anoniem20
14 juli 2004, 18:07
Hallo lotgenootjes!!
Momenteel zit ik ff zwaar in de put vanwege dit stomme haarprobleem!! Ik heb al sinds mijn 18e alopecia androgenetica maar nog steeds kost t me teveel moeite om dit probleem te onderdrukken. Ik ben nu inmiddels 23 jaar en het haarprobleem is onderhand de baas geworden over mijn eigen leven :mad: !!! Door verschillende haarwerken probeerde ik telkens mijn leventje weer op de rails te krijgen maar t is altijd maar weer van korte duur. Mijn ouders, voornamelijk mijn vader vindt dat ik niet moet zeuren, vindt dat ik teveel huil en dat nog wel voor die haarwerkjes die al zoveel geld kosten!! Mijn moeder is wat dat betreft helemaal anders. Zij probeert zoveel mogelijk me te troosten en alles te regelen wat mogelijk is om mijn probleem zoveel mogelijk aangenamer te maken. Maar hoe ik t ook probeer, dit lukt gewoon niet!! Soms ben ik zo kwaad en verdrietig dat het huis te klein is en dan probeer ik maar in mijn bed te gaan liggen zodat ik in slaap val. Nadeel is dat ik als ik wakker word vreselijk sloom ben en helemaal leeg van binnen en me dus nog ellendiger voel :crybaby: ...
Tevens loop ik bij de psycholoog die mij adviseert om er zoveel mogelijk met mensen erover te praten. Nou heb ik t aan een aantal vriendinnen verteld die zeggen dat ze nooit iets gemerkt hebben, maar daarna hoor je ze er ook helemaal niet meer over. Als ik bijvoorbeeld zeg dat ik van mijn haarwerk baal om een of andere reden snappen ze dat gewoon niet want ze zeggen dan:"maar het zit toch mooi", hoezo dan??". Daar heb ik dus ook niks aan, want alles wat zij zien zie ik niet en andersom ook!!!
Ik heb altijd gedacht dat als ik een haarwerk zou hebben dat dan alles voorbij zou zijn,maar t is alleen maar een camouflage van je probleem. Zelf heb ik t nog steeds niet geaccepteerd en hopelijk komt die tijd snel!!
Soms raak ik zo in paniek dat ik ook denk dat t leven voor mij niet meer zo nodig hoeft, maar gelukkig zie ik wel in dat ik naast mijn haarprobleem ook kan genieten van vele mooie dingen in mijn leven en zo dus wel bij mijn verstand blijf ;) ! Ook heb ik nog geen vriend en ben ik zo bang dat jongens me niet meer willen omdat ik een haarwerk draag. Ook ben ik bang dat ik helemaal dichtklap als ik t ooit tegen mijn toekomstige vriend zou moeten vertellen. Tegenwoordig is er goed uit zien zo belangrijk en meiden horen niet kaal te zijn!!
HEt is wel een heel verhaal geworden zeg, maar het doet me goed om alle frustraties en verdriet ff neer te schrijven!
Wat doen jullie als jullie t ff niet meer zien zitten? Zijn er goede medicijnen tegen of gebruiken jullie iets anders wat goed helpt? Graag zou ik dat willen weten, zodat ik bij zulke omstandigheden rustig kan blijven en alles op een rijtje kan zetten.
Alvast bedankt voor degene die dit verhaal ff wilde lezen en hopelijk kan ik strakjes weer wat positiever zijn!!!
liefs
anoniempje
Momenteel zit ik ff zwaar in de put vanwege dit stomme haarprobleem!! Ik heb al sinds mijn 18e alopecia androgenetica maar nog steeds kost t me teveel moeite om dit probleem te onderdrukken. Ik ben nu inmiddels 23 jaar en het haarprobleem is onderhand de baas geworden over mijn eigen leven :mad: !!! Door verschillende haarwerken probeerde ik telkens mijn leventje weer op de rails te krijgen maar t is altijd maar weer van korte duur. Mijn ouders, voornamelijk mijn vader vindt dat ik niet moet zeuren, vindt dat ik teveel huil en dat nog wel voor die haarwerkjes die al zoveel geld kosten!! Mijn moeder is wat dat betreft helemaal anders. Zij probeert zoveel mogelijk me te troosten en alles te regelen wat mogelijk is om mijn probleem zoveel mogelijk aangenamer te maken. Maar hoe ik t ook probeer, dit lukt gewoon niet!! Soms ben ik zo kwaad en verdrietig dat het huis te klein is en dan probeer ik maar in mijn bed te gaan liggen zodat ik in slaap val. Nadeel is dat ik als ik wakker word vreselijk sloom ben en helemaal leeg van binnen en me dus nog ellendiger voel :crybaby: ...
Tevens loop ik bij de psycholoog die mij adviseert om er zoveel mogelijk met mensen erover te praten. Nou heb ik t aan een aantal vriendinnen verteld die zeggen dat ze nooit iets gemerkt hebben, maar daarna hoor je ze er ook helemaal niet meer over. Als ik bijvoorbeeld zeg dat ik van mijn haarwerk baal om een of andere reden snappen ze dat gewoon niet want ze zeggen dan:"maar het zit toch mooi", hoezo dan??". Daar heb ik dus ook niks aan, want alles wat zij zien zie ik niet en andersom ook!!!
Ik heb altijd gedacht dat als ik een haarwerk zou hebben dat dan alles voorbij zou zijn,maar t is alleen maar een camouflage van je probleem. Zelf heb ik t nog steeds niet geaccepteerd en hopelijk komt die tijd snel!!
Soms raak ik zo in paniek dat ik ook denk dat t leven voor mij niet meer zo nodig hoeft, maar gelukkig zie ik wel in dat ik naast mijn haarprobleem ook kan genieten van vele mooie dingen in mijn leven en zo dus wel bij mijn verstand blijf ;) ! Ook heb ik nog geen vriend en ben ik zo bang dat jongens me niet meer willen omdat ik een haarwerk draag. Ook ben ik bang dat ik helemaal dichtklap als ik t ooit tegen mijn toekomstige vriend zou moeten vertellen. Tegenwoordig is er goed uit zien zo belangrijk en meiden horen niet kaal te zijn!!
HEt is wel een heel verhaal geworden zeg, maar het doet me goed om alle frustraties en verdriet ff neer te schrijven!
Wat doen jullie als jullie t ff niet meer zien zitten? Zijn er goede medicijnen tegen of gebruiken jullie iets anders wat goed helpt? Graag zou ik dat willen weten, zodat ik bij zulke omstandigheden rustig kan blijven en alles op een rijtje kan zetten.
Alvast bedankt voor degene die dit verhaal ff wilde lezen en hopelijk kan ik strakjes weer wat positiever zijn!!!
liefs
anoniempje