Nieuweling!

[Dino]

Hallo allemaal.

Na ongeveer twee weken lang de berichtjes op dit forum te hebben gelezen, heb ik dan toch genoeg moed verzameld om mij aan te melden bij dit forum.

Mijn naam is Dino, ik ben getrouwd en moeder van twee kinderen en heb ttm (he, he ik kan het eindelijk bij naam noemen) sinds ik 13 jaar ben. Ik ben zo blij dat ik nu eindelijk iets over dit onderwerp gevonden heb, want ik weet eigenlijk sinds een paar maanden pas dat er een naam is voor wat ik altijd heb beschouwd als een "rare tic". Niet te geloven dat ik hier al die jaren mee heb rondgelopen, denkend dat ik de enige was! Ik heb bijna alle berichtjes gelezen en ik ben zoveel herkenbare dingen tegengekomen, dat ik niet weet waar ik mee moet beginnen.

Fantastisch dat ik nu eens van gedachten kan wisselen met lotgenoten, met mensen die weten hoe het voelt. Ik heb een schat van een man (die ik sinds kort pas heb kunnen vertellen wat ik heb, omdat ik het daarvoor zelf niet eens wist). Al die jaren heb ik het voor mezelf gehouden, ben blij dat ik het nu met iemand kan delen!!! Ik moet zeggen dat het bij mij tussen de 13 en 15 jaar het ergste was. De laatste jaren heb ik er in mindere mate last van (ben nu 33), dus is het ook veel makkelijker om voor de buitenwereld te verbergen. Toch wil ik het graag helemaal onder controle zien te krijgen (wie niet) en ik denk dat dit forum mij hier heel erg mee kan helpen (lang leve het internet).

Ik heb eigenlijk zoveel vragen dat ik niet weet waarmee te beginnen. Ik zou graag van jullie willen weten hoe jullie partners en directe familie omgaan met ttm. Nemen zij het serieus, kunnen jullie er goed over praten enz?

Nou ik zou nog zoveel willen schrijven, maar dat komt nog wel.

Heel veel groetjes van een dankbare Dino!

[ernestina]

Hallo Dino,

Ikzelf heb deze site ook pas ontdekt, dus ik weet ongeveer hoe je je voelt. Opgelucht! Het is zo fijn om te weten dat je niet de enige bent.

Zelf ben ik ook moeder van twee kinderen. Ik ben 30 jaar en heb ttm sinds mijn 11e jaar. Ik weet ongeveer sinds 1996 dat het zo heet. Vroeger had ik lang haar waarmee ik de plekken kon bedekken en niemand ervan hoefde te weten. Op een bepaald moment was ik het zo zat en tijdens een goeie periode besloot ik mijn haar kort te knippen. Helaas bleef het niet heel lang goed gaan en nu was de consequentie natuurlijk dat de buitenwereld het wel kon zien. In het begin was het moeilijk uit te leggen: meestal zei ik dat ik een ziekte had en waren ze snel uitgevraagd. Soms vroegen ze verder en zei ik maar dat ik er liever niet over wilde praten.

Tegenwoordig gaat het veel beter, ook nu ik er een naam voor heb. Mijn omgeving is over het algemeen heel begrijpend, er zal altijd onbegrip blijven bestaan, maar dat heb ik zelf ook!

Dino, ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt. Je kunt me alles vragen.

Ernestina

[Dino]

Hallo Ernestina (en allemaal),

Wat leuk dat ik al zo snel een berichtje heb gekregen van je.

Dit is voor het eerst dat ik met iemand communiceer (al is het dan schriftelijk) die hetzelfde heeft als ik. Je zei dat je ook al ttm hebt vanaf je 11e jaar. Dus bij jou is het ook rond je puberteit begonnen. Ik heb gelezen dat dit vaak het geval is. Weet jij ook hoe het bij jou begonnen is en hoe heb jij dat ervaren tijdens je jeugd? Sinds ik deze site heb gevonden heb ik ontzettend veel nagedacht over het hoe en waarom. Volgens mij is het bij mij begonnen toen ik naar de middelbare school ging en juist op dat moment ook mijn ouders gingen scheiden. Toeval of niet? Zou het kunnen ontstaan door stress en spanning?

Ik kan mij herinneren dat ik als kind op een gegeven moment opmerkingen kreeg van mijn omgeving over mijn kale plekken (die steeds groter werden). Mijn moeder sleepte mij mij naar de dokter en vervolgens naar een kinderarts, maar die schreven het af aan een of ander "virus". Natuurlijk geef je niet toe dat je zelf je haren uit je hoofd trekt, uit angst en schaamte. Toen ik wat ouder werd ging het eigenlijk wel weer wat beter, ik trok niet zoveel meer aan mijn haar. Ik heb jaren gehad dat het heel goed ging. Mijn haar ziet er nu ook prima uit, alleen achter mijn oren is het wel wat dunner. De enige persoon die dat ziet (en daar natuurlijk commentaar over geeft) is mijn kapper. Gelukkig is dit mijn zusje dus zij begrijpt het ook wel een beetje. Een "beetje" zeg ik omdat ik het idee heb dat de mensen die het weten wel willen begrijpen, maar eigenlijk niet snappen waarom wij het doen. Zoals je zei, we begrijpen het zelf niet goed.

Ik merk dat ik sinds ik dit forum heb gevonden (ongeveer een maand geleden) ik ook niet meer aan mijn haar getrokken heb. Het geeft mij kracht en hopelijk houd ik het vol. Het helpt in ieder geval om met lotgenoten erover te praten.

Groetjes, Dino

[bolleke]

Hallo Dino en Ernestina,
Fijn dat jullie ons gevonden hebben. Ik ben Bolleke, en die naam zullen jullie al wel gezien hebben. Tja, ik schrijf een beetje veel, maar dat doe ik graag én voor mij is het een beetje een vorm van therapie. Dus, als het jullie helpt, schrijf het dan maar lekker van jullie af... er is altijd wel iemand die leest en reageert en dat is juist de sterkte van dit forum!!!
Welkom!
Bolleke

[Madelief]

Het houd maar niet op, er blijven maar lotgenoten komen. Jammer voor jezelf dat je TTM hebt, maar voor mede ttm-ers de opluchting van, he er zijn meer met dit vreemde gedrag. Dit zullen jullie herkennen. Goed dat jullie 'ons' gevonden hebben. Fijn dat je je verhaal ergens kwijt kunt, vragen kunt stellen....en je wordt nog begrepen ook. Ik ben Madelief (34jr.), getrouwd,
2 kinderen en heb vanaf mijn 13-de TTM. Beetje te vergelijken met jullie verhaal. Hopelijk zullen jullie veel aan haarweb hebben.
groetjes Madelief.

[monique3]

Welkom allebei hier op Haarweb.
Fijn dat jullie de weg hebben gevonden naar ons, wij die ook ttm hebben.
Ik ben monique3, en ik heb ttm vanaf mijn 8ste, ben nu 33 jaar.
heb een dochtertje van 19 maanden oud, en ben bijna 3 maanden zwanger van mijn 2de kind.
Spannend dus weer!
Maar ik heb tot nu toe, dus al bijna 9 maanden kunnen volhouden om niet te plukken!!!!
Dus ik zou zeggen houd de moed erin, ik heb lang last van ttm gehad, 25 jaar, en ik durf nu voorzichtig te zeggen dat ik "ervanaf" ben.

Waarom durf ik voorzichtig te zeggen dat ik ervanaf ben?
Wat is het verschil, met vorige keren dat ik een poging deed om te stoppen?
Mijn denkwijze is veranderd, in positieve zin.
Ik ben erachter gekomen dat ik best wel beschermd ben opgevoed, en dus niet echt zelf leefde, ik liet me leven om me veilig te voelen.
Nu ik dus wat dingen voor mezelf heb beslist en daar ook achter sta, ben ik tot de ontdekking gekomen dat je het echt zelf moet doen allemaal.
En dan bedoel ik niet alleen van de ttm afkomen, maar ook zelf je leven leiden, en je eigen beslissingen nemen.
Het is niet zo dat ik nu helemaal relaxed ben, nee integendeel, ik heb best nog vaak dat ik gespannen ben.
Maar ik probeer te accepteren dat ik dat waarschijnlijk mijn hele leven zal hebben, en dat maakt het wel wat makkelijker.
En ik wil niet plukken, want het lost mijn problemen niet op, NEE, ik krijg er juist meer door.
Ik heb zelf de keuze om niet te plukken, maar dat is moeilijk als je het al zolang doet.
Maar echt, het lukt dus wel, puur door anders te denken.
Positiever, relativeren, spanningen niet te hoog op laten lopen,
nee durven zeggen, iets voor jezelf doen enz..
Ik hoop dat jullie er iets aan hebben, maar vooral aan het forum dan.
Monique3.

[monique3]

Ik heb zojuist iets geschreven aan 2 nieuwe leden, en ik zag dat ik jou vergeten was te noemen.
Dus bij deze alsnog, Welkom!!!
Het stukje is ook voor jou, maar ook voor de andere ttm-ers hoor.
monique3.

[ernestina]

Ik word wel heel erg jaloers als ik lees dat jij al 9 mnd. lang niet hebt geplukt! Wat ontzettend goed zeg. Zo'n lange periode is mij geloof ik nog nooit gelukt.

Wel heb ik begin dit jaar een goede start gehad. De hele maand februari heb ik niks gedaan. Helaas ging het in maart finaal de mist in en nu ben ik nog steeds aan het zoeken naar het juiste moment om weer te kunnen zeggen: nu ga ik er weer voor....
Samen met mijn man heb ik een 'stok achter de deur' gevonden. Mijn hobby is paardrijden en dat is echt het liefste wat ik doe. Nu hebben we afgesproken dat als ik een volle week niet heb geplukt, ik een prive-les mag nemen op de manege.
Dat is echt een goede methode voor mij. Dus, als ik weer een prive-les wil (daar leer ik heel veel van), moet ik het een week volhouden. En als je de eerste week maar door bent gaat het al makkelijker.
Ik heb alleen altijd heel veel moeite met het beginnen met stoppen. Morgen weer een dag; ik ga mijn best doen. Als jij het 9 mnd. kan, moet ik het ook kunnen, toch?

Bedankt voor je verhaal.

[ernestina]

Je vroeg aan mij of ik wist hoe het is begonnen bij mezelf.

Helaas heb ik daar nog steeds geen antwoord op kunnen vinden. Wij (mijn psychiater en ik) dachten eerst dat het kwam door het overlijden van mijn zus. Maar toen wij verder gingen spitten, bleek dat niet het geval. Ik had namelijk een oude foto gevonden van mijn 11e verjaardag waarop een kale plek op mijn achterhoofd te zien was. Mijn zus is overleden rond mijn 12e verjaardag. Jammer dat dat niet de reden was, want nu weet ik het dus nog steeds niet en eigenlijk ben ik daar wel naar op zoek. Of in ieder geval naar benieuwd.

Maar de vraag is niet: hoe kom ik eraan, nee de vraag is: hoe kom ik eraf???!!

Ik ben blij te horen dat jouw haar er goed uit ziet en dat je sinds je dit forum hebt gevonden, niet meer hebt geplukt. Helaas kan ik niet hetzelfde zeggen. Maar ik vind het wel heerlijk - net als jij - om erover te kunnen schrijven.
In mijn jeugd had ik lang haar en heb ik de plekken altijd kunnen bedekken zodat eigenlijk niemand er iets van wist. Alleen lastig met in de wind lopen en zwemmen e.d. Dat is je wel bekend denk ik. Pas op latere leeftijd heb ik maar een keer kort afgeknipt (ik was het lange haar zo ontzettend zat). Dit was in een 'goeie' periode natuurlijk. Helaas heb ik daarna weer minder goeie perioden gekend en vanaf die tijd was het dus wel voor iedereen zichtbaar. Bij het bedrijf waar ik toen werkte is het toen ook een probleem geworden. Ze wilden me naar een arts doorverwijzen want er moest toch iets aan gedaan worden; ik was niet gezond. Later ben ik daar weggegaan vanwege ander omstandigheden, maar ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat mijn ttm toch ook een rol heeft gespeeld. Jammer dan.
Mijn volgende baas had er totaal geen moeite mee (advocatenkantoor) en in mijn huige baan gelukkig ook niet.

Ze nemen me zoals ik ben. En zo hoort het ook.

Wel een lang verhaal geworden, sorry. Tot horens!

[Dino]

Hallo Ernestina,

Dus in jouw naaste omgeving wordt ook niet zoveel over ttm gesproken? Kun jij er met je partner goed over praten (oh jee, ik ga er nu wel vanuit dat je er een hebt). Ik heb een lieve man en hij probeert het ook wel te begrijpen, maar ik merk toch aan hem dat hij er moeite mee heeft. Eigenlijk goed te begrijpen, want we zijn al zo'n 15 jaar samen en ik heb toen ik ondekte dat er een naam was voor mijn probleem het hem pas verteld. Hij heeft er(net als mijn collega's) eigenlijk ook nooit wat van gezien, omdat ik tussen mijn 12e en mijn 15e pas echt (zichtbare) kale plekken had. Sinds mijn 20e sta ik emotioneel veel steviger in mijn schoenen (mede dankzij mijn man en kinderen) en dit heeft voor mij enorm geholpen.

Zoals ik al eerder schreef heb ik sindsdien af en toe de drang gehad om aan mijn haar te trekken en dit beperkte zich dan tot enkele haren. Mijn zusje, die mijn haar knipt (erg makkelijk voor een ttm-er!) staat er natuurlijk met haar neus bovenop en die zei dan zoiets van "hee, je zit weer aan je haar te plukken he, dat kun je voor mij niet verbergen hoor". Ik heb haar sinds kort nu ook verteld dat dit ttm heet enz enz.... Ze vertelde mij dat ze inderdaad in de kapsalon ook wel eens mensen had die dezelfde verschijnselen hadden en ze zei dat ze wilde dat ze dit eerder had geweten, zodat ze die mensen ook een beetje beter had kunnen begrijpen. De meeste kapper roepen natuurlijk ook meteen van "wat is er met uw haar gebeurd".

Sinds ik weet dat ik ttm heb, kan ik ook als ik de neiging heb om aan mijn haar te gaan frutselen (wat meestal gebeurd als ik alleen thuis ben, 's avonds bij de t.v. ofzo), denken van... NEE, stoppen, niet doen, probeer het onder controle te houden ..... en dat helpt bij mij enorm.

Wat fijn dat de mensen op je werk er geen probleem van maken en je nemen zoals je bent. Ik heb het nog nooit verteld op mijn werk, omdat er eigenlijk bij mij niet zo veel te zien is en omdat al blij ben dat ik er nu met mijn man een beetje over kan praten.

Ik zit eraan te denken om ook naar de bijeenkomst te gaan omdat ik nog nooit een lotgenoot heb ontmoet, hoewel ik dat geweldig zou vinden. Ik heb zoveel dingen waar ik over zou willen praten......


Groetjes Dino

[ernestina]

Ik heb inderdaad een partner. Mijn man en ik zijn dit jaar zelfs 9 jaar getrouwd! Ik ken hem al vanaf mijn 15e. Je kan wel zeggen dat wij elkaar goed kennen.

Van mijn ttm heeft hij desondanks eigenlijk nooit iets begrepen. Hij is iemand die heel logisch denkt in feite. Je doet iets wat je niet wilt doen, dus gewoon stoppen ermee volgens hem. Hijzelf is daar dus een kei in. Een paar jaar geleden moest hij afvallen (vond hij zelf). Van de ene op de ander dag is hij gestopt met het snoepen van tussendoortjes en heeft hij zichzelf op een vetarm dieet gezet. Vier maanden later was hij 20 kilo lichter! Als hij iets wil, dan gaat hij ervoor. Hij kan bijvoorbeeld ook heel goed geld sparen voor een doel. Daar leeft hij dan echt naartoe.
Ik laat mezelf teveel leiden door emoties en de mening van anderen helaas. Dat is onbegrijpelijk voor hem.

Praten met hem over mijn ttm gebeurt zelden. Hij kan mij geen raad geven. Het enige wat hij zegt is: als je wil stoppen moet je stoppen, simpel zat.
Het vervelende is natuurlijk dat hij gelijk heeft. Maar waarom kan ik het dan niet?????:frusty:

Ernestina

[bolleke]

Hallo Ernestina,

Mag ik even een opmerking geven?Het enige wat hij zegt is: als je wil stoppen moet je stoppen, simpel zat.
Het vervelende is natuurlijk dat hij gelijk heeft. Sorry, maar hij heeft helemaal geen gelijk, want als het zo simpel was, dan waren we er al allemaal van af, ja toch?! Maar ik herken die reactie wel hoor! Laat je er niet door van de wijs brengen, het is niet zo dat jij geen karakter hebt, of dat jij zwak bent. Jij hebt gewoon pech dat jij op een bepaald moment in je leven op DIE manier hebt gereageerd. Dit gedrag is je ondertussen 'eigen' geworden. Het is een aangeleerd gedrag, en wat je hebt aangeleerd, kan je ook afleren, alleen, het is niet zo simpel, maar het is wél MOGELIJK!!! Blijf er dus in geloven! En laat je niet de kop indrukken door mensen die het natuurlijk wel goed bedoelen maar op hun manier jouw zelfbeeld naar beneden halen. Wij hebben ttm, wij 'zijn' niet ttm...
Lieve groetjes en goede moed, bolleke

[Dino]

Hoi Ernestina,

Ik denk dat de reactie van jouw man wel vergelijkbaar is met de manier waarop mijn man reageert op ttm. Toen ik hem van ttm vertelde (ongeveer een maand geleden), reageerde hij van "nou moet je jezelf ook weer geen ziekte aanpraten hoor", en van "zo erg is het toch niet bij jou, je ziet het amper". Ik natuurlijk weer helemaal overstuur, omdat ik het idee had dat hij mij niet serieus nam. Nou ja, daar schrok hij ook wel weer een beetje van. Hij kende mij ook nog niet toen ik echt (goed zichtbare) kale plekken op mijn hoofd had. Toch merk ik dat hij er eigenlijk liever niet over wil praten. Waarschijnlijk zou hij dat wel doen als ik met een kale kop rond zou lopen, maar dat wil ik absoluut nooit meer !!!!!

Ach, ik ben in ieder geval blij dat ik mijn ei kwijt kan op het forum.

Groetjes, Dino

[gogo]

:confused:
Hallo allemaal.

Ik ben nu een weekje niet op internet geweest.Vanwege een dipje en een griepje. Geweldig dat er steeds meer lotgenoten elkaar vinden. Voor de nieuwelingen onder ons ik ben 34 jaar trek al vanaf mijn twaalfde jaar, heb al 17 jaar een geweldige vriend (nu 2jaar getrouwd) en een zoontje van 2jaar. Als ik lees over jullie verhalen kan ik mijn eigen er een beetje in herkennen, wat betreft de lange relatie, maar helaas is het met mijn haar alleen maar slechter gegaan en ziet het ernu dus echt niet meer uit,Heb dus achter mijn oren, boven op mijn hoofd (bijna van oor tot oor van ponytot kruin) geen haar. Dit probeer ik voor mijn eigen gevoel te verbergen met een zwarte band(die ik al draag sind zo´n jaar of 8) maar echt leuk ziet het erniet uit.Mijn vriend is ondanks al mijn haar ellende dus gelukkig nog steeds bij mij hij heeft er wel veel moeite mee,dat ik NIET van mijn haar kan afblijven,maar ja ik snap het zelf ook niet. Voor wij een relatie aan gingen heb ik wel verteld dat ik haren uittrok maar toen was het nog niet zo erg en nu dus wel en daar baalt hij natuurlijk ook van. Het zou misschien voor onze mannen ook wel eens goed zijn om met de wederhelft van een ttm-er.Heeft er iemand nog een tip voor mij om mij eens een trekvrije dag te bezorgenwant dat heb ik dus nog nooit gehad.

Groetjes gogo

[monique3]

Leuk dat je er weer bent.
Je vraagt om een tip.
Ik zou zeggen, ontmoet een ttm-lotgenoot.
Dat kan een flinke impact op je hebben, ik ga mezelf maar na.
Het was voor mij ook een wereld van verschil toen ik eindelijk iemand ontmoette die ook hetzelfde deed als ik.
Ik heb dus net als de meesten van jullie altijd gedacht, de enigste met ttm te zijn.
De eerste ttm-lotgenoot die ik ontmoette was Madelief.
Bedankt nogmaals Madelief, dat je bent gekomen.
En dat was zo fijn, we hadden tijd tekort.

Even voor degenen die het nog niet gelezen hadden.
Ik heb vorig jaar een oproep in de Libelle gehad, om lotgenoten te vinden.
Ik heb toen 44 reacties gehad, waaronder Madelief.
En sinds die oproep en nog wat andere dingen is mijn leven zo veranderd t.a.v. de ttm.
Ineens wist ik het negatieve aan de ttm te verruilen voor het positieve.
En van daaruit ben ik maar gewoon doorgegaan.
En op mij heeft dit alles een goede impact gemaakt.
Dus ik kan me voorstellen dat dat bij meer mensen kan gebeuren.
Je vertelde dat je het toch wel eng vond om ineens een grote groep mensen te ontmoeten.
Nou, misschien is het een idee om eerst met 1 ttm-lotgenoot bijeen te komen.
Bij mij ben je welkom!!
Maar misschien is er nog wel iemand onder ons, die dat zou willen.
Ik heb inmiddels al wat ervaring (ahum)
Laat weten wat je ervan vind, okee!!
groeten aan jullie allemaal, Monique3.

[Dino]

Hoi Monique (en de anderen),

Ik heb begrepen dat de bijeenkomst niet doorgaat (wat ik natuurlijk heel goed kan begrijpen). Ik vind het natuurlijk al fantastisch dat ik dit forum heb gevonden, zodat ik met lotgenoten kan "praten", maar het lijkt mij echt geweldig om eens een lotgenoot te ontmoeten omdat ik nog nooit iemand met ttm heb ontmoet.

Aangezien ik nog niet zo lang op dit forum ben, is het misschien wel een beetje brutaal, maar ik zou heel graag eens een ttm-er in "levende lijve" willen ontmoeten!

Groetjes, Dino

[ernestina]

Hoi Dino,

Het lijkt mij ook fantastisch om iemand te ontmoeten met ttm.
Natuurlijk kan dat op 23 juni a.s. als die datum doorgaat, maar als je eerder behoefte hebt, dan mag je contact opnemen met mij.

Ernestina

[Dino]

Hoi Ernestina,

Aangezien ik op 23 juni niet kan, lijkt het mij erg leuk om jou een keertje te ontmoeten. Ook omdat wij bijna van dezelfde leeftijd zijn, twee kindertjes hebben, een parttime baan etc. Het lijkt mij geweldig om een keer een lotgenoot in het "echt" te ontmoeten (zou voor mij voor het eerst zijn). Ik denk dat we genoeg gespreksstof zullen hebben. Ik geloof dat jij in Soest woont toch? Volgens mij is dat een kilometer of 50 à 60 van mij vandaan, dus best te doen. Anders kunnen we ook ergens halverwege afspreken?
Ik hoor het graag van je.

Groetjes, Dino

PS, als we echt iets willen afspreken, zullen wij dit dan verder via onze emailadressen regelen?