bolleke
6 maart 2002, 22:41
Dag Madelief,
Ik wil even een paar (?) woordjes speciaal aan jou richten. Ik zit de laatste tijd nogal veel met jou in mijn hoofd. Ik denk dat jij het nu extra moeilijk hebt door de woorden van mij (en ook van Grover?) waarmee we altijd maar opnieuw benadrukken dat je niet zòmaar ttm krijgt...
Zoeken naar het waarom dus...
Misschien ligt het heel diep in jezelf en heb jij het verdrongen, misschien ligt de oorzaak juist heel dicht bij jou en zie je het niet eens...
Hoe dan ook, het HOEFT niet erg of traumatisch te zijn...
Ik zal je wat vertellen en ik weet dat dit voor jou (en ook voor anderen misschien) zowel goed als minder goed nieuws is,... maar dat minder goede moeten we dan òòk maar onder ogen durven zien.
Mijn eigen dochter van 18 pulkt aan haar wenkbrauwen, ze trekt ze niet echt uit maar zit er zò aan te prutsen dat de haartjes maar stompjes geworden zijn, en ook dat vind ik, is een vorm van ttm, zeker als ik merk wannèèr ze het doet...
Nu zeg je misschien, ach ja, dat heeft ze van jou gezien. Toch niet want ze weet pas sinds een maand wat ik doe... ik heb ook nooit getrokken waar de kinderen bij waren en haar gedrag is al langer dan een jaar bezig... Neen dus. Het is haar eigen manier om te reageren op onmacht, spanning, stress... Het is hààr manier om rust en ontspanning te vinden. Ik vind het natuurlijk geen prettig idee, schrok me te pletter toen ik het de eerste keer zag. Iedereen wil voor zijn kinderen toch het beste en ttm is wel het laatste wat we ze toewensen. Maar dat is haar keuze, en ik aanvaard die keuze, meer nog, ik hou van haar, met of zonder wenkbrauwen. En neen, mijn dochter is niet sexueel misbruikt, mijn dochter heeft geen traumatische jeugd gehad, er is niets, niets, niets gebeurd waardoor zij dit gedrag zou kunnen ontwikkeld hebben, dacht ik.
Maar ze gelijkt zo hard op haar moeder! Ik herken, reeds van toen ze heel klein was, zoveel van mezelf in dit kind. Altijd bezig, nooit rust, altijd denken, nooit kunnen genieten van gewoon niets-doen, altijd streven naar beter, naar meer, en altijd even perfectionistisch, verstandig genoeg maar steeds zo kritisch voor zichzelf...
Ik heb pas een wending aan mijn leven gegeven, vorig jaar in juli, ik was toen 43... de confrontatie met mezelf was hard en pijnlijk maar oh zo'n keerpunt in mijn leven!!!
Maar mijn dochter is pas 18... dus wat kan ik haar verwijten? Niets toch?! Ik heb haar immers al die jaren zo voor-geleefd.
Als er één groot verdriet is in haar jonge leven, dan is het de dood van haar daddy (mijn schoonvader). Hij is 3 jaar geleden gestorven aan kanker, na een lange strijd. Zij was altijd het eerste, het oudste kleinkind, zijn oogappel.
Toen ze een week geleden zei; "Mama, als daddy nu nog had geleefd, dan had hij me zeker kunnen helpen,... ik mis hem zo!"
Ze zit in haar laatste jaar en moet dus een keuze maken qua beroeps/studierichting. Wij, als ouder, zijn blijkbaar niet ervaren genoeg, hij, 'haren daddy' had het zeker geweten!
Ik ben ervan overtuigd dat zij dit verlies, dit verdriet nog steeds niet verwerkt heeft... ze wil nog steeds heel graag bij hem zijn, ook heel dicht bij hem zijn...
Ttm staat voor mij ook een beetje synoniem aan 'terug naar je bron', het kind in jou willen herbeleven, niet flink hoeven te zijn in deze grote harde wereld!... Jezelf niet kunnen en willen los-maken van mensen en dingen die je zo dierbaar zijn of die je nog zo hard denkt nodig te hebben...
Waarom ik dit verhaal vertel... om verschillende redenen.
Ten eerste; blijf niet wanhopig zoeken, als jij een gelukkige en perfecte kindertijd hebt gehad, zo veel te beter voor jou!
Ten tweede; we worden misschien toch wel een beetje met deze 'aanleg' geboren... ik bedoel maar; iedereen gaat op zijn manier om met spanning, stress, verdriet, onmacht... liefde. En met die 'aanleg' bedoel ik dus ook erfelijkheid (en dat was dus het minder goede nieuws)...
Ten derde; de dag dat er geen enkele reden meer zal zijn om te trekken, of de dag dat je je 'gemis' anders kan/zal invullen, zal je trekdrang verminderen, meer nog, de kracht om te weerstaan aan die drang zal alleen maar toenemen!
Ten vierde; hoe angstvallig je je kinderen wil beschermen voor het leven, los-laten moet je toch! En het leven beschermt jouw kinderen niet... (dit bedoel ik in het algemeen hoor)
Ten vijfde; (en dan stop ik mijn gepreek)...
Accepteer jezelf; jij bent ànders, jij bent uniek, maar écht wel de moeite waard hoor, accepteer dus je-zelf maar accepteer nooit je gedrag (ttm); dit HOEF jij niet te doen, dit heb jij niet verdiend, maar de keuze om te trekken ligt wèl in 'jouw handen', NIEMAND anders maakt die keuze!!!
Accepteer ook je kinderen, ze zijn wie ze zijn, blijf ze steunen in hun eigen-waarde en hou van ze om wie ze ZIJN.
(Maar dat je dat doet, daar twijfel ik niet aan!)
Madelief, ik hoop dat je iets hebt aan mijn woorden, ik wil niet dat je wanhopig wordt, en ik wil zeker niet dat je trekt uit ergernis, fustratie, omdat je niet weet waarom je trekt...
Word nou maar lekker rustig...
Ooit zullen ook voor jou de puzzelstukken samenvallen... misschien zit in deze brief wel één stukje... dan heb ik toch een beetje mijn bijdrage geleverd.
Liefs en sterkte, ook aan alle andere ttm'ers.
Bolleke
Ik wil even een paar (?) woordjes speciaal aan jou richten. Ik zit de laatste tijd nogal veel met jou in mijn hoofd. Ik denk dat jij het nu extra moeilijk hebt door de woorden van mij (en ook van Grover?) waarmee we altijd maar opnieuw benadrukken dat je niet zòmaar ttm krijgt...
Zoeken naar het waarom dus...
Misschien ligt het heel diep in jezelf en heb jij het verdrongen, misschien ligt de oorzaak juist heel dicht bij jou en zie je het niet eens...
Hoe dan ook, het HOEFT niet erg of traumatisch te zijn...
Ik zal je wat vertellen en ik weet dat dit voor jou (en ook voor anderen misschien) zowel goed als minder goed nieuws is,... maar dat minder goede moeten we dan òòk maar onder ogen durven zien.
Mijn eigen dochter van 18 pulkt aan haar wenkbrauwen, ze trekt ze niet echt uit maar zit er zò aan te prutsen dat de haartjes maar stompjes geworden zijn, en ook dat vind ik, is een vorm van ttm, zeker als ik merk wannèèr ze het doet...
Nu zeg je misschien, ach ja, dat heeft ze van jou gezien. Toch niet want ze weet pas sinds een maand wat ik doe... ik heb ook nooit getrokken waar de kinderen bij waren en haar gedrag is al langer dan een jaar bezig... Neen dus. Het is haar eigen manier om te reageren op onmacht, spanning, stress... Het is hààr manier om rust en ontspanning te vinden. Ik vind het natuurlijk geen prettig idee, schrok me te pletter toen ik het de eerste keer zag. Iedereen wil voor zijn kinderen toch het beste en ttm is wel het laatste wat we ze toewensen. Maar dat is haar keuze, en ik aanvaard die keuze, meer nog, ik hou van haar, met of zonder wenkbrauwen. En neen, mijn dochter is niet sexueel misbruikt, mijn dochter heeft geen traumatische jeugd gehad, er is niets, niets, niets gebeurd waardoor zij dit gedrag zou kunnen ontwikkeld hebben, dacht ik.
Maar ze gelijkt zo hard op haar moeder! Ik herken, reeds van toen ze heel klein was, zoveel van mezelf in dit kind. Altijd bezig, nooit rust, altijd denken, nooit kunnen genieten van gewoon niets-doen, altijd streven naar beter, naar meer, en altijd even perfectionistisch, verstandig genoeg maar steeds zo kritisch voor zichzelf...
Ik heb pas een wending aan mijn leven gegeven, vorig jaar in juli, ik was toen 43... de confrontatie met mezelf was hard en pijnlijk maar oh zo'n keerpunt in mijn leven!!!
Maar mijn dochter is pas 18... dus wat kan ik haar verwijten? Niets toch?! Ik heb haar immers al die jaren zo voor-geleefd.
Als er één groot verdriet is in haar jonge leven, dan is het de dood van haar daddy (mijn schoonvader). Hij is 3 jaar geleden gestorven aan kanker, na een lange strijd. Zij was altijd het eerste, het oudste kleinkind, zijn oogappel.
Toen ze een week geleden zei; "Mama, als daddy nu nog had geleefd, dan had hij me zeker kunnen helpen,... ik mis hem zo!"
Ze zit in haar laatste jaar en moet dus een keuze maken qua beroeps/studierichting. Wij, als ouder, zijn blijkbaar niet ervaren genoeg, hij, 'haren daddy' had het zeker geweten!
Ik ben ervan overtuigd dat zij dit verlies, dit verdriet nog steeds niet verwerkt heeft... ze wil nog steeds heel graag bij hem zijn, ook heel dicht bij hem zijn...
Ttm staat voor mij ook een beetje synoniem aan 'terug naar je bron', het kind in jou willen herbeleven, niet flink hoeven te zijn in deze grote harde wereld!... Jezelf niet kunnen en willen los-maken van mensen en dingen die je zo dierbaar zijn of die je nog zo hard denkt nodig te hebben...
Waarom ik dit verhaal vertel... om verschillende redenen.
Ten eerste; blijf niet wanhopig zoeken, als jij een gelukkige en perfecte kindertijd hebt gehad, zo veel te beter voor jou!
Ten tweede; we worden misschien toch wel een beetje met deze 'aanleg' geboren... ik bedoel maar; iedereen gaat op zijn manier om met spanning, stress, verdriet, onmacht... liefde. En met die 'aanleg' bedoel ik dus ook erfelijkheid (en dat was dus het minder goede nieuws)...
Ten derde; de dag dat er geen enkele reden meer zal zijn om te trekken, of de dag dat je je 'gemis' anders kan/zal invullen, zal je trekdrang verminderen, meer nog, de kracht om te weerstaan aan die drang zal alleen maar toenemen!
Ten vierde; hoe angstvallig je je kinderen wil beschermen voor het leven, los-laten moet je toch! En het leven beschermt jouw kinderen niet... (dit bedoel ik in het algemeen hoor)
Ten vijfde; (en dan stop ik mijn gepreek)...
Accepteer jezelf; jij bent ànders, jij bent uniek, maar écht wel de moeite waard hoor, accepteer dus je-zelf maar accepteer nooit je gedrag (ttm); dit HOEF jij niet te doen, dit heb jij niet verdiend, maar de keuze om te trekken ligt wèl in 'jouw handen', NIEMAND anders maakt die keuze!!!
Accepteer ook je kinderen, ze zijn wie ze zijn, blijf ze steunen in hun eigen-waarde en hou van ze om wie ze ZIJN.
(Maar dat je dat doet, daar twijfel ik niet aan!)
Madelief, ik hoop dat je iets hebt aan mijn woorden, ik wil niet dat je wanhopig wordt, en ik wil zeker niet dat je trekt uit ergernis, fustratie, omdat je niet weet waarom je trekt...
Word nou maar lekker rustig...
Ooit zullen ook voor jou de puzzelstukken samenvallen... misschien zit in deze brief wel één stukje... dan heb ik toch een beetje mijn bijdrage geleverd.
Liefs en sterkte, ook aan alle andere ttm'ers.
Bolleke