ten EINDE raad...

[vschoors]

Ik ben een Belgisch meisje van 28 uit Antwerpen. Wanneer mijn (echt drastische) haaruitval begonnen is: nu ongeveer anderhalf jaar geleden. En sinds ongeveer een maand begin je 't ook echt te zien, vlak boven mijn voorhoofd, je kan door de haren mijn hoofdhuid zien en je ziet nu echt hoe weinig haren ik nog per vierkante centimeter heb. Ben gisteren op deze website beland (omdat ik weer eens hopeloos was na 't wassen van m'n haren) en 't deed me goed en pijn tegelijk om jullie verhalen te lezen: zoooo herkenbaar.... Ik weet ook echt niet waar t bij mij van komt. Nu heb ik als puber altijd een vette huid gehad met puistjes en kreeg ik op m'n 15de al snel de pil voorgeschreven. Toen ben ik uitgebloeid tot een mooie jongedame met prachtig lang haar, al was t altijd heel dun, maar ik had zo veel haar! Dus ik maakte me geen zorgen als m'n borstel weer eens vol haar zat. Maar sinds anderhalf jaar lijkt t uit te vallen wanneer ik er nog maar naar kijk of wanneer ik buiten in de wind rondloop!!! Tis bij mij eigenlijk allemaal begonnen na een hele moeilijke periode (relatie met mijn vriend met wie ik samenwoonde was geeindigd en daarbovenop lieten m'n moeder en m'n zus me als een baksteen vallen in een periode dat ik hen echt heel erg nodig had... ) Ik voelde me een tijd echt alleen op de wereld en bovendien was ik net met een nieuwe baan gestart waar ik 10 uren per dag moest werken om me te kunnen inwerken. T enige wat ik deed was thuiskomen, slecht en vitamineloos eten (ik woog 51 kg en ben 1.76 m groot), 2 glazen wijn drinken in de zetel voor de tv en een aantal sigaretten roken. Na 6 maanden besloot ik de deur weer uit te komen en ging ik salsa dansen, leerde ik een jongen kennen met wie ik nu nog steeds DOLGELUKKIG ben maar tegelijk ben ik echt DOODONGELUKKIG door die haaruitval natuurlijk!!!!! Ik heb ook zo veel schrik om alles te verliezen, al beweert mijn vriend bij hoog en bij laag dat hij me zelfs met een kaal hoofdje en een pruikje even graag zal zien en me niet kwijt wil... Sommige mensen zeggen me dat t ook wel eens niet alleen hormonaal maar ook psychisch zou kunnen zijn, omdat ik nu 2 j geen contact met m'n zus en mama heb gehad (sinds er recent een kindje geboren werd in de familie heb ik ze allebei weer eens gezien, maar ik voel dat ik nog steeds zo boos op hen ben dat t nooit meer goedkomt, ben veel te hard gekwetst, echt waar, tis een te lang verhaal om te vertellen maar tis ook niet zo maar te vergeten, zou ik wel willen natuurlijk!!!!). Bovendien heb ik ook heel veel rugpijn de laatste tijd (gelukkig gaat t nu weeral iets beter) en hebben ze artrose vastgesteld in mn rug, dus weeral dingen die je krijgt te verwerken. Misschien denk ik sterker te zijn dan ik ben en moet ik maar eens snel met iemand gaan praten want de laatste maanden voel ik mezelf wegglijden in een erg diepe put... Die haaruitval is gewoon horror eerste klas en t ontwortelt me volledig, van het meisje vol zelfvertrouwen dat ik was, schiet niets meer over. Geloven julli in een vorm van haaruitval ten gevolge van psychisch genegeerde of verwaarloosde gevoelens, angsten, woede??? Alvast bedankt voor jullie reactie, Sofie

[Lonneke]

Hallo,
Ik heb je open, uitgebreide verhaal vol herkenning gelezen.
Ook ik denk vaak dat bij mij de haaruitval is ontstaan door stress. Ik heb door allerlei oorzaken al jaren last van erg veel stress in mijn lichaam.
Ik ben 1.76 m. lang en ik weeg 53 kg. Ik krijg heel vaak complimenten dat ik zo mooi slank ben. Maar ik moet veel eten om op dat gewicht te blijven, anders zak ik zo naar de 50 kg!
En ik kan dan wel mooi slank zijn, de haren op mijn hoofd worden minder en minder. Ook bij mij zie je aan de voorkant mijn hoofdhuid door de haren heen.
Sommige mensen beweren dat het door het verven komt. Maar dan is het toch wel typisch dat het bij mij alleen op de plekken uitvalt waar het bij mannen ook uitvalt. Bij de inhammen e.d. dus. Daar heb ik nauwelijks haren meer.
Heb je al eens een arts geraadpleegd?
Sterkte in ieder geval!!

[vschoors]

ja, heb al dermatologen geraadpleegd - die zeiden me dat het oftewel aan een ijzertekort zou liggen oftewel hormonaal is. Maar t zit ook helemaal niet in de familie!!! ik neem ijzerpillen, gebruik speciale shampoos, ben aan de Diane 35, neem dure, natuurlijke multivitaminen, als lotion gebruik ik Neoxidil.... alles probeer ik, niets dat echt helpt... Waardoor heb jij zo veel stress in je lijf? Zoals jij het schrijft, zo voel ik het ook.... Daarom: ik ga nu de andere weg proberen, effe geloven dat mijn geest sterker is dan mijn lichaam en dat ik mezelf al een tijd lang vergiftig met negatieve gevoelens en negatieve stress... Ben eergisteren naar mijn nieuwe huisarts geweest, echt iemand die ik bewonder om zijn positieve arbeidsdrift en kennis, want veel huisartsen tegenwoordig weten weinig van heel veel, vind ik wel. En hem effe mijn verhaal verteld, hij vond dat ik inderdaad maar eens met iemand gaan praten moest en heeft me ook een licht antidepressivum voorgeschreven. Ik ga de strijd aan, ik wil dit een kans geven. Natuurlijk besef ik dat die psychologe alleen maar raad zal kunnen geven van hoe ik met mijn familie de confrontatie aan moet en zal dat nog een groot probleem worden, maar ik moet gewoon ergens beginnen, t zal een lange weg worden... Lonneke, heel veel sterkte voor jou, hou oud ben je en heb jij al eens geprobeerd van je stress af te geraken? Heb je een stresserend beroep (ik wel, jammer genoeg, misschien moet ik maar veranderen) groetjes, Sofie

[Lonneke]

Waardoor ik zoveel stress in m'n lichaam heb... Dat heeft zich in de loop der jaren opgebouwd.
Ik heb geen leuke jeugd gehad. Weinig vrienden en een hele slechte familieband. Rond mijn 20e heb ik anorexia gehad. Daar ben ik een paar jaar later (op eigen kracht) bovenop gekomen. Daarna steeds weer probleemrelaties. En een beroep vol stress inderdaad. Noem maar op!
Maar ook ik wil de strijd aangaan. Ik wil de stress overwinnen!

[margje]

Dag allebei,

Jullie verhalen zijn (walgelijk) herkenbaar voor mij. Graag wil ik mijn ervaringen met jullie delen. Het is moeilijk om in je omgeving begrip te krijgen, als niemand hetzelfde probleem heeft en je haar (met een halve bus haarlak en veel andere stylingsproducten) er nog presentabel uitziet (al zal dat niet lang meer duren). Ik heb al vijf jaar last van haaruitval maar de laatste twee/drie jaar ging het eigenlijk goed. Ik was weer begonnen aan de Diane 35 (waar ik eerder mee was gestopt en toen begon de ellende) en dat leek te helpen. Minoxidil, Aminexil, vitaminekuren, allerlei rare spulletjes die je door mensen worden aangepraat op het internet; het hielp allemaal niks. Maar goed, ik had er dus een zekere rust in gevonden, tot een maand of twee geleden. Ik had een leuk nieuw kapsel, waar ik erg blij mee was en mijn kapper had mijn haar op een subtiele manier geverfd. Had ik dat maar nooit gedaan! Sinds twee maanden holt mijn haar achteruit en op het moment gaat het heel hard. Het is nog niet echt te zien, maar het voelt alweer veel dunner. En dat terwijl het al niet veel was (en eigenlijk ook nooit is geweest).
Anyway, ik heb er slapeloze nachten van. Ik voel me een wrak. Op mijn werk kan ik me niet concentreren. Ik krijg ruzie met mensen die vinden dat ik overdrijf en me te druk maak. Misschien is dat ook wel zo. Misschien ben ik veel te geobsedeerd door die hele haarkwestie, maar deze maatschappij is nu eenmaal geobsedeerd met uiterlijkheden, dus hoe zou ik er ook niet mee kunnen zitten????!!!! Hoe gaan jullie hiermee om?
Eén van de ergste dingen vind ik dat ik geen partner heb en me afvraag of ik die nog wel ga krijgen. Niet omdat ik nu al kaal ben, maar omdat ik hier zo ontzettend onzeker van word! HEEEEELP. Hoe zorg je ervoor of hoe krijg je het uiteindelijk voor elkaar dat je leven niet meer zo beheerst wordt door haarproblemen? Hoe houd je zelfvertrouwen? Wie kan je helpen? Wie steunt je? Zucht, ik geloof dat ik me nooit in mijn leven zo ontzettend machteloos heb gevoeld. Hier kan ik gewoon niet tegen vechten, iets wat ik altijd nog heb gedaan en mij altijd nog iets heeft opgeleverd.

Ik hoop dat jullie er op dit moment beter aan toe zijn dan ik, want ik vind het leven eventjes helemaal niet de moeite waard (en dat om zoiets als háren). Oh ja, weten jullie of hairextensions een oplossing zijn of verergeren die je haaruitval alleen maar?

Alvast bedankt voor jullie reactie!
Margje

[kortkoppie]

Deze verhalen zijn zoooo herkenbaar voor mij, en gelukkig is er dit forum waar je een beetje je ei kwijt kunt en begrip kunt krijgen van lotgenoten.
Bij mij is het probleem dat door een seborrhoisch eczeem hele stroken haar uitgevallen zijn, het ene zat er weer een beetje aan en het andere viel weer uit. Kortom: 4 jaar pure paniek. Na 2 pruiken en petjes heb ik besloten het (proberen) te accepteren zoals het is, en misschien gaat het nog een half jaar duren voordat mijn kopje weer normaal is...Nu is het dus een badmuts met een veeeel te korte pony met allemaal stukken eruit en de zijkanten mis ik ook nog voor de helft, dus dan weet je het wel....:puke: Mijn lange haar zal ik niet meer terugkrijgen, want ik ben 44 jaar, dan groeit het toch niet meer zo snel.
Even voor Margje: extensions kunnen alleen met iets langer haar, dus niet met kort. Denk er wel aan dat die dingen je haar belasten dus als je besluit het te doen, kun je het het beste even goed navragen...Ik heb er zelf in het begin 7 gehad om aan de zijkant van mijn pony een grote kale plek te verbergen, maar uiteindelijk was dat geen gezicht, omdat ze extensions niet zo kort kunnen knippen, want dan gaan ze rechtop staan.Met lang haar zou het kunnen want dan valt je eigen haar er een beetje overheen. Nou, ik hoor het nog van je..goed? Ik ben reuze benieuwd of het jou kan helpen. Voor de rest...wens ik iedereen heel veel sterkte. Kop op!!!