zijn er hier nog meisjes of jongens van rond de 14 jaar met AA???.

[tinny]

Op mijn acht jaar werd ontdekt dat ik kleine kale plekjes op mijn hoofd had. We gingen ermee naar een dermatoloog. Ze kon ons enkel vertellen dat het een erfelijk iets is, daat bleek waar te zijn, twee tante ’s van mij hebben ook af en toe eens kale plekjes, maar die groeien altijd snel dicht. Ze schreef ons een zalfje voor dat we elke dag op de kale plekjes moesten wrijven. Elke dag wreef mijn moeder het zalfje op de kale plekjes.We konden alle plekjes goed verbergen, dat was wel een voordeel dat we hadden. Het zalfje hielp niet veel, erger nog, er kwamen steeds meer plekjes bij. Weken bleef het zo door gaan, er ging er eens eentje weg, maar er kwamen er weer twee bij.een dik jaartje later had de dermatoloog iets nieuws ontvangen, ze wilde het uittesten op me. Het waren kleine spuitjes, wel honderden prikjes in mijn hoofd, echt veel pijn deed het niet want mijn moeder moest een uurtje van te voren een zalfje op de plekjes wrijven zodat het een beetje verdoofd was. Weken, jaren hebben we deze behandeling geprobeert, maar hielpen deed het niet, er ging er weer eens eentje weg, maar er kwam er ook weer eentje bij. We wisten ondertussen al wel dat het om ‘’de ziekte’’ alopecia areata gaat. Een ziekte vind ik het niet echt, ik heb er gelukkig geen pijn aan dus voor mij is het niet echt een ziekte. Die behandeling met de spuitjes gaf nog steeds geen resultaat, enkel dat het niet erger is geworden, want als er een plekje dichtgroeide kwam er weer eentje bij dus eigenlijk was het wel stabiel!Dus bleven we erin geloven, en deden we verder. We dachten steeds: “De plekjes groeien wel dicht!” Rond mijn twaalf jaar zijn we van dermatoloog veranderd, n,u gingen we naar een dermatoloog die enkele alopecia areata patiëntjes in behandeling heeft. Zij wist ons te zeggen dat die behandeling met de spuitjes een behandeling is voor oudere mannen die het kaal-worden willen tegengaan, maar dus niet voor alopecia areata patiëtjes. De nieuwe dermatologe gaf ons een cortizone vloeistof mee die we één maal per week op de kale plekjes moesten wrijven. Van die vloeistof zou ik een verschrikkelijke jeuk krijgen. Dat kreeg ik ook, ik krapte en krapte en krapte. Het resultaat was dat ’s morgens mijn hoofd één en al etter was.Er kwam wel resultaat, er gingen plekjes weg en er kwamen er voorlopig geen meer bij. Dat was een fantastisch moment! Maar enkele weken later kwamen er weer plekjes bij. We kregen van de dermatologe een hogere concentratie van die cortizone vloeistof. De jeuk werd erger maar het hielp! Dus deden we maar verder… Maar na een tijdje werkte het weer niet meer en het was al zo’n grote plek dat we moesten inwrijven dat ik zei, stop er maar mee, het helpt toch niet. Maar ondertussen konden we de plek niet meer verbergen en zijn we een pruik moeten gaan kopen. Dat was in Oktober 2003 In de klas heb ik het verteld dat ik een pruik draag, dat gaf goede maar ook een slechte reactie. Er was een jongen bij ons in de klas en die vond het nodig om mij ermee uit te lachen en dan nog wel achter mijn rug, maar gelukkig heeft mijn klastitularis het allemaal opgelost en sindsdien gaat alles okee. Ik voel me nu wel gelukkig en ben blij dat ik zo ben. Ik heb geen complexen van m’n kaalkoppie ;)

Wil er iemand zijn of haar ervaringen met me delen??
vele groetjes en nen dikke kus en supperveel sterkte
tinneke
montecchi89@hotmail.com
voeg me toe aub!