs tijdens het lezen van je boek menig haartje heb getrokken terwijl er constant door m'n hoofd ging dat ik toch ook nodig moet stoppen met trekken. Ik weet het even niet, ik heb het gevoel dat ik in een tussenfase zit, ik kan/wil het nog even niet loslaten maar ben wel andere stappen vooruit aan het zetten. Ik weet even niet hoe ik het anders verwoorden moet. Toch zie ik het nog steeds wel positief in, ik heb echt het gevoel dat ik er af kom, verder weet ik het nu ook even niet.
Ik kan me voorstellen dat een heleboel van jullie geen flauw idee hebben wie ik ook alweer ben dus daarom nog maar even heel kort: ik ben Mirjam, 28 jaar, getrouwd en moeder van een heerlijke dochter van 8 maanden (Sanne), sinds mijn 16e heb ik ttm, vanaf mijn 19e weet ik dat het ttm heet....
Ik ga hier toch maar weer wat vaker komen, het doet me goed gewoon weer eens lekker m'n verhaal hier kwijt te kunnen bij lotgenoten.

Mirjam:)

[bolleke]

Hoi Mirjam,

Hé dat was een verrassing!
Jammer dat het nu niet zo goed met je gaat, maar toch weer oké om het hier te schrijven. En wat je schrijft, dat je net door het lezen van het boek, bent gaan trekken, dat vind ik heel normaal en verbaast me niets... (Je moest eens weten hoeveel haren er gesneuveld zijn bij het schrijven van het boek!). Maar dat was meestal op momenten dat de emoties heel hoog kwamen opzetten. Gevoelens die zelfs door te schrijven niet voldoende konden geventileerd worden...
Ik vind dat allemaal niet zo erg, achteraf bekenen. Het heeft zin gehad, ik moest erdoor! Maar op het moment zelf is het heel frustrerend, snap het wel... alweer zo herkenbaar...
Toch goed dat je positief blijft. Als er één boodschap is die ik wil meegeven met mijn boek dan is het dat we nooit, maar dan ook NOOIT de moed mogen opgeven!
Ook jou lukt het wel, ik weet het zeker!

Lieve groetjes, Daniëla

[mirjam]

Hoi!

Dank je voor je bemoedigende woorden, tot nu toe gaat het vandaag goed en jou woorden geven me even weer een zetje de goede kant op.
Ik kan me voorstellen dat er bij het schrijven van je boek menig haartje gesneuveld is, het is niet niks van zoveel jaar je levensgeschiedenis opschrijven. Ik heb veel gehad aan je woorden dat je moest leren leven bij de dag. Ik weet niet precies hoe je het verwoordde... Dat is iets wat ik inderdaad zo moeilijk vind, altijd maar vooruit denken, de problemen van de toekomst (die je allemaal in gedachten hebt bedacht) het liefst vandaag oplossen. Alles onder controle willen houden, doodmoe word je ervan maar zet die knop in je hoofd maar eens om. Toch is dat ook voor mij een belangrijk punt de goede richting op. Loslaten, loslaten,....

Groetjes,
Mirjam