negatieve cirkel

[Madelief]

Hallo TTM-ers,

Even m'n verhaal kwijt: Waar ik moet beginnen weet ik eigenlijk niet? Ik heb nu 23 jaar TTM wat veel in mijn leventje bepaald. Ook zijn er in mijn leven veel mooie, goeie dingen: een man, 2 mooie dochtertjes, leuke baan/collega's, vrienden, goede relatie met ouders..... Waarom blijf ik het hardnekkige trekken dan zo in stand houden? Ik heb zolang ik trek kale plekken gehad, maar kon het toch altijd redelijk verbergen. Sinds een goed half jaar gaat het echt slecht, mijn hoofd ziet er niet uit. Gelukkig heb ik m'n haarwerk om te camoufleren, maar ik voel de grote plekken er doorheen. Ik had altijd gedacht, als contacten met lotgenoten zou hebben en de herkenning zou kunnen delen het een stuk beter zou gaan, integendeel....ook dacht ik als ik een haarwerk zou dragen er veel minder aan te zitten, integendeel....Best deprimerend allemaal.... Toch ben ik eigenlijk wel een vrolijk, open persoontje denk ik, maar alleen al de gedachte aan TTM maakt me weer sober en maakt dat ik negatief ben/denk. Misschien heeft dit toch nog met de acceptatie te maken, ik kan niet begrijpen, laat staan dat ik dit bizarre gedrag kan accepteren. Ik merk nog steeds dat ik in veel situaties tegen kom
dat ik me ongemakkelijk voel. Voorbeeldje: ik korfbal en wat kom ik hier alleen al tegen: Zweten (het haar plakt tegen je hoofd), nog nooit dat er iemand wat van gezegd heeft trouwens, maar mijn gevoel he. Douchen na het sporten, o jee... En nu gaan we het veld weer op, hoe zal het dan gaan met m'n haarwerk..harde wind...., regen... Het zullen vast herkenbare v.b. zijn, maar voor mij wel weer een probleem.
Een poosje geleden had ik een conflict met een client op mijn werk (ik ben groepsleidster bij verst. geh.), het ging er wat heftig aan toe, ik moest handelen...plotseling greep de client naar m'n haar, shit m'n haarwerk... Gelukkig kon een collega op tijd ingrijpen en heeft ze het niet van m'n hoofd getrokken. Toch wordt je even weer met je neus op de feiten gedrukt....Ik zou een 'probleem' hebben als betreffende client mijn zwakke plek
zou kennen. Daarom was het maar weer goed dat de collega's op de hoogte zijn van mijn probleem.
Al een aantal maanden ben ik weer van plan om hulp te zoeken, maar dit blijft er ook een beetje bij. Ik weet niet waar ik heen moet, ben hier al bij verschillende instanties geweest. Net als ook al wel op het forum is geschreven is het gewoon moeilijk om de juiste therapie/therapeut te vinden. Er moet wel iets gebeuren.
Omdat ik het gevoel heb dat ik wat in een negatieve spiraal zit, vind ik het dan vaak ook moeilijk om te reageren op berichtjes op het forum. Ik lees dan gelukkig ook veel pos. dingen en dat is heel prettig, maar bijmezelf staat het er helaas anders voor en kan ik ook niet altijd de pos. moed vinden om te reageren.
Maar natuurlijk blijf ik net als jullie allemaal om van de TTM af te komen en is het meer dan prettig om veel te lezen van lotgenoten en is het fijn om je verhaal weer eens kwijt te kunnen....voel ik nu ....Het zal vast een chaotisch verhaal geworden zijn, maar ik ben het weer kwijt...
Enne eh hoe zouden jullie het vinden om eens een ontmoeting te realiseren met TTM-ers hier v.h haarweb? We zijn nu al met zoveel....
Groetjes van Madelief.

[lotte]

goed dat je schreef , ook voor mij heel herkenbaar,maar dat zijn vaak de meeste berichten ook.Wij hebben met zijn alle veel gemeen en dan is herkennig heel prettig.
Sterker nog , Werk jij ook met verst. geh.?? eus ook al, en ik werk ook met deze doelgroep.!!
Het lijkt me op zich best een goed idee, zo,n ontmoeting,Alleen ben ik er ook weer een beetje bang voor,;confronterend, Maar, als iedereen positief reageerd, dan blijf ik niet achter!! lotte.

[eus]

Hoi Madelief,
Als je merkt dat het schrijven je goed doet moet je het blijven doen....Ik heb ook wel eens dat ik gewoon de behoefte voel om te schijven maar niet precies weet aan wie of wat. Maar omdat schrijven mij erg oplucht begin ik gewoon...
Ik denk ook wel weer eens aan hulp zoeken, om het gehele proces waarin je zit te ondersteuenen en versterken. Maar, net als jij, weet ik ook niet goed waar of wie....?
Wat betreft die ontmoeting, vind ik heel spannend.....
Soms denk ik dat het fijn zal zijn om jullie in levende lijve te zien, maar ik vind dat ook spannend.
Wat ik fijn vind aan het forum is dat ik de berichten rustig kan lezen, er over na kan denken, en eventueel later kan reageren, op een momenet dat mij uitkomt.
Ik heb het idee dat er allemaal hele lieve,aardige, zoekende en begrijpende mensen 'rondhangen' op dit forum.....
Wie weet,
liefs eus

[ilseke]

eerlijk gezegd, soms durf ik ook niet goed reageren op dit forum, ik weet niet altijd wat te zeggen (want ik wil altijd de juiste dingen zeggen maar soms voel ik mij helemaal niet optimistisch en is het moeilijk om jullie moed te geven)
Dan heb ik het gevoel dat ik jullie wat in de steek laat terwijl ik wel weet dat dit niet zo is.
Het is -zoals eerder op dit forum is aangehaald- een vicieuse cirkel, je trek aan je haar omdat je je gespannen,...voelt en daarna voel je je nog slechter omdat je getrokken hebt. Idem met je haarwerk, deze zorgt ervoor dat niemand er iets van merkt maar op bepaalde ogenblikken wordt JIJ terug met je neus op de feiten gedrukt dat het toch aanwezig is. Dit zorgt ook voor spanning, want je moet erop letten dat niemand er iets van merkt! Ieder van ons is bezig met het proberen camoufleren van de 'kale' plekken, dit is op zich ook al heel intensief en kan heel deprimerend werken. En ik kan dit wel allemaal zeggen, maar al die twijfels waar jij mee worsteld heb ik ook hoor!
We zitten allemaal in hetzelfde schuitje en wanneer je je niet happy voelt dan zeg je het maar gewoon, dat kan hier!
Zo'n ontmoeting lijkt mij wel wat, maar ik ben er enorm zenuwachtig voor!
Liefs,
Ilse

[monique3]

Heel goed van je meid dat je gewoon zegt dat het niet goed met je gaat, dat moet ook kunnen hier!
Je hoeft je niet groot te houden voor ons, want wij snappen je het beste.
En het is gewoon heel erg herkenbaar weer.
Gooi het er maar uit, wie weet lucht dat je op.
Bij ons is het ook niet alleen maar rozegeur en manneschijn.
Laat ik over mezelf maar niet beginnen.
Ik pluk dan wel niet, maar goed gaat het ook niet, SHIT zelfs!!!
Maar dat vertel ik misschien nog wel een keer, ik wilde jou nu even een hart onder de riem steken, en niet met een negatief verhaal komen.
Dus Madelief heel veel sterkte en een dikke knuffel van Monique3.

[bolleke]

Dag Madelief,

Ik heb jouw bericht gelezen en ja, het is allemaal zo herkenbaar. Ik vecht zelf ook nog elke dag... maar de 'strijd' is nu gelukkig niet meer zo intensief. Sinds m'n laatste dip is het trekken terug stabiel... alleen de dip nog niet. Daarom (was) ben ik ook een beetje stiller op het forum. Ik weet dat ik de laatste weken een aantal grenzen heb overschreden. Dus neem ik nu even gas terug. Die 'periodes' waar anderen over praten zijn ook voor mij herkenbaar. Maar ik wéét dat dit voorbijgaat, dus heb ik geduld met mezelf...
Wat jammer dat jij nog geen zicht hebt op beterschap.
Alles wat je schrijft, ik herken het allemaal... Ik heb jaren basket-ball gespeeld, van mijn 13j. tot zeven jaar terug. Eerst de periode dus dat ik mezelf zo goed als kaal had getrokken. Daarna met een pruik. Ik zette ze goed vast met een -zogezegd- zweetbandje. Op die manier voelde ik me wel 'veilig'. Maar ja, je zweet je te pletter, hé. En dan, daarna, de douche. De meeste sporthallen hebben gezamenlijke douches, dus dat was met het hoofd naar links en rechts draaien om toch maar je pruik niet nat te maken. (Mijn probleem was dat ik, behalve mijn eigen haren, OOK de haren van de pruik uittrok... ).
Soms was er al eens een sporthal met douchecabines. Dat was handig, tenminste als er een haakje of een bankje was om je pruik weg te bergen... Allemaal stomme dingen, ik weet het wel... maar we zitten er toch maar mee hé!? En als je dan fris gewassen was, dan moest je terug die pruik opzetten... leuk was anders, net of ik terug mijn bezweet ondergoed moest aantrekken...
Gelukkig ben ik daar allemaal vanaf nu, maar ik herinner het me nog alsof het gisteren was, en voor jou is het dus nog steeds zo...
Zonder pruik door het leven, voor mij was het een streefdoel bij mijn vorige therapeut. En dat is ook gelukt. Ik hoor sommigen onder jullie nu zeggen; "Maar dat kan ik niet, en ik zal het nooit kunnen." Dat begrijp ik heel goed. Je moet doen waar je jezelf goed bij voelt. En zolang je jezelf beter voelt mét dan zonder pruik, dan is het beter dat je ze draagt. Ik heb me d'er ook jaren beter bij gevoeld... maar wil nu niet meer terug. Op dit moment helpt mij dat ook wel de TTM te overwinnen. Ik wil er gewoon niet meer uitzien zoals voorheen... ik krijg nu complimentjes, vind dat ik er elke dag beter uitzie... en dat geeft me natuurlijk ook de kracht om vol te houden...

Maar zo te lezen ben jij nog niet zo ver. Je mag de moed echt niet verliezen Madelief. Blijf zoeken, ergens moet toch wel de juiste therapie-vorm of de juiste therapeut te vinden zijn.
Misschien is voor jou ook een 'intensievere' aanpak nodig...
Eén week of langer... constant bezig zijn met jezelf, constante aandacht van mensen die met jou heel ver willen gaan. Bij mij is die 'wending' gekomen door een intensieve therapeutische kuurweek. Prijskaartje 1000 euro... dit lijkt veel. Maar als ik bedenk dat ik tijdens de laatste 30 jaar, 18 jaar therapie heb gehad... (rekensommetje gemiddeld 50 euro per maand x 10 maanden x 18 jaar = 9000 euro... voor niets... + de nodige pruiken; 2x per jaar 27 jaar lang = 54 x ... gemiddeld 130 euro... = 7020 euro... samen dus goed voor ongeveer... 16000 euro...) TTM heeft me al aardig wat geld gekost... En dan te bedenken dat ik met die 1000 euro échte hulp heb gehad!...

Maar misschien speelt bij jou ook de gedachte van: "Zo erg is het allemaal niet, ik kan toch normaal functioneren, ik ga werken, ze hebben me thuis nodig, ik kan mijn kinderen toch geen week, of een maand of zelfs langer 'achter' laten..." Allemaal redenen om jezelf NIET belangrijk te vinden, om jezelf op de tweede plaats te zetten...
Je doet het al zo lang, dus je kan er nog rustig een tijdje mee doorgaan... af en toe heb je het wel eens moeilijk, maar ja, wie niet?
Ik wil niet hard klinken, lieve Madelief, maar misschien ben jij ook wel zo iemand die zichzelf 'ont-kracht' om goed te doen voor een ander, je man, je kinderen, je ouders, je collega's, je vrienden van de korfbal...
Als ik terugkijk op mijn 30 jaar TTM dan weet ik nu dat ik toen niet had moeten twijfelen, maar VEEL vroeger aan mezelf had moeten denken, VEEL vroeger intensieve hulp had moeten zoeken en IEDEREEN was er beter van geworden... Als ik beide benen had gebroken, hadden ze me ook maanden moeten missen, maar ja, dàt wordt natuurlijk geaccepteerd...

Nochtans is wat wij hebben heel ernstig, en heeft onze 'kwaal' minstens zo veel aandacht nodig. Meer nog, WIJ zijn BELANGRIJK en wij hebben het RECHT om hier vanaf te komen. JA TOCH?!
Ga ervoor Madelief! Denk aan beide benen. Jij hebt al meer 'pijn' geleden dan een paar breuken, en je HOEFT dit lijden niet te 'onder-gaan'!!!...
Ik wens je heel veel moed en sterkte!
Liefs, bolleke

[Madelief]

Lieve Lotte, Eus, Ilseke, Monique, Bolleke,...lieve allemaal...
Bedankt dat jullie naar mijn verhaal 'geluisterd' hebben. Gelukkig wel de herkenning, maar eigenlijk wist ik dat natuurlijk wel, maar toch even prettig te horen. Het ging niet goed en dat gaat het nog steeds niet en wat betreft TTM zit ik gewoon in een diep dal.
Ja Lotte ik werk met verst. geh. ouderen op een dagcentrum. Leuk werk, leuke collega's, maar het werken in de zorg is er de laatste jaren niet leuker op geworden (werkdruk, personele bezetting...). Vast herkenbaar voor jou? Toch ben ik blij dat ik nog wel werk. Ik werk 2 dagen per week en dat is in combinatie met mijn gezin voldoende. Wat betreft het werk zou ik liever een dag meer werken, wie weet in de toekomst?
Eus, jij hebt ook nog niet weer de stap genomen om hulp te zoeken. Ik vind het gewoon ontzettend moeilijk om naar de huisarts te gaan en te zeggen waar ik heen wil. Hij wil trouwens wel alle medewerking verlenen. Wist ik maar een therapeut waar ik terecht zou kunnen? Heb erover gedacht om contact op te nemen met Prof. Hoogduin (Utrecht), maar ik zie de afstand als een probleem. Toen we nog samen waren had ik daar geen moeite mee, maar nu we 2 kinderen hebben, zie ik het geregel niet zitten. Voor ons werk moeten we nogal eens oppas regelen, 's avonds gaan we af en toe eens weg (oppas) en als ik dan weer regelmatig naar Utrecht zou moeten. Nee, ik zie apen en beren op de weg. Ik ben zo iemand van, als het niet nodig is om oppas te vragen dan niet, we doen het het liefst zelf (kinderen naar en van school/gymnastiek/spelen met vriendjes..)
Van de andere kant zie ik dat de TTM niet goed gaat en wil er graag iets mee/aan doen, maar dan wel graag met iemand waar ik verder mee kan.
Ilseke, je schrijft dat jij dat ook duidelijk herkend, dat je soms moeite hebt te reageren. Ik niet omdat ik het niet wil, maar omdat ik er dan gewoonweg niet veel pos. uit kan krijgen. Laten we toch maar wel blijven reageren, want de herkenning is en blijft belangrijk. Je verhaal kwijt te kunnen bij mensen die je begrijpen is onmisbaar. Als ik dan niet goed weet wat te moeten schrijven denk ik wel probeer het nu wel, want het contact zou ik nu niet graag kwijt willen. Alleen al het lezen van verhalen kan een stuk genoegdoening zijn.
Monique, lief van je dat ondanks dat je jezelf niet happy voelt mij een hart onder de riem steekt. Pas goed op jezelf, al gaat het goed met de TTM, natuurlijk zijn er andere zaken die ook spanning opleveren. Weet dat ik er voor je ben.
Bolleke, ook bedankt voor je uitgebreidde reactie. Laats had je me ook al een brief geschreven die me goed heeft gedaan. Natuurlijk zijn we mensen met allemaal weer andere ideeen, maar ik denk dat we hier allemaal met hetzelfde probleem komen.
Zoals je nu wel begrepen hebt vind ik het soms zoooo moeilijk. Ik kan niet reageren zoals b.v. jij. Ik sta er momenteel heel anders voor., Het zou wel goed zijn anders te denken, maar HELP ik moet het patroon doorbreken. Je schreef bijv. dat je je nu veel beter voelt zonder die pruik. Ik kan me daar heel goed iets bij voorstellen: dit ben jij! Zoals mijn hoofdhuid er nu uitziet kan ik me niet zonder haarwerk vertonen, ik zou me dood schamen, echt het is geen kijk! In de 23 jaar dat ik TTM heb is het nooit zo erg geweest als nu. Negatief, maar de waarheid.
Wat je schrijft alles goed te willen doen naar iedereen toe is heeel herkenbaar. Ik probeer het inderdaad iedereen naar de zin te doen. Altijd denken wat zou die ander ervan vinden/denken? Kinderen moeten altijd goed in de kleren, huis moet op regel...... Ja, ik ben een perfectionist, maar merk nu mede we de kinderen hebben dat soms niet allemaal haalbaar is. .......en waarschijnlijk heb je gelijk dat een interne opname o.i.d. niet verkeerd zou zijn, maar in mijn situatie is dat in mijn ogen niet te realiseren. Als we geen kinderen zouden hebben zou ik het zeker in overweging nemen en ook wel willen, maar nu zie ik dat niet zitten!


Vraagje: zijn er onder de TTM-ers hier ook mensen uit het noorden des lands? Degenen die ik nu zo'n beetje weet komen uit het Midden/Zuiden des lands.

Allemaal de groeten en een dikke kus van Madelief.

[eus]

Hoi Madelief, en de andere lezers/leesters...
Bedankt voor je bericht,
Ik denk de laaste tijd inderdaad vaker dat ik weer hulp wil zoeken. Ik durf best naar mijn huisarts, maar ik weet dat zij gewoon ook niet weet waar ze me naar kan doorverwijzen, zij kent geen specialisten. Ze heeft me al ooit hiervoor door verwezen, en toen kwam ik in het Riagg circuit.
In je bericht praat je over:
Heb erover gedacht om contact op te nemen met Prof. Hoogduin (Utrecht)
Wie is dit dan? Ik ben benieuwd, is het een specialist, psycholoog? Utrecht is dicht bij mij, dus de afstand is geen probleem....
Ik merk dat ik zelf best veel kan 'doen' aan, en met de ttm.
Wat ik al eerder schreef; pleisters om de vingers, een boekje bijhouden, er over praten en schrijven en lezen. De gehele ttm staan bij mij op de voorgrond, ik wil er iets mee.
Maar voor mij ook de grote vraag; waar en bij wie en hoe???
Soms denk ik dat ik echt in psycho-analyse wil. helemaal terug naar het begin (met begeleiding) en vanaf het beginpunt van mijn leven dingen 'herbeleven', herzien en plaatsen....ofzo.
Ik weet het niet.
Ik merk dat ik de laatste tijd iets minder op het forum schrijf, ik weet niet wat te schrijven. Maarja, dat komt wel weer terug. ik lees wel elke dag de berichten, maar misschien momenteel wat minder woorden om terug te geven.
Allemaalveelliefs,
eus.

[Madelief]

Ik moet ergens een tel.nr. van deze man hebben, zal het binnenkort opzoeken en schrijf het hier. Enkele jaren geleden was er een meisje met TTM bij "Lieve Martine" en daar heb ik toen zijn naam gehoord en heb toen gereageerd op het programma en kreeg een nr. toegestuurd. Heb er toen zelf niets mee gedaan omdat ik net met een andere therapie gestart was en dat een kans wou geven.Hoogduin heeft met een aantal TTM-ers therapie gedaan ...., maar verder weet ik het dus niet. Ja, ik geloof wel dat hij gespecialiseerd is. Wie weet kan hij weer een groepje TTM-ers in therapie nemen??
Groetjes Madelief.

[eus]

Ha madelief,
Ik had al ooit van iemand gehoort over dat meisje met ttm bij lieve martine, grappig dat je die man daarvan kent.
Als je dat tel. nummer kan vinden zou ik er heel blij mee zijn, dan ga ik bellen!
Ik heb echt het gevoel dat nu voor mij een goeie tijd is om (weer) serieus hulp te zoeken. Ook omdat ik me meer bewust ben wat mijn eigen aandeel is in het 'genezingsproces' en omdat ik weet dat ik echt van ttm afwil. Dit zei ik echter een aantal jaar geleden ook, maar nu voelt het anders. Ik weet nu dat het echt moeilijk is om te stoppen, dat je 'echt' iets aan moet kunnen en willen gaan als je gaat stoppen ofzo. Nouja, misschien ben ik niet helemaal duidelijk, maar zo voelt het.
Als ik hem bel zal ik wel vragen of hij ook groepstherapie wilt doen, ha,ha. Geiinterresseerd?
Verder hoop ik dat het met jou ook weer beter zal gaan, en vertrouw daar maar op, he?
Don't mind the raindrops, just wait till the rain stops....
groet eus.

[mirjam]

Hoi!

Even een reactie op het hier bovenstaande. Ik ben toen wel in therapie geweest (n.a.v. het programma Lieve Martine). Het ging om een onderzoek naar behandeling van ttm d.m.v. gedragstherapie of prozac. Professor Hoogduin leidde het onderzoek maar had zelf geen mensen in behandeling volgens mij. Ik heb toen gedragstherapie gehad. Het nadeel was dat het een onderzoek was, ik had maar een aantal keer dat ik daar naar toe kon, ik heb toen nog om verlenging gevraagd en gekregen, maar daarna was het onderzoek afgerond. Ik ben daar ook veel bezig geweest met noteren wanneer ik trok, haren bewaren, pleisters om mijn vingers en dergelijke. Ik ben toen een periode bijna trekvrij geweest, helaas ben ik nu weer teruggevallen in m'n trekgedrag en gaat het heel wisselend.
Die professor was toen trouwens niet in Utrecht maar verbonden aan de Katholieke Universiteit Nijmegen. Jammer vond ik dat ik nooit een uitslag van het onderzoek heb gehad, ik heb daar via de KUN wel om gevraagd maar nooit reactie op gehad. Op de site van de KUN staat volgens mij wel het mailadres van prof. Hoogduin. 'k Zal nog eens kijken...

Liefs van Mirjam

[mirjam]

Hoi!

De volgende informatie vond ik op de site van de KUN:

prof.dr. C.A.L. Hoogduin
adres Montessorilaan 3
kamernr A.08.25
telefoon 024-3612668
email cal.hoogduin@wxs.nl
Faculteit der Sociale Wetenschappen
Psychologie en Cognitiewetenschap

Ik neem aan dat dit de goede prof. Hoogduin is. Misschien kun je hier wat mee?!

Groetjes van Mirjam

[waterlelie-elf]

Ik ben ook op de univ in Nijmegen bij hem in therapie geweest. Zijn stellige bewering bij Lieve Martine dat hij dat meisje wel snel zou helpen was wel wat voorbarig.
Eigenlijk was het meer een onderzoek naar een goede behandelmethode. De ´patienten´ werden in 3 groepen verdeeld. 1 groep werd behandeld met Prozac, 1 groep kreeg gedragstherapie en 1 groep kreeg niets. Als ik me niet vergis (kan het een keer nazoeken voor de liefhebber) waren de resultaten met gedragstherapie het beste. Behandeling met Prozac viel tegen. Al met al was het niet erg bemoedigend. Ik kreeg zelf gedragstherapie dat toen wel hielp, maar je vervalt zo ontzettend makkelijk weer terug in je oude gewoonten:frusty: . (Hoewel het nu bij mij veel minder is dan een paar jaar geleden, echte niet door de therapi evan Prof Hoogduin.)

Ik heb wel de onderzoeksresultaten ontvangen. Helaas is mijn scanner even niet te gebruiken, dus ik kan niets scannen. Ik wil wel 'n keer (zal niet heel snel zijn) nog 'ns kijken wat de conclusies nou presies waren.

Lieve groet van waterlelie-elf