nieuwkomer

[ilseke]

Laat ik mij eventjes voorstellen,
Mijn naam is Ilse en ik ben 28 jaar.
Sinds mijn 18 heb ik de neiging mijn haren uit te trekken en op te eten.
Eerlijk gezegd is het vroeger begonnen toen ik mijn haren in mijn mond stak en op de puntjes sabbelde. Toen mijn ouders uit elkaar gegaan zijn is het pas verergerd.
Van mijn lange haren is tegenwoordig niets over.
Ik krijg er maar geen deftig kapsel in, wat natuurlijk de situatie nog verergerd en ervoor zorgt dat ik nog meer in mijn haar pruts.

Toen ik na verloop van tijd in een depressie terecht kwam (na allerlei privé-tegeslagen) ben ik doorgestuurd naar een psycholoog.
Samen met haar heb ik enkele punten uitgediept en kwam ik erachter dat mijn haaruittrekken een naam heeft: Trichotillomania

Deze handelingen manifesteren zich voornamelijk wanneer ik gespannen ben of juist heel ontspannen (op verveling af). En eenmaal ik vertrokken ben is het moeilijk te stoppen.
Ik heb al veel methoden geprobeerd om het af te leren; eventjes op mijn handen gaan zitten, diep ademhalen, vuisten maken, mijn haar volsteken met haarspelden...

Wat voor mij belangrijk is om mij bewust te maken van de handeling. Er is een periode geweest dat ik gestopt ben (vlak nadat de sessies bij de psycholoog waren afgehandeld), maar ondertussen ben ik terug 'hervallen' in mijn oude gewoonte.

Telkens ik vrouwen zie met mooi lang haar voel ik een
steek van jaloezie en iedereen zegt mij dan: "Stop dan gewoon". Zij weten niet hoe goed het aanvoelt om het juiste haartje te vinden, het uit te trekken (liefst met het haarzakje er nog aan, of van die dikkere onregelmatige haartjes)en het uiteindelijk op te eten.
Soms doet mijn hoofdhuid echt pijn.

Er is maar 1 kapper die aan mijn hoofd mag komen, anders krijg je telkens te horen:" al die korte stukjes bovenaan, daar kan ik moeilijk iets mee doen"
Ik heb geen zin om telkens een uitleg te moeten geven. Vooral het deel van het opeten laat ik altijd weg.
Dit klinkt buitenstaanders te onsmakelijk in de oren.

Wanneer ik 1 dag gestopt ben geeft mij dat moed om verder te zetten, maar
soms verbrod ik daarna de hele week en zie ik het niet meer zitten.
Dan laat ik mij pas gaan!!!

Tegenwoordig fixeer ik mij niet meer op die lange lokken, maar wil ik graag een volle kop haar die er toch verzorgd uit ziet.

Misschien is mijn verhaal voor enkele onder jullie een hart onder de riem te weten dat je niet alleen bent.
Voor mij was het vinden van deze site dit alleszins.

Ilse

[Madelief]

Hoi Ilse,
O zo herkenbaar wat je schrijft. Ben jij nieuw hier? Welkom! Je schrijft het alsof je dat veel vaker gedaan hebt? Zo lees ik het tenminste. Goed hoor. Natuurlijk altijd prettig meerdere TTM-ers te horen. Erover praten maakt het toch gemakkelijker. Ik zal me nog even in het kort aan je voorstellen; Ik ben Madelief, 35 jr. en heb sinds mijn 13-de TTM. Met mijn TTM gaat het hellaas niet erg goed, maar ik vecht door en zal het proberen te overwinnen.
groetjes Madelief.

[bolleke]

Hoi Ilseke!

Wat fijn dat ook jij ons 'clubje' komt vervoegen! Ik ben bolleke, ben 44 jaar heb ttm sinds mijn 14e. Ik heb hier al heel veel steun gevonden van anderen en hoop voor jou hetzelfde. Momenteel gaat het heel goed met mij, ben bijna 4 weken trekvrij, maar ik weet dat dit geen zekerheid is. Hoe dan ook, met de steun van anderen zal ik blijven vechten! Hopelijk kunnen wij je helpen!
Enne... schrijf het maar lekker van je af hé!

Lieve groetjes, bolleke

[ilseke]

Hoi Bolleke,
enorm sterk van je dat je het reeds 4 weken plukvrij houdt. Hoe doe je het? Het is mij ooit 1x gelukt om +/- 2 maand te stoppen maar daarna is het terug begonnen met "eentje kan geen kwaad" en lap, ik was terug vertrokken. Net zoals bij roken, mag je nooit toegeven aan de gedachte dat 1 haartje geen kwaad kan. Ik ben het levende bewijs!!!
Heb gisteren bijna geen haartjes uitgetrokken, we proberen het af te bouwen. Ben jij in 1x gestopt?
Vind het echt enorm fijn dat ik deze site gevonden heb, ik kan met mijn verhaal wel terecht bij mijn vriend en mijn 2 beste vriendinnen, maar zij kunnen enkel begripvol zijn.
Bolleke, alvast bedankt voor de verwelkoming en ik denk dat je me op deze site dikwijls zal tegenkomen.
Je bent goed bezig, houden zo!!!;)
groetjes,
Ilse

[ilseke]

Aan Madelief,
sorry, maar ik had niet gezien dat ik nog een verwelkomingsmailtje gekregen had.
Ik dank je voor je reactie!! Heb je momenteel een dieptepunt in het haarplukken? Ik wil je gerust wat oppeppen hoor. Ik kom binnenkort terug naar deze site (moet nu dringend vertrekken naar mijn werk) Tot later?
Ilse

[mirjam]

Hoi!

Jouw verhaal is enorm herkenbaar zeg! Ik ben Mirjam, 26 jaar en ik heb ttm vanaf mijn 16e. Ik heb een tijd lang hulp gehad bij het RIAGG, een poos later ook nog gedragstherapie wat tijdelijk heel goed werkte, maar mijn ervaring is ook het toch weer hervallen in het trekken nadat de therapie is afgelopen.
Als ik trek zoek ik ook wel wat naar haren die anders voelen of waaarvan ik vermoed dat ze een "dik" haarzakje hebben. Ik eet vaak dat haarzakje op, eet jij de hele haar?
Ik draag mijn haar altijd strak in een staartje om de kale plekken te verbergen en als ik dan anderen met prachtig los haar zie loen dan ben ik bang dat dat er voor mij nooit meer in zit.
Ja en gewoon stoppen met trekken het klinkt zo logisch en simpel hè? Maar op de één of andere manier lukt mij dat dus ook echt niet. In ieder geval welkom op deze site en ik hoop dat je er wat aan hebt!

Groetjes van Mirjam

[bolleke]

Hoi Ilseke, en de anderen

Je vraagt hoe ik het doe... die 4 weken... trekvrij...
Ik wil hier heel graag op antwoorden, omdat ik dezelfde vraag aan Monique heb gesteld toen ik haar een aantal weken geleden op dit of op een ander forum ontmoette... nadat ze had verteld al 13 weken 'plukvrij' te zijn. Monique heeft me toen moed en steun gegeven en dat gevoel wil ik doorgeven...

Maar eigenlijk is het een heel lang verhaal, dus ik zal me wat beperken. Ten eerste wil ik duidelijk stellen dat ik niet van deze kwaal verlost ben. De drang is er nog steeds en waarschijnlijk zal ik ooit wel hervallen, na dertig jaar van vallen en opstaan word je wel iets voorzichtiger met je optimisme. Hoe dan ook, 4 weken is een hele lange periode en deze keer voel ik me enorm sterk, tenminste op het gebied van ttm. Er zijn andere spanningen en angsten in mijn leven, maar die zullen er altijd zijn, en dat geldt voor iedereen. Voorts wil ik ook wel zeggen dat het niet door één feit of oorzaak is gekomen maar door een samenloop van verschillende factoren. Ttm is meer dan haartrekken alleen en die puzzel valt nu met stukjes en brokjes in elkaar. Elke dag nog vind ik een nieuw puzzelstukje en elke dag nog vecht ik voor mezelf en voor een nieuw leven...

Van mijn 14 tot mijn 26 heb ik geprobeerd om alleen het hoofd te bieden aan ttm, maar toen wist ik niet dat het een naam had. Ik voelde me dus echt wel gek en schaamde me dood. Van mijn 26 (toen kwam ik dus aan de naam ttm) tot mijn 42 ben ik bij verschillenden therapeuten in behandeling geweest, nooit met blijvend resultaat.
In oktober van 2000 heb ik mijn ttm-levensverhaal geschreven aan een therapeut-auteur die een boek had uitgebracht over depressie. Ik werd door die man uitgenodigd voor een gesprek en we besloten om samen in zee te gaan, hij was niet gewoon mijn therapeut maar werd echt mijn 'krijgsmakker'... Het belangrijkste verschil met andere therapeuten was het feit dat hij NIET symptomatisch te werk zou gaan, dus geen gedragstherapie tov de handeling en hoe je die kan afbouwen en zo... Die man raakte me enorm door zijn warmte en zijn betrokkenheid. Hij legde zijn hand op zijn hoofd en bracht het toen naar zijn hart en zei toen: " Haar heeft met Hart te maken"... daar gaan we aan werken. Hij ging ervan uit dat iedere kwaal zijn verhaal heeft en dat zijn we dus eerst gaan omspitten. Het was een moeilijke en pijnlijke tijd. In die periode ben ik een vriendin moeten gaan opzoeken die ik meer dan 20 jaar voordien had 'achtergelaten'... ik had blijkbaar nog geen afscheid van haar genomen. Eigenaardig genoeg kwamen de daarbijhorende emoties die hij voorspeld had uit. Ik kon die vriendin nu 'plaatsen' en daardoor kregen de relaties die ik had tov mijn man en kinderen en vrienden een meerwaarde. Maanden later viel ik terug in een diepe put. Voor hem een signaal om te werken aan het volgende obstakel: het 'geheim'... de schaamte. We spreken nu van juli 2001. Samen met nog 7 andere cliënten ben ik toen voor een week naar een Grieks eiland geweest. In een sfeer van openheid en vertrouwen heeft hij mij toen geduwd om mijn 'geheim' toch maar mee-te-delen; 'delen is helen' is één van zijn lijfspreuken. Ik heb daar voor het eerst in bijna dertig jaar mijn geheim dus kunnen vertellen aan mensen die mij niet veroordeelden, die me niet gek vonden en die me geloofden (in tegenstelling tot mijn moeder)! Alweer een stap in de goede richting..
Daar, op Lesbos, heb ik ook geleerd dat ik een aantal wendingen aan mijn leven moest geven. Ik zou er nu werk van maken, genieten van het leven, van alle mooie momenten, de dingen doen die ik echt graag doe, opkomen voor mezelf, ook als dat soms betekent dat je daardoor anderen moet teleurstellen, proberen om mezelf niet meer voorbij te hollen maar af en toe eens kunnen 'foert' zeggen en de boel de boel laten, alleen nog je energie steken in die mensen die je belangrijk vindt en de anderen negeren, dus geen negatieve energie meer verspillen, je hebt je kracht nodig voor jezelf!
En het ging stukken beter... tot in november 2001... toen kreeg ik opnieuw een dip. Niet meer zo diep als in mei/juni... maar toch wel alweer een signaal voor mijn therapeut om aan de volgende stap te werken... moeder en kinderen. Want dat waren nog altijd mijn twee struikelblokken. De kinderen die nog steeds niet wisten wat ik deed, en zodoende ook niet waarom ik soms zo diep zat en zo verdrietig was. Mijn moeder die op mijn veertiende niet wou geloven wat ik deed: "dat kon toch niet dat ik zoiets deed, dat kon ik haar toch niet aandoen"... en toen heb ik dus maar gezegd dat mijn haar vanzelf uitviel en dat gelooft ze nu nog... al die tijd dus. En dat is voor mij wel een fustratie.
Hoe dan ook, als een geschenk uit de hemel ontdekte ik begin december dit forum en ook de ocd-vriendenkring en toen werd alles zo helder en zo duidelijk! Opeens stond ik niet meer alleen met mijn probleem, opeens waren er lotgenoten die hetzelfde voelden en deden. En door wat ik geleerd had in Griekenland was ik nu ook niet te verlegen om te schrijven en te 'delen'. En sindsdien is alles in een stroomversnelling terechtgekomen. Dank zij Monique ben ik er echt beginnen in te geloven, eindelijk iemand die er in slaagde om 'trekvrij' te zijn reeds weken lang, het moest dus lukken. Dank zij een paar hulpmiddeltjes slaagde ik erin om mezelf sterker te voelen. Vooral de woorden; "Je hebt dit niet nodig, je hoeft dit niet te doen, dit lost je probleem niet op..." die woorden zijn een steun voor me geweest.

Op 19 januari (4 weken terug dus) hebben wij; Monique en Madelief en ik elkaar ontmoet en ik hoop dat we elkaar binnenkort terug kunnen treffen, en dat jullie er dan ook bij zullen zijn! Ook de webmaster van deze site was er; Grover. Zijn woorden hebben mij die dag zo geraakt dat ik besloten heb om er nu echt voor te gaan; eindelijk kan ik ZIN geven aan een periode van 30 jaar lijden, eindelijk weet ik dat niets zinloos is. Zijn idee ook dat we door onze haren uit te trekken, onszelf 'ontkrachten' heeft me aan het denken gezet. En eigenlijk is er wel iets van, je ontneemt jezelf de kracht om die dingen te doen die je zou moeten doen maar waar je bang voor bent.
Niet meer om de problemen heen lopen dus, maar er recht tegenaan gaan, de kracht ligt echt in jezelf!
Sinds die dag ben ik dus 'trekvrij', toevallig???

Op 30 januari was er dan de volgende stap; samen met mijn man en de kinderen (18 en 15j) naar de therapeut. Een moeilijk gesprek, maar sommige stappen moet je kunnen en durven zetten in je leven om alweer een 'kruispunt' te kunnen oversteken. Alweer een mijlpaal, alweer een hoop balast dat van me afviel. Nu kan er ook thuis openlijk en ongedwongen over gepraat worden. Nu voel ik me ook hier gesteund. Want dat heb ik ondertussen ook wel geleerd; je komt er niet zo gemakkelijk vanaf, je mag nooit denken dat je er al bent, ttm ligt altijd op de loer, dus je hebt steun en sterkte en aanmoediging nodig ELKE DAG!!!

Behalve de therapeut en de ontmoeting met lotgenoten is er nog één aspect dat deel uitmaakt van mijn genezingsproces, ik laat me behandelen door een dokter-acupuncturist. Dit is eigenlijk gewoon een vervangingsmiddel voor medicijnen maar volgens mij veel doeltreffender. Hij werkt dus aan stemmingschommelingen en stabiliteit, de kleuren-acupunctuur werkt ook diep in op emoties en psychische problemen. Je hoeft niet in deze aanpak te geloven maar ik merk wel dat het helpt.

Vergeef me dat dit schrijven zo lang is geworden, maar het doet zo'n deugd...
Misschien is dit verhaal een beetje verwarrend, mail of vraag gerust als je hier meer wil over weten. Dit is belangrijk zowel voor jou als voor de anderen als voor mezelf, dus hier wil ik tijd voor maken!
Ik wens jou en alle anderen heel veel moed om de lange maar zinvolle weg te gaan!

Liefs, bolleke

[ilseke]

Hoi Bolleke,
hartelijk dank voor deze openhartige brief. Ik werd er even stil van.

Er zijn voor mezelf ook een aantal struikelblokken en ik weet dat zolang deze niet weggenomen zijn ik zal blijven lijden. Maar ik kan het NIET!
Ik kan niet naar die persoon gaan die mij gewoonweg van de een op de andere dag afgedankt heeft.
Ik weet het, ik ben heel erg koppig en daar bereik je niets mee, maar ik wil die pijn niet meer meemaken.

Chapeau dat jij wel die sterkte had om naar bepaalde personen in je leven toe te stappen om zaken uit te klaren!!!

Ik probeer nu -samen met mijn vriend- een eigen leven op te bouwen en hopelijk samen een gezinnetje te stichten.

Maar ik kan mezelf wel terugvinden in het feit dat er van de ene op de andere dag een klik in je om gaat waardoor je 'trekvrij' wordt.
'k Heb het zelf meegemaakt. Op een gegeven moment ging ik buiten bij mijn psychologe en het gesprek had me zo'n deugd gedaan dat ik gewoonweg gestopt ben. ( zoals je weet ben ik daarna weel hervallen, nl. toen mijn psychologe in zwangerschapsverlof ging heeft ze mij 'genezen' verklaart en daarmee was dat hoofdstuk afgesloten.)
Ik voelde me verraden. Ik dacht dat het echt wel klikte tussn ons, ik had zelfs het gevoel dat wanneer we elkaar buiten de sessies zouden leren kennen, we wel vriendinnen konden ziijn.
Naief van me, ik weet ook wel dat onmogelijk was.
Dit komt gewoon doordat je je eindelijk eens door iemand begrepen voelt!

Ondertussen zijn we een aantal jaren verder (de psychologe zei dat ik maar contact moest zoeken indien ik terug wou komen, maar ik heb het gevoel dat mijn probleem niet serieus genoeg is)

Eerlijk gezegd sta ik wel wat sceptisch t.o.v. kleurentherapie e.d.. Ik zie het mezelf niet doen, met alle respect voor diegenen die er zich beter bij voelen hoor.

Wat ik wel zie zitten is om misschien eens aanwezig te zijn bij jullie samenkomst (volgende vraag is misschien wel stom, maar is dit een belgische of nederlandse site?) Grenzen vervagen wanneer je op het internet zit en een computerwizz kan je me zeker niet noemen.

Vandaag ga ik proberen het plukken te beperken (neem ik mezelf dagelijks voor, maar lukken???)

Gelukkig komt deze namiddag een vriendin langs die er mij telkens mee confronteer wanneer ze het ziet. Het is niet leuk om betrapt te worden!

Nogmaals erg bedankt voor je reactie en hou het plukvrij vandaag (dag voor dag bekijken hé)
Lieve groetjes,
Ilse

[ilseke]

Hoi Mirjam,
bedankt voor je reactie, om eventjes op jouw vraag te antwoorden: ja, ik eet het hele haar op.
Soms heb ik schrik dat er zich in mijn maag een grote haarbal aan het vormen is die er later operatief uitgehaald moet worden. Ik zou me enorm schamen bij de dokter van dienst.

Heb jij veel kale plekken? Bij mij is het eerder dat ik overal korte stukjes heb zitten en op bepaalde plaatsen is de haarbegroeing wel dun, maar echt kaal is het momenteel niet (is wel al anders geweest)

Eigenlijk is het toch wel raar dat je je zo opgelucht kan voelen door zo'n haartje te vinden en op te eten (soms probeer ik me dit in te beelden als buitenstaander)
OK, nagelbijten doe ik ook al vanaf klein kind, maar daar stoor ik me niet aan.

Soms denk ik, mocht ik nu eens hairextensions laten plaatsen, misschien kan ik er dan afblijven (want goedkoop is dat niet)
Maar eerlijk gezegd vrees ik ervoor. Ik heb ooit eens door een vriendin haar laten inweven en dat haar heb ik nu nog. Soms gebruik ik het om een voller kapsel te krijgen, maar dan betrap ik er mezelf op dat ik het ook opeet.
Ja, zelfs vreemd haar houd me niet tegen. Vies hé.

Dankzij deze site kunnen we ons hart luchten en wie weet lukt het ons nog wel ooit eens te toppen (je moet er in blijven geloven)
Liefs,
Ilse

[mirjam]

Hoi!

Hairextensions, daar heb ik ook al wel eens over nagedacht maar ik vraag me af of dat wil in mijn haar en of dat een oplossing is. Ik heb aan de zijkanten van m'n hoofd en boven aan de achterkant "kale plekken", niet 100% kaal maar toch behoorlijk... Als het een poosje goed gaat groeit er wel weer een dun laagje haar overheen en ik heb met name aan de bovenkant ook allemaal van die korte haartjes die er bovenuit steken. Ik trek ook vaak op dezelfde plekken, helemaal aan de achterkant van mijn hoofd trek ik bijna nooit.
Toen ik begon met trekken heb ik ook nog wel een poosje gehad dat ik een gedeelte van de haar ook op at totdat ik hoorde dat dat niet verteerde toen ben ik alleen het haarzakje gaan opeten, geen idee of dat kwaad kan eigenlijk. Vind jij nagelbijten niet eenzelfde soort probleem of heb je daar niet zo'n sterke drang bij? Vroeger heb ik eerst geduimd, daarna ging ik nagel bijten en ik heb me weleens afgevraagd of het haartrekken niet het volgende in de reeks was. Met duimen en nagel bijten ben ik vrij gemakkelijk gestopt volgens mij, dat lukt hierbij echter absoluut niet. Ok, hier laat ik het even weer bij want ik ben nogal moe en merk dat ik me niet zo goed kan concentreren...
Groetjes van Mirjam

[ilseke]

Hallo,
Voor zover ik me kan herinneren bijt ik al op mijn nagels. Ik heb daar eigenlijk geen complexen over.
Eerlijk gezegd gruw ik van lange nagels (ik heb het beeld in mijn hoofd van de moeder van een jeugdvriendinnetje die met haar lange nagels een fijn knopje wou induwen. Ik kon dit niet aanzien)
Ik denk wel dat er een verband is met het feit dat ik nagelbijt bij stress en verveling. Wanneer ik al mijn nagels heb afgekloofd begin ik aan mijn haar.

Ik vind het veel belangrijker om mooi haar te hebben dan mooie nagels.
Mijn haar is altijd al belangrijk geweest voor me.
Ik vind lang haar supervrouwelijk en nu ik dat niet meer heb vind ik mezelf dus ook minder aantrekkelijk. Vroeger droeg ik dikwijls kleedjes en rokken, maar doordat ik me dus niet zo vrouwelijk vind met mijn kort haar draag ik nu voornamelijk broeken.
Mijn zelfbeeld heeft er dus ook onder te lijden, maar ik denk dat dit voor velen onder ons zo is?

Eigenlijk wil ik gewoon de meest aantrekkelijke vrouw zijn die er rond loopt (voor mij betekend dit: slank en met mooi lang haar)
Wanneer ik foto's zie van toen ik nog lang haar had is dit soms een stimulans om eventjes te stoppen

Eerlijk gezegd heb ik een fixatie op haar! Ik doe niets liever dan bij vriendinnen met een mooie haardos kapsels uitproberen. Al wat ik niet bij mezelf kan doe ik dus bij hen (magere troost)

Ik hoop dat jullie het niet erg vinden maar ik heb gisteren een heel dierbare vriendin deze site getoond. Zij is 1 van de weinigen die echt op de hoogte is van mijn probleem en het is soms zo moeilijk om de juiste woorden te vinden om wat ik voel te beschrijven. Door haar enkele reacties te laten lezen was het ietsje makkelijker voor haar om het te begrijpen. Ik ben zo blij dat ik een paar mensen rondom mij heb waar ik vrij over dit probleem kan praten zonder dat zij mij de mond snoeren met de dooddoener: 'Stop er dan mee'!!!

'k zit momenteel eventjes in een klein dipje. 'k ben eventjes overemotioneel. Daarom... tot later!

:sad:
groetjes,
Ilse

[mirjam]

Lieve Ilse,

Lijkt me prima toch dat je een vriendin de site hebt laten zien? Ik laat mijn man ook wel eens stukjes lezen gewoon zodat het probleem duidelijker wordt, er meer begrip komt enzo.
Hier op deze site kun je lekker de dingen kwijt die je op dat moment kwijt wil en gaat het even niet dan niet. Heel veel sterkte in ieder geval, een dipje lijkt er zo nu en dan bij te horen...

Liefs van Mirjam