karin 68

[bolleke]

Hallo allemaal,

Misschien ga ik nu te ver, maar ik maak me een beetje zorgen om karin 68...
Lieve Karin, het is al een tijdje geleden dat je nog op dit forum was en ik heb begrepen, via andere weg, dat het niet zo goed met je gaat...
Ik wil alleen maar zeggen KOP OP!!! Ook deze donkere dagen gaan voorbij! Ik voel met je mee, wil je steunen en een beetje schouder voor je zijn. Oké?!
Misschien dat ook anderen jou, via deze weg, een woordje van moed willen inspreken, het kan helpen hoor! Heb het zelf ook al aan 'den lijven ondervonden'...
Hopelijk mogen we gauw terug iets van je lezen...

Sterkte, bolleke

[eus]

Hoi Bolleke,
Ik vind dat jij altijd zo'n fijne, steunende woorden voor iedereen neer schrijft. Ik vind dat heel attent! Maar hoe is het verder met jou? Je was toch erg op de goede weg wat betreft de ttm? Heeft deze weg zich voortgezet? Lukt het om ervan af te blijven, en wat doe je als je toch de drang voelt opkomen? Heb je momenteel een manier gevonden om ttm onder controle te houden? Kortom, hoe gaat het met je?
Ik las daarnet wat oudere berichten door en zag dat jij bakker was (samen met je man) Dat lijkt me een prachtig ambachtelijk beroep, maar je moet zeker elke dag heel vroeg opstaan?
Groet eus.

[bolleke]

Hallo Eus,

Bedankt om je bezorgdheid... en ja hoor, ik ben nog steeds op goede weg! Dus je ziet, er is nog hoop!!!
Ik ben vandaag dus meer dan 6 weken trekvrij (min 10 haartjes)... tja die 10, die zullen me blijven achtervolgen. Maar eigenlijk was dat niet zo erg, het was gewoon een signaal dat ik op mijn hoede moest zijn. Ik vond het trouwens geen echt groot drama, die 10 haartjes, was er wel een beetje triest van, maar dat heb ik dan gelukkig kunnen uitpraten met Monique... oef.
Ik was eigenlijk achteraf heel blij omdat ik was kunnen stoppen na die tien én omdat ik mezelf ook daarna volledig terug herpakt heb. Want dat is het moeilijkste hé, eenmaal het hek van de dam...
Ik moet wel zeggen dat de trekdrang nog steeds aanwezig is, soms heel dwingend, soms latent... Soms denk ik bij mezelf 'nu zou ik geld geven om er eentje te mogen trekken, zo veel zin heb ik!'... zoals verslaving aan een sigaret of drank of zo... maar ik doe het niet omdat ik weet dat ik er me achteraf heel slecht zal bij voelen. Wat ik dan wel doe? Ik zeg heel dikwijls tegen mezelf; "Dit hoeft niet, dit heb je niet nodig, het lost je problemen niet op, integendeel je krijgt er alleen maar meer problemen door!"... allemaal geleerd van Monique, want zij was mij natuurlijk voor met haar trekvrije weken!

Zaterdag ben ik trouwens bij haar op bezoek geweest, ongelooflijk hoe veel wij te 'delen' hebben.
Maar ik ben er vast van overtuigd dat ook anderen hier alleen maar beter kunnen worden van dit forum, van deze ontmoetingen, van onze woorden van steun en troost...

Wat ook nog helpt, bij mij persoonlijk dan, is schrijven. Niet trekken, maar schrijven dus. Deze verdrongen 'expressie' heb ik vorige zomer herontdekt. Sindsdien schrijf ik elke dag... alles wat ik voel, wat ik wil mee-delen, wat me dwars zit, ik schrijf heel veel van me af. En als ik schrijf, voel ik geen trekdrang... het is dus blijkbaar een vorm van uiten, maar volgens mij een zeer gezonde vorm!
Dus blijf ik maar verder schrijven...

Lieve groetjes, bolleke

[eus]

Hoi Bolleke,
Fijn dat het goed met je gaat, al zes weken trekvrij, hardstikke goed!!! Ach joh, naar die tien haartjes kijken we niet meer, dat was gewoon nog even een leerschool om inderdaad op je hoede te blijven.

Ik was eigenlijk achteraf heel blij omdat ik was kunnen stoppen na die tien én omdat ik mezelf ook daarna volledig terug herpakt heb. Want dat is het moeilijkste hé, eenmaal het hek van de dam...
Inderdaad, dit herken ik totaal. Zodra ik in die wazige, dwingende fase kom van echt plukken kan ik eigenlijk nooit meer stoppen.De wereld om me heen verkleind en vervaagd, en ik heb maar een doel, alles eruit!! Bij mij moet dan ook alles eruit, eerder heb ik geen rust. Dus als je jezelf na tien haartjes kon stoppen is dat hardstikke goed. Dat is juist het moeilijkste punt!

Ik moet wel zeggen dat de trekdrang nog steeds aanwezig is, soms heel dwingend, soms latent... Soms denk ik bij mezelf 'nu zou ik geld geven om er eentje te mogen trekken, zo veel zin heb ik!'... zoals verslaving aan een sigaret of drank of zo... maar ik doe het niet omdat ik weet dat ik er me achteraf heel slecht zal bij voelen. Wat ik dan wel doe? Ik zeg heel dikwijls tegen mezelf; "Dit hoeft niet, dit heb je niet nodig, het lost je problemen niet op, integendeel je krijgt er alleen maar meer problemen door!"...

Ik vind het zo goed dat je je zo bewust bent van het gevoel wat je NA het trekken zal krijgen, een rotgevoel. Als je dit vast kunt houden.....te gek. Tegen jezelf blijven zeggen dat je het niet nodig hebt, dat het je problemen/spanningen niet oplost lijkt me een goed idee. En dat je je hardstikke fijn voelt als je het NIET doet!!
Wat bij mij soms helpt is om tegen mezelf (hardop) te zeggen dat de drang/dwang die ik voel ook weer weggaat. Dus dan laat ik het dranggevoel er wel zijn,ik voel dat ik zin heb om te trekken maar ik geef niet toe. Ik ben jaren geleden eens gestopt met roken en hiermee vind ik het enigzins vergelijkbaar. Als ik dan zin in een sigaret kreeg/de drang om er een op te steken voelde zei ik tegen mezelf; dit gevoel gaat weer weg, het blijft niet voor eeuwig. En da's dus ook echt waar, na een paar minuten of soms een half uur ging de ontzettende zin in een sigaret weer weg, en kon ik weer verder met iets anders.
(Nu rook ik weer maar nu mag het van mezelf, vind ik het lekker en geniet ervan en heb ik ook geen behoefte om te stoppen. )Nee, ik ga een voor een mijn verslavingen afbouwen en op dit moment is het overduidelijk de aanpak van ttm!!


alles wat ik voel, wat ik wil mee-delen, wat me dwars zit, ik schrijf heel veel van me af. En als ik schrijf, voel ik geen trekdrang... het is dus blijkbaar een vorm van uiten, maar volgens mij een zeer gezonde vorm!
Dus blijf ik maar verder schrijven...

Wie schrijft, die blijft! Ha,ha
Hierbij sluit ik me graag aan. Ik merk dat ik het echt heel erg fijn vind dat ik dit forum heb ontdekt en dat ik me elke dag verheug om berichten te lezen, of te schrijven. Ook trek ik niet meer sinds ik het forum heb ontdekt plus de pleister-om-vingers truck helpt me dus daar ben ik heel blij mee. Maar volgens mij helpt het me heel erg om gewoon ttm ervaringen van mensen te lezen, en gewoon te weten dat je niet alleen bent.

Bolleke, en de rest van de lezers, tot schrijfs en allemaal heel veel succes
lieve groet, eus.

[ilseke]

Hoi Bolleke,
hoe gaat het er nog mee? Hoelang ben je nu al plukvrij? En Monique3, alles kits?
Jullie zijn wat zwijgzaam, toch niet teveel gepieker hé?
Opgelet, want zoals voorspeld, zijn wij nieuwelingen, goed op dreef geraakt op dit forum! Maar wij missen de 'anciens' wel hoor!
Bye Bye
Ilse
:D

[karin_68]

Sorry Bolleke, maar dit is sinds een groot aantal weken de eerste keer dat ik hier nog eens terug kwam.
Erg goed gaat het nog niet. (zelfs het plakkertje helpt langs geen kanten).
Eerlijk gezegd, ik trek er gewoon lustig op los, bij wijze van spreken. Op privégbied gaat het slecht (voor diegene die het niet weten ik hou van een zware alcoholist, en woon ermee samen. Op dit ogenblik is hij binnen in een otnwenningscentrum; Dus, het zou goed moeten gaan met mij want hij doet iets aan zijn probleem. Wel niets is minder waar, ik voel me verlaten, eenzaam, zielig)op het werkgebied gaat het ook niet goed, ... enfin, zowat alles loopt slecht, en dan is het trekken natuurlijk onoverkombaar. Ik had mezelf het recht gegeven een aantal weken te trekken, om daarna de draad weer op te pakken, maar het lukt niet. Ik vrees zelfs eigenlijk een beetje dat ik voor een stukje in een depressie ben gesukkeld (ik slaap ook al niet, of maximum 3 uurtjes per nacht sinds vorige zomer, wat wel een enorme belasting is).
Vorige week heb ik dan eindelijk eens een dokter hierover aangesproken, en die heeft me iets gegeven waardoor ik nu toch al 6 uur slaap.
Ik lees zelfs amper mijn emails, ... ik ben op een aantal message boards aangesloten voor ttm.
Ik heb op dit ogenblik zo een beetje erg het gevoel van dat het allemaal me toch niet zal lukken, en dat dit dus ergens het punt is waar ik zal blijven steken.

Sorry voor het late antwoord, en erg bedankt voor je bezorgdheid Bolelke, maar zaols gezegd, ik had echt helemaal geen energie om de computer open te zetten en naar dit forum te surfen.

vr. gr.

[eus]

Hoi Karin,
Net je berichtje gelezen, en zo te horen gaat het echt even niet zo lekker he? Vervelend, 'k zou willen dat ik iets voor je kon doen, maar wat?
Ik kan me voorstellen dat het moeilijk voor je is nu je partner in een ontwenningskliniek zit. Jij blijft wel alleen thuis met een heleboel gevoelens, die moet jij ook ergens kwijt, toch?
En dan gaat het ook op het werk niet lekker, je schrijft richting depressie te gaan en het harentrekken neemt hierdoor natuurlijk ook niet af! Wat een boel dingen zo bij elkaar, joh.....
Ik zou zeggen, probeer toch aardig te zijn voor jezelf, misschien zijn er dingen waardoor je je wat behaaglijk gaat voelen? Lekker op de bank met een mooie film en een pot thee? Jezelf gewoon een beetje verwennen.
Ik geloof dat niets in het leven voor niets is, alhoewel dat soms heel hard te geloven is als je zelf niet lekker in je vel zit, dat weet ik. Maar je weet het, alles is veranderlijk, niets blijft steeds hetzelfde. Dus ook deze periode wordt echt weer beter.
Ik wens je gewoon heel veel liefs en licht. Kop op, 't is goed dat je er bent!
Groet eus.

[bolleke]

Dag Karin,

Blij dat je toch terug iets van jou laat horen, ook al is het niet zo'n goed nieuws... Het is goed dat je schrijft, want daar zijn we toch voor, niet alleen voor die goede momenten, maar vooral voor die minder goede... Al kunnen we dan niet direct iets aan jouw problemen doen... toch is het belangrijk dat je weet dat we achter je staan!
Dat je deze dagen niet kan winnen van de TTM is maar begrijpelijk. Maar geef jezelf niet teveel op je kop. Probeer het voor jezelf eerst wat rustiger te maken... probeer een beetje afstand te nemen van wat je langs alle kanten overvalt... niet gemakkelijk hé...
Op dit moment heb je de TTM misschien nodig, en al hoor je dit misschien niet graag (je kan hem (ttm) missen als de pest)... toch kan je er niet aan weerstaan... Maak jezelf dus geen verwijten, ook deze storm gaat liggen...
Lieve Karin, ik woon op 15 min. rij-afstand van jouw gemeente. Je hoeft deze strijd niet alleen te vechten. Je mag me altijd bellen, mailen, vragen... ik kom naar je toe, maar alleen als jij dat wil. Misschien kan ik alleen maar naar je luisteren, maar je hoeft deze last niet alleen te dragen, oké??!!
"Wacht niet tot het donker wordt"...
Je weet hoe je me kan bereiken... kop op meid!

Liefs, bolleke

[karin_68]

Bolleke, en Eus, bedankt, maar ik moet even zelf op mezelf tot rust komen. Ik ga nog steeds naar de psycholoog, maar ik heb het gevoel dat ik niet echt vooruit kom. Nu ja, ik weet dat dat een tijdje kan duren. Het is ook niet dat ik speciaal voor de TTM ben beginnen te gaan, maar gewoon omdat alles tesamen teveel was.
Ik ben nu al twee dagen terug met de plakkertjes bezig, en gisteren heb ik toch nog getrokken, wel minder, maar allee.
Ik denk echt dat voor mij, te weinig slaap een extra push is om te trekken.


vriendelijke groetjes,

[monique3]

Leuk om weer eens van je te lezen, je doet er goed aan om een rustmoment voor jezelf in te bouwen, jij voelt dat zelf het beste aan.
Rust is gewoon heel erg belangrijk, vooral voor ons ttm-ers.
Ik heb dat zelf ook, dat ik heel erg van rust houd, en op tijd naar bed moet gaan.
Als je niet goed uitgerust bent kun je ook minder dragen , en ben je dus ook sneller overbeladen als je niet uitkijkt.
Dus op tijd proberen te ontspannen, al is dat wel moeilijk .
Ik ga mezelf maar na, ik doe dat ook te weinig, ontspannen, en dan merk ik aan mezelf dat ik veel sneller vol zit met spanning, en dus ook sneller aan mijn grenzen zit.
Dus rust, je grenzen aangeven, nee zeggen, ontspannen, uiten/praten dat zijn heel belangrijke dingen, voor iedereen eigenlijk wel, maar vooral voor ons ttm-ers.
Dus sterkte en houd vol he!
Monique3.

[eus]

Hoi Monique en de anderen,
Dus rust, je grenzen aangeven, nee zeggen, ontspannen, uiten/praten dat zijn heel belangrijke dingen, voor iedereen eigenlijk wel, maar vooral voor ons ttm-ers.
Voor mij zijn het hele bekende en actuele thema's in mijn leven.
Precies die vijf dingen die je beschrijft. Ik ben wel benieuwd of dit ook echt specifiek bij ttm-ers hoort. Het lijkt me nog steeds interessant om ooit een profielschets te maken, waarschijnlijk is dit dan ook een belangrijk onderdeel.
Karin, ik wens je veel sterkte de komende tijd, en inderdaad zoals bolleke ergens schrijft:
"Ook deze storm gaat weer eens liggen..."
Liefs eus.