PDA

View Full Version : Mijn verhaal


Lieske
24 januari 2004, 17:25
Hoi allemaal,

Eerst en vooral zou ik willen zeggen dat ik heel erg blij ben dat ik deze site gevonden heb op het web.
Het is heel tof om te lezen dat ik niet de enige ben met het probleem van overbeharing.

Ikzelf ben 21 en ik heb al jaren last van overbeharing in mijn gezicht, op mijn armen, benen, buik, overal eigenlijk.
Ik schaam me hier eigenlijk enorm over, en durf er dan ook met niemand over te praten, ik probeer alles zoveel mogelijk te verstoppen, maar dat lukt natuurlijk niet altijd.

Een groot probleem is dat ik enorm veel bezig ben met dans. Dat is echt mijn grootste passie. Het enige wat ik er zo verschrikkelijk aan vind is dat we bij voorstellingen van korte shortjes, kleedjes, … moeten dragen.
Continu ben ik dan bezig met het idee: wat zullen de anderen wel niet van mij denken, zullen ze me niet uitlachen, ze moeten mij echt wel lelijk vinden,…

Want ik weet dat ze kijken, en ze zien het ook echt.
Ik geef ook veel danslessen aan kleutertjes en kinderen. Kinderen zijn altijd oprecht, die flappen er vanalles uit.
Hoe komt het dat jij een baard hebt?, vragen ze me dan.
Meestal weet ik gewoon niet hoe hierop te reageren.

Ik heb er al aan gedacht me te laten behandelen, maar ten eerste durf ik dit niet; ik schaam me gewoon te erg om mijn lichaam zomaar aan een arts te tonen, en ten tweede heb ik er ook het geld niet voor.
Ik hoop gewoon dat ik ooit wel mijn lichaam zal durven tonen!

Maar in ieder geval: ik ben echt blij dat ik toch hier al eens mijn verhaal heb kunnen doen, ik ben echt blij deze site gevonden te hebben!

Groetjes,

Lieske

pindakaas
24 januari 2004, 18:01
Welkom!

Diana
26 januari 2004, 16:41
Hallo Lieske !

Inderdaad welkom op het forum!

Het si atlijd prettig om je verhaal kwijt te kunnen. Zo heb ik ook mijn hart hier gelucht toen ik het forum vond. Het is prettig om ervaringen met lotgenoten uit te wisselen heb ik gemerkt. Ze weten wat je voelt en wat je "doormaakt" omdat ze in het in hetzelfde schuitje zitten. Andere mensen, die je lief zijn, tonen ook veelal begrip maar kunnen niet echt snappen waar je het over hebt simpelweg omdat ze het zelf niet hebben.

Om ermee naar je huisarts te gaan is een grote stap en ik spreek uit ervaring. Bij mij heeft het ook lang geduurd. En toen ik die stap had gezet, bleek het ook nog eens nutteloos geweest te zijn. Ik ben er niets wijzer van geworden.

De stap om naar je huisarts te gaan kun je echter overslaan als je je wilt laten behandelen. Er is immers geen doorverwijzing nodig, waardoor je dus ook niets terug krijgt van de verzekering. En de stap om naar een kliniek te gaan is kleiner dan naar je huisarts, believe me. In de kliniek hebben ze er immers "dagelijks"mee te maken en zien ze niets anders. Maar zorg er wel voor dat je naar een kliniek gaat, mocht je daartoe overgaan, die goed staat aangeschreven. Waar je vriendelijk te woord wordt gestaan (heel belangrijk) en waar ze de juiste kennis en apparaten in huis hebben.

Ik hoop dat ik je zo een beetje heb kunnen helpen.

Mocht je vragen hebben of gewoon wat frustraties van je willen aftikken, voel geen enkele schroom!

groetjes, Diana