PDA

View Full Version : met vallen en opstaan, langzaamaan vooruit gaan...


bolleke
24 april 2002, 01:44
Bedankt Karin, sorry Monique...
Rare titel misschien, ik zal verduidelijken..

Ik ben net terug van mijn therapeut. We hadden een afspraak om 20u en het is een beetje uitgelopen. Maar het was zo'n mooi weer, en hij en ik zitten de hele dag binnen, tussen vier muren. Ik stelde dus voor om naar buiten te gaan. Zijn gespreksruimte is op een boogscheut van de Schelde. We zijn gaan wandelen langs de kade, hebben de zon zien ondergaan en zijn daarna iets gaan drinken op een terrasje... hij keek niet op zijn klok, ik draag er geen. Ik heb een bijzondere therapeut...

En kijk, hier zit ik dan, gisteren een slechte dag, vandaag terug moed en energie om er alweer tegenaan te gaan, om er in te geloven én om te vechten... zo veel dingen zijn me weer duidelijk...
Ik twijfelde vandaag of ik wel zou schrijven over mijn terugval van gisteren, maar ik doe het nu toch. Ik heb hiermee niets te verliezen en jullie kunnen er alleen maar uit leren. Ik schrijf omdat ik weet dat ik niet perfect hoef te zijn, maar dat te weten, daar heb ik lang over gedaan...
Drie maanden geleden hadden we de eerste ocd-bijeenkomst. Die ontmoeting is een keerpunt geweest in mijn strijd tegen ttm; lotgenoten ontmoeten, een fijn gesprek met Monique en Madelief en Grover... het gaf me zoveel 'zin' om positief met de ttm om te gaan! Daarna ging het fantastisch goed met mij... weken na elkaar volledig plukvrij! Dan ging het iets minder, een paar tegenslagen, stress, spanning... maar toch liet ik me niet van de wijs brengen, ik voelde me nog sterk, en de kracht is nog steeds aanwezig om mezelf 'stabiel' te verklaren. Zaterdag was er dan de tweede ocd-ontmoeting. Heerlijk natuurlijk om al die complimentjes te horen, en ja, ik vind ook wel van mezelf, als ik zo in de spiegel kijk, ik zie er goed uit, althans mijn haar... het beste wat me in dertig jaar al overkomen is! En toch heb ik het er behoorlijk moeilijk mee dat ik niet kan 'herstellen' op de manier zoals Monique het kan. Ik neem blijkbaar de moeilijke weg, met vallen en opstaan. Maar zoals voor iedereen het 'verhaal' anders is zal ook de weg naar 'genezing' anders zijn. Dat te beseffen was wel even slikken...
En kijk, uitgerekend wanneer ik complimentjes krijg, uitgerekend wanneer ik denk van 'dit kan niet meer stuk'... dan val ik terug... alweer... Gisteren kon ik kruipen waar ik wou, de trekdrang bleef me overal achtervolgen, om gek van te worden... en ja ik heb getrokken, te veel, maar ik heb ze niet geteld...
Dit is niet de eerste keer dat me dit overkomt. Vorig jaar in mei én in november kreeg ik twee maal een serieuse terugval. Net op het moment dat ik er goed begon uit te zien, net op het moment dat ik me als een 'normaal' mens onder de anderen kon vertonen... net dàn, val ik terug...
Wat is er fout aan het gevoel van 'er goed uitzien?', Wat is er fout aan het gevoel van 'ik mag er zijn'? Moet ik echt LEREN om gelukkig te zijn? Ben ik niet gewend aan dat gevoel van 'dit lukt' en 'dit is een zorg minder'?... voel ik mij onwennig bij deze nieuwe situatie? Val ik daarom in mijn oude vertrouwde patroon? Mijn 'houvast'???
Deze keer was het niet zó erg, ik heb me ook niet laten wegzinken in zelfmedelijden en boosheid en verdriet zoals bij mijn laatste twee 'ravages'... toen ben ik weken depressief geweest. Ik laat het deze keer niet zo ver komen. Daaraan weet ik dat ik sterker ben geworden, nu voel ik weer die kracht, ik heb weer mijn les gehad, net alsof ik het weer eens nodig had...
Ik weet ook welke obstakels ik nog te verwerken heb, en daar moet ik nog doorheen, want ttm is meer dan haartrekken alleen...

Bedankt Karin, dat je er was gisterenavond, bedankt voor je spontaan telefoontje.
Sorry Monique, ik heb er dikwijls aan gedacht om jou te bellen... in de loop van de dag. Maar telkens dacht ik, ach neen dit gaat wel over, telkens verplichtte ik mezelf om iets anders te doen, om mijzelf af te leiden... Ik was beschaamd om jou te bellen of misschien wel te fier. Zo lang heb ik alleen gevochten. Te weten dat jullie er zijn is één, hulp vragen is twee...
We hebben het zo fijn gehad zaterdag. En ik had je beloofd om terug aan de nul-tolerantie te werken... Gisteren is het me niet gelukt, vandaag ook nog niet. Maar morgen is een nieuwe dag. En dank zij mijn therapeut heb ik terug bergen energie gekregen... Ik zie er nog steeds goed uit (of toch zeker beter dan 3 maanden terug), dus er zijn geen potten gebroken, maar voor mezelf voelt het wel anders aan, ... dat persoonlijk falen weet je wel... Maar ik weet nu dat dit mag en dat dit kan, dit is geen persoonlijk verlies, het is gewoon een stap verder. Wat je dertig jaar gedaan hebt, leer je niet af op enkele maanden, zelfs niet op enkele jaren... althans, ik niet... en dit is mijn weg.

Stuur ik dit de wereld in???
Ja, toch wel, voor iedereen die het moeilijk heeft; je bent niet alleen!!!
Liefs, bolleke

karin_68
24 april 2002, 16:31
Beste Bolleke, en alle anderen wie ook terugvallen vrezen, enz.

Ik denk dat het al wel duidelijk is, dat een van mijn opvattingen is dat TTM gelijkenissen heeft met andere addictieve ziekten. Ik heb verscheidene redenen om dit aan te nemen, maar ik zal ze deze nu niet beschrijven, want dit komt nu niet aan de orde, en ik vrees dat al zonder dat dit stukje al meer dan lang genoeg zal zijn. In elk geval, terugval is een deel van onze ziekte.

Allereerst Bolleke, ik vind het prachtig van jou dat je voor jezelf hebt uit gemaakt dat je over je terugval wilt schrijven. Zeker en vast voor de redenen die je aanhaalt. Terugval is leerrijk voor de anderen, maar ik denk dat het beschrijven voor jou misschien ook een helend effect kan hebben. Je kan het daardoor in een daglicht plaatsen, en eventueel jezelf leren jezelf niet te verwijten dat je dat gehad hebt. Met andere woorden aanvaarden. En ik denk dat je in het aanvaardingsproces al erg ver staat. Je weet dat je niet perfect hoeft te zijn, de wereld verwacht dat niet van ons, wij zijn goed genoeg zoals we zijn. Dit is een heel groot punt om aan te werken, en ach, ik denk dat we ergens allemaal met een over-perfectionisme zitten. Wij willen superperfect zijn, de supermensen, maar dat hoeft helemaal niet.

Bolleke, … er is nog iets. Het is misschien goed van echt voor jezelf te noteren wat je voelt juist voor je een terugval hebt, en wat volgens jou de oorzaak is, enz. Misschien kan je je op die manier wapenen voor een volgende risicosituatie.

Het gevoelen dat je gehad hebt dat je beschaamd was erover te spreken, is heel normaal. Ik zie dat ook bij andere mensen die terug vallen. Trouwens, ik denk dat dat bij mij ook de reactie zou zijn, en ja, dat vergt heel veel energie en overwinning om dan toch hulp te vragen. (vandaar dat ik het al heel wat vind dat je dit hier durft aankaarten)

In elk geval, ik vind het schitterend dat je probeert niet dieper te vallen (gebeurt het toch, .. awel ok, dan zal je er ook wel uit geraken). Hoe korter de terugval, hoe gemakkelijker je er weer bovenop komt. Van verschillende kanten, … psychologisch gezien is het dan een klein intermezzo, en neem je achteraf weer snel de draad op, uiterlijk zijn er zoals je zegt geen potten gebroken, … dus, een extra motivatie misschien, …
Probeer voor jezelf ook te aanvaarden dat hervallen een deel van onze ziekte is. Het is een moeilijk te aanvaarden deel, maar het hoort er eigenlijk bij. Vb. Christina Pearson, de oprichtster van TLC – Trichotillomania Learning Center (organisatie in USA die regelmatig seminaries, enz. organiseert ivm ttm, zij hebben ook enorm veel contact met professionelen die bezig zijn met deze ziekte) heeft na 11/9 vorig jaar ook enkele dagen getrokken en zij was 10 jaar trekvrij, uiteindelijk lukte het haar ook om snel terug ttm onder controle te krijgen.
In elk geval, Bolleke, probeer deze episode jezelf NIET kwalijk te nemen, het is een deel van de ziekte, en als je alles overschouwt, ben je de laatste maanden toch enorm vooruit gegaan. Dat is wat belangrijk is, en het is daardoor dat je verder en verder in het herstel groeit. Trouwens, zoals je zelf aangeeft, ttm is veel meer dan trekken alleen. Je geraakt er wel.
Vr. gr.

Karin


ps: enne, ge moet mij niet bedanken, ... het is toch normaal. Ik ben in elk geval wel blij dat het je deugd heeft gedaan.

Madelief
24 april 2002, 23:42
Ik denk dat het goed is dat je geschreven hebt over je terugval. Het is niet zo abnormaal om af en toe eens terug te vallen naar iets 'vertrouwds' dat je 30 jr. lang gedaan hebt. En zoals het Monique vergaat is denk ik voor weinig weggelegd, maar wat ik wel ontzettend knap vind. Zolang de terug vallen beperkt blijven en geen echt zichtbare schade aanrichten kun je hopelijk positief blijven ....en dat ben jij volgens mij. Zoals je weet val ik continue terug en is de schade 'rampzalig' voor mij. Het is en blijft moeilijk om uit het cirkeltje te komen. Zorg in ieder geval dat je niet weer in de cirkel terecht komt. Nu is het niet zo dat ik neg. ben hoor, zeker niet. De verhalen van en contacten met lotgenoten doen me nog steeds goed. Ik heb respect voor jou hoe jij de dingen weer kunt geven. He Bolleke kop op en pak de draad weer op, goeie voorbeelden zijn erg belangrijk voor lotgenoten.
groetjes Madelief.

eus
25 april 2002, 01:21
Lieve Bolleke,
Bedankt voor jouw bericht....
Heel veel sterkte de komende tijd, het lukt je!
Liefs eus.

bolleke
25 april 2002, 23:57
Hoi Karin, Madelief en Eus,
Bedankt voor jullie lieve reacties. Het ging vandaag al weer stukken beter... ik was rustiger en ontspannen...
Morgen een nieuwe dag,...
Misschien maak ik me nu wel onbewust een beetje zorgen want zondag zie ik mijn moeder en dat is een tijdje geleden. Ik denk (vrees) dat ze iets zal zeggen over mijn haar, dat het er nu zo goed uitziet en dan weet ik nooit hoe ik moet reageren... want nog steeds, na dertig jaar, weet ik mezelf geen houding te vinden tov haar. Ik kan het nog steeds niet over mijn lippen krijgen om haar de waarheid te vertellen...
Slaapwel iedereen..
Kus van Bolleke.

karin_68
26 april 2002, 10:08
Bolleke,

Ja, het kan moeilijk zijn, ...

In elk geval, ik zal duimen, en sterkte, enne, je weet, je kan bellen, he !

vr. gr.

monique3
26 april 2002, 13:15
Ik wilde je langs deze weg ook even sterkte wensen, voor a.s zondag als je moeder komt.
Tja wat kan ik erover zeggen, het lijkt me moeilijk om het haar te vertellen, gezien je geschiedenis, maar het is toch meer haar probleem en niet het jouwe.
Wil je haar nog steeds plezieren, of ga je voor jezelf opkomen?
Het is erg dubbel, maar een ding is zeker!
Ze zal je moeten complimenteren over het feit dat je haar mooi en verzorgt is, en dat sinds lange tijd.
Dus ik hoop dat ze dat ook zal doen, misschien is dat compliment wel voldoende voor je op dat moment, en kan het zijn dat je even geen behoefte hebt om jezelf bloot te geven en te vertellen over je ttm.
Ik vind het heel moeilijk om iets te zeggen, ik sta immers niet in jouw schoenen, maar wacht gewoon af, en als ze zelf niets zegt vraag haar dan zelf wat ze van je haar vind, en laat het daarbij voor nu.
In ieder geval veel succes, en we horen van je hoe het is geweest.
Als je wilt dan mag je me bellen als je daar behoefte aan hebt, dus .....
Sterkte en een knuffel van Monique3.

leanore
26 april 2002, 18:30
Hallo Bolleke,

Allereerst wil ik je feliciteren met het feit dat het je al is gelukt om het trekken zover te verminderen dat je haar er nu mooier uitziet! Dat is al een hele prestatie, ik weet hoe moeilijk het is....En hoeveel moeite het je kost. Ik zou willen dat mijn haar er nu alweer zo uitzag.

Ik vind dat je jezelf nu niet zo hard moet straffen voor dat het nu even mis is gegaan. Kan gebeuren! Denk er liever aan dat je al en heel eind op de goede weg bent. Denk jij ook dat het zo is dat juist als je op de goede weg bent, dat dan je aandacht een beetje verslapt en dat je dan opeens een haar te pakken hebt? Hoeft niets te betekenen, als je maar weer snel stopt.

Wat de ontmoeting met je moeder betreft, ik weet natuurlijk helemaal niet wat er speelt of wat er gespeeld heeft, maar laat je er niet toe verleiden je te gedragen zoals je gewend bent je te gedragen naar je moeder toe, omdat je dat altijd deed.... Dat is het niet waard!

Ik hoop voor je dat je het trekken weer onder controle hebt. Als dat niet zo is, maak je het alleen maar erger voor jezelf als je jezelf hard aanpakt ( als ik naar mijn eigen ervaringen op dit gebied kijk) Dus gewoon proberen te denken: ik ben op de goede weg en daar blijf ik op!

Groeten en succes Leanore:o :o

bolleke
26 april 2002, 23:57
Hallo,

Fijn dat jullie er zijn om te steunen en te helpen! Dit doet zo'n deugd, echt waar...! Vandaag was eindelijk weer mijn eerste volledige trekvrije dag, oef...

Nu ja, ik heb gisterenavond een heel lang telefoongesprek gehad met een hele toffe vriend die, zonder het zelf te beseffen, mij elke keer opnieuw terug energie geeft! Hij gelooft in mij, en dat is iets wat ik zo weinig hoor... zeker niet van mijn omgeving. Mijn huisgenoten vinden het blijkbaar allemaal zo vanzelfsprekend. Er wordt zo weinig aandacht gegeven aan die innerlijke strijd. het ligt natuurlijk ook aan mij. Ik heb moeite om die aandacht te vragen, maar mensen die mij beter kennen 'doorprikken' mij wel... Ik weet van mezelf, ik heb écht nood aan woorden van ondersteuning, en ik denk WIJ ALLEMAAL!!!
Op momenten dat je er zelf nog moeilijk kan in geloven is het goed dat anderen nog in jou geloven, tenminste als ze het op een oprechte manier zeggen, niet zomaar om ons te sussen... bij die goede vriend komt het uit zijn hart, dat weet ik, dat voel ik gewoon...

Ja Leanore, ik was en ben inderdaad op de goede weg en daar wil ik zeker op blijven!!

Hoi Monique, bedankt voor je woordjes van sterkte!
Wat mijn moeder betreft, daar wil ik graag op een andere keer op terugkomen. Dit onderwerp vind ik persoonlijk té belangrijk en ook te emotioneel... en ik denk dat ieder van ons op de één of andere manier wel iets te 'delen' heeft als het gaat over moeder- of vadergevoelens...
Ikzelf heb vandaag heel veel geschreven (aan mijn boek) en daarom ligt het thema op dit moment te gevoelig... ik heb duidelijk tijd nodig om te verwerken. Maar ik kom hier zeker op terug.
Bedankt ook Karin, voor je aandacht ... vergeef me wanneer ik niet altijd direct terugschrijf op je mailtjes... ik lees ze wel... maar ik wil mezelf op dit moment niet voorbijhollen...
Ik heb het gevoel dat jij in een heel actieve fase zit, terwijl het bij mij allemaal een beetje moet sudderen...

Ik denk dat tijd nemen voor onszelf heel belangrijk is en dat doe ik met deze...
Slaapwel, bolleke

leanore
27 april 2002, 00:52
weltrusten allemaal!

roosje
28 april 2002, 19:35
Hoi Bolleke,

wij zijn nèt terug uit Overijssel. Letterlijk weggespoeld uit ons caravannetje door de regen.
Ik las je berichtje, en oooo, wat herkenbaar!!!
Het ging eigenlijk best wel goed met me, had net wat lotgenoten "life" gezien. Daarna lekker een paar daagjes er tussen uit, dachten we. Door dat "rotweer" raakt ik helemaal van slag... voelde me gewoon op slag depressief worden. En inderdaad troost gezocht in het plukken. Doe het ook al 35 jaar...Troost gevonden? Nee dus, gewoon naar huis gegaan.
Ben hartstikke blij weer thuis te zijn. De zon schijnt weer en inderdaad: morgen weer een kans.
Bolleke, en iedereen die dit leest: STERKTE!

:) Roosje

lotte
28 april 2002, 23:14
hoi,
bolleke, op dit moment dat je dit leest is je moeder waarschijnlijk al geweest.Ik hoop dat ze jou niet met een rotgevoel heeft achtergelaten.Het is zeker moeilijk om er mee om te gaan , want als ze je ziet en ook ziet dat je haar er goed uitziet dan is dat altijd een onderwerp van gesprek en als ze van niks weet zeker ook niet prettig om erover te praten.
ik had net ook al geschreven maar dat ging weg?dus nu probeer ik dezelfde tekst nog een keer in te typen.
Ik begrijp best dat het verwarrende emoties bij je los maakt.Als ik naar mezelf kijk dan heb ik het makkelijker; mijn haar draag ik in een staart vlecht of knot en als ik een keer flink getrokken heb dan ziet niemand het. een prettige gedachte althans ,voor mij dan.
maar als iemand zegt; wat heb jij lange haren zeg!dan vind ik dit ook niet prettig [terwijl het wel zo bedoeld is] We zullen er wel altijd moeite mee hebben, Is het niet met het trekken alleen ,dan is het wel in gedachten,tussen de oren waar we maar niet vanaf komen! Knap in ieder geval dat je er alweer een trekvrije dag ophebt zitten! Blijkt toch wel weer dat de wilskracht niet ontbreekt!
hi hi, in mijn gedachte noemde ik jou [en monique] weleens trekvrije mazzelkonten!
enne... een boek? dus toch? goed zeg! ben benieuwd!

Hoi roosje ook nog welkom overigens. Vraagje; hoe oud ben ji?
[omdat jij al 35 jaar trekt] mischien ben jij dan meer het zusje van bolleke offe... ben jij werkelijk de zus van madelief??

groetjes lotte.

roosje
29 april 2002, 00:00
Hoi Lotte

Nou, je zat er niet ver naast. Ik ben al 44!!!
Maar dat zie je niet aan me hoor. (hooguit 43)
Ik zal er maar voor uitkomen: ik ben niet de zus van Madelief,
zo noemen wij elkaar alleen maar met "chatten".
Verder weet ik eigenlijk niet zo goed meer wat je nog meer vroeg.
Ik weet niet hoe ik terug moet "bladeren" terwijl ik dit tiep.

Groeten, roosje:)

lotte
29 april 2002, 00:06
dat bladeren dat deed ik dus ook en nu maar nooit, je kan linksboven vorige, aanklikken en dan heb je je tekst. en dan vervolgens volgende, indrukken met de pijl naar rechts maar dan loop je de kans om je tekst kwijt te raken net als ik net.
lotte.

roosje
29 april 2002, 00:25
Hoi Lotte.

Inderdaad, zo ben ik ook al diverse stukjes kwijtgeraakt!

We vinden er wel wat op!

Welterusten, Roosje:)

butterfly
29 april 2002, 03:12
Hallo

Bolleke, nadat ik jou verhaal heb gelezen, heb ik tegen mezelf gezegd dat ik morgen bewust ga beginnen met een plukvrije dag want het is echt erg met mijgesteld.
Ik heb al sinds 5 jaar niet meer zo'n plekken gehad.
Zou ik misschien het adres van jouw therapeut mogen, aangezien ik ook in de Scheldestad woon, want ik weet echt niet wat ik moet doen.

Dank je alvast

liefs, butterfly

bolleke
29 april 2002, 03:37
Hé vlinder, nachtbraker...
Ik stuur je morgen een privé-mailtje!
Maar je mag de moed niet opgeven, als jij dan toch ook in de Scheldestad woont, kunnen we elkaar misschien eens ontmoeten, wat denk je?
Ga nu maar lekker slapen...
Liefs, bolleke

Enne Roosje, blij om eindelijk eens een leeftijdsgenote te ontmoeten...

En Lotte, ik heb dus mijn moeder gezien vandaag, na maanden... Haar reactie wil ik je hier besparen. Ik kom er later op terug. Toch bedankt voor je medeleven.

Slaapwel allemaal!
Bolleke

butterfly
29 april 2002, 03:58
Dag bolleke

Ik moest wel eventjes lachen, toen ik jouw berichtje las.
Slapen gaat momenteel niet, want ik voel me veel te onrustig en ik vertrek morgen voor een week naar Nederland en moet nog vanalles doen.
Nu ga ik douchen en dan mag ik niet meer aan mijn haar komen.

En ja, ik wil je wel graag ontmoeten hoor , je zegt het maar.

Slaap wel

vlindertje:P

karin_68
29 april 2002, 11:16
Hallo,

Bolleke, ja, ik denk dat ik eventjes in een actieve fase zit, een fase waarbij ik genoeg energie heb alhoewel ik wel probeer het te doseren, anders ga ik eens vallen, ik ken mezelf.
Je moet me niet bedanken, en ik weet wel dat je de emails leest zene!
Misschien is het maar goed dat we elkaar daarin afwisselen, ... kan van nut zijn als de groep eenmaal gestart is. ;)

Over je huisgenoten. Ik denk gewoon dat het voor hun allemaal heel moeilijk te vatten is. Zij kunnen volgens mij heel moeilijk begrijpen hoe moeilijk het is. Daarom is het ook zo bijzonder om met lotgenoten te kunenn spreken.

Enne, proficiat met de trekvrije dag, ... dat geeft je terug moed hé!

vr. gr.

ilseke
29 april 2002, 19:47
Hoi Bolleke,
ik hoop dat je je niet teveel laat ontmoedigen door deze terugval!
Ik vind het al heel knap wat je bereikt hebt en weet zeker dat het morgen terug beter zal gaan!
Ben benieuwd om je knappe kop te zien op 26 mei!
Liefs,
Ilse

bolleke
30 april 2002, 00:10
Ik ben er nu een beetje over, maar het moet me toch van het hart...
Gisteren heb ik dus mijn moeder gezien, dat was ongeveer 2 maanden geleden, of misschien iets langer...
Ze zag me en weet je wat ze zei? "Heb jij je haar geverfd?" Ik zei toen (heel fier en in afwachting van een complimentje): "Ik heb het laten verven." Waarop ze antwoordde: "Je weet toch dat dat slecht is voor je ogen."
En verder niets meer....
MIJN GOD, NEEN IK WIST NIET DAT DAT SLECHT WAS VOOR MIJN OGEN EN DAN NOG... al werd ik er blind van MIJN HAAR IS GEGROEID, HET IS MOOI en de kale plekken verdwijnen... DIE WOORDEN HAD IK VERWACHT!!!
Natuurlijk, zij weet niet dat ik ttm heb, en zij kent mijn innerlijke strijd niet, maar Jezus Christus, zij is mijn moeder en zo'n reactie doet pijn...
Ach, ik zal mezelf maar troosten, ...
Dag allemaal, goede moed.
Bolleke

Madelief
30 april 2002, 00:40
Je hoeft jezelf niet te troosten, wij zijn er toch ook voor je!
Je bent het waard. Een kei in het 'gevecht'/ de strijd tegen TTM.
Doe je verhaal dan maar lekker hier bij mensen die wel naar je luisteren en je waarderen.
groetjes Madelief.xxx

lotte
30 april 2002, 21:26
Wat zal dat pijn gedaan hebben zeg, zo,n opmerking, en dat van je moeder.
Weet je; soms moet je dingen aanhoren die je op dat moment niet wilt horen maar ondertussen wel wat met je doen. En daar zit je dan maar mooi zelf mee. Net als dat je huisgenoten niet beseffen dat je gevecht met ttm voor jou nog net zo moeilijk is als enkele maanden geleden.Elke dag, vele momenten ervan worden beheerst en met deze kloteopmerkingen wordt je al helemaal geconfronteerd met het feit dat je er dan alleen voorstaat. Want nam iemand het voor je op?.bolleke, het is moeilijk om de juiste woorden te vinden maar volgens mij heeft ze in het verleden zelf haar haren teveel geverfd en heeft ze toch iets over het hoofd gezien.Ik weet zeker dat jij er in al die jaren nog nooit zo goed uit hebt gezien als nu. Kijk maar met trots in je spiegel!
Moeders.......ik weet er alles van.
groetjes en sterkte,lotte.

Webmaster
1 mei 2002, 14:50
Originally posted by lotte
dat bladeren dat deed ik dus ook en nu maar nooit, je kan linksboven vorige, aanklikken en dan heb je je tekst. en dan vervolgens volgende, indrukken met de pijl naar rechts maar dan loop je de kans om je tekst kwijt te raken net als ik net.
lotte.

Beste Lotte en Roosje,

De manier waarop jullie te werk gaan is niet de juiste manier. Inderdaad kun je op die wijze een pagina 'kwijt raken' en dat is natuurlijk niet de bedoelding!

Als je wilt kan ik hierover een uitleg geven, maar dan zul je wèl je vraag moeten plaatsen in de 'Hoe gebruik ik het Forum?'-rubriek. Alleen dáár geef ik antwoord op gebruikers-vragen.

Aan jullie de keuze,

De Webmaster.

Dino
2 mei 2002, 10:52
Hoi Bolleke (en de anderen).

Allereerst bedankt voor je reactie op mijn berichtje. Ik begin me al een beetje thuis te voelen op dit forum. Het is niet te omschrijven hoe het voelt om mensen te vinden die hetzelfde probleem hebben, terwijl ik er altijd van overtuigd was dat ik de enige was. Maar goed jij zult wel weten hoe ik me voel.

Ik wil graag even reageren op het stukje wat jij hiervoor hebt geschreven, (ik hoop dat dit onder de juiste thread terechtkomt, het is nog even wennen) over de terugval die je hebt gehad en dat het nu gelukkig weer beter gaat. Wat ik zo vreemd vind bij mijzelf is dat ik soms een of meer jaren niet aan mijn haar pluk en dat het dan ineens weer begint. Je zou zeggen dat ik het dan wel onder controle zou moeten hebben maar nee hoor. Gelukkig is het dan niet zo erg dat het zichtbaar is, maar toch betrap ik mezelf er dan weer op dat ik aan mijn haar zit. Ik heb het idee dat mijn gemoedstoestand heel erg meespeelt. Een gezin, drukke baan etc. Heb jij ook (langere) periodes gehad dat je geen trekdrang had?
Zou het mogelijk zijn om het helemaal onder controle te krijgen, of moeten we dit ons leven lang meedragen. Ik probeer het niet mijn leven te laten beheersen, maar soms is het moeilijk......

Groetjes, Dino

PS, ik zou het erg fijn vinden om eens persoonlijk ttm-ers te ontmoeten, al ben ik nog erg kort op dit forum. Zou er misschien nog een plaatsje vrij zijn op de bijeenkomst?

leanore
2 mei 2002, 13:47
Hoe gaat het ermee? Ik wilde je vertellen dat ik ook periodes heb die trekvrij zijn en die soms ook wel een jaar of anderhalf jaar (op zijn best) kunnen duren. Heb jij ook tijdens zo'n periode dat je denkt "waarom heb ik dt ooit gedaan en ik weet zeker dat ik het nooit meer ga doen?" Op de een of andere manier vergeet ik het ook altijd weer redelijk snel.......

Ik denk dat je naarmate je het langer niet meer gedaan hebt, je er ook minder op gaat letten dat je niet aan je haar mag zitten en dat je daardoor makkelijker opeens per ongeluk weer begint. Het is bij mij trouwens lang niet altijd zo dat ik in een stressvolle periode weer begin. Bij jou wel? Bij mij is het soms ook gewoon verveling of een soort aandrang die sterker wordt. Als ik eenmaal weer ben begonnen dan is het hek meestal van de dam.

Wel is het zo dat als ik eenmaal weer begonnen ben dat het dan wel erger wordt in stressvolle perioden.
Deze week probeer ik steeds al te stoppen, maar dat lukt helaas nog niet. Ik hoop dat het snel weer lukt, want ik vind het zonde om zoveel tijd te verpesten aan mijn haar.....(en daarmee ook mijn haar te verpesten) :mad:

Wat goed dat je ook naar de bijeenkomst gaat/wilt gaan! Ikzou willen dat ik het durfde. Het is voor mij al heel wat dat ik er nu over durf te schrijven....Ik vind het wel prettig te weten dat er meer mensen met dit probleem zitten, hoewel ik niemand ttm toewens natuurlijk! Misschien dat ik een volgende keer wel naar een bijenkomst durf. Voor mij is het ook wel 3 uur reizen, dat is naast het niet durven ook nog een kleine reden.

Groeten Leanore!!!!!!!!;)

lotte
2 mei 2002, 21:30
ik weet niet of ik jullie al heb verwelkomd nou bij deze dus.
Ik heb ook periodes dat ik minder trek maar nooit niks. ik kan het nog steeds niet laten.Wel bij mijn wimpers herken ik het wel; een hele lange tijd niet en dan ineens, alles eraf en elk stoppeltje wat doorkomt ook.
jullie schreven over de bijeenkomst; voor meer info zie mededelingen webmaster. Niet durven??Heb ik ook net zo goed,maar nu ik een tijdje hier schrijf ben ik ook benieuwd naar de mensen,Ik dacht ook heel lang dat ik de enige was,en de schaamte, tegen niemand iets erover zeggenetc, Maar ik kom er hier achter dat dat allemaal wel een beetje in ons zit en omdat wij een ding gemeen hebben zet ik me over die angst heen en heb er toch vertrouwen in.

HE BOLLEKE;
Gaat het goed met je?of heb je het druk met andere dingen?
Ik heb nml het gevoel dat het niet zo best met je gaat....
Ik hoop snel iets van je te lezen..
groetjes, lotte.

bolleke
2 mei 2002, 22:51
Dag Lotte,

Het lijkt wel of jij me op de één of andere manier bijzonder goed aanvoelt... neen, het gaat op dit moment niet zo best met mij...
Na 19 januari heb ik dus 10 volledig trekvrije weken gehad. Dat was nog nooit gebeurd en ik dacht echt dat ik er vanaf was! Toen gebeurde iets heel stom...
Om een lang verhaal kort te maken; onze zaak staat te koop, we kunnen het echt niet meer aan en het sop is de kool niet waard. Komt daarbij dat we constant in een financiële stress-situatie zitten en dat gevoel geeft me zoveel onrust en doet me steeds weer denken aan 7 jaar terug. Toen had ik een heel zware depressie, net door de financiële problemen, we hadden toen pas de zaak opgestart... Die depressie was zo erg dat ik op een bepaald moment een einde aan mijn leven wou maken, maar niet alleen aan het mijne, ook mijn man en kinderen wou ik meesleuren in de dood. Ik zag echt het einde van de tunnel niet meer... en dat had toen niets met ttm te maken. Gelukkig ben ik uit die depressie geraakt. Maar angst om financiële zorgen is een gevoel dat ik nog altijd niet aankan, en volgens mijn therapeut een ideale voedingsbodem voor ttm. Daarom hebben we ook besloten om de zaak te verkopen. Helaas is dat niet zo simpel... Van september zijn we daar al mee bezig en hebben de ene miserie na de andere. En toen kwam dus (na 10 trekvrije weken) de man, aan wie we de verkoop hadden toevertrouwd (de tweede reeds, de eerste was met onze centen gaan lopen en heeft zich daarna failliet verklaard) doodleuk vertellen dat we een overname op onze buik konden schrijven, dat we van die zaak nooit zouden vanaf geraken enz... en dat allemaal op een toontje dat mij pisnijdig maakte!
Ik was woest, maar kon uiteindelijk niets doen. Onmacht dus... (jawel Grover, waar hebben we dat onderwerp nog gelezen?)... de dag nadien kreeg ik weer ongelooflijke trekdrang. Nu ken ik mezelf zo goed en heb ook genoeg de ttm onder controle zodat het me vrij goed lukte om toch terug stabiel te worden. Maar ik wil terug trekvrij worden, en dat lukt me maar niet... Er zijn trekvrije dagen, maar er zijn ook trek-arme dagen...
Nu ja, het leven gaat verder. Ik merk, door op een positieve manier met ttm bezig te zijn, dat ik me wel beter voel en dat ik dan terug stabiel wordt. Dus, dat doe ik dan. Sinds het laatste gesprek met mijn therapeut ben ik ook terug aan mijn boek begonnen. En zolang ik kan schrijven over ttm, over gevoelens die erbij komen kijken, over contacten met lotgenoten en over de weg naar pluk-vrij worden ... gaat alles goed. Deze week ben ik echter beginnen schrijven over mezelf. Ik ben terug gegaan in het verleden, hoe het allemaal begon. Ik heb geschreven over mijn vader en mijn moeder en mijn beste vriendin. Ik heb geschreven over zoveel verdriet en pijn, al die jaren dat je dat als puber moet dragen, alleen!
Giet daar bovenop het commentaar van mijn moeder toen ze me zondag zag en ja, je zult het wel snappen nu... al die emoties zijn iets te veel van het goede. Nochtans zou ik zo graag het boek schrijven en ook afwerken, ik voel dat dit moet om met mezelf in het reine te komen. Maar het is allemaal zo dubbel. Hoe kan ik schrijven over mijn moeder terwijl ik nog steeds niet met haar heb kunnen praten? Hoe kan ik aan de buitenwereld zeggen dat we geen schaamte hoeven te voelen, zolang ik nog steeds geen open kaart kan spelen met mijn moeder? Hoe kan ik vechten voor ttm, en ttm openbaar maken, via advertenties, via een zelfhulpgroep, zolang ook mijn eigen broer niet weet wat ik doe, zelfs mijn vrienden zijn nog niet op de hoogte... alleen een klein aantal, mijn beste vrienden, en jullie...
Mijn therapeut staat volledig achter mij, vindt dat dat boek er echt moet komen. Maar ik denk dat ik eerst nog een paar 'obstakels' te verwerken heb. En zolang ik daar niet door ben, zal ik de ttm blijven 'nodig' hebben. Dit is wat ik voel, heel diep vanbinnen. Ik heb geleerd om naar mezelf te luisteren ik weet wat me te wachten staat.
En JA Lotte, ik heb het op dit moment vreselijk moeilijk!!!
Bedankt dat ik mijn verhaal mocht doen...

Liefs, bolleke

Kaantje
2 mei 2002, 23:48
Lieve Bolleke

Ik kan me goed indenken wat je voelt.
Ook ik had het jarenlang verborgen en zelf toen het zichtbaar was trok ik mijn mond niet open.
Vorig jaar heb ik het aan mijn vrienden vertelt.
Het was erg moeilijk, maar ze hebben goed gereageerd.
Ze snappen het wel niet, en helemaal niet van mij.
Ze denken allemaal dat ik een heel sterk persoon ben om dat ik erg direct ben en niet snel wijk voor een confrontatie.
Maar verder zijn ze wel positief. Ze behandelen met dezelfde respect als daarvoor.
Ik moet zeggen dat ik een nare jeugd heb gehad en de band met mijn moeder is een soort haat liefde relatie.
Mijn moeders reactie heeft me wel erg gekwets toen ik het haar vertelde. Ze zei; ben je gek of zo? doe eens normaal? waarom zou je toch zoiets doen en dat was het dan.
Ze heeft me nooit serieus genomen tot laatst ik had haar een brief gescheven over alle problemen tussen ons en als ze niet zo inzien dat ze fouten maakt kan ze buiten de deur blijven.
Ik moet zeggen dat dat moet goed deed, ook voelde ik me een beetje schuldig.
Maar goed genoeg over mij.
Hou de moed erin en misschien is het beter om te vertellen. Het haalt veel obstakels weg wanneer je je hart lucht.

Veel liefs karin

lotte
2 mei 2002, 23:57
bedankt voor je schrijven.
ik kan me voorstellen hoe onmachtig jij je op dit moment voelt.Het is denk ik ook zo dat [ikzelf althans] je onbewust of bewust dit niet aan je directe omgeving verteld om jezelf daarmee te beschermen. Want ik zou me dan ook weer zorgen gaan maken over hoe ze het oppakken en wat doen ze dan met jouw info,Misschien begrijpen ze het niet. Dan zijn de gevolgen voor jou,Ga maar na, Je beschadigd jezelf, maar je wilt er alles aan doen om ervoor te zorgen dat een ander jou niet weer beschadigd.
En wat je bakkerij betreft; [en alle sores er omheen] Ik snap dat dat moeilijk is , je hebt er totaal geen grip op, bent afhankelijk van die makelaar en die neemt je in de boot.bah, dat dat nog kan in deze tijd.
Ik las net ook het stukje van monique; ik herken haar woorden wel; anders denken en keuzes maken voor jezelf.Alleen ik moet hier nog in groeien en ervaren dat dit zo is.
Bolleke;sterkte en tot schrijfs,
lotte.

karin_68
3 mei 2002, 11:04
Dag allemaal,
Het is een aantal dagen geleden dat ik nog geschreven had. (het energiepotteke was leeg)

Bolleke, het is allemaal niet gemakkelijk hé!
Het helpt misschien al wel dat je alles eens hebt uitgeschreven. Je zaak. Ik kan me inbeelden dat je je er enorm zorgen over maakt, en als er dan nog eens zo een ambetanterik langskomt, enz. Maar misschien zei hij het omdat hij een moeilijke dag had, of wil hij op deze manier de prijs doen zakken, ofzo. Ik ken er niet veel van, dus, ik kan er moeilijk veel over zeggen, doch misschien is het mogelijk alles eens van een andere kant te bekijken. Is het omdat 1 persoon zegt dat je er niet vanaf zult geraken dat dat dan ook effectief zo zal zijn? Neen toch. Het lastige natuurlijk is dat het een lang proces is, maar als jullie vroeger die zaak ginds zijn opgestart, zal er toch nog wel andere mensen zijn die dat zullen doen. Vertrouw op jezelf en je man. Enne, aan elke tunnel komt een einde met een lichtpuntje.
Is het niet heel positief dat je jezelf al beter voelt! Ja toch.
Bolleke, dat boek schrijven is iets heel goeds. En zeker daar schrijven voor jou ook therapeutisch werkt. Maar overhaast je niet. Stapje voor stapje. Als ik jou stukje lees, heb ik bijna de indruk dat je het boek bij wijze van spreken al volgende week af wilt hebben. Wel, eigenlijk heb ik bij het lezen van jou stukje toch wel ergens heel erg de indruk dat je het niet meer echt kalmpjes aan doet.
Trouwens, waarom zou je niet over je moeder kunnen schrijven vooraleer je met haar in het reine bent? Bovendien, waarom kan je niet zeggen dat je je er niet over hoeft te schamen terwijl je nog niet open kaart met je mama kan spelen, en je broer niet weet wat je doet? Is dat enkel door schaamte, of eventueel ook door een bescherming tegenover jezelf? Vb. dat je niet zeker bent dat hij zal reageren op een manier die jou zal steunen.
Bij mij zijn het ook enkel enkele mensen die het weten, en ik ben echt niet van plan de rest erover te vertellen. Niet noodzakelijk omdat ik me schaam, maar omdat deze het niet zullen snappen, en omdat ik vrees dat zij op een manier zullen reageren die me helemaal niet aanstaat. Ik heb genoeg jaren van mijn leven geleefd onder een juk (ja, sorry, maar ik weet echt niet hoe ik het anders kan uitdrukken), het is nu gewoon tijd om voor mezelf op te komen.
Een andere vraag die bij mij opkomt als ik jou stukje lees is … moeten wij perfect zijn? Zijn we niet goed genoeg zoals we zijn? (iets waar ik heel lang mee geworsteld heb)
Karin, welkom naamgenoot. Hihi, van mij vinden ook iedereen dat ik een sterke persoonlijkheid heb. Ik vraag mij af, is dat door onze naam (neen, grapje), of is het doordat wij een uitlaatklep hebben in de vorm van ttm?
Ik kwam zelfs naar het schijnt heel arrogant over. En dat was enkel door het onzekere over mezelf, ik ben niet perfect, en ik vond mezelf niets waard, en wou dat nog liefst bevestigd zien. Vb. op een feest zou ik nooit iemand zelf aanspreken, maar wachten tot de mensen naar mij komen, en het gevolg kan je al raden, … weinigen kwamen met mij spreken, en dus dacht ik bij mezelf, ziet ge wel, ik ben niet goed genoeg. (daar komt dat zelfmedelijden ook weer een beetje tussen)

Bij mij weten een 3-tal personen dat ik ttm heb. Maar als ik er iets over wil zeggen voel ik gewoon dat de anderen tamelijk ongemakkelijk worden. (behalve mijn partner, maar dat is een zeer empathisch persoon) En dan voel ik me ongemakkelijk omdat zij ongemakkelijk worden. Een van hun heeft me ook gezegd dat zij het echt niet kan vatten, en dat kan ik begrijpen. Dus, me ongemakkelijk voelen als ik het kan vermijden, neen, … dat wil ik niet meer. Ik moet voor mezelf zorgen.
Wat moeders reacties betreft, mijn moeder heeft het ook nooit begrepen. Zij zag het wel, en verstond niet dat ik HUN zoiets kon aandoen. Ik denk dat daar ook ergens een obstakel in zit voor moeders. Zij willen nog altijd hun kind schoon kind, (en dan niet alleen uiterlijk), en dit is een confrontatie voor hun. Er is echt geen haar op mijn hoofd (of een dat er ooit op heeft gestaan ;-) ) dat er aan denkt het aan mijn ouders toe te vertrouwen. Ik zou mezelf emotioneel teveel beschadigen door dit aan hun te vertellen.
Allee, ik hoop dat ik met dit stukje niet teveel mijn ideeën opdring, -het is niet de bedoeling- maar ik wou toch ergens mijn mening kwijt.

Ondertussen voor de statistici, … ik ben nu 4 weken trekvrij, met 1 dagje trekarm ertussen. Misschien wel goed want de aandacht ervoor verslapte, en dus, daar moet ik voor oppassen.

Lieve groetjes, en sterkte allemaal!

bolleke
3 mei 2002, 21:29
Dag Lotte en Kaantje...

Jullie berichten had ik deze morgen al gelezen. Ik was gisteren direct na mijn brief gaan slapen, want ik moest er deze morgen om 4.30u uit. Mijn jongste dochter vertrok met school voor één dag naar Canterburry en zij moest om 5u aan de school zijn. Omdat ik 'maar' moet beginnen werken om 6u ben ik terug naar huis gereden. Eventjes rustig tijd voor mezelf, kopje thee drinken, PC opzetten, de vogels vrolijk horen fluiten en het buiten langzaamaan licht zien worden... Ik ben van nature geen ochtendmens maar ik moet er noodgedwongen alle dagen heel vroeg uit. Goed gezind word ik er niet van, maar ik heb wel geleerd om te genieten van de rust die de ochtend mij biedt... terwijl de halve wereld nog slaapt.
Ik las jullie berichten en prees mezelf gelukkig dat ik dit forum gevonden had. Het geeft moed, te weten dat je niet alleen bent én dat je begrepen wordt... ik kan het maar niet genoeg herhalen. 'DEEL' je verhaal en de last wordt veel minder om te dragen...

Ik heb ook de woorden van Monique gelezen en ja, ... ik moet toegeven, ik was die woorden eigenlijk en beetje vergeten. Dus, NEEN, het is NIET zo dat ik nu de ttm nodig heb omdat ik toevallig nog in een vermoeiende, stressvolle en moeilijke periode zit. Spanning zal er ALTIJD zijn. Dus daar moeten we leren mee omgaan. Het belangrijkste wat ik moet onthouden en NOOIT mag vergeten;
"Ik heb de TTM NIET NODIG, het lost mijn problemen niet op, integendeel, problemen worden er alleen maar erger door!"

Monique, wil jij dit zinnetje asjeblief 1X per maand herhalen??? Voor 't geval ik het terug zou vergeten... dank je...

Resultaat van het 'ochtendnieuws' op het haarweb-forum; één trekvrije dag! Yes!!!
Mijn God, als ik bedenk waar ik nu sta tov. een jaar geleden, dan gaat het eigenlijk wel heel goed!
Dus, met vallen en opstaan, langzaamaan vooruit gaan...


Speciaal voor Karin 68

Jij hebt OVERSCHOT van gelijk!!!
Ik wil het allemaal zo goed doen, en ik wil zo veel tegelijk doen, maar als ik gewoon tijd voor mezelf wil nemen én die tijd ook opeis, want ik krijg die tijd niet, zelfs niet in een huishouden met twee dochters van 16 en 18, dan komt er zoveel tegenkanting!!! Tijd voor mezelf moet ik gewoon stelen en ook daar word ik soms zo moe van...
Ze zijn hier thuis natuurlijk ook al jaren gewoon dat hun moeder altijd beschikbaar is en nooit 'neen' zegt... een moeder die opeens durft voor zichzelf opkomen en die haar eisen stelt, lijkt in hun ogen heel egoïstisch. Dat gewijzigd gedragspatroon, ja, daar hebben mijn dochters het héél moeilijk mee. Een dagelijkse strijd... en ook vermoeiend, vechten tegen die schuldgevoelens...

En dat boek moet morgen niet af zijn hoor... ik zal aan je woorden denken.

Hou jullie haaks, allemaal!
Liefs, bolleke