moeders

[bolleke]

Dag allemaal,
Mag ik eens een 'nieuw' thema aansnijden?
...MOEDERS...

Ik heb de laatste tijd al heel wat verteld over mijn eigen moeder én over het feit hoe moeilijk ik het er mee heb om eerlijk met haar over mijn ttm te praten. Nochtans ben ik ervan overtuigd dat dit een grote 'dwarsligger' is in mijn uiteindelijke 'genezing'... Dus, vroeg of laat zal ik toch die moeilijke knoop moeten doorhakken, zoniet zal de ttm steeds blijven knagen én ook steeds terugkomen. Jullie moeten het hier niet mee eens zijn, het is mijn gevoel...

Er zijn twee dingen die nog steeds in mijn hoofd spelen; ten eerste het misbruik van mijn vader (ergens in een andere thread reeds aangehaald) en ten tweede de ontkenning van mijn moeder (ook al ergens verteld)...
Sinds een paar weken nog maar (door te schrijven) ben ik er achter gekomen dat ik mijn moeder 38 jaar iets verweten heb waar ze waarschijnlijk geen schuld aan had. Ik verklaar mij nader:...
Toen ik op 6-jarige leeftijd misbruikt werd door mijn vader, werd hij op een bepaald moment betrapt door mijn moeder. Het misbruik hield op, maar daarmee ook de vaderrelatie. Heel die tijd heb ik haar verweten dat zij, door er met mij niet over te praten, 'medeplichtig' was aan zijn daden. Maar sinds kort besef ik dus dat zij eigenlijk niet veel meer wist dan wat ze gezien heeft! Alles wat zich daarvoor heeft afgespeeld heeft het mens nooit geweten, hij zal het haar zeker niet verteld hebben, en ik heb dat ook nooit gedaan...
Toen ik op 14 jaar ttm kreeg en zij dit feit vernam via de huisdokter, heeft ze me angstvallig gevraagd of dit toch zeker niet waar kon zijn, ik kon dat toch niet menen dat ik zóiets deed! Om haar niet te ontgoochelen heb ik toen gelogen dat het inderdaad niet zo was, maar dat het haar vanzelf uitviel... ik ben nooit meer op die woorden teruggekomen, maar heb haar ook nooit de waarheid verteld...

NOOIT heb ik sindsdien mijn moeder nog echt in vertrouwen genomen. Nooit heb ik mijn moeder ooit een knuffel gegeven. Nooit heb ik haar ooit een zoen gegeven (tenzij uit beleefdheid), nochtans zou ik dat zo graag willen doen... Ik heb zelf heel veel nood aan warmte en knuffels...
Het mens is nu 74 jaar en die dingen beginnen bij mij serieus te wringen. Heel diep vanbinnen voel ik dat er dingen moeten uitgesproken worden, maar heel diep vanbinnen voel ik ONMACHT!!!

Wat is jullie ervaring met jullie moeders? Hoe puur en zuiver zijn jullie 'banden'? Heeft jullie moeder iets met jullie ttm te maken? Als ttm iets met KRACHT en ont-krachten van jezelf te maken heeft (vroeger reeds aangehaald op dit forum) ... dan ben ik ervan overtuigd dat mijn relatie tov mijn moeder wel eens heel veel met ttm kan te maken hebben!

Mag ik jullie mening?
Slaapwel, bolleke

[Kaantje]

Dag Bolleke.

Ik heb een slechte band met mijn moeder.
Mijn moeder heeft altijd gedronken en nam veel vieze types mee naar huis die mijn papa wel wilde spelen.
Mijn moeder was oversekst en ik wist toen ik al 8 was hoe alles van sex in elkaar zat. Ook over haar sexleven vertelde ze in alle geuren en kleuren.
Plus daarbij ben ik drie keer aangerand, wel weten te ontkomen maar het maakte me schuw tegenover mannen.
Ik vond me moeder altijd een wagelijk mens en wou nooit zo worden als haar. Nog steeds niet.
NU gaat het beter ze is rustiger, maar kiest nog steeds de verkeerde mannen ook al is de hoeveelheid gedaald.
Ze realiseert zich nu dat ze best met iemand oud zou willen worden. Ze heeft mijn ttm nooit begrepen en me er ook nooit echt gesteund. Ze vond het maar gek. En ik moest niet zo gek doen. Net of het nu zo makkelijk is!
Mijn moeder feeste veel en hing vaak in de kroeg.
Toen ik klein was heb ik vaak voor een dichte deur gestaan met een hongerig gevoel in mijn maag. Later ging ik naar de kroeg om daar te eten.
En daarna kreeg ik een sleutel en kan ik hetzelf uitzoeken.
Ik kan me niet herrinderen dat me moeder ooit een boterham voor me heeft gesmeerd. Mijn moeder vierde haar frustaties ook op mij af door te slaan en later toen ik ouder was begon ze me af te kraken omdat ik toch jeugdiger en mooier was dan haar.
Ze heeft van me gestolen tot me zwart gemaakt bij me vrienden.
Jaloersie was haar drijftveer.
Ik zal niet in de details treden die ik met haar heb meegemaakt want dan schrijf ik morgen nog.
Ik kan niet zeggen dat ze altijd slecht was soms kan ze ook erg gul zijn en lief. ZE heeft haar momenten. Maar het meeste draait ook om haar. Plus daarbij kon ze me altijd een flinke schuldgevoel aan praten over hoe slecht ik wel niet was. Plus daarbij toen ik hhet huis ontvluchte om bij me ex te gaan wonen. Ik was 17. Kwam ik in een geweldadige relatie terecht. Het leek wel alsof ik de cyclus nooit kon doorbreken.
Zo dat was een beetje alles.

Gelukkig ziet ik nu in betere omstandigheden.
En geloof ik ook dat het anders kan.
En ik heb geleerd dat ik mijn kinderen wel altijd een warm en liefdevol thuis zou geven.
want dat was mijn wens altijd vroeger.

groetjes kaantje

[Madelief]

Ik ha net een reactie op jullie stukjes gedaan, ben zo'n 3 kwartier aan het tikken geweest, 1 druk op een verkeerde knop (per ongeluk) en alles is weg. Helaas moet ik nu gaan, schrijf een volgende keer. Ik wens jullie heel veel sterkte!
groetjes en een knuffel van Madelief.

[Isabelle]

Hey iedereen, :-)

Ik zelf dacht/denk een hele tijd dat de relatie met mijn moeder wel ook met die ttm zou kunnen te maken hebben... Zelf heb ik er ook al over gelezen dat die moederrelatie inderdaad een rol zou kunnen spelen in die ttm..waarschijnlijk zijn er nog andere dingen hoor die daar in meespelen, ik wil hiermee mijn moeder natuurlijk niets verwijten. Ik weet wel dat ze me graag ziet, maar het gaat ook niet echt goed tussen ons, nooit geweest eigenlijk..

Sinds ik nu in Gent studeer en dus enkel in het weekend mijn moeder 'zie'...lukt dat wel wat beter, maar ja t'is de oppervlakkigheid zelve..Wat eten we vanavond? Mooi weer vind je niet? zo'n dingen dus...Soms kan ik haar nu al wat beter volgen, en kan er ook al beter mee omgaan. Laat de dingen die ze zegt ook zoveel mogelijk over me heen gaan. MIjn moeder is een vrouw die zich nooit heeft leren uitdrukken op een 'gewone' manier..Ze kan niet met de dingen omgaan, weet geen weg met zichzelf en reageert zich dan op een agressieve manier af (al dan niet op mij).

Om het wat verstaanbaar/volgbaar voor jullie te maken, begin ik misschien beter van het begin. (Och Isabelle is weer de logica zelve vandaag....:-) ) Ik denk dat ik als klein kind , niet echt van de gemakkelijkste was, steeds huilen, wou niet naar school etc..Voor mijn moeder die steeds hard werkte (nog altijd) maakte dat haar er niet gemakkelijker op. Ik heb een oudere zus , echt wel een tegenpool van mij...Soms denk ik dat ik haar ergens teleurgesteld heb, ik was niet wat zij van mijn verlangde..mijn zus het mooie slanke meisje, en ja ik was/ben nog steeds de mollige kleuter..Vanaf van mijn 6e ben ik met mijn moeder bij een dietiste geweest...ik heb al vanalles gedaan, verschrikkelijk was dat... (dus als jullie iets over diëten willen weten en iemand zoeken waarbij het allemaal verkeerd gelopen is, wel je weet me te vinden....:-) tja probeer dat natuurlijk steeds te relativeren..och ik ben aan het uitweiden..)
Toen ik 10 was kreeg ik ttm. Kan me nog heel goed voor de geest halen, waar en wanneer dat begonnen is. Begon als een spelletje eigenlijk...oh kijk ik kan mijn haren uittrekken en dat doet zelf geen pijn en het is nog leuk ook! We zijn toen in gezinstherapie geweest. Want ja Isabelle heeft een vreemde tic en wij zijn toch een happy family, en de de schijn moet toch hoog blijven! (god wat heb ik het moeilijk om hierover te schrijven, dit lijkt voor jullie waarschijnlijk niet zo erg, maar na iedere zin dat ik hier neertyp trek ik weer mijn haren uit! ) Vanuit die gezinstherapie kreeg mijn moeder de taak zich meer met mij bezig te houden, stel je voor, ik was 10 jaar...altijd al vrij afhankelijk van mijn moeder geweest en na school begon zij toen mijn agenda in te kijken en me te helpen met huistaken etc...!! Mijn moeder wist niet goed hoe met me om te gaan en ik vrees dat ze het nooit zal weten ook... Nu acht jaar later, ben ik al bij verschillende therapeuten geweest, zonder dat mijn moeder dat weet weliswaar. Zij denkt nog steeds dat het een nare tik is en die zal wel overgaan...Ik praat er met haar niet over en eigenlijk weet ze ook niet hoe het mijn mijn haren zit, draag steeds sjaaltje. Heb overlaatst besloten een andere therapeut op te zoeken en het toch tegen men moeder te vertellen. Zij reageerde daar heel vreemd op. Jij bij een therapeut/psycholoog? Waarom, is er dan iets mis met je? Ben er niet verder op ingegaan...

Ik weet wel dat mijn moeder het beste met me voor heeft, en het is en blijft toch je moeder..Bolleke , wat je over dat gevoel van ONMACHT zegt..ik snap je volkomen. Ik weet wel dat ik een stuk jonger ben dan jou (jij zou mijn moeder kunnen zijn :)) Misschien is het daarom nu aan mij om iets te gaan doen aan die band tussen mijn moeder en ik... Maar voorlopig heb ik daar de moed en het lef niet voor en weet je, misschien wil ik dat ook helemaal niet...

Hou jullie goed lieve meiden!

groetjes,

Isabelle *

[bolleke]

Dag meiden,
Bedankt voor jullie woorden... ik ben ervan overtuigd dat we op deze manier veel voor elkaar kunnen betekenen. Hoe moeilijk het soms is, het lucht op, en door te schrijven of door te lezen kunnen dingen 'helder' worden...

Kaantje, jouw verhaal is echt wel heel schrijnend! Dat een kind zo'n dingen moet meemaken! Heel boos kan ik hierom worden, dat ouders hun kinderen zoiets kunnen aandoen! Ik moet je bewonderen de manier waarop je nu met je eigen kinderen omgaat. Het is dus niet zo dat iemand die geen liefde heeft gekend er ook geen kan geven... jij kan het duidelijk wel! Maar jouw verleden moet duidelijk nog verwerkt worden. Ik hoop dat je daar de tijd en de ruimte voor krijgt. Ik wens je heel veel goede moed!!! Echt waar!

Isabelle, jouw verhaal is zo herkenbaar... 'the happy family'... 'voor de lieve vrede', maar vooral, voor de ogen van de buren!
Je schrijft dat je je moeder niets wil verwijten, ik ook niet. Maar we moeten maar eens ophouden met onszelf te ontkrachten om graag gezien te worden... moeders màken fouten, maar die fouten kunnen toegeven en daar open en eerlijk met je kinderen kunnen over praten, dat is andere koek... nochtans werkt dat zo bevrijdend.
Uit je schrijven lijkt mij ook dat jij voor je ouders toch wel perfect moest zijn, of liever dat ze het er moeilijk mee hadden dat je dat niet was. Onbewust voelen kinderen dat aan. Haren-trekken geeft je een gerust gevoel, het brengt je in een sfeer van geborgenheid, terug naar het oer-gevoel... (dat is, volgens mij, ook de reden waarom dieren het doen). TTM heeft, denk ik, ook heel veel te maken met los-laten; niet kùnnen los-laten, niet wìllen los-laten, of niet mogen los-laten(?). Sommige kinderen worden zo overbeschermd dat ze als het ware verstikken in die ouderrelatie (onmacht!). Anderen zijn dan weer seksueel of psychisch misbruikt, waardoor ze problemen hebben met binding- of verlatingsangst. We doen veel te veel om onze ouders te plezieren, en doen op die manier onszelf te kort!
Mijn jongste dochter (bijna 16) is met momenten een echte rebel. En als ze voor de zoveelste keer boos wordt en haar standpunt verdedigt, of toch haar eigen zin doet, als ze roept en met de deur gooit... dan ben ik soms wel kwaad en voel me onmachtig. Maar dan bedenk ik direct; 'goed meid, maak jezelf maar lekker los van ons, ga je eigen weg en als je echt het noorden kwijt bent, dan is er nog steeds een thuishaven waar je tot rust kan komen.' Maar ik maak natuurlijk ook fouten... wie niet?

Je zegt dat je met je moeder op een oppervlakkige manier omgaat, precies, herken ik... pijnlijk hé?! En zeggen dat er zo veel dingen te zeggen zijn... dingen die we dan wel kwijt kunnen bij een peut. Mijn therapeut zegt dikwijls dat de moeders in therapie zouden moeten komen, niet de dochters.
(god wat heb ik het moeilijk om hierover te schrijven, dit lijkt voor jullie waarschijnlijk niet zo erg, maar na iedere zin dat ik hier neertyp trek ik weer mijn haren uit! )
Ik kan me héél goed voorstellen dat deze dingen schrijven heel moeilijk voor je is. Dit bewijst alleen maar hoe diep het nog allemaal zit. Misschien is het beter om een keertje te huilen ipv je haren uit te trekken...

Ik hoop dat jullie nu ook begrijpen waarom ik steeds zeg en blijf herhalen dat TTM van binnenuit moet aangepakt worden en niet symptomatisch. Waarmee ik niet wil zeggen dat voor iedereen 'moeder' een obstakel is, maar als dat zo is, dan heb je daar heel veel tijd voor nodig...Maar voorlopig heb ik daar de moed en het lef niet voor en weet je, misschien wil ik dat ook helemaal niet... Die laatste zin treft me, 'misschien wil ik dat ook helemaal niet'... Beste Isabelle, de dingen die moeten gebeuren die zullen ook gebeuren, als de tijd er rijp voor is. Maar bedenk dat je op die manier je TTM blijft 'onderhouden'... je hoeft niet overhaast te werk te gaan, maar heel diep vanbinnen weet jij best wat er wringt. Net zoals ook ik mijn TTM al jàren 'goed verzorg'...
Succes en sterkte!

Liefs, bolleke

[Kaantje]

Een kleine corectie hehe :)

Ik ben nog geen 2 kinderen eentje is er op dit moment aan het groeien :)) maar ik zeg alvast kinderen hehe :)

groetjes kaantje

[lotte]

die moeders toch....
De band met mijn moeder is op dit moment ook oppervlakkig. Dit komt ook omdat dit een bewuste keuze van mezelf is.Mijn vader is jong gestorven en mijn moeder stond er alleen voor.Ik vind het moeilijk om in details te treden mede omdat woorden harder aan komen als dat je het verteld en ik niet te persoonlijk wil overkomen maar mijn moeder heeft ook fouten gemaakt.Ik heb geen liefde en geborgenheid gekend,kreeg nooit een compliment, sterker nog, veel werd afgekraakt.En waar ze een handje van had;Vertellen tegen andere hoe moeilijk ze het wel niet had en wat wij lelijk deden tegen haar.Dit werd me vaak door anderen verweten.Iemand die met mij praat? ja, toen ik bijna kaal was op school een lerares;waardoor dit kwam.De allereerste keer dat iemand zich intereseerde en wilde luisteren,nou ja..ik kon natuurlijk niks uitbrengen.Maar vergeten zal ik het niet. Ik heb er wel iets heel belangrijks uitgehaald; Wat ik in mijn jeugd niet kreeg;Krijgen mijn kinderen wel.En ook;de fouten die mijn moeder maakt;die probeer ik niet te maken.Ik lijk niet op mijn moeder,ik snap haar vaak niet;afstand heb ik nodig om los van het verleden te komen en niet afhankelijk van haar te zijn om zo weer mezelf te kunnen zijn.Weet je ; het zijn ook mensen van een andere generatie,je moeder kun je niet veranderen,maar je kan wel aan jezelf werken en dat kan een positive verandering bij jezelf teweeg brengen en dan kijk je anders naar het verleden;Het is toch mijn leven?.Ik weet ook dat ik mijn moeder dingen verwijt;maar wat moet ik verwachten van haar als ik dit met haar bespreek?dan moet ik wel heel sterk in mijn schoenen staan om ervoor te zorgen dat het niet escaleert;nee nee;ik zorg er wel voor dat ik het leuker krijg in de toekomst,en voor de lieve vrede.........geen onderwerpen aansnijden...
groetjes lotte.

[Isabelle]

Hey Bolleke en de rest natuurlijk ook.. :-)

Bedankt voor je lieve reactie bolleke, en ja misschien heeft je therapeut wel gelijk en zijn het misschien wel de moeders die in therapie moeten...Zal misschien hard klinken maar soms heb ik zo iets van ga weg en ik wil je niet meer zien! Laat me nu zelf mijn eigen leven opbouwen, jij het jouwe en ik het mijne! En inderdaad het is aan ons om verder te gaan...

Ttm moet inderdaad van binnenuit aangepakt worden en niet symptomatisch. Ook een nare ervaring met laatste therapeute, vind ik jammer eigenlijk...nam geen tijd voor naar me te luisteren, vroeg me enkel of ik nog medicijnen nodig had..Heb dan overlaatst stap gezet om bij iemand anders hulp te gaan zoeken. 'Hulp' gaan zoeken...klinkt vreemd vind ik. Alsof ik het zelf niet aan kan, jawel toch...ik weet het niet. Misschien moet ik gaan aanvaarden dat ik wel hulp nodig heb...of voel ik me daar te goed voor?

Ik zou inderdaad beter wat vaker huilen dan mijn haren uit te trekken... Ik kan niet meer huilen. Nochtans huilde ik als kind heel erg veel, maar de laatste 2 jaar heb ik niet meer gehuild, soms heb ik er echt wel zin in,gevoel van opluchting na dat huilen, gevoel van néh ik probeer dit hier kwijt te spelen... maar het gaat gewoon niet...Om de 4à5 maanden barst ik dan wel es...en geloof me, dan kom je me beter niet tegen!

By the way, ik denk erover om mijn haar heel erg kort te knippen , is nu al heel kort, namelijk zo'n 3 cm! Maar denk dat ik het ga millimetreren...zo kan ik er niet meer aan trekken en tijdens de blok kan me dat misschien wel goed doen!


Vele groetjes ,

isabelle*

[Kaantje]

Dag Isabella

Ik millimeter me haar ook altijd zodat ik niet meer kan plukken.
Soms helpt het maar ik heb ook gehad dat ik zelfs de millimeters er uit kan trekken wanneer ik in een flinke trekbui was.
Plus vind ik het vreselijk om met een tondeuse koppie naar buiten te gaan. Maar ik hoop als je het doet dat het je helpt.
Ik kan je 1 ding zeggen als je twijfelt moet je het niet doen..

groetjes kaantje

[ernestina]

Hoe moeilijk het ook voor jullie moet zijn om zo met het verleden te 'worstelen', ben ik toch een soort jaloers op jullie. Ik zal dit direct verklaren voor ik ruzie krijg: de oorzaak te weten (of mede-oorzaak) van de ttm is denk ik een begin. Je kan vervolgens gaan werken aan het herstel. Een hoofdstuk afsluiten of zo.
Ikzelf heb geen idee wanneer het precies begonnen is en waarom weet ik ook niet. Ik heb tijdens mijn verschillende bezoeken aan verschillende therapeuten en psychiaters daar ook weinig aandacht aan geschonken. Heb geen zin om diep te gaan als het ware. Misschien is er in mijn onderbewustzijn iets aan te tonen, maar ik ben ook bang om erachter te komen wat dat dan geweest moet zijn. Het moet wel verschrikkelijk zijn, anders onderdrukt men zoiets niet, toch? In mijn herinnering heb ik een hele fijne jeugd gehad en zie ik geen aanleiding de oorzaak daarin te gaan zoeken.
Wat dan overblijft, is dus het grote vraagteken. Hoe is het bij mij begonnen, wat is de oorzaak geweest? Misschien is er bij mij niet iets aan te wijzen.
Meestal ben ik gewoon ermee bezig om ervanaf te komen, maar soms ben ik benieuwd hoe ik eraan ben gekomen. Het lijkt mij 'fijn' om dat te weten, hoe moeilijk het ook kan zijn.

Ik wens jullie veel sterkte met alles. Een moederfiguur is belangrijk in je leven. Ik zeg moeder'figuur' bewust, het kan ook iemand anders dan je echte moeder zijn die dat voor je is...

Groet, Ernestina

[lotte]

het is natuurlijk niet de bedoeling om mijn moeder hier af te schilderen als een slechterik,Ook niet als de veroorzaker van de ttm.Maar net als jou, ernestina, vraag ik me ook weleens af of er een reden zou kunnen zijn waardoor ik het harentrekken eigen heb gemaakt. Van de andere kant ben ik ook heel nuchter en vind dat wat ik doe, ikzelf moet afleren ,los van het verleden.Zodoende is een verwijt naar iemand geen schuld voor wat ik met mezelf doe.Wel besef ik dat ik nu zelf de regie in handen heb,Ik bepaal voor een groot deel mijn levens weg[klinkt wel softie he]Alleen ik merk nu ik 33 ben dat ik er wel wat hulp bij kan gebruiken.
Wat afscheren betreft;realiseer dat je met kort haar je plekken niet kan bedekken,als je dus flink bezig bent geweest zul je je met je nieuwe look niet bepaald prettiger voelen...
groetjes van lotte.