Sorry, maar ik vind geen titeltje [Archief]

karin_68

12 april 2002, 13:05

Dag allemaal,

Ik wist niet zo goed waar dit te plaatsen, dus, dacht ik, ik begin maar een nieuw stukje.

Vandaag is het vrijdag ... 9 dagen nadat ik het vorige haartje heb getrokken. Het voelt nog steeds goed. En niet zoals de vorige keer dat ik niet trok (toen heb ik het 10 dagen volgehouden), want toen werd ik na verloop van enkele dagen enorm zenuwachtig, en wist met mezelf geen blijf.
Het is bij tijden wel moeilijk, maar het gaat. Ik denk dat de chocolade echt een extra drang opwekt bij mij. (chocolade, maar geen cacao-poeder, want ik heb vorig weekend een chocoladecake gebakken met cacaopoeder, en dit heeft helemaal geen invloed gehad, terwijl ik er toch een stvig stuk van gegeten had. )
Eerlijk gezegd weet ik niet wanneer ik het volgende haartje zal trekken. Ik hoop nooit, maar het kan even goed wel gebeuren. Ik heb nu eenmaal de ziekte ttm.

ik heb de afgelopen maanden enorm veel nagedacht, en het kan zeemzoeterig lijken, maar voro mij waren dit echt heel belangrijke maanden op verschillend vlak.
Voor het eerst in mijn leven ben ik een beetje meer in het reine gekomen met mezelf, en aanvaard ik mezelf meer zoals ik ben. Voor mij was dit de allergrootste stap die ik nodig had, om te kunnen te beginnen te strijden met ttm. Ik voel me dan ook zekerder in mijn schoenen over het aanpakken van de ttm. het zal zeker en vast moeilijkheden opleveren, maar ik denk dat ik nu maar pas echt de kans heb de kracht te vinden mezelf een halt toe te roepen als ik begin te trekken.
Heel veel van die kracht, heb ik te danken aan dit forum en aan alanon (dat eigenlijk ook op hetzelfde neerkomt. Spreken met lotgenoten over zaken die je hebt meegemaakt, werken aan onszelf, ons zelfbeeld, leren de aandacht te verschuiven zodat dat ene ons minder hindert.
Ik vind dit echt een schitterend forum, en ik wil jullie allemaal danken voor jullie bijdragen. Zonder jullie was dit maar niets.

En mochten jullie nu denken dat dit een afscheidsbijdrage is...
:P neen hoor. Ik blijf dit forum zeker en vast nog bezoeken, volkribbelen, ... maar ik wou gewoon eigenlijk eens een balans opmaken van hoe ik me nu voel en dit met jullie delen.

vr; gr. en een prettig weekend !
Sterkte,

ilseke

12 april 2002, 13:14

Hoi Karin,
uit je mailtje krijg ik echt het gevoel dat je een evenwicht met jezelf hebt gevonden. Ik heb hiervoor heel veel bewondering en ik hoop dat je dit keer echt vertrokken bent voor een lange tijd- zoniet voor altijd- plukvrij mag blijven! Dag voor dag aanpakken is de boodschap en ik hoop dat ook ik - en vele van onze collega's- ooit die rust mogen vinden!
Ik vind deze site ook een hele verademing en ook al breng ik niet zoveel in, het feit dat ik weet dat er lotgenoten zijn is al heel bemoedigend!
Liefs,
Ilse:D

bolleke

12 april 2002, 21:45

Hallo Karin,

Hé hé, negen dagen, dat is toch fantastisch goed hé!!!
Doe er elke dag een dagje bij... maar draag goed zorg voor jezelf. TTM is méér dan haartrekken alleen, maar dat wist je natuurlijk al... blijven vechten, blijven zoeken, jezelf op tijd rust gunnen, jezelf niet voorbij willen hollen... denk daaraan, als je onrustig wordt...
En komt er een dag, misschien zelfs morgen, dat je trekdrang toch groter wordt dan je eigen kracht... wees dan niet ontmoedigd, herpak je gewoon... die dingen gebeuren, het zou mooi zijn van niet natuurlijk en dat wéns ik jou van ganser harte!!!
Maar bedenk, voor welke keuze je ook komt te staan, trekken HOEFT niet, het is JOUW keuze!
Oh ja, en bedankt voor het 'delen' van je gevoelens... ik vind dit heel waardevol, ik denk dat we d'er allemaal wat aan hebben, doorgaan hé!

Sterkte meid!
Lieve groet, bolleke

Isabelle

13 april 2002, 22:37

Hey Karen,

Wat goed van jou! :-) negen dagen en morgen een andere dag... heel sterk van jou! :-)
In de 10 jaar dat ik nu ttm heb, ben ik nog geen enkele dag trekvrij geweest. Ik denk dat het bij mij ook echt nodig is evenwicht te gaan zoeken in/bijmezelf... Ik bewonder jullie hier ook allemaal dat jullie dit echt zo goed kunnen neerschrijven. Ik weet echt niet hoe ik dat zou moeten doen, ik voel wel vanalles en het wil er uit..maar het lukt me niet. Ik kan het nog steeds niet goed onder woorden brengen. Zoals je zei Karen, is het voor mij misschien ook nodig wat vrede inmezelf te gaan zoeken.
Ik heb ook al verschillende therapeuten achter de rug, maar nooit kon ik vertellen wat ik eigenlijk echt voelde. Iedere keer als ik bij therapeut ging/ ga klap ik een beetje toe... Het is niet dat ik me daar niet goed voel ofzo..maar ik schakel automatisch over naar een Isabelle die 'de wereld maar al te goed aan kan' en dat alles 'ogenschijnlijk' goed kan verwoorden..maar is jammer genoeg zo niet. Misschien moet ik er ook gewoon wat aan gaan werken en ook gewoon zo goed mogelijk proberen neer te schrijven wat ik voel...als ik dat kon zou ik misschien al een hele stap verder zijn. Ik heb nu ook een afspraak gemaakt met een andere therapeut in de hoop dat die me beter kan helpen. Ligt dit aan mij dat ik me nooit echt goed voelde bij de vorige therapeuten? Of is dit normaal dat je echt wel op zoek moet gaan naar waar je je heb best bij voelt? Dit is echt heel verwarrend voor me...Ik weet wel, ik ben nog jong en heb nog heel wat te gaan, maar juist daarmee...

Leuk dat je die dingen kan delen hier op de forum. Ik wil jullie zeggen, ik probeer de dingen die ik aanvoel zo goed mogelijk neer te schrijven, maar ik besef al te goed dat ik er nog niet helemaal ben en dat het me niet echt goed lijkt te lukken...

Nogmaals Karen , heel goed van jou en geef de moed niet op als het bepaalde dagen niet zo goed lukt! :-)

vele groetjes,

Isabelle*:

eus

14 april 2002, 13:45

Hoi Isabelle en de anderen,
. Ligt dit aan mij dat ik me nooit echt goed voelde bij de vorige therapeuten? Of is dit normaal dat je echt wel op zoek moet gaan naar waar je je heb best bij voelt?
Ik denk dat het niet alleen aan, of bij jou ligt dat je je niet echt goed voelde bij vorige therapeuten. ik vind het juist goed dat je dit aanvoeld/oppikt, en je therapie bent gestopt...
Ik denk dat iedereen zijn eigen weg moet zoeken wat betreft de hulpverlening enzo. Er is tegenwoordig ook zoveel mogelijk, he? De keuze maken is moeilijk en blijft een gok. Ik geloof wel dat je door te blijven zoeken wel steeds beter te weten komt wat bij jou past, waar JIJ je goed bijvoelt, wat jou helpt.
Voor de een kan een (korte) gedragstherapie misschien wel heel helend zijn, terwijl een ander bijvoorbeeld meer baat heeft bij langdurige gesprekstherapie, waarbij bijvoorbeeld ook heel andere thema's als enkel ttm naar boven komen....
Ikzelf heb een tijd gedragstherapie gehad, echt veel heb ik er niet geleerd. Wel een stukje bewustwording over hoe vaak, en wanneer ik trek. Ik zie dit ook als een belangrijk stuk, maar ik voel nu dat ik meer op het 'persoonlijk-emotioneel' vlak mezelf ga onderzoeken. Ik ben ergens wel op zoek naar een vorm van hulp hierbij, maar weet nog niet zo goed waar of wat. Ik zie wel.

maar ik schakel automatisch over naar een Isabelle die 'de wereld maar al te goed aan kan' en dat alles 'ogenschijnlijk' goed kan verwoorden..maar is jammer genoeg zo niet.
In deze zin herken ik mezelf. Tot een aantal jaar gelden was ik iemand die alles zelf deed, alles zelf regelde, ik had niemand nodig. ik was eigenlijk nooit ziek, of echt blij/verdrietig. Deze 'sterke' schild heb ik denk ik van jongs af aan opgebouwd om mezelf staande te houden in mijn leven, waarin zoveel gebeurde...
De laatste jaren begint dit 'harnas' langzaam te smelten, beetje bij beetje. Ik wordt letterlijk en figuurlijk kwetsbaarder, leer heeel voorzichtig weer om eens te huilen, en te lachen. Al met al heb ik het idee dat ik dichter bij mijn werkelijke gevoel kom, en da's ook wel eng, en nieuw. Maar ook voel ik me meer 'heel', meer mens ofzo. Niet perfect, niet altijd sterk en stoer, maar soms ook bang of alleen of vertwijfeld en verdrietig. Ik kan het allemaal steeds meer toelaten, maar het is niet altijd makkelijk.
Ik wil jullie zeggen, ik probeer de dingen die ik aanvoel zo goed mogelijk neer te schrijven, maar ik besef al te goed dat ik er nog niet helemaal ben en dat het me niet echt goed lijkt te lukken...
Ik vind dat je hardstikke goed schrijft, maak je maar geen zorgen.
Alles wat je hier op het forum schrijft is o.k., iedereen schrijft op zijn eigen manier, en het is toch heerlijk om te weten dat er mensen zijn die je woorden lezen, en die vaak veel begrijpen en herkennen. Schrijf maar wat je wilt, het is altijd goed....
Om tenslotte nog even terug te komen op een berichtje van jou wat betreft de ttm-ontmoeting; natuurlijk ben je welkom!!! OOkal ben je hier pas 1 dag of al 1 jaar, dat doet er helemaal niet toe.
Als we dingen met elkaar kunnen delen is dat gewoon fijn, toch?
Veel groeten van eus.

monique3

14 april 2002, 22:06

Fijn om te lezen dat er weer meer ttm-ers de weg hebben gevonden naar dit forum.
Fijn voor hen, maar ook voor ons die hier al waren.
Het is allemaal zo herkenbaar en dat doet je elke dag toch weer goed, gezien het feit dat we het jaren alleen hebben moeten dragen.
Omdat gewoonweg niemand je begrijpt!
Dus gewoon lekker van je afschrijven ,er is altijd wel iemand die zich er mee kan identificeren.
Steun, herkenbaarheid, erkenning, dat is o zo belangrijk voor ons tm-ers.
Kun of wil je niet schrijven, dat is ook goed, maar lees dan gewoon, dat is ook al helend.

En Karin, GEWELDIG MEID!!!
Van deze succesjes moet je het toch hebben, die geven je weer moed en kracht om door te gaan , als je even terugvalt.
Ik heb zelf ook jaren gedacht , wanneer kom ik er nu vanaf, en dan vooral als ik weer eens was teruggevallen.
En kijk nu dan, al ruim 8 maanden PLUKVRIJ!!!!!
Dus wees blij met elke dag dat je niet plukt, die haren zitten er dan lekker nog, en die hoeven niet weer niet terug te groeien.
Het is zo zonde van die haren, die moeten weer zoveel moeite doen om terug te komen, en dat duurt ook weer zolang.
En je gaat er dan op zitten letten, en wachten duurt lang.
Nee, probeer het niet zover te laten komen, beter voorkomen dan genezen.
NIET PLUKKEN MAAR PRATEN!!!!
Carpe Diem, pluk de dag, en niet je haar!!
Sterkte en groeten van Monique3.

Diable

14 april 2002, 23:40

Originally posted by monique3

En kijk nu dan, al ruim 8 maanden PLUKVRIJ!!!!!

Monique, hoe flik je dat? Vertel ons je geheim! :)

jaja was het maar zo makkelijk: een toverdrankje o.i.d.
Maar je kan ons vast wel wat tips geven die jou echt geholpen hebben, nietwaar?

karin_68

15 april 2002, 10:19

Leuk, jullie reacties.

Ik ben het weekend goed doorgekomen. Alleen die m&m's gisterenavond, ... wetende dat chocolade een trekdrang kan generen. Maar ja, ik had het al 's avonds gegeten, de trekdrang van chocolade komt volgens John Kender vrij snel, dus, als ik 's nachts niet wakker werd, zou ik ook geen last hebben va de drang, en vandaag maar eens extra mijn haar wassen.
Totnogtoe nog niet getrokken. Dus, al 11 dagen, ... het langste ooit. Mijn vorig record stond op 10 dagen.

Ik volg gesprekstherapie. Enne, het gevoel, van het beeld te moeten ophangen van Karin kan alles aan. Tja, dat heb ik ook heel lang gekend. Ik wou altijd overkomen als de sterke meid, maar op die manier kon er nooit iemand me helpen, en eigenlijk, de mens van nature uit, wil anderen helpen. Het is heel moeilijk om te leren dit masker af te zetten, maar dat je beseft dat je het doet, is al de eerste stap.

Ik moet zelfs een beetje toegeven, er is meer. Ik heb het voorbije jaar enorm veel over mezelf nagedacht, en ik ben tot de volgende conclusie gekomen: ik wentel me zelfs in dit kader af en toe in zelfmedelijden. Ik genoot ervan als mensen vertelden dat ik toch niet in een gemakkelijke situatie leefde, en me toch sterk hield. Ik heb die neiging al heel lang, en ja, ok, er zijn een aantal erge zaken gebeurd in mijn leven, maar op deze manier kon ik niet verder. Het feit dat ik met een alcoholist samen leef, was natuurlijk op dat gebied ook een versterking van mijn martelaarschap. Doch, ok, ik kreeg aandacht, mensen hadden medelijden, en ik ook erg veel met mezelf. Maar dit maakte me niet gelukkiger. Dus, wat heeft dit voor zin. Nu probeer ik er iets aan te doen, en me telkens terug te roepen wanneer ik eraan begin. Ik kan beter aandacht voor mezelf hebben, en me goed verzorgen, en aandacht aan mezelf besteden. Dan heb ik ook aandacht, en veel positievere. Trouwens, van anderen krijg ik ook aandacht op deze manier, en aandacht waar ik wel gelukkiger van wordt.
Het heeft me heel wat tijd en moeite gekost om tot dit inzicht te komen, maar ik wil er gerust aan werken.

Eigenlijk, ook, ik ben niet naar de therapeut gegaan omdat ik ttm heb. Gewoon, ... er was te veel dat tesamen kwam. En ttm was daar een onderdeel van, en ja, ik wou er wel vanaf, maar er waren zoveel andere zaken die ik een plaatsje wou geven. Ik had in de tijd dat ik ging ook telkens een nachtmerrie over zelfmoord. En dat is toen eigenlijk de druppel geweest. Ik denk dat toen mijn lichaam mij verteld heeft dat ik mezelf moest leren liefhebben, dat het anders de verkeerde kant uitging.
En ja, Bolleke, ik denk ook dat ttm meer is dan trekken alleen. Het is een totaalziekte.

Allee, dit stukje wordt al veel te lang, ... (en ik heb er nog te schrijven, want tijdens de weekend schrijf ik niet)
sterkte allemaal.

ilseke

16 april 2002, 07:56

karin_68

16 april 2002, 10:18

Beste Ilseke,

Je moet geen slechter zelfbeeld krijgen doordat je voor jezelf onderzoekt wat een mogelijk werkpunt is. Trouwens, ik denk dat deze neiging ook al voorkomt uit een slecht zelfbeeld. (en trouwens, ik denk dat weinigen met onze ziekte een goed zelfbeeld hebben.)
Ik leg uit waarom ik denk dat dit voorkomt uit een slecht zelfbeeld. Wel, allee, zeker voor mezelf, ... ik vond mezelf nooit goed genoeg, interessant genoeg om aandacht aan te besteden. Maar iedereen heeft behoefte aan aandacht ... dus, probeerde ik onbewust op een andere manier aandacht te vragen.

het is juist heel goed om voor jezelf werkpunten te onderzoeken. Je kan er maar fier op zijn, dat dat nu juist iets is waar jij op let. Daar wordt je toch een beter mens van, en dat is toch ook goed voor je zelfbeeld.
ja, ... je kan het glas halfvol laten zijn, of halfleeg.

Voor mij, ik moet af en toe denken, aan werkpunten, en mijn vooruitgang (of status quo, ...) bekijken, en dan voel ik toch dat ik iets doe aan mezelf, en dan voel ik me beter.
Hetgeen wel heel gevaarlijk is, ... je mag niet enkel aan je werkpunten denken, maar iedereen heeft ook punten die goed zijn, ... die proberen onder ogen te zien, en daarvoor een pluimpje op je eigen hoed steken.

Het is allemaal veel werk, (nadenkwerk dan), maar uiteindelijk, voor mij tot nog toe, ... ik voel me er gelukkiger door. En wie weet kan dit voor jullie ook zo zijn.

vr. gr.

Diable

16 april 2002, 12:03

Ik kan mezelf ook flink op m'n donder geven en vervolgens ga ik dan alleen maar meer pulken uit verdriet... Ik geloof dat het goed is om streng te zijn voor jezelf, maar niet op die manier.

Even over die chocolade: Ik heb gisteren chocolade gegeten 9tussen de middag) en de trekdrang kwam pas uren later, op momenten dat ik 'm sowieso sterk heb. het kan er mee te maken hebben dat het van die kinderchocolaatjes waren, ookwel "cacaofantasie" genoemd. Dat is dus cacaopoeder en geen chocola. Dus tip: probeer een koetjesrepen als je chocoladebehoefte te groot wordt! Bij mij veroorzaakte het geen drang)

karin_68

16 april 2002, 13:56

Ja, Diable, ... je kunt gelijk hebben. Het zou de (theo)bromine zijn, die sowieso in chocolade aanwezig is, maar niet in cacaopoeder.
De trekdrang komt volgens John Kender altijd een halve dag tot 3-4 dagen later, afhankelijk van het product. (chocolade zou 0.5-1 dag later komen, dus, mijn truuk om het 's avonds te eten, is dom. )
Nu ja, ik moet toch oppassen, want ondanks het gebrek aan chocolade, heb ik de laatste weken toch nogal wat dessertjes gemaakt en gegeten natuurlijk. (het opzet was om mijn zoon te charmeren, en ja, dat is gelukt, maar mijn lijn is niet gecharmeerd)

Dus, ik probeer eraf (en van de chocolade en van de haren) te blijven, en appeltjes, enz. te eten.

(de eerste helft van vandaag ben ik al doorgesparteld. Oef!
Maar wat ik ook lees, is dat er nog een aantal mensen zijn die 's avonds meer trekdrang hebben. Tiens, tiens. (er zal dus vanavond weer veel gebreid worden, want breien en trekken gaan niet samen. Mijn trui gaat afgeraken!)

vr. gr.

Diable

17 april 2002, 10:24

Goed idee, dat breien. dat schin je ook te kunnen doen zonder te kijken, zodat je het voor de tv kan doen, nietwaar?

Ik zit vaak hele dagen achter de computer en draag nu (strakke)handschoenen. Ik vond ze in een twedehands winkeltje afgelopen weekeinde. Het is wel wennen met typen, maar wieweet houd ik het vol ze te dragen... Ik kan ze natuurlijk ook aantrekken als ik tv kijk!

karin_68

17 april 2002, 11:18

Goed diabletje, dat dat jouw helpt.
We hebben allemaal zo van die kleine truukjes waardoor we minder gaan trekken.

Misschien is het eens een idee om al onze truukjes te bundelen, zodat er ergens een overzicht ontstaat van onze truukjes. Wat denken jullie hiervan?

Ik heb de handschoenentruuk tijdnes mijn univ. ook geprobeerd, maar dat liep ercht op niets uit, ik trok ze en trok aan mijn haren, en deed ze dan weer aan. Ik denk nu dat ik toen zeker en vast nog niet echt klaar was om te stoppen met trekken.
De plakkertjes-truuk hielp bij mij goed een aantal maanden geleden.

Ik ben nu al 13 dagen trekvrij. En ik ben fier op mezelf. Vanavond ga ik naar de peut, en het ziet er dus naar uit dat ik haar met opgeheven hoofd kan vertellen dat sinds ik bij haar geweest ben, niet meer getrokken heb. (als ik het vandaag tot dan volhoud)

vr. gr.

Diable

17 april 2002, 12:00

ja, ik heb mijn handschoenen vandaag voor het eerst aan, maar ik heb ze idd ook al uitgetrokken om te kunnen krabben *zucht*

karin_68

17 april 2002, 13:39

ach Diable, ... dat komt nog wel. Uiteindelijk is het toch moeilijker om te trekken en dat is dan toch al dat. Dus, waarschijnlijk zal je minder krabben/trekken.

sterkte!

Isabelle

20 april 2002, 00:17

ik wentel me zelfs in dit kader af en toe in zelfmedelijden. Ik genoot ervan als mensen vertelden dat ik toch niet in een gemakkelijke situatie leefde, en me toch sterk hield. Ik heb die neiging al heel lang, en ja, ok, er zijn een aantal erge zaken gebeurd in mijn leven, maar op deze manier kon ik niet verder.
--------------------------------------------------------------------------------

Hey Karen en Ilse,

Hier vind ik mezelf heel erg in terug! In het begin van de week las ik het stukje van Karen en het trof me heel erg...Ik heb er eigenlijk de rest van de week mee in mijn hoofd gelopen. Ik ben ook net zo, erger nog, ik begon zelf te geloven in mijn eigen medelijden. Ik zelf ook geniet ervan als mensen zeggen dat ik een sterk iemand ben gezien al de omstandigheden en ga zo maar door...stond , ik moet zelf zeggen, ik sta graag in het centrum van de belangstelling, al lijkt het helemaal niet zo. Ik moet voortdurend mensen om me heen hebben, (als ik bij mensen ben, trek ik ook niet aan mijn haren, van het moment dat ik alleen ben wel). Ik vind het erg om dit te zeggen, maar ik laat me heel erg meeslepen in dit zelf-medelijden gevoel! Ik voel ook wel dat dit niet kan, en gelukkig kan ik dat soms opzij zetten en het is waar, je kan de aandacht ook trekken door veel betere positieve punten vanjezelf naar buiten te brengen, en misschien krijg je dan zowiezo aandacht van de mensen...Mijn vorige therapeut, stelde me ooit de volgende vraag. 'Zou het kunnen dat die trichotillomanie van jou, een manier is om de aandacht te trekken? Toen reageerde ik daar radicaal nee op! Wat dacht die wel, voelde me zelf beledigd, zoiets kan toch niet...Heb er deze week over nagedacht, en misschien is het onbewust wel zo...Alleen de gedachte alleen al geeft me de kriebels, kan met de gedachte zelf nog niet goed overweg...Trichotillomanie om de aandacht te trekken?

Vind het moedig dat jullie dit aan bod hebben durven brengen, breng daar veel respect voor op. :-)

vele groetjes,

Isabelle*

ilseke

20 april 2002, 08:58

hoi Isabelle,

'Zou het kunnen dat die trichotillomanie van jou, een manier is om de aandacht te trekken? Toen reageerde ik daar radicaal nee op! Wat dacht die wel, voelde me zelf beledigd, zoiets kan toch niet...Heb er deze week over nagedacht, en misschien is het onbewust wel zo...Alleen de gedachte alleen al geeft me de kriebels, kan met de gedachte zelf nog niet goed overweg...Trichotillomanie om de aandacht te trekken?

Ik was ook even geschokt toen ik dit las...maar misschien zit er wel wat waarheid in? Zoals ik eerder al zei ben ik iemand die graag heeft dat de wereld rondom zich draait. Hiermee bedoel ik niet dat ik een egocentrische meid ben die niets gunt aan een ander, want integendeel voor mijn 'echte' vrienden ga ik door het vuur! Maar ik praat graag over mezelf (al gemerkt zeker- haha-), leidt de aandacht graag naar mij toe (doe dit ook op openbare plaatsen, maak nogal graag nen entree -zoals ze zeggen-)
Ik vergroot het hier allemaal een beetje maar het is -moet ik zelf toegeven- ergens wel zo'n beetje.
Ik ben enig kind en eerlijk gezegd op materieel vlak rotverwend geweest!!! Was gewoon om alles te krijgen. Mijn ouders -en mijn vader in het bijzonder- droegen mij op handen.

Enfin, om kort te zijn (hum) ik denk niet dat ttm enkel een aandachtstrekker is, maar ondertussen zorgt het toch wel weer dat ik 'speciaal' ben hé?
Nu dat ik donderdag bij mijn therapeute ben langsgeweest heb ik sindsdien maar 2 haartjes uitgetrokken. Ik ben ergens blij dat ik weer aandacht krijg van haar en dat motiveert me!
Ik weet het niet, ben ik linken aan het leggen die er eigenlijk niet zijn?
Liefs,
Ilse

lotte

20 april 2002, 23:42

dag meiden, ik moet even kwijt dat ik het helaas niet eens ben met dat zelfmedelijden en het in het middelpunt staan, sterker nog, ik was er een beetje verbaasd over.Ik trek toch zeker niet om de aandacht op me te vestigen? Ik wil juist dat niemand iets over dat weet,en in het middelpunt staan , daar word ik al helemaal benauwd van.Kortom,Ik denk dat het merendeel van de ttmers zich erover schaamd en niemand er trots op is.
Ik zou het leguber van mezelf vinden om zelfmedelijden met mezelf te krijgen, Of begrijp ik jullie mischien verkeerd?
groetjes lotte.

Isabelle

21 april 2002, 00:11

Hey Lotte en de andere natuurlijk ook, :-)

Ik denk niet dat we aan ons haren trekken om gewoon de aandacht te trekken hoor. Het gaat veel verder en dieper natuurlijk. In mijn vorige stukje wou ik niet zeggen dat ik aan mijn haren trek om de aandacht te vestigen, maar misschien is dit onbewust wel zo...Ik ben er zelf helemaal niet trots op hoor. Ik zelf ook praat amper met iemand over mijn ttm , 2 of 3 personen weten dat ik ttm heb...de andere zien ook wel dat er iets aan de hand is, maar dat probeer ik ook zoveel mogelijk te verbergen en te verschuilen achter een altijd lachend masker alsof er niks aan de hand is. En wie weet, misschien is dat masker wel niet slecht..iedereen zegt dat het niet goed is je achter een masker te verbergen, maar die ttm is echt zodanig een deel van mijn leven geworden ( wil er natuurlijk wel vanaf geraken! ) dat je je daarzelf ook naar vormt. Ik ben ook iemand (zoals Ilse) die graag heeft dat de wereld rond zich draait...maar niets belet dat ik alle andere mensen met open armen ontvang. Voor de buitenwereld en voor mijn vrienden ben ik het 'always happy' meisje die af en toe wel es een dipje heeft en die zich wel doorheen alles worstelt. Ik vind het erg om dit te zeggen , maar echt ik hou ervan als mensen me vertellen hoe goed, ik dit en dat doe en hoe sterk ik ben en ga zo maar door...het is alsof ik voortdurend op zoek ben naar bevestiging van andere mensen en dat ik zo weet dat ik ook nog voor hen besta... Ik besef wel al te goed dat niet iedereen je vriend kan zijn, dat is logisch, maar toch ik wil niemand teleurstellen in mij...Och het is heel moeilijk om te gaan omschrijven wat ik nu net voel of wat er dan op die momenten door me heen gaat. Ik wil ook niet zeggen dat ik graag in het middelpunt van de belangstelling sta door bijvoorbeeld mij extreem te gaan kleden en heel opvallend te gaan doen...bijlange niet zelf. Ben ook voortdurend bang dat mensen me niet graag meer zullen hebben of dat mensen over me roddelen etc...ik wil gewoon dat ze me nemen zoals ik ben, dat ik goed genoeg ben voor hen en dat ik daar dan ook bevestiging voor krijg, misschien is het daarom dat ik voortdurend op zoek ben naar aandacht...ik weet het niet hoor...De ttm hangt ook wat vast aan je zelfbeeld vrees ik..

vele groetjes

Isabelle*

ilseke

21 april 2002, 10:44

Ik denk dat het inderdaad wat te sterk geformuleerd kwam wat ik bedoelde. Ik sluit me volledig aan bij Isabelle, want inderdaad, ook ik loop niet met een pluim in mijn gat om op te vallen. En het is niet dat ik CONSTANT in de kijker moet lope, maar ik verlang ook om iedereen te behagen. Ik wil dat iedereen mij een super attente meid vind waarnaar ze naar opkijken. Ik zou me soms in bochten wringen om toch maar op een goed blaadje te staan bij de mensen. Ik weet dat het niet met iedereen even goed kan klikken maar eerlijk gezegd lijd ik daar wel een beetje onder. Wanneer ik besef dat er toch maar 1 iemand is die mij niet graag heeft knijpt mijn maag samen.
Dus wat doe ik: ik hang de plezante uit, ben meestal het lachebekje van de hoop zodat de mensen denken 'Goh, die Ilse is toch wel een toffe meid' Ook al voel ik me minder goed!!!
En wat dat zelfmedelijden betreft: ik zit hier niet constant te huilen en me te wentelen in zelfmedelijden (geef eerlijk toe, is wel een periode geweest dat ik dit wel deed, maar dat is ondertussen lang geleden). Maar ik heb ook wel graag dat de mensen zeggen 'wat jij hebt meegemaakt vind ik erg' Ergens bevestigd dit dan terug het beeld dat ik wil oproepen, nl. ze vinden dat ik een sterke persoonlijkheid heb (want ik heb het overleefd) en kijken ergens naar mij op. De link met ttm als aandachtstrekker weet ik niet zo te verklaren. Ik denk dat het een tegenreactie is van het altijd zo 'geweldig' willen zijn. Bij het minste dat bijv. tegenslaat trek ik een haar uit! En misschien daarom dat het ergens een aandachtstrekker is om aan te tonen dat het toch allemaal wat boven mijn petje gaat!
Ik hoop dat het een beetje duidelijker is nu? Want het is echt niet makkelijk om gevoelens heel juist te verwoorden. En het is ook niet omdat ik iets zo aanvoel dat dit op jullie allemaal van toepassing is, hé!
Liefs,
Ilse

karin_68

22 april 2002, 11:02

Over dat zelfmedelijden. Ik denk niet dat we trekken –ik kan natuurlijk enkel voor mezelf spreken- omdat ik de neiging me te wentelen in zelfmedelijden. Volgens mij ligt alles veel complexer. Volgens mij is voor mij de ttm een bliksemafleider.
Het wentelen in zelfmedelijden, en de in mijn ogen eigen grote vraag naar aandacht, voornamelijk van mensen die bij een eerste contact minder aandacht voor mij hebben, zijn gewoon eigenschappen die ik bij mezelf geconstateerd heb. Ik heb ook heel graag dat de mensen naar me opkijken, …
Ik denk dat dat voornamelijk ergens voortspruit uit een zeer lage zelfwaardering. En door wat wordt die zelfwaardering nog bevestigd? Door het trekken. Ik voelde me nog minder waard omdat ik trok, en omdat ik me nog minder waard voelde trok ik nog meer. Enz. … zo kwam de vicieuze cirkel helemaal in orde. Ik heb dit ook eens aan de peut verteld, en zij vertelde me dat dat wel meer voorkomt.
Voor mij heeft het nadenken over dit allemaal, en mezelf onderzoeken hierover enorm veel geholpen. Ik heb nu een iets beter zelfbeeld, weet nu ahw dat ik een persoon ben waard om te leven, en mee om te gaan. Door dit ben ik meer in het reine met mezelf, en dit gaf me een soort rust, … ik denk dat ook daardoor ergens kwam dat ik minder nood heb aan trekken.
Ik moet bovendien niet meer perfect zijn om ook een rol te kunnen spelen in het leven. Ik mag ik zijn.

Vr. Gr.

ringba

21 februari 2005, 21:36

"[QUOTE=karin_68]Leuk, jullie reacties.

Ik ben het weekend goed doorgekomen. Alleen die m&m's gisterenavond, ... wetende dat chocolade een trekdrang kan generen. Maar ja, ik had het al 's avonds gegeten, de trekdrang van chocolade komt volgens John Kender vrij snel, "

Sorry, maar wat is dat met die chocolade? Stimuleert dat het trekken? 't Kan zijn dat hier al uitleg over gegeven is, maar heb ze nog niet tegengekomen. Dan heb ik misschien een reden om mijn chocoladedrang wat te verminderen. Want ik eet dat veel te graag.

Madelief

22 februari 2005, 22:52

Ttm is uiterst complex en verstandelijk moeilijk te bevatten, maar ik denk wel dat 'zelfmedelijden' een valkuil kan zijn. Het klinkt zo hard en ik heb het ook lang niet willen horen. Het gaat ook niet altijd op, maar met 'zelfmedelijden' kom je er in ieder geval niet en door uit de z.g. slachtofferrol te stappen word je wel sterker, denk ik. Dit schrijf ik uit eigen ervaring, maar momenteel heb ik niet de kracht om de ttm volledig te keren :mad: . Beperken is dan al een heel goed begin ;).
groetjes Madelief :)

zonnestraal

23 februari 2005, 10:27

Hoihoi! Ik las jullie stukjes over diep van binnen graag in de belangstelling willen staan.................en ik moet bekennen dat ik dat ook heb! Sinds ik met een kaalgeschoren hoofd ,gek gekleurde plukjes haar in een hanekammetje en daarbij een blij gezicht door het leven ga word ik vaak op straat door onbekenden aangesproken over mijn durf er zo bij te lopen en mensen spreken vaak hun bewondering daarvoor uit! vroeger was ik altijd bang omdat mensen mij aangaapten vanwege mijn kale plekken, nu lijk ik het uit te lokken dat er naar mij
wordt gekeken en ik voel me er wel bij! mijn man en zoontje hebben ook een hanekammetje en wij zijn al verschillende malen als gezin gefotografeerd op straat, in verschillende landen op vakantie bijvoorbeeld,maar ook in Nederland.
Zo stonden wij afgelopen zomer in "De Spits!"omdat wij waren gefotografeerd bij het Openluchtmuseum in Arnhem..............................

ik moet er wel bij vertellen dat ik ook heel vaak afkeurende blikken en vervelende opmerkingen van mensen krijg, die mij zien als "tuig"of "a-sociaal", terwijl ik dat juist helemaal niet ben!!!!!!!;) Als ik die dag niet lekker in mijn vel zit,heb ik daar moeite mee, maar vaak geef ik een rake opmerking terug!
Het is fijn dat ik weet waarom mensen naar mij kijken, maar ook ik kom harder over op mensen die mij niet persoonlijk kennen....................

Nog even over die chocolade : ik merk dat wanneer ik zin heb aan mijn haar te trekken,ik tegelijkertijd ook zin heb in chocolade.Dus ik heb nog GEEN chocolade van te voren gegeten!! Hebben trouwens niet miljoenen vrouwen vaak zin in chocolade? Ik vind het oorzaak-gevolg verhaal hier nogal moeilijk liggen..............................

groetjes aan iedereen !!! liefs,zonnestraal:shiny: :shiny: :shiny: :shiny:

babbeltje

25 februari 2005, 18:17

Enne, het gevoel, van het beeld te moeten ophangen van Karin kan alles aan. Tja, dat heb ik ook heel lang gekend. Ik wou altijd overkomen als de sterke meid, maar op die manier kon er nooit iemand me helpen, en eigenlijk, de mens van nature uit, wil anderen helpen. Het is heel moeilijk om te leren dit masker af te zetten, maar dat je beseft dat je het doet, is al de eerste stap.

Heel herkenbaar! Ik wil zo graag dat mensen me zien als iemand " die de hele wereld aan kan", terwijl ik periodes heb dat er werkelijk niets uit mijn handen komt. Sterk, zo moet ik zijn en zo moet ik gezien worden. Dus doe ik alsof.
Ik was het me niet eens echt bewust. Tot ik las wat Karin had geschreven. Ik was als het ware over mezelf aan het lezen.
Gelukkig heb ik een paar weken geleden wel dat masker kunnen laten vallen voor mijn vriend. Alle frustraties van jaren en jaren kwamen er uit. Hij heeft me nu echt op mijn kwetsbaarst gezien en hij is zo ontzettend lief. Hij is streng voor me als ik dat nodig heb (zo heb ik een biechtbord van hem gekregen, waar ik op moet zetten wanneer het mis gaat) en heel begripvol als ik wil praten.
Waarschijnlijk is dat 1 van de redenen waarom het me nu gelukt is om bijna 4 dagen plukvrij te zijn. Het kost soms wat moeite, maar het lukt (en elke dag is er eentje...).

Goh, wat is het fijn om mijn gedachtes toe te kunnen vertrouwen aan dit forum. Met mensen die het begrijpen....