PDA

View Full Version : Zelfgenezing alopecia areata - mijn verhaal


latitia
4 oktober 2010, 18:38
Hallo allemaal,

per toeval kwam ik op deze site terecht en las ik over de ziekte AA.
Ikzelf ben 40 jaar en kreeg op mijn 30e AA. Mijn wereld viel letterlijk en figuurlijk in duigen. Ik had lang krullend haar tot onderaan mijn rug, en de kale plekken begonnen bij mij bij de slapen en trok zo door in een lijn naar de andere kant van mijn slaap. Ik had alleen nog bovenop haar waardoor ik het nog enigszins kon bedekken. Maar al gauw ging ook dat niet meer doordat je in de winter met regen, wind te maken kreeg waaide het naar boven en werd het zichtbaar. Ik heb toen mijn haren tot in mijn nek moeten afknippen omdat ook wat lager op de hoofd het haar ging uitvallen en daardoor dunner werd. Ik raakte toen ook nog mijn vriend kwijt doordat ik hier niet mee om kon gaan en geen prettig persoon werd om mee te leven. Ik heb verschillende creme's geprobeerd die ik van de dermatoloog kreeg voorgeschreven, maar alles was helaas van tijdelijke aard. Mijn haar groeide aan, ik kreeg hoop en het haar viel ook weer net zo hard uit. Ik kreeg toen te horen dat ik 70 % kans had op blijvend kaalheid en dat als het aangroeide het ook weer zou kunnen uitvallen, grijs kon groeien of heel dun haar zou terug komen.

Op mijn 32e ontmoette ik iemand die mij het leven vanuit een ander perspectief heeft laten zien. Namelijk zelfgenezing. Ik vertelde haar dat ik naar mijn idee geen stress had en ik niet begreep waarom ik het had. Zij legde mij uit dat stress niet altijd is dat je het voelt of ervaart.. Het is ook leed, teleurstellingen en ervaringen waar je van dacht dat die er niet meer toe deden maar binnenin onbewust toch aan je knaagde. Je levenspatroon is hetgeen wat je ziek maakt. Want wij mensen zijn niet gemaakt van steen en al onze ervaringen dragen we toch ergens in een rugzakje mee. Uiteindelijk na de zoveelste teleurstelling zegt je lichaam en nu is het op.. Nu moet je er wat mee doen.

Ik besloot toen om een half jaar naar amsterdam te gaan. Waar niemand mij kende. daar durfde ik met bandana's te lopen. Toen ontmoette ik (geen toeval) een vrouw die hairweaving deed. Dat werd mijn nieuwe weg. Hairweaving. Ik ben toen begonnen met het weaven van haar en zo zag je de kale plekken die ik had ook niet en gaf me dat een zekerder gevoel. Mijn volgende taak was, erin te geloven dat ik met mijn kracht deze ziekte zou overwinnen. Ik ben toen in een horeca gelegenheid als barvrouw gaan werken. Dit leidde mij ontzettend af van mijn haarprobleem. Ook omdat ik wist dat het niet meer zichtbaar was en ik een stuk zekerder werd. Mensen wisten dat ik hairweaving deed (wie doet dat tegenwoordig niet) dus gek was het niet. Ik gaf me leven een hele andere draai, ik ging dingen doen die IK leuk vond (ipv wat van mij werd verwacht), Ik kreeg ook meer lak aan wat mensen van mij vonden en dachten ( wat een opluchting was dat) Doen waar je zin in hebt, doelen nastreven en erin geloven... Na een 2,5 maand moest de weave eruit en opnieuw gezet worden.. tot mijn verbazing groeide er dit keer geen grijs haar uit, maar mijn eigen zwarte haren... en nee geen pluishaar, maar echt stevig haar... En jaar later had ik geen kale plekken meer. Het haar was wel dun dus ben ik wel doorgegaan met hairweaving. Ik gebruik alleen echt haar geen synthetische zooi. Nu inmiddels al 8 jaar. en het bevalt me goed. Je eigen haar groeit gewoon door en mijn vrouwelijkheid heb ik weer terug gevonden.

Het motto van dit verhaal is inderdaad stress. Soms onwetende stress. Mijn ervaring is te geloven dat het te overwinnen is.. Elke keer als je in de spiegel kijkt en je zorgen gaat maken of in een put gaat zitten zal niet helpen.. juist het tegendeel daarvan (een kale plek erbij). En het accepteren dat het voor nu even zo is maar ga verder met je leven. Geniet en leef, dat heeft bij mij voor herstel gezorgd.

(promotie uit posting verwijderd ~ Webmaster)

Sterkte iedereen..

Groetjes latitia

Webmaster
13 oktober 2010, 12:21
Beste Latitia,

Welkom op HaarWeb.

Ook jou (zie eerder hier (http://www.haarweb.nl/forum/showpost.php?p=263517&postcount=5)) wil ik er vriendelijk op wijzen dat het promoten van je eigen produkt/service (zie de laatste zin in je posting) op HaarWeb niet is toegestaan. Hoe goed de bedoelingen ook zijn. Zoals te begrijpen valt dienen wij hier 1 rechte lijn in te trekken, voor alle mensen/bedrijven die een product aanbieden waarop geld verdient wordt.

Ik wil je daarnaast bedanken voor je zeer interessante posting. Wat de vrouw die je ontmoette je verteld heeft komt geheel overeen met mijn eigen persoonlijke visie omtrent Alopecia Areata (en de meeste andere ziektes): de oorzaak (en dus ook de oplossing) ligt in jezelf. Ik begrijp goed dat mensen bij 'stress' denken aan werkdruk en dergelijke, maar stress is inderdaad zoveel meer dan dat. Er zijn voldoende dermatologen die door hebben dat stress een grote rol speelt bij Alopecia Areata, alleen ligt die 'stress'vaak op een veel dieper level (in jezelf) dan 'werkstress' c.q. externe stress, waar mensen (zowel artsen als lotgenoten - waaronder ikzelf toen ik me nog minder bewust was van mijzelf) zich vaak op focussen.

chrissey
13 oktober 2010, 20:31
Nou, als het zo simpel was, dan had ik mezelf allang gezond geluld. Sorry, maar van bovenstaand verhaal krijg ik pukkels. Ooit iemand tegen het lijf gelopen die vertelde dat de wortel van alle kwaad (lees: ziektes) in jezelf te vinden is. Nou, die heb ik even 'haar'fijn uit de doeken gedaan wat mijn mening daarover is. Wat een bullsh*t. Of, om het netjes te houden, laten we zeggen dat mijn persoonlijke visie ietwat verschilt tov de postings hierboven.

Zucht.

Webmaster
20 oktober 2010, 12:05
Nou, als het zo simpel was, dan had ik mezelf allang gezond geluld. Sorry, maar van bovenstaand verhaal krijg ik pukkels. Ooit iemand tegen het lijf gelopen die vertelde dat de wortel van alle kwaad (lees: ziektes) in jezelf te vinden is. Nou, die heb ik even 'haar'fijn uit de doeken gedaan wat mijn mening daarover is. Wat een bullsh*t. Of, om het netjes te houden, laten we zeggen dat mijn persoonlijke visie ietwat verschilt tov de postings hierboven.

Zucht.

Hoi Chrissey,

Jouw reactie is volkomen begrijpelijk. Ik reageerde exact hetzelfde toen mensen mij 10 jaar geleden wezen op mijn eigen rol (wat niet wil zeggen dat je schuld hebt!) in mijn ziekteproces... na 10 jaar lang een enorme hoeveelheid therapieën en therapeuten (en opleidingen) te hebben ervaren ben ik nu tot andere inzichten gekomen.

chrissey
20 oktober 2010, 13:30
Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit hetzelfde zal gaan roepen als jij, laat staat een boodschap te verkondigen op een openbaar forum. Dat vind ik gevaarlijk en kort door de bocht. Je kent de achtergrond niet van personen hier op het forum. Bij mij is haaruitval overigens peanuts vergeleken bij de rest van het geëmmer van mijn lichaam, en is mijn haaruitval rechtsstreeks te herleiden naar, jawel, een auto-immuunziekte.

Mag ik vragen of al deze therapeuten en therapieën je haar weer hebben doen groeien? Want als dat zo is, hang ik vanmiddag nog aan de telefoon met een psycholoog. Bedoel: als iemand anders me gezond kan lullen, sjeus, dan doe ik dat meteen. Kan niet wachten tot het moment dat ik weer normaal over straat kan, zonder petje of toppik of andere meuk om maar te verbergen dat ik tig plekken hebben. Dat zou een kleine zorg minder zijn.

Webmaster
20 oktober 2010, 16:25
Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit hetzelfde zal gaan roepen als jij....


Dat verlangt ook niemand van je?

... laat staat een boodschap te verkondigen op een openbaar forum.

Op HaarWeb is iedereen welkom, met welke mening/visie/oplossing dan ook. Dat is nu juist de grote waarde van een openbaar forum met vrijheid van meningsuiting. Zowel de Moderators als Webmaster van HaarWeb zijn lotgenoten en dus hebben wij ook onze subjectieve persoonlijke ervaringen/meningen over de onderwerpen die besproken worden op HaarWeb.

Dat vind ik gevaarlijk en kort door de bocht. Je kent de achtergrond niet van personen hier op het forum.

Nee, die kent niemand. Maar er wordt toch ook niemand persoonlijk aangesproken? Wat mij aanspreekt in Latitia's posting is:

Op mijn 32e ontmoette ik iemand die mij het leven vanuit een ander perspectief heeft laten zien. Namelijk zelfgenezing. Ik vertelde haar dat ik naar mijn idee geen stress had en ik niet begreep waarom ik het had. Zij legde mij uit dat stress niet altijd is dat je het voelt of ervaart.. Het is ook leed, teleurstellingen en ervaringen waar je van dacht dat die er niet meer toe deden maar binnenin onbewust toch aan je knaagde. Je levenspatroon is hetgeen wat je ziek maakt. Want wij mensen zijn niet gemaakt van steen en al onze ervaringen dragen we toch ergens in een rugzakje mee. Uiteindelijk na de zoveelste teleurstelling zegt je lichaam en nu is het op.. Nu moet je er wat mee doen.

Het is nl. exact waar ikzelf dankzij mijn eigen 10 jaar lange zoektocht naar een betere gezondheid achter ben gekomen. HaarWeb (het Forum) is nu juist bedoeld om je persoonlijke ervaringen/verhalen met elkaar te delen, dus dat geldt ook voor deze discussie.

'Your biography becomes your biology' is een bekende uitspraak in de relatie tussen gezondheid en de mens. En dat is precies waar Latitia het over heeft in haar posting. Ik ben benieuwd wat er aan deze inzichten gevaarlijk en kort door de bocht is? De oorzaken van aandoeningen verschillen per persoon natuurlijk, maar in de meeste ziekte situaties speelt er meer mee dan uitsluitend de lichamelijke factoren. Hoeveel mensen geven niet aan bijv. dat ze Alopecia Areata hebben gekregen na een ingrijpende emotionele gebeurtenis in hun leven?

Mag ik vragen of al deze therapeuten en therapieën je haar weer hebben doen groeien? Want als dat zo is, hang ik vanmiddag nog aan de telefoon met een psycholoog. Bedoel: als iemand anders me gezond kan lullen, sjeus, dan doe ik dat meteen. Kan niet wachten tot het moment dat ik weer normaal over straat kan, zonder petje of toppik of andere meuk om maar te verbergen dat ik tig plekken hebben. Dat zou een kleine zorg minder zijn.

Praten over je problemen kan je belangrijke inzichten geven over jezelf (ik spreek wederom uit ervaring). Een traject bij een psycholoog kan erg belangrijk zijn voor iemand in zijn of haar genezing/ontwikkelingsproces. Alleen... de kans bestaat ook dat je na 20 gesprekken in hetzelfde cirkeltje blijft rondpraten. 'Gesprekstherapie' leidt niet altijd tot daadwerkelijke transformatie.

Els Bergers
20 oktober 2010, 17:20
Je bent ook niet voor niets Webmaster.
Heel duidelijk en geen ge-emmer

Groetjes Els Bergers

chrissey
20 oktober 2010, 23:27
Je bent ook niet voor niets Webmaster.
Heel duidelijk en geen ge-emmer

Groetjes Els Bergers

Uhu. Hulde. Kuch.

Dat verlangt ook niemand van je?

Heb ik aangegeven dat ik het idee had dat iemand dat van mij verlangt? Beetje dooddoener deze zin.

Zowel de Moderators als Webmaster van HaarWeb zijn lotgenoten en dus hebben wij ook onze subjectieve persoonlijke ervaringen/meningen over de onderwerpen die besproken worden op HaarWeb.

Precies. Mee eens. Zou gek zijn als je als mod geen mening mocht hebben. Maar spreek dan ook in de ik-vorm en generaliseer niet. Dat vind ik gevaarlijk en kort door de bocht.

En persoonlijk zou ik als moderator zijnde haar e-mailadres eens weghalen, dit is pure reclame, zoals je terecht al hebt opgemerkt.

eva1980
21 oktober 2010, 21:46
wat een vriendelijke gezelligheid hier....

Webmaster
23 oktober 2010, 14:38
En persoonlijk zou ik als moderator zijnde haar e-mailadres eens weghalen, dit is pure reclame, zoals je terecht al hebt opgemerkt.

Beste Chrissey,

De betreffende posting is bij deze aangepast. Op je overige opmerkingen voel ik niet de behoefte te reageren, aangezien ik denk dat verdere discussie op deze wijze niet bijdraagt aan:

wat een vriendelijke gezelligheid hier....

Janus1
29 december 2010, 20:25
Maar wat heeft 10 jaar praten, therapie en studeren dan opgeleverd? Waarom is de duur zo lang en vat je die inzichten niet meteen na een gesprek met therapeut?

Ikzelf ben zo'n persoon die niet echt gelooft in het "zweverige" dus voor hetgeen niet tastbaar is, heb ik een plaat voor mijn hoofd!

Nu, na drie jaar AA, wil ik zelfs acupunctuur gaan proberen, gericht op stress en AA. Ik ben mij erzelf niet bewust van dat ik structureel stress heb, maar aangezien AA op de tastbare manieren niet effectief behandeld kan worden dan ben je toch geneigd om het alternatieve op te zoeken. Stress kan veroorzaker van AA zijn, dus laat ik dat voor de zekerheid ook aanpakken.

Nieks
30 december 2010, 03:34
Waarschijnlijk omdat sommige zoals je zelf al aangeeft een behoorlijke "plaat" voor de kop hebben, vaak vinden ze het ook confronterend en ja daar word inprincipe niemand blij van als je niet verder kijkt dan de confrontatie van bepaalde trauma's / tekortkomingen enzovoorts dan is er moeilijk doorheen te prikken en zal bij zo een soort persoon een therapie van deze aard inderaad geen nut hebben.

Het is na mijn mening niet zweverig hoor, wie zegt dat het niet tastbaar is ? als de haar problemen (bij sommige) indd van onderliggende trauma's / stress komen is niet tastbaar maar wel zichtbaar :)

Een ieder gaat er op zijn eigen manier mee om, voor de ene persoon werkt het ene wel en het andere weer niet.

Veel succes met de accupunctuur fijn als je laat weten of je er baadt bij hebt :)

latitia
5 augustus 2011, 15:30
Hallo allemaal,

Ik zie tot mijn verbazing dat er gereageerd was op mijn posting.
Ik kom hier niet zo vaak dus vandaar mijn late reactie.
Excuses voor het vermelden van mijn email.. was niet opzettelijk bedoeld om te spammen.

Fijn om te lezen dat er menigen zich in mijn verhaal kunnen vinden.
Ik begrijp ook de nodige reacties van chrissey. Tien jaar geleden had ik zo'n posting ook blablabla gevonden en zweverig...
Totdat ik de ervaring zelf heb mogen ervaren en ik er niet meer omheen kon dat genezing begint bij jezelf.. Het is niet een psycholoog die jou geneest, maar iets wat jij zelf moet bewerkstelligen.. anders zoek je hulp weer buiten jezelf.. Wie weet spreken we elkaar over tien jaar nog eens ;)

Webmaster
7 augustus 2011, 16:49
Maar wat heeft 10 jaar praten, therapie en studeren dan opgeleverd? Voornamelijk: zelf-bewustwording, diepe innerlijke groei/persoonlijke ontwikkeling. Door de inzichten (op psychologisch gebied) en ervaringen die ik heb opgedaan met mijzelf en andere mensen (o.a. in opleidingen/trainingen) ben ik nu in staat deze inzichten door te geven om andere mensen (en mijzelf niet te vergeten) te helpen in hun proces.

Waarom is de duur zo lang en vat je die inzichten niet meteen na een gesprek met therapeut?

Omdat ik hardleers ben :). (And I'm not even kidding...)

En daarnaast: er is een verschil tussen het begrijpen/vatten (je mind) van inzichten (bijv. trauma's uit je jeugd en hoe deze je nu in het heden nog kunnen beïnvloeden - vaak onbewust) en het daadwerkelijk voelen van de pijn (uit zelf-bescherming onderdrukken mensen hun pijn uit het verleden... hoe langer je pijn blijft onderdrukken (vaak allemaal onbewuste processen), hoe groter de kans dat dit vroeger of (vaak) later naar buiten gaat komen door o.a. lichamelijke ziektes: vaak zijn ziekte-symptomen niets anders dan emotionele pijn die nog niet geheeld is...) en daarna het integreren/transformeren ervan.

(1) Inzicht, (2) voelen en (3) integreren/transformeren is een proces wat meer tijd vergt dan 1 enkel gesprek. En daarbij werken gesprekken vaak alleen (maar niet onbelangrijk) op het inzicht-level.

Ikzelf ben zo'n persoon die niet echt gelooft in het "zweverige" dus voor hetgeen niet tastbaar is, heb ik een plaat voor mijn hoofd!


Ik snap wat je bedoelt. Echter, het is nu juist het doel van een goede therapie om het niet-tastbare... tastbaar/zichtbaar voor je te maken, zodat je er iets mee kan doen. Amen ;).

Webmaster
7 augustus 2011, 17:14
Excuses voor het vermelden van mijn email.. was niet opzettelijk bedoeld om te spammen.

Geen enkel probleem, Latitia! (Intenties van mensen zijn soms moeilijk te bepalen via elektronisch communiceren, vandaar ook dat wij dienen terug te vallen op regels en daarin 1 lijn trekken)

Tot over 10 jaar ;),

latitia
11 augustus 2011, 15:06
Ik begrijp het ;) geen probleem.. Haha 10 jaar, nee hoor ik zal zo nu en dan 's komen checken :D

cstok
22 november 2011, 13:00
Ik geloof zelf ook in het effect van het rugzakje op het lichaam. Toch worstel ik daar wel mee. Mijn dochter heeft Alopecia Areata gekregen toen ze 4 was. We zijn gestopt met therapieen zoeken. Ik vraag me wel af hoe het bij haar werkt, verwerken van stress en traumatische ervaringen. Ik kan me namelijk dat soort dingen niet herinneren uit haar leven.