View Full Version : een stukje van mijn verhaal...
bolleke
9 maart 2002, 15:43
Dag allemaal,
Sta me toe een stukje 'verhaal' te vertellen...
Zoals jullie ondertussen al weten ben ik vandaag 7 weken 'trekvrij'. En ja, ik blijf dit verkondigen omdat het een geweldige overwinning is op mezelf, omdat het eigenlijk bijna niet te geloven is, omdat ik zelfs vandaag ontdekt heb dat ik eigenlijk lichtjes krullend haar heb (was ik vergeten), omdat die afgelopen 30 jaar zo ver weg lijken, zo irreëel zijn... niet te geloven door welke pijn en moeilijke momenten ik gegaan ben... en ik was nog een kind toen 'het' begon, amper 14!
Ik trek (durf nog niet zeggen 'trok') mijn hoofdharen eruit. Maar ik heb (had?) het wel heel erg. Op mijn vijftiende was ik zo goed als kaal... tussen mijn 14e en 15e moet een verschrikkelijke periode geweest zijn. Maar eigenlijk kan ik me daar heel weinig van herinneren. Die gevoelens heb ik waarschijnlijk volledig verdrongen. Toen ik 15 was kreeg ik mijn eerste pruik... vreselijk was dat. Het was 1 juni 1973... ik was die dag niet naar school geweest. 's Avonds kwam mijn vriendin me opzoeken. Ik wist niet wat te zeggen, stond daar maar bedroefd te wezen. "Maar je bent mooi!" probeerde mijn vriendin mij moed in te spreken. Ik snikte het uit natuurlijk. Een pruik dragen is niet leuk, op die leeftijd is het gewoon een drama, maar als je die hele toestand bovendien ook nog eens jezelf aandoet... dat is om helemaal gek van te worden. Kwam daar nog bij dat NIEMAND wist van mijn geheim, met niemand had ik dat durven delen!!! Heel die tijd heb ik het zelf gedragen, 30 jaar lang mezelf de grond ingeboord omdat ik dacht dat ik alleen was met dit gekke gedrag en omdat ik dacht dat IK gek was...
Al die jaren ben ik blijven trekken. Wel honderden keren heb ik mezelf voorgenomen om te stoppen. Steevast, elke 1e januari... meestal was het de 2e al om zeep...
Ik nam mezelf voor om niet te trouwen met een pruik op mijn hoofd, om geen kinderen te krijgen met een pruik op mijn hoofd...
Ik ben getrouwd, het was een mooie nieuwe pruik, maar het hoedje erbovenop was nog mooier. Twee keer ben ik bevallen, en de pruik bleef goed vastzitten toen ik daar zo lag te persen!
Mijn eerste dochter, een wolk van een baby, met lang pikzwart haar, wat een opluchting... ik was dolgelukkig!
Maar ik bleef trekken...
Met mijn voorlaatste therapeut ben ik erin geslaagd om minder te trekken. Ik had een doel voor ogen; een nieuwe eeuw, een nieuw gezicht! Op 31 december 1999 ben ik voor het eerst sinds 1972 terug naar een kapper gegaan.. dit gevoel kan ik niet beschrijven..
Ik had mezelf beloofd om zó goed voor mezelf te zorgen dat ik die pruik nooit meer zou nodig hebben. Op 1 januari 2000 liet ik mezelf dus zien zoals ik was. Mijn haar was héél kort en hier en daar was de schedel nog goed zichtbaar. Maar dit was het beste wat ik al had gehad en van de commentaar van andere mensen kon ik me op dat moment niets aantrekken. Ik wist van waar ik kwam, ik wist dat dit héél goed was... De meeste haren waren teruggekomen en ik had mezelf 'min of meer' onder controle...
Een paar maanden ging het goed, en toen viel ik terug...
Elke dag een beetje meer, ik kreeg terug de smaak te pakken. Het trekken was nooit écht weggeweest, ik had het alleen maar verdrongen. Ik had een aantal zaken voor mezelf handig in een schuifje gestopt en dacht door die schuifjes dicht te houden, dat ik er ook geen last meer zou van hebben... Maar die schuifjes begonnen te wringen... ze moèsten open!
Nu brak een moeilijke periode aan. Ik had geen pruik meer, wou er ook geen meer dragen, maar ik was niet om aan te zien... de trekdrang was er, heviger dan ooit!
Wat was er toch mis met mij?
En toen, in september 2000 kwam ik eindelijk bij mijn laatste therapeut terecht... maar dat is een ander verhaal...
Ik weet niet waarom ik dit allemaal schrijf. Ik weet alleen dat dit schrijven zo ontzettend veel deugd doet... dingen van 30 jaar terug. Emoties en gebeurtenissen, alsof ze gisteren gebeurd zijn... Ik denk dat dit los-laten, dit forum héél 'helend' werkt!!!
Met deze, dank aan jullie, webmaster en lotgenoten...
Ik denk (vrees voor jullie) dat er nog meer verhalen zullen volgen... sorry, het moèt eruit!
Neen Grover, ik weet het, geen 'sorry', dit is goed, dit doet deugd... "delen is helen"... JA TOCH??!!
Liefs, bolleke
mirjam
9 maart 2002, 17:14
Lieve Bolleke,
Ik denk inderdaad dat het delen van je verhaal bij het helingsproces hoort dat het zonder dat amper kan lukken. Ik vond het enorm indrukwekkend om het voorgaande te lezen. Het meeste had je natuurlijk al in andere berichten verwerkt maar toch zo alles bij elkaar... Kort en heel indrukwekkend, het kwam voor mij heel dichtbij. Ik heb echt bijna zitten janken bij je berichtje, was ook best confronterend. Wat een weg ben jij al gegaan en wat een krachtig persoon ben je (nu), dat vind ik er echt helemaal vanaf stralen. Zonder pruik verder, willen zijn wie je bent. Ik vind het ongelooflijk knap.
Dit moest ik even kwijt.
Veel sterkte en volhouden hè?! Bij mij gaat het momenteel redelijk...
Lieve groetjes van Mirjam
Hoi lieve Bolleke,
Bedankt dat je zo'n persoonlijk stukje met ons wilt delen, hardstikke goed! En nu zeven weken trekvrij, proficiat, geweldig!! Dit kun je ook niet vaak genoeg zeggen, ik weet hoe een fantastisch gevoel het is! Heb jij dan ook dat je er elke dag aan denkt dat je het al zo en zo lang niet doet , en als je 'savonds gaat slapen ben je je heel bewust van weer een dag niet getrokken? Dan ben je zo trots op jezelf, he? Heerlijk toch om te weten en ervaren dat je zonder het trekken door het leven kunt, dat geeft de mens weer moed!!
Wel honderden keren heb ik mezelf voorgenomen om te stoppen. Steevast, elke 1e januari... meestal was het de 2e al om zeep...
Dit is totaal herkenbaar! Een nieuw jaar met nieuwe voornemens, vanaf nu stop ik met trekken.....(meestal helaas voor maar voor 1 dag.....) De laatste 6,7 jaar nam ik me echter niets meer voor op het gebied van 'stoppen', omdat het mij ook nooit lukte en ik mezelf dus weer teleurstelde. Tja, ik geloof ook wel dat je er op een of andere manier klaar voor moet zijn om niet meer te plukken, de ttm los te laten, dat je dus de ttm niet meer nodig hebt, dus dat het stellen van een datum vaak niet werkt.
Wel denk ik dat je middels verschillende vormen of manieren van hulp dit proces kunt versnellen (bijvoorbeeld door erover te praten of op een andere manier delen met mensen), en dat het per persoon natuurlijk verschillend is.
Ik weet niet waarom ik dit allemaal schrijf. Ik weet alleen dat dit schrijven zo ontzettend veel deugd doet... dingen van 30 jaar terug. Emoties en gebeurtenissen, alsof ze gisteren gebeurd zijn... Ik denk dat dit los-laten, dit forum héél 'helend' werkt!!!
Het maakt niet uit waarom je het schrijft, het feit dat het je goed doet is zo belangrijk! Laatst schreef je toch ook dat schrijven zo fijn is; niet plukken maar schrijven! Het ook een manier om gedachten en gevoelens te ordenen en te benoemen wat inderdaad al heel helend kan zijn. Ik denk doordat je 'zwart op wit' iets neerschrijft, het nog eens overleest er voor jezelf meer duidelijkeid ontstaat. Zo werkt het wel voor mij. Bovendien vind ik het heel uitnodigend om schrijfsels van anderen te lezen. Ik ga dan ook weer bij mezelf te rade; hoe zit dat bij mij, herken ik het? etc.
Ik denk (vrees voor jullie) dat er nog meer verhalen zullen volgen... sorry, het moèt eruit!
Blijf alsjeblieft zo veel en zo vaak schrijven, daar is het forum JUIST voor (dit is mij ook al eens verteld) En ik weet zeker dat andere lezers er ook veel aan hebben, ik zal in ieder geval elke keer uitkijken naar een nieuw bericht of verhaal.
Weet je, misschien is het overbodig om te zeggen, maar ik zie echt een duidelijke lijn in jouw verhaal. Hoe moet ik het zeggen... Het begint bij meisje van 14/15 die al haar hoofdhaar eruit trekt, al snel een pruik gaat dragen en met niemand erover praat. Op zo'n jonge leeftijd moet je je toch enorm alleen en verdrietig en machteloos hebben gevoeld? Ik herken het ook wel.......
Daarna schrijf je een aantal dingen die je jezelf in eerste instantie niet toestond terwijl je je pruik droeg. (je geeft de ttm voorrang)
Vervolgens doe je deze dingen toch; trouwen, kinderen krijgen. Dus daar is al een ontwikkeling. Je trok welliswaar nog steeds ,maar je stond jezelf toch deze mooie gebeurtenissen toe. Dat vind ik al een hele positieve verandering, je geeft de ttm geen voorrang meer,maar je eigen wensen.
Dan lees ik een stukje over de therapie, waarbij je bij je voorlaatste therapeut erin slaagde om tijdelijk minder te trekken. Geen blijven resulaat, maar wel weer een stap in de goede richting.
Je gaat naar de kapper (sinds 28 jaar !!!) en besluit zonder pruik de wereld te betreden. Dit zijn allemaal zulke grote, mooie en ergens ook natuurlijke stappen. Ik vind het allemaal ontzettend dapper van je en volgens mij ben je ontzettend goed bezig!! Heel krachtig!
Dan krijg je toch weer en terugval. Ontzettend klote is dat, zeker als het een behoorlijke tijd goed ging. Maargoed, zoals je zelf al eerder ergens schreef kun je het zien als een waarschuwing van de ttm, dat ie toch nog op de loer ligt.
Elke dag een beetje meer, ik kreeg terug de smaak te pakken. Het trekken was nooit écht weggeweest, ik had het alleen maar verdrongen. Ik had een aantal zaken voor mezelf handig in een schuifje gestopt en dacht door die schuifjes dicht te houden, dat ik er ook geen last meer zou van hebben... Maar die schuifjes begonnen te wringen... ze moèsten open!
Dit vind ik heel duidelijk en mooi beschreven. Jij hebt al zoveel doorstaan, en bent al zoveel aangegaan in je leven dat ik zeker weet dat je ook de moed hebt om die schuifjes helemaal te openen. Te bekijken wat erin zit, eerst voorzichtig en dan nog eens te kijken, en te herinneren en te voelen................
Ik vind het ook dapper dat je toch zonder pruik bleef, ookal had je toen zo'n periode dat je weer heel veel haar had uitgetrokken!
Nu heb je sinds september een andere therapeut, en uit andere berichten maakte ik op dat het fijn is om met hem te 'werken', toch?
Lieve Bolleke, ik wens je heel veel sterkte, moed en kracht om de weg te blijven begaan die je nu gaat.
Veel liefs eus.
bolleke
10 maart 2002, 14:37
Lieve Mirjam,
Bedankt voor je fijne reactie. Het doet zo'n deugd te voelen dat er herkenning is, te weten dat ik dan tòch niet alleen was met mijn verdriet...
Het lijkt een beetje op troost met 'terugwerkende kracht'...
Bedankt hiervoor. Je zegt dat het bij jou redelijk goed gaat... ik hoop écht waar, dat er ook voor jou beterschap op komst is, ik wens het je toe!!!
Lieve Eus, ook jij bedankt om je fijne woorden.
Heb jij dan ook dat je er elke dag aan denkt dat je het al zo en zo lang niet doet , en als je 'savonds gaat slapen ben je je heel bewust van weer een dag niet getrokken?
Eus, om hier heel eerlijk op te antwoorden, neen, dat gevoel heb ik NU niet, al die andere keren dus wel, maar NU niet... En daarom geeft het me deze keer zo veel zekerheid dat ik écht op goede weg ben. Het voèlt gewoon anders aan. Ik ben er niet meer zo veel mee bezig, ik houd mezelf niet meer voortdurend in de gaten, ik ben nu heel rustig en anders dan vroeger, ik ga er blijkbaar op een andere manier mee om. Ik ben niet meer bang van mezelf, niet meer bang om hier nu alleen te zitten, integendeel, ik geniet er nu van... Ik wèèt wel dat de TTM er nog is en ook heel lang bij mij zal blijven, maar hij krijgt nu geen kans meer... Alleen zijn met mezelf, voor het eerst in jaren geniet ik daar nu echt van, er is geen angst meer. Ik ben niet bang om naar de badkamer te gaan, niet bang om te gaan slapen... Alleen de spiegel, die mijd ik soms nog, of ik kijk er alleen in als mijn dochters in de buurt zijn. Die confrontatie is nog te moeilijk, werkt dus als een trigger.
Ik heb nog wel trekdrang en dat gevoel zal nog heel lang bij mij horen, misschien gaat het nooit meer weg, wie zal het zeggen? Maar de KRACHT is zo enorm sterk toegenomen, ik weet nu, ik HOEF niet meer te trekken, ik kan mijn problemen ook wel de baas zonder dit gedrag...
Maar de dingen MOETEN ook niet meer gedaan worden zoals vroeger, moet.. moet.. moet.. Ik kan nu de boel, de boel laten en tijd nemen voor mezelf, neen zeggen aan wie te veel beslag op mij wil leggen. Ik heb geleerd om te luisteren naar mezelf én naar mijn hart...
Daarna schrijf je een aantal dingen die je jezelf in eerste instantie niet toestond terwijl je je pruik droeg. (je geeft de ttm voorrang)
Vervolgens doe je deze dingen toch; trouwen, kinderen krijgen. Dus daar is al een ontwikkeling. Je trok welliswaar nog steeds ,maar je stond jezelf toch deze mooie gebeurtenissen toe. Dat vind ik al een hele positieve verandering, je geeft de ttm geen voorrang meer,maar je eigen wensen.
Ik denk niet dat het OF TTM, OF mijn wensen waren... Ik vrees dat het en/en was...
Ik hoopte natuurlijk op een mooie haardos bij mijn huwelijk en ik hoopte dat ik niet meer zou trekken bij mijn zwangerschap, voelde me zelfs schuldig dat ik mijn eigen kind dit niet kon gunnen...
Maar ik heb mezelf nooit iets ontzegd omwille van de TTM!!! (behalve heel practische zaken natuurlijk maar dat had dan meer met de pruik te maken)..
TTM heeft mij er NOOIT van weerhouden om te houden van het leven!!!... Ik zeg niet dat ik nooit door een diepe put gegaan ben, ik heb depressies meegemaakt én zelfmoordgedachten gehad, maar altijd opnieuw kroop ik terug overeind en altijd opnieuw heb ik de draad van het leven terug opgenomen... en gelukkig maar!
Het allereerste wat je moet doen om de strijd aan te binden tegen TTM is eerst jezelf en je TTM aanvaarden.
Het hoort bij jou net zoals de kleur van je ogen, maar je moet hem niet gewonnen geven. Bestempel jezelf niet als gek of gestoord, weet dat hij IN jou zit maar oefen er wél controle over uit, JIJ bent de STERKSTE, in jou zit de KRACHT!!!
Heel veel liefs, bolleke...
Hoi Bolleke,
Bedankt voor je bericht.
Ik heb nog wel trekdrang en dat gevoel zal nog heel lang bij mij horen, misschien gaat het nooit meer weg, wie zal het zeggen? Maar de KRACHT is zo enorm sterk toegenomen, ik weet nu, ik HOEF niet meer te trekken, ik kan mijn problemen ook wel de baas zonder dit gedrag...
Dit is echt heel mooi. inderdaad, de ttm is wel 30 jaar bij je geweest, dus het zal ook altijd op een af andere manier bij je blijven, het is deel van jou, zo zie ik het teminste....
Alleen nu waarschijnlijk op een andere manier als de afgelopen jaren. Je hebt nu volgens mij zelf een kracht aangeboort waardoor je de drang de baas kunt blijven, hardstikke goed!
Maar de dingen MOETEN ook niet meer gedaan worden zoals vroeger, moet.. moet.. moet.. Ik kan nu de boel, de boel laten en tijd nemen voor mezelf, neen zeggen aan wie te veel beslag op mij wil leggen. Ik heb geleerd om te luisteren naar mezelf én naar mijn hart...
Ook dit vind ik ontzettend mooi en waar. Voor mij ook heel herkenbaar. In ieder geval het stukje over tijd nemen voor jezelf. nee zeggen tegen mensen of dingen die voor jou niet goed voelen en natuurlijk het luisteren naar je hart. Volgens mij is die de beste gids en leidraad in je leven. Maar soms is het een hele zoektocht om (weer) uit te komen bij het werkelijk voelen en volgen van je hart.
"Voor mij is er alleen het reizen langs wegen met hart, langs elke weg die maar hart heeft. Daar reis ik, en de enige uitdaging die
moeite loont is hem over de gehele lengte te bereizen"
Het allereerste wat je moet doen om de strijd aan te binden tegen TTM is eerst jezelf en je TTM aanvaarden.
Het hoort bij jou net zoals de kleur van je ogen, maar je moet hem niet gewonnen geven.
Ja, ik interpreteer het woord aanvaarden als accepteren, bedoel je dat ook? Zoals ik eerder schreef ben ik zelf nu in een fase (de afgelopen 5 jaar ongeveer) dat ik opener en ontspannender omga met de ttm. Maar toch vind ik het moeilijk om echt te zeggen dat ik het accepteer ofzo. Ik blijf het een heel vervelende 'tic' vinden, en ik wil er nog steeds vanaf. Tja, ik kan haast niet anders dan zeggen dat het echt bij me hoort, aangezien ik het ook al 17 jaar doe, maar ik accepteer mijn gedrag niet. Hmmm, ik geloof wel dat ik kan accepteren dat ik dit gedrag in mij heb, er dus ook al 17 jaar aan toe geef, maar ik accepteer niet dat ik er mee door ga ofzo...Hmmm, beetje vaag.
Maargoed, ik ben nu al twee weken trekvrij, draag de pleisters om mij vingers, schrijf dingen op, maak gebruik van het forum en ik heb het idee dat deze drie dingen samen mij ontzettend helpen. Vooral het erover praten/schrijven met mensen doet mij enorm goed.Gisteren had ik echter trekdrang. Er groeien nu stoppels en lange en korte haren door elkaar enzo, dus ik begon eraan te voelen. Er moesten er op bepaalde plekken m.i. een paar uit, maar ik zei hardop; je weet hoe je je voelt als je nu nIET toegeeft aan de drang en je weet ook hoe je je voelt als je wel toegeeft en gaat plukken. Dit is voor mij het moeilijke moment, laat ik me meegaan in het vacuum van afgesloten in mijn eigen wereldje en laat me meevoeren door de dwang of zeg ik nee, ik trek er geen een uit, ook niet eentje!! Ik kon me gisteren bedwingen en daar ben ik heel blij om. Ben nu dus twee weken trekvrij, maar merk dat de neiging weer wat naar boven komt, misschien komt er nou een moeilijkere periode aan? Ik wil het volhouden, ik weet dat ik het kan en ik weet dat het mogelijk is.
Bestempel jezelf niet als gek of gestoord, weet dat hij IN jou zit maar oefen er wél controle over uit, JIJ bent de STERKSTE, in jou zit de KRACHT!!!
Het doet me goed om dit te lezen, het geeft me moed!
Tot de volgende keer bolleke, en de rest.
groet eus
bolleke
10 maart 2002, 22:35
Hé Eus, twee weken trekvrij!!! Dat is toch ook geweldig hé, volhouden nu hoor... volgens mij ben je op goede weg!
Gisteren bij het surfen op een of andere Amerikaanse site de volgende woorden gevonden;
..." I noticed that every time I pulled I was going over some unexpressed feelings. I believe many of us turn inward instead of allowing ourselves to show a negative emotion, such as anger or disappointment..."
Deze woorden beschrijven perfect wat ik vorige zomer, tijdens de week in Griekenland geleerd heb. En sinds ik mezelf én mijn gevoelens toelaat, sinds ik die gevoelens ook met anderen kan delen, sinds ik weet en besef dat ik recht heb op liefde en genegenheid en daar ook om vraag als ik daar nood aan heb, sinds ik zoek naar warmte tot ik ze vind en daar heel eerlijk ook met mijn partner kan over praten... sindsdien gaat het opmerkelijk beter... Ik heb geleerd dat er geen slechte gevoelens zijn, zo lang gevoelens eerlijk en oprecht zijn, mogen ze, moeten ze geuit worden... het is alleen belangrijk om andere mensen niet te kwetsen, maar als knopen moeten doorgehakt worden, dan kan dat ook op een fatsoenlijke manier...
Ik weet niet of je me begrijpt. Wat ik hierboven geschreven heb was een lange weg hoor, en soms wel best pijnlijk omdat ik mezelf heel dikwijls moest 'blootgeven', maar ik weet nu dat ik me stukken beter voel en dat is het belangrijkste!
Lieve groet, Bolleke
Hoi Bolleke,
..." I noticed that every time I pulled I was going over some unexpressed feelings. I believe many of us turn inward instead of allowing ourselves to show a negative emotion, such as anger or disappointment..." Dit stukje gaf me dus echt kippevel, dit is echt wat ik voel als ik in zo'n trek-aanval zit!!Het sluit helemaal aan bij hoe ik me voel als ik trek.
Op het moment dat ik naar binnen keer en mezelf focus op het uittrekken van haren verlies ik het contact met 'de wereld om me heen', voel ik inderdaad wel een soort kwaadheid. Alsof ik heel boos ben op die haren, en ze ga vernietigen, uittrekken, kapot maken!! Bij mij gaat het trekken gepaard met een enorm, fel (negatief?) gevoel, ook vaak heel krampachtig en totaal geobsedeerd en krampachtig; zij moeten eruit!!!
Als dan na lang pulken en trekken mijn oogleden pijn doen en opgezwollen zijn en de haren verwijderd, komt het andere stukje. Teleurstelling, moedeloos, en depri.......Ik denk dat ik tot zo'n 4/5 jaar geleden geen ruimte nam om gevoelens als angst, woede of verdriet er te laten zijn. Wist je dat ik tot zo'n 3 jaar geleden NOOIT huilde, ook niet als ik alleen was. Vaak genoeg voelde ik tranen van binnen, maar die kwamen er nooit uit, 'k weet niet waarom. Ik dacht soms wel eens dat ik gewoon geen tranen had ofzo. Drie jaar geleden gebeurden er echter zoveel dingen tegelijk in mijn leven en toen heb ik dus (voor het eerst sinds lange tijd) weer kunnen huilen. Was heel raar, ook wel fijn.
Als ik in een grote lijn terugkijk op mijn leven (nu bijna 28 jaar) dan is juist dat uiten van de meer 'negatievere'/moeilijke dingen, zeggen dat ik ergens niet mee eens ben, dat ik iets niet leuk vind, dat ik het niet doe, dat ik iemand niet aardig vind etc. etc. moeilijk voor mij.
Ik weet en voel dat ik de laatste jaren in een goede ontwikkeling zit maar ik was voorheen toch altijd het begripvolle meisje met een groot inlevingsvermogen. ik stond altijd voor iedereen klaar, hielp iedereen die in de put zat (voor mijn ouders was ik zelfs op jonge leeftijd al een soort van therapeut)
Nu leer ik ook om heel duidelijk aan te geven wat goed voor mij is en duidelijke keuzes te maken. Dit houd ook in dat ik dus regelmatig 'nee' zeg tegen iets en ook uitgesproken 'ja' tegen het ander. Tja, dit thema 'duidelijk en eerlijk zijn naar mezelf' komt in de dagelijkse dingen terug momenteel. Zo kan ik toch ook iedere dag weer als een interresante en soms moeilijke leerschool zien.
Ik geloof daar in hoor, als ik steeds beter mijn innerlijke wereld met mijn buitenwereld kan en durf te delen, dat het harentrekken minder word....
sinds ik weet en besef dat ik recht heb op liefde en genegenheid en daar ook om vraag als ik daar nood aan heb, sinds ik zoek naar warmte tot ik ze vind
Dit vind ik nog een spannend thema, mijn ontwikkeling en zoektocht hierin staan nog in het beginstadium.......Rationeel weet ik het wel, maar emotioneel is nog een ander verhaal. Ik heb jaren, jarenlang alles alleen gedaan; letterlijk en figuurlijk. Ik had niemand nodig, ik zorgde voor mezelf en liet eigenlijk niemand toe en familie was al helemaal niet belangrijk! Ook deze bescherming is bij mij de laatste jaren aan het smelten........maar het werkelijk toelaten van liefde en warmte vind ik nog moeilijk...
Ik heb geleerd dat er geen slechte gevoelens zijn, zo lang gevoelens eerlijk en oprecht zijn, mogen ze, moeten ze geuit worden...
Yes!
Ik ga stoppen, lekker slapen.
DAg allemaal, dag bolleke
groeten van eus.
bolleke
11 maart 2002, 08:41
Hoi Eus,
Wist je dat ik tot zo'n 3 jaar geleden NOOIT huilde, ook niet als ik alleen was. Vaak genoeg voelde ik tranen van binnen, maar die kwamen er nooit uit,
Wist jij dat mijn man enkele weken geleden vroeg of ik nog niet 'uitgedroogd' was vanbinnen? Pas op, hij bedoelde het goed hoor... maar sinds vorige zomer heb ik al serieus wat afgehuild... emoties komen naar boven, maar ik laat ze nu ook toe!!! En mijn God, wat voel ik me hier goed bij...
Ik scherm me natuurlijk wel af van een aantal zaken en mensen waarvan ik wèèt dat ze niet op mijn golflengte zitten, ik heb geen school vol vrienden, maar ik kan rekenen op een handjevol mensen van wie ik weet wat ik aan ze heb, van wie ik weet dat ze het goed met me menen en vooral bij wie ik me begrepen voel, meer moet dat niet zijn... in deze mensen stop ik energie, de anderen, daar loop ik met een grote bocht omheen...
Succes! Liefs, bolleke
Hoi Bolleke,
emoties komen naar boven, maar ik laat ze nu ook toe!!! En mijn God, wat voel ik me hier goed bij...
Dit kan ik me goed voorstellen, doordat emoties naar boven kunnen/mogen komen en je ze kunt toelaten creeer je voor jezelf m.i. een enorme vrijheid. Je hoeft het niet meer binnen te houden, maar ze kunnen gedeeld worden.....Bovendien geeft het naderhand een hele opluchting en rust, of niet?
Zoals ik schreef huilde ik een paar jaar geleden weer voor het eerst, maar voordat bij mij dit punt bereikt was moest ik dus eerst (bijna) overspannen zijn.... Voor mij lag de grens dus ontzettend hoog. Ik denk dat het ook veel te maken heeft met het feit dat ik alles (voorheen) echt heel lang binnen hield.
Ik hoop ook toe te kunnen groeien naar dat punt dat ik eerder emoties kan voelen en uiten, zodat het niet extreem en ongezond wordt opgehoopt totdat na tien jaar eens de bom open barst.
Dit gaat de laatste jaren zeker beter. Zo had ik bijvoorbeeld een paar weken terug een klein conflict met een collega. In eerste instantie zei ik niets, maar later voelde ik tranen en boosheid, en ik ging in mijn eentje op het kantoortje zitten (de bekende reactie, terugtrekken en vooral niets uiten). Vervolgens kwam die collega binnen en ik negeerde hem. Maar toen kon ik na een paar minuten hem toch aanspreken, en met tranen over mijn wangen vertelde ik wat me dwarszat, en dat die opmerking van hem echt in het verkeerde keelgat was geschoten. Ik heb daar echt een kwartier zitten huilen (voelde best fijn) en ondertussen zette mijn collega verse koffie en spraken we het uit. Daarna voelde het zo open en goed, en was er geen enkele spanning meer tussen ons, heel opgelucht en fijn. Dit was voor mij weer zo'n duidelijk voorbeeld van bij mijn gevoel blijven en er iets (constructiefs) mee doen, dus bij de persoon of situatie in kwestie het geheel openen.
Vandaag heb ik weer de hele dag niet getrokken, draag nog wel de pleisters. De haartjes beginnen echt al een beetje te groeien, echt tof! Ik merk dat wanneer ik verhalen van jou en andere mensen lees, dit me ook heel erg stimuleerd om het niet te doen. Het is zo fijn om soms even dingen te lezen als;
Je hebt de ttm niet nodig, het levert je niets op, je hebt de kracht om te stoppen in je! etc.
o.k tot de volgende keer en een fijne dag nog.
groetjes eus.
ilseke
12 maart 2002, 08:19
Naar aanleiding van jouw schrijven... er is dan ook geen enkele, maar -ik herhaal- geen enkele reden om je te excuseren. Ik vind het heel er moedig dat je dit deel van je leven voor ons openstelt.
Ik probeer het me voor te stellen om op je 14e Ttm te krijgen, maar het doet me pijn om te beseffen dat je op die leeftijd eigenlijk een zorgeloos meisje moet zijn en niet met zulke problemen moet kampen. Een pruik dragen - en zeker op die leeftijd- kan op niet veel begrip rekenen binnen onze maatschappij (ik herinner me als kind dat wanneer mijn vriendinnen en ik iemand zagen met een pruik, wij daar stiekem om lachten) Het is niet mooi en ik ben er ook niet fier op, maar mensen kunnen zeer hard zijn!
Heb jij dan ook dat je er elke dag aan denkt dat je het al zo en zo lang niet doet , en als je 'savonds gaat slapen ben je je heel bewust van weer een dag niet getrokken?
Ik denk dat je nu wel echt op de goede weg bent, wanneer je hier niet constant bij stil staat. Hieruit blijkt dat je het leven niet langer overheerst!
Ik weet niet waarom ik dit allemaal schrijf. Ik weet alleen dat dit schrijven zo ontzettend veel deugd doet... dingen van 30 jaar terug. Emoties en gebeurtenissen, alsof ze gisteren gebeurd zijn... Ik denk dat dit los-laten, dit forum héél 'helend' werkt!!!
Dit is de opzet van dit forum. Je gevoelens delen -zelfs in mindere dagen- met lotgenoten die je altijd een luisterend oor aanbieden!
Ik moet nu dringend vertrekken naar het werk, maar ik kom terug want er zijn nog wel een paar zaken waar ik het wil over hebben hoor!
Tot later
Dikke kus
Ilse
monique3
12 maart 2002, 12:24
bedankt voor jullie woorden weer.
ik vind niet dat je je hoeft je verontschuldigen Bolleke, moet je niet doen!!!
Jij bent jij, jij mag zijn zoals je bent, je mag zoveel van je afschrijven hier als nodig is, jij bent uniek, en een goed mens ook nog.
Ik vind het heel fijn dat we elkaar ontmoet hebben, en het is voor herhaling vatbaar.
En ik hoop dat ik meer ttm-ers in de toekomst kan ontmoeten.
Ik weet niet wat jullie daarvan vinden?
Maar ik zou het heel erg kunnen gebruiken, om lotgenoten te spreken.
En eus, wat fijn dat je je verhaal over die collega hebt gedeeld met ons, erg fijn dat je jezelf bent geweest en dat je nu goed met je collega kunt opschieten.
Ga zo door, ik leer van jullie verhalen, bedankt!!!!
Groeten van Monique3.
bolleke
13 maart 2002, 21:21
Eerst en vooral, Monique en anderen...
Ik vind het heel fijn dat we elkaar ontmoet hebben, en het is voor herhaling vatbaar.
En ik hoop dat ik meer ttm-ers in de toekomst kan ontmoeten.
Ik weet niet wat jullie daarvan vinden?
HEEL GRAAG!!!
Een pruik dragen - en zeker op die leeftijd- kan op niet veel begrip rekenen binnen onze maatschappij (ik herinner me als kind dat wanneer mijn vriendinnen en ik iemand zagen met een pruik, wij daar stiekem om lachten)
Hoi Ilse,
Bedankt om je eerlijke woorden...
Wat je zegt ivm het dragen van een pruik, het is waar... Als kind, en zeker als puber maak je moeilijke, zeg maar pijnlijke momenten mee. Ik ben uitgelachen en nagewezen... Dat snijdt door je hart en de inkervingen zijn er nog steeds. Maar littekens hoeven geen LAST te zijn. Je hoeft je 'rugzak van het leven' daar niet mee te overbelasten... het leven vergt zo al genoeg van je krachten...
Maar ik heb mijn les gehad, zal nooit mensen veroordelen om hun uiterlijk. Een pruik dragen doe je niet voor je plezier... Je kan er wel happy mee zijn en tevreden ook, met je nieuwe look. Maar diep in je hart had je het toch liever anders gewild...
Trouwens mèt pruik was het leven wel iets simpeler dan zonder pruik. Je hebt er tegenwoordig hele mooie, waarbij je nauwelijks of zelfs helemaal niet kan merken dat het een pruik is. Dus, je bent voor de buitenwereld gewoon zoals een ander... alleen jij-zelf VOELT je wel anders...
Maar 30 jaar geleden waren de pruiken nog niet zo 'onopvallend'. Dus, ik kon kiezen; uitgelachen worden om m'n kale kop of om m'n pruik... ik weet niet wat het ergste was... het ergste was dat ik mezelf dit aandeed... denk ik...
Lieve groet, bolleke
Hallo bolleke en de rest,
Maar littekens hoeven geen LAST te zijn. Je hoeft je 'rugzak van het leven' daar niet mee te overbelasten... het leven vergt zo al genoeg van je krachten...
Littekens hou je voor altijd. Ook die rugzak van het leven, die hoort bij je. Maar wat je verkiest om met die inhoud te doen, heb je volgens mij (gedeeltelijk) zelf in de hand. Er zijn zoveel manieren om ermee om te gaan, en ik denk dat je overal uiteindelijk wel iets positiefs uit kunt halen, iets van kunt leren, hoe ingewikkeld en moeilijk dat op sommige momenten ook lijkt!
Ik denk ook dat dat niet zomaar op elk moment kan, soms moet de 'tijd rijp zijn'. Dat klink wel een beetje oubollig misschien, maar soms ontwikkel je bepaald gedrag wat je echt nodig hebt in een bepaalde periode van je leven, bescherming?
Maar (doordat je open blijft staan. rond blijft kijken, zoekt en vertrouwd) er komt ook vaak weer een periode dat je last krijgt van bepaald gedrag, voelt dat je het anders wilt, en dan kunnen dingen gaan rollen. Wel spannend om nieuw gedrag uit te proberen, maar het levert je wel nieuwe inzichten op, nieuwe ervaringen.
"Look to this day, for it is life, the very life of life,
And in it's brief course lie all the realities and truths of existence
The joy of growth
The splendour of action
The glory of strengt
For yesterday is but a memory
And tomorrow only a vision
But today well lived makes every yesterday a memory of happiness,
And every tomorrow a vision of hope,
Look well, therefore, to this day."
Dag allemaal,
liefs eus.
bolleke
16 maart 2002, 23:28
Hoi Eus en de anderen,
Je schrijft Ik denk ook dat dat niet zomaar op elk moment kan, soms moet de 'tijd rijp zijn'.
In verband hiermee had ik graag een paar zinnen geciteerd uit een boekje dat ondertussen een beetje mijn 'bijbeltje' geworden is... lees mee;
"... al wat is, is reeds onderweg naar zijn tegengestelde... en inderdaad, stilstand bestaat niet, niemand of niets staat ooit stil. Zelfs wanneer iets schijnbaar stagneert, zijn onderhuids vaak reeds enorme krachten aan de gang... Om dat allemaal naar het leven van alledag te vertalen zouden we kunnen zeggen; elk leven draagt een afwisseling van rustige en actievere periodes in zich. Van ziek-zijn en gezond, van blijdschap en verdriet, van voor- en tegenspoed...
... en precies zoals de natuur altijd opnieuw te maken krijgt met de wisseling van de seizoenen, precies zo zijn ook wij als mens onderhevig aan een hele ingewikkelde reeks van cyclische processen...
... als we maar kunnen inzien dat ons leven verbonden is met een aantal natuurlijke ritmes...
Wie in staat is deze ritmes aan te voelen en te volgen, heeft altijd een streepje voor op de anderen. Die feeling, die intuïtie als je het zo noemen wil, is niet iedereen gegeven...
Intuïtief gerichte mensen weten wanneer de tijd rijp is voor bepaalde zaken evengoed als ze vanzelf aanvoelen wanneer ze zich meer passief moeten opstellen. Het valt hen helemaal niet zwaar om geduld te hebben, omdat ze gewoon weten dat hun inspanningen gedurende bepaalde periodes toch geen resultaten zouden opleveren.
Iedereen heeft intuïtie meegekregen, evengoed als verstand. Maar dat verstand wordt van kindsbeen af geoefend en getraind... met onze aangeboren intuïtie gaat het jammer genoeg een heel andere kant op, terwijl juist onze intuïtie een prachtig instrument is om te leren weer voeling te krijgen met de wetten van de kosmos en de natuur.
Maar het is absoluut niet nodig om een astroloog te raadplegen om te weten wat je wanneer moet doen... je hoeft enkel je innerlijke stem te volgen. De stem van je hart, die zegt je de hele dag door wat je moet doen. Die waarschuwt je voor gevaren en wijst je op kansen.
Het enige wat jij van jouw kant moet doen is: opnieuw leren luisteren.
Meditatie klinkt velen misschien te zweverig in de oren. Maar het elke dag even stil maken, je heel even afzonderen. Af en toe de drukte van de stad ontvluchten om de stilte van de natuur op te zoeken... het zijn voor de hand liggende manieren om het contact met je intuïtie heel langzaam weer te herstellen...
Zodat die je verder door het leven zou kunnen gidsen op een manier die je nu wellicht niet voor mogelijk houdt."
Einde stukjes uit mijn 'bijbeltje'...
Dit staat geschreven in een héél goed boekje over innerlijke kracht (Rosa Wouters, 'Waarin schuilt mijn kracht?' Uitgeverij Alana ISBN 90 75045 13 1)
Er staan nog andere pareltjes in... écht een aanrader.
Lieve groetjes, bolleke
Hoi Bolleke, en de andere,
Wat een prachtig stuk tekst, echt heel mooi en herkenbaar.
elk leven draagt een afwisseling van rustige en actievere periodes in zich. Van ziek-zijn en gezond, van blijdschap en verdriet, van voor- en tegenspoed...
... en precies zoals de natuur altijd opnieuw te maken krijgt met de wisseling van de seizoenen, precies zo zijn ook wij als mens onderhevig aan een hele ingewikkelde reeks van cyclische processen...
Dit vind ik echt waarheid, of beter gezegd logisch/natuurlijk.
Alles in het leven gaat in vlagen, ups and downs. Niets blijft voor eeuwig hetzelfde. Het duidelijkste voorbeeld vind ik de vier seizoenen. Ze zijn zo verschillend, maar kunnen niet zonder elkaar, hebben elkaar nodig om zich a.h.w. voort te zetten. Ze zijn verschillend en toch zijn ze 1. Als mens vind ik het alleen soms moeilijk om het allemaal toe te laten en erop te vertrouwen dat het nu goed is zoals het is, dat het zo hoort te zijn. Vaak lukt het me ook wel als het even niet zo lekker gaat om dan te denken; ook dit is leven, is niet verkeerd, voelt alleen wat minder fijn. Het hoort erbij en verandert weer. (Ik denk hierbij vooral aan gemoedstoestanden)
Iedereen heeft intuïtie meegekregen, evengoed als verstand. Maar dat verstand wordt van kindsbeen af geoefend en getraind... met onze aangeboren intuïtie gaat het jammer genoeg een heel andere kant op, terwijl juist onze intuïtie een prachtig instrument is om te leren weer voeling te krijgen met de wetten van de kosmos en de natuur.
Helemaal mee eens. Ik geloof dat intuitie de natuurlijke, oorspronkelijke leidraad van de mens is, maar dat we tegenwoordig minder de kans krijgen om hem volledig te gebruiken. Wist je dat er volkeren zijn waar bijvoorbeeld telepathie de normaalste zaak is, en volkeren die in de woestijn feilloos aanvoelen hoe ze moeten lopen om bij een plas water te komen? Allemaal 'aanvoelings dingen'.
Ik geloof ook dat de mens de mogelijkheid heeft om die oer-intuitie wel (weer) te leren gebruiken, en dan kom ik ook weer uit bij dat stukje van luisteren naar je hart, en leren om de ratio af en toe eens op de achtergrond te zetten. Ik denk eigenlijk dat momenteel meerdere mensen in de wereld hiermee bezig zijn, er komt denk ik wel weer zo'n ommekeer, dat de mensheid weer andere dingen als belangrijkheid in het leven gaan zien, en dan bedoel ik 'mensheid' op grote schaal.
Het enige wat jij van jouw kant moet doen is: opnieuw leren luisteren.
Meditatie klinkt velen misschien te zweverig in de oren. Maar het elke dag even stil maken, je heel even afzonderen.
Luisteren is zo iets belangrijks, maar vaak zijn we geneigd de stiltes op te vullen....
Ik heb een paar jaar geleden een tijd in een klooster geleefd, ik was al een tijd bezig met het Boedhisme en wilde me er op deze manier verder in verdiepen. Was een heel fijne ervaring, joh. Ik ben toen ook een tijdje in retraite geweest. 11 dagen niet praten, lezen, schrijven, geen muziek, niets van buiten af. Wel de hele dag mediteren, ademen, beetje yoga en 1 lezing per dag.
's avonds kreeg je wat thee en rijst, en verder ging ik vroeg naar bed want om 04.00 stond je alweer op. Ik vond de stilte periode heerlijk, alhoewel er ook onrust- en verdrietgevoelens naar boven kwamen en kleine details uit mijn jeugd. Ik vond het heel moeilijk om uiteindelijk weer contact aan te gaan met de 'echte' wereld, maar ik begin nu (5 jaar later) toch wel een beetje mijn weg erin te vinden.
Maargoed, wat jou 'bijbeltje' schrijft over elke dag even een stilte moment maken kan ik me dus goed indenken.Juist door stil te zijn kun je leren luisteren.....
Ik heb het isbn nr. opgeschreven, misschien binnenkort maar eens een bezoek aan de boekwinkel.
Dag, groeten van eus.
ilseke
17 maart 2002, 14:04
Hoi meisjes,
ik heb de vorige mailtjes eens herlezen.
Elke dag een beetje meer, ik kreeg terug de smaak te pakken. Het trekken was nooit écht weggeweest, ik had het alleen maar verdrongen. Ik had een aantal zaken voor mezelf handig in een schuifje gestopt en dacht door die schuifjes dicht te houden, dat ik er ook geen last meer zou van hebben... Maar die schuifjes begonnen te wringen... ze moèsten open!
Dit herken ik heeeeel erg. Toen ik plukvrij was, was dit maar tijdelijk en eigenlijk is dat omdat ik nog steeds met mezelf en de gebeurtenissen niet in het reine gekomen ben. Ik weet grotendeels wat de oorzaken zijn, maar heb niet de moed om deze aan te pakken. Ik wil gewoon doorgaan met mijn leven en het verleden laten wat het is. Maar ik denk nog dagelijks aan mijn kindertijd die zo zalig was. Wie had ooit kunnen denken dat ik -een echt papa-kindje- jaren later door hem opzijgezet zou worden. Ik alleszins niet! Ik kan er niet mee om gaan, het doet zo'n pijn...sorry, ik heb in de periode nadat ik ben weggegaan een paar keer contact gezocht en telkens enkel verwijten naar mijn hoofd geslingerd. Ik kan het niet meer aan om vernederd te worden, echt niet! Soms loop ik in gedachten mijn oudelijk huis nog eens rond en herbeleef dan enkele fijne momenten. Wanneer ik mensen ontmoet uit mijn jeugd word ik altijd getroffen door nostalgie en eigenlijk wil ik nog deel uitmaken van het dorp waar ik uit kom. Ik denk niet dat dit duidelijk overkom, maar ik vind de juiste woorden niet! In gedachten schrijf ik mezelf soms hoger aan -denk bijv. dat er nog dikwijls over mij gepraat word in de trant van 'goh, hoe zou het nog met haar zijn...', maar ik stel eigenlijk vast dat ik weinig of geen indruk bij de mensen uit mijn jeugd heb nagelaten. Ook heb ik niet zo'n goed beeld over hoe ik sommige relaties t.o.v. mensen heb aangepakt in het verleden. Soms denk ik dat ik eens contact met hen zou opzoeken, maar ik ben zeker dat zij mijn emoties zouden misbruiken.
Vervolgens doe je deze dingen toch; trouwen, kinderen krijgen. Dus daar is al een ontwikkeling. Je trok welliswaar nog steeds ,maar je stond jezelf toch deze mooie gebeurtenissen toe. Dat vind ik al een hele positieve verandering, je geeft de ttm geen voorrang meer,maar je eigen wensen. Zoals ik eerder reeds schreef, wou ik stoppen van het moment dat ik zwanger ben. Dit zorgt voor enorme druk bij mezelf door deze 2 zaken aan elkaar te linken. (alhoewel ik het ttm wel echt zal moeten minderen bij zwangerschap, wat echt gezond kunnen al die haartjes niet zijn)
Momenteel lukt het stoppen niet erg, ik vergeet ook elke ochtend pleisters aan mijn vingers te doen en overtuig mezelf dat het zonder ook wel zal gaan, pech dus. Ik hou mezelf niet meer voor om zaken pas te doen wanneer ik gestopt ben (vroeger was dit zelfs met kleine dingen, zoals iets lekkers kopen) De ontgoocheling is telkens te groot wanneer ik merkte dat ik bewust/onbewust zelfs maar 1 haartje had uitgetrokken, want 1 is er 1 teveel!
Littekens hou je voor altijd. Ook die rugzak van het leven, die hoort bij je. Maar wat je verkiest om met die inhoud te doen, heb je volgens mij (gedeeltelijk) zelf in de hand. Er zijn zoveel manieren om ermee om te gaan, en ik denk dat je overal uiteindelijk wel iets positiefs uit kunt halen, iets van kunt leren, hoe ingewikkeld en moeilijk dat op sommige momenten ook lijkt Hier zit waarschijnlijk heel veel waarheid in, maar ik vind het heel moeilijk dit in praktijk om te zetten! Wat ik geleerd heb uit mijn ervaringen is dat mensen kwetsen -zelfs diegenen die je het meest dierbaar zijn- en ik kan dit niet in iets positiefs omzetten.
Wanneer ik jullie berichtjes lees sta ik soms versteld hoe ver sommigen onder jullie al staan, hoe goed jullie jezelf hebben uitgespit. Ook de citaten en filosofische stukjes tonen aan dat jullie heel diep hierover nadenken. Ik sta belange nog zo ver niet en -hierzeer ik het ook bewonder - ik vrees dat jullie van mij geen filosofische uiteenzettingen moeten verwachten.
Wanneer ik lees wat jullie al allemaal zijn tegengekomen in jullie leven vind ik mijn problemen eerder licht, toch vind ik het fijn dat jullie iedereen met evenveel respect behandelen. Dank daarvoor!
Liefs,
Ilse
:frusty:
Dag lieve Ilse,
Net je bericht gelezen en ik merk dat het me echt iets doet, het houd me bezig... Ik wordt er een beetje verdrietig van. Ik krijg het gevoel dat je jezelf dingen kwalijk neemt...?
Ik weet grotendeels wat de oorzaken zijn, maar heb niet de moed om deze aan te pakken
Je schrijft over 'de moed niet hebben', maar je zou het ook anders kunnen zien. Ik ben ervan overtuigd dat je wel degelijk moed hebt, maar wellicht is het nu nog niet de juiste tijd om zaken aan te pakken. Men hoeft overigens niet eens altijd diep te graven om antwoorden te vinden.
. Ik wil gewoon doorgaan met mijn leven en het verleden laten wat het is. Maar ik denk nog dagelijks aan mijn kindertijd die zo zalig was. Wie had ooit kunnen denken dat ik -een echt papa-kindje- jaren later door hem opzijgezet zou worden. Ik alleszins niet! Ik kan er niet mee om gaan, het doet zo'n pijn..
Hier schrijf je dat je het verleden wilt laten rusten, maar tegelijkertijd zijn er veel dingen die je blijkbaar bezig houden. Ik kan me voorstellen dat dit verwarrend voor je is, joh! Van de ene kant wil je er niets meer mee te maken hebben en van de andere kant speelt het (dagelijks) een rol. Heel dubbel eigenlijk, net zoals bij het haren trekken. Van de ene kant wil je het liefst dat alle haren mogen groeien, maar tegelijkertijd trek je ze er toch uit! Ik herken dit heel erg in de zin van de tweestrijd die je op zo'n moment voelt, verschrikkelijk.
In gedachten schrijf ik mezelf soms hoger aan -denk bijv. dat er nog dikwijls over mij gepraat word in de trant van 'goh, hoe zou het nog met haar zijn...', maar ik stel eigenlijk vast dat ik weinig of geen indruk bij de mensen uit mijn jeugd heb nagelaten
Wat bedoel je met 'jezelf in gedachten hoger aanschrijven?' Vind je het raar om te denken dat er misschien mensen zijn die nog over je praten of aan je denken? Ik vind het niet raar hoor. Je hebt het over je geboorteplaats, de plek waar je bent opgegroeid en waar je vast een heleboel hebt beleefd. Ik kan me goed voorstellen dat er nog mensen zijn die jou herinneren en over je praten.
Vervolgens stel je vast dat je eigenlijk weinig of geen indruk hebt achtergelaten bij de mensen uit je jeugd. Deze zin raakt me, ik krijg het gevoel dat je dan echt minderwaardig over jezelf denkt.Moet je niet doen hoor! Hier een stukje tekst voor jou:
"Veel mensen zijn meer waard dan ze denken. Ze hebben een beeld van hunzelf dat hun beslist tekort doet. Het ontbreekt hun aan eigendunk. Ze zijn zo royaal getalenteerd, maar ze beseffen dat gewoon niet. Kwaliteiten zoals vriendelijkheid, trouw, verwondering, mededogen, tederheid, liefde en respect zijn in iedereen aanwezig. Kwaliteiten die ontspringen aan de diepste lagen van je bestaan, kwaliteiten van je hart. Prachtig mogen we in deze kwaliteiten aan het licht komen en ons ware gezicht laten zien."
Soms denk ik dat ik eens contact met hen zou opzoeken, maar ik ben zeker dat zij mijn emoties zouden misbruiken.
Hoe kun je ZEKER weten dat zij jou emoties zouden misbruiken, en wat stel je je daarbij voor "emoties misbruiken"?
Ik weet niet precies op welke mensen je doelt, soms kan het ook een gedachte zijn die de overhand heeft, misschien DENK je dat ze jou emoties misbruiken, maar is het de realiteit?
Ook hierbij geloof ik dat wanneer het noodzakelijk voor jou zou zijn om bepaalde mensen weer te zien, dat dat op het juiste moment gebeurt. Ik ben benieuwd wat in dit geval bij jou de overhand heeft: de angst voor het emotionele misbruik of de behoefte aan het contact?
Het blijft inderdaad moeilijk om 'negatievere' ervaringen om te zetten tot iets positiefs, iets waarvan je kunt leren, maar toch geloof ik dat het het proberen waard is. Mijn ervaring is echter ook dat het soms jaren duurt voordat ik inzie en begrijp waarom bepaalde (minder leuke) dingen gebeurde in mijn leven. In die tussen tijd probeer ik wel gewoon door te gaan met leven en te vertrouwen dat inzicht en begrip wel komt. Bijv. Ik had een relatie, en pas toen het al een jaar uit was ging ik werkelijk inzien wat er allemaal aan de hand was geweest tussen ons. En langzaamaan zag ik mijn eigen gedrag en aandeel zo duidelijk. Ik bedoel alleen maar te zeggen dat dat veel tjid nodig heeft.
Wat ik geleerd heb uit mijn ervaringen is dat mensen kwetsen -zelfs diegenen die je het meest dierbaar zijn- en ik kan dit niet in iets positiefs omzetten.
Dit is ook een stukje van jou tekst die me raakt....Ik proef er ook een soort boosheid in... Ik vind het heel vervelend voor je dat dit jouw ervaring is, dat mensen je kwetsen.
Heb je dan bij sommige situaties wel een idee waarom dat gebeurde, waarom een persoon jou kwetste? En heb je ook ervaringen met mensen die je niet kwetsen, mensen die om jou geven er voor je zijn? Ze bestaan echt hoor!
Ik wens je veel licht en liefde en een stukje vertrouwen in het leven. De dingen komen en gaan, niets is onveranderlijk.
Wanneer ik lees wat jullie al allemaal zijn tegengekomen in jullie leven vind ik mijn problemen eerder licht,
Lieve Ilse, vergelijk je eigen problemen alstjeblieft nooit met die van een ander, dat heb ik namelijk mijn hele leven gedaan. Hierdoor maakte ik gewoon heel weinig ruimte voor mijn eigen problemen en gevoelens, ik was altijd met die van een ander bezig. Ik had altijd ergere en moeilijlijkere dingen om me heen, en mijn eigen leventje viel in het niet. Wanneer JIJ iets voelt of ervaart als een probleem of een last, dan is het ook zo! Daar kan niemand anders iets over zeggen.
Nou meid, zorg goed voor jezelf! Jij bent de belangrijkste persoon in jouw leven!Ik hoop je weer te spreken.
Ik vind het forum zelf een hele fijne manier om mijn gedachten en ervaringen kwijt te kunnen.
liefs eus.
bolleke
18 maart 2002, 00:46
Dag Ilse en anderen...
Ook bij mij heeft jouw bericht een 'raar' gevoel gegeven, ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven, het heeft vooral met die ene zin te maken;Wie had ooit kunnen denken dat ik -een echt papa-kindje- jaren later door hem opzijgezet zou worden. Ik alleszins niet! Ik kan er niet mee om gaan, het doet zo'n pijn...sorry,
Lieve mensen, sta me toe (alweer) een stukje verhaal te vertellen...
Ik werd geboren twee jaar na mijn broer. Een jongen en een meisje, de droom van mijn ouders... Ik was gewenst, zeker weten...
Toen ik zes was zijn we verhuisd, naar een huis waar ik mijn eigen kamertje had, naast de kamer van mijn ouders. En toen, gebeurde het... op zondagmorgen stond mijn moeder op om koffie te zetten en om naar de bakker te gaan om broodjes te halen... mijn vader kwam mij halen... ik moest mee bij hem in het grote bed... Het waren 'onschuldige spelletjes', maar als kind, zelfs van zes, weet je wel beter, dit hoorde niet, ik vond het ook niet fijn... maar ik werd de mond gesnoerd met snoepjes... zwijgen was de boodschap. Later werd hij, mijn vader, minder waakzaam. Het gebeurde nu ook op zaterdag, terwijl mijn broer bij vriendjes was gaan spelen en mijn moeder naar de winkel om boodschappen... het gebeurde in de veranda, in het waskot...
Op zo'n zaterdagvoormiddag, ik zie het beeld nog voor me... hij stond in de gang, naast de kelderdeur... had alleen een slipje aan, maar dat was naar beneden want ik moest meekijken naar zijn erectie... en toen kwam mijn moeder binnen... en verder weet ik niets meer...
Er is nooit één woord over gezegd, nooit heeft mijn moeder gevraagd wat er nog meer gebeurd is, nooit heeft ze laten merken dat ze aan mijn kant stond of dat ik geen schuld had aan de dingen die gebeurd waren... Er werd gezwegen in alle talen. Er was niets gebeurd, we waren weer het 'leuke' gezinnetje. Maar voor mij was er iets geknakt, gebroken... ik had geen vader meer. Hij heeft me nooit meer aangeraakt, zelfs geen kusje of geen knuffel meer, nooit meer... Maar ik weet ook niet of ik dat zou toegelaten hebben... Nog één keer heb ik een poging gedaan om zijn aandacht te krijgen. Op een dag vroeg ik wie de fiets had uitgevonden (interesserde me geen bal, maar op die manier praatte hij misschien terug tegen mij) Hij antwoordde; "Diegene die te lui was om te lopen." Dat was het... vanaf toen heb ik het opgegeven... ik was nog geen zeven jaar oud.
Maar ik was sterk, bouwde een schild om me heen en zou voortaan niemand meer nodig hebben. En niemand zou me nog aan-raken, aan mij kon niemand nog raken... De enige aanraking die ik nog kreeg was slaag, van hem. Ik was zo sterk in woorden dat ik het bloed van onder zijn nagels kon halen, zijn onmacht sloeg hij dan van zich af. En hoe meer hij sloeg, hoe dieper de boosheid erin geklopt werd... Ik werd rebels, brutaal en voor niemand toegankelijk...
Mijn God, wat miste ik een vader, een échte vader die om me gaf.
En toen, ik was 12 en op zomerkamp met de jeugdbeweging. Op een avond kwam een leidster naar me toe, ze nam me vast en zei; "Jij bent zo bot, wat scheelt er toch met jou?"... Dit was de eerste keer in mijn leven dat iemand op een dergelijke manier aandacht aan mij gaf. Ik kromp in elkaar, iemand had me ge-raakt... Deze vrouw zou de rest van mijn pubertijd (en eigenlijk ook mijn latere leven) heel belangrijk worden voor mij. Zij was mijn afgod, mijn idool, zij gaf om mij, zij hield van mij, zij berispte mij en heeft me gemaakt tot wie ik nu ben... Ik voelde me zo goed bij haar. Maar zij was een vrouw en 4 jaar ouder (eigenlijk op dat moment dus maar een meisje van bijna 17), en ik was in de war met mijn gevoelens, wat wàs het wat ik eigenlijk voelde? Ik was bang dat ik verliefd was, had nochtans geen sexuele gedachten of verlangens tov deze vrouw, ik wou gewoon bij haar zijn, liefst heel lang en heel veel en heel dicht... ik was bijna 13 en serieus in de war. Wat ik toen niet wist was dat het aandacht en warmte en geborgenheid was dat ik voelde, dingen die ik voor mezelf niet meer toeliet...
Een jaar later werd ik écht verliefd op een schat van een jongen en toen was ik helemaal in de war met mezelf... april 1972, mijn eerste haar wordt er uitgetrokken, en nog een en nog een ...
Bon, het is natuurlijk allemaal een beetje intiem en privé wat ik hier allemaal schrijf, maar voor mij moet het er gewoon uit...
En neen, ik ga me niet verontschuldigen omdat deze brief alweer zo lang is geworden... het mag, het kan en het doet goed...
Bedankt,
bolleke
ilseke
18 maart 2002, 08:32
bedankt voor jullie reactie,
Eus, wat je bij mijn quotes schrijft is zeker waar en dat besef ik ook wel allemaal, maar ik kan het allemaal nog niet zo goed toepassen op mezelf. Ik moet nog veel leren over mezelf een mezelf kunnen aanvaarden.
Jouw tekstje:
Hoe kun je ZEKER weten dat zij jou emoties zouden misbruiken, en wat stel je je daarbij voor "emoties misbruiken"?
Ik weet niet precies op welke mensen je doelt, soms kan het ook een gedachte zijn die de overhand heeft, misschien DENK je dat ze jou emoties misbruiken, maar is het de realiteit?
Hier heb ik het vooral op mensen die mij heel erg aan het hart gelegen hebben en ergens in de relatie ontgoocheld geworden zijn in mij. Vorig jaar ben ik zo iemand tegen gekomen en ik heb achteraf gemerkt dat die quasi onmiddelijk naar mijn vader gelopen is en alles heeft verteld. En dat was niet om goed te doen voor mij, integendeel ik denk dat er ergens 'wraak'gevoelens bij te pas kwamen. Wraak is een groot woord, maar ik bedoel dat het een kans was voor die persoon om de negatieve gevoelens t.o.v. om te zetten in daden.
Wat bedoel je met 'jezelf in gedachten hoger aanschrijven?' Vind je het raar om te denken dat er misschien mensen zijn die nog over je praten of aan je denken? Ik vind het niet raar hoor. Je hebt het over je geboorteplaats, de plek waar je bent opgegroeid en waar je vast een heleboel hebt beleefd. Ik kan me goed voorstellen dat er nog mensen zijn die jou herinneren en over je praten.
Ik bedoel hier eigenlijk het omgekeerde mee. Ik hoop dat ze af en toe over mij praten, maar stel vast dat dit heel zeldzaam is en wanneer ze het toch doen het eigenlijk niet veel inhoudt. Ik hoef niet het topitem zijn van het dorp, maar heb blijkbaar geen 'SPOREN' nagelaten. Het is dat wat ik mis, ik heb het gevoel dat ik elke verbondenheid met mijn jeugd (=gelukkige jaren) heb verloren. Ik heb geen 'thuis' meer. Ik heb ook veel blackouts over mijn jeugd, dit merk ik wanneer ik met mijn moeder praat. Zij verstaat niet dat ik mij dingen niet herinner. Ik heb steeds dezelfde herinneringen waar ik mij aan vast hou.
Aan bolleke:
Dit is een van de vreselijkste dingen die een kind kan meemaken.
Je wordt gekwetst door de persoon die jou op handen zou moeten dragen, die over je moet waken en beschermen. Wanneer die band misbruikt wordt (geestelijk en/of lichamelijk) stort heel je wereld in elkaar. Wie ben je dan nog? Wie kan je nog vertrouwen? Er wordt wel verondersteld dat een ouder onvoorwaardelijk kiest voor zijn/haar kind... en NIET laat vallen.
Wij zijn geen gezit van onze ouders, ZIJ moeten ons enkel begeleiden naar het worden van mooie, bewustvolle en zelfstandige individuen! Spijtig genoeg loopt er op deze weg te dikwijls iets mis (en daar hebben wij niet voor gekozen)
Bolleke, ik vind jou een hele sterke dame een bewonder jouw vechtlust.
Ik hoop dat ik nog veel van jullie mag leren.
Liefs,
Ilse
vBulletin® v3.8.11, Copyright ©2000-2024, vBulletin Solutions Inc.