babyobsessie

[ilseke]

ik pieker en pieker en trek me suf omdat ik al enige tijd zooooooooo graag zwanger wil worden en het maar niet lukt!
Natuurlijk is de kans klein wanneer je maar 1x sex hebt in de maand, maar ik heb al alle manieren bepaald om te weten wanneer het 'goede' moment zou zijn en dan juist sex te hebben! Noppes!!! Iedereen zegt dat ik er te veel op gefixeerd ben en ik weet dat ze gelijk hebben, maar hoe kan ik er niet aan denken! Nu moet ik waarschijnlijk ongesteld worden (ik voel mijn onderbuik al opgezwollen staan en mijn borsten zijn al gevoelig -soms hoop ik dat dit zwangersschapsverschijnselen zijn, maar ik weet dat ik mezelf blazen wijsmaak)
Ik heb al boeken verslonden over zwanger worden en het wordt alsmaar erger (want ik heb telkens het idee dat er iets mis is bij mij of mijn partner) De gyneacoloog verklaarde mij de laatste maal gezond en mijn vriend wil over een paar maand ook wel eens een test ondergaan (we zijn eigenlijk nu 4 maand effectief aan het proberen -wel maar 1x per maand) Hij wil dus nog eventjes wachten voor hij zijn sperma moet laten onderzoeken (de drempel is voor hem ook wat te groot)
Nu beginnen vriendinnen out of the blue zwanger te worden en ik ben heel blij voor hen, maar ik wil het ook!
Soms denk ik dat het moederschap nooit voor mij zal zijn en dan trek ik dus à volonté!!! Heeft er iemand een tip hoe ik alles wat van me af kan zetten a.u.b?
Liefs,
Ilse:frusty:

[bolleke]

Hoi Ilseke,
Eerst en vooral wil ik je even zeggen dat ik begrijp dat je je niet lekker voelt dat je dit berichtje hebt geplaatst net op het moment dat Monique ons slecht nieuws te melden heeft... maar eigenlijk moet je goed weten dat dit juist 'leven' is, ik bedoel maar, dit zijn dingen die gebeuren... en ik weet zeker dat Monique daar ook zo over denkt, we geven haar gewoon tijd en net die tijd moet jij ook jezelf gunnen!!!
Misschien is het net omdat 'jouw tijd' er nog niet is, dat het je ook niet lukt... misschien moet je wel eerst heel rustig worden en jezelf aanvaarden, misschien lukt het dan wel. Ik vind het heel goed dat je met je gevoelens naar buiten komt. Ze zijn eerlijk en oprecht en dus mogen ze er zijn. Maar reageer je ongeduld niet af op je-zelf... op je haren. Dit lost niets op, dat weet je maar al te goed, integendeel... na zo'n 'trekbui' voel je je nog meer in de put zitten, ja toch... dat gevoel kennen we allemaal... Dus, probeer het even op een andere manier, zet je aandacht op iets anders, op een leuke bezigheid, een hobby waar je kan in opgaan... Er zijn zo veel voorbeelden bekend van vrouwen die maar hopeloos probeerden om zwanger te worden tot ze d'er helemaal geen moeite meer voor deden en net dan... Mijn eigen broer en zijn vrouw zijn 45j. Jaren hebben ze geprobeerd om een kind te krijgen, met alle moderne hulpmiddelen. Tot 3x toe heeft mijn schoonzus een hele zware miskraam gekregen (de laatste keer was het babytje 25 weken oud)... En toen hebben ze gezegd, gedaan ermee. We leven ons eigen leventje, en dan maar zonder kinderen. Drie maanden later was ze spontaan zwanger, Jan-Nikolas is nu 3 jaar... een schat van een ventje! Dus, geen paniek... de dingen die moeten gebeuren, die zullen ook gebeuren... alleen niet altijd op het moment dat wij dat willen, maar als de tijd er rijp voor is. Heb vertrouwen...
Liefs, bolleke

[ilseke]

Hoi bolleke,
dank je voor je wijze woorden. Ik weet dat ik het allemaal in mijn hoofd steek en ik het moet loslaten. Soms lukt dit ook hoor, maar er zijn dan ook weer momenten dat ik panikeer -en dit was er 1 van-
Wat je schrijft over eerst mezelf te aanvaarden ... dit klopt helemaal! Maar ik heb nog niet de manier gevonden om dit te doen. Het is niet dat ik mezelf niet graag zie, maar bepaalde punten, zoals bijv. die eeuwige onzekerheid en twijfels die krijg ik maar niet bijgeschaafd. Ik zou best wat assertiever mogen zijn, maar dan heb ik schrik om mensen teleur te stellen (see what I mean? Dubbel gevoel dus)
Enfin, ik ben al bewust van wie ik ben, 't is al een 1ste stap zeker!?
Wat Monique betreft, ik ben toch blij dat ik mij verontschuldigd heb hoor! Ik weet dat ik er niets kon aan doen dat de timing verkeerd was, maar er sorry vind ik hier wel op zijn plaats!

Na ons telefoontje was ik best zenuwachtig hoor (was wat verveeld met het feit dat mijn vriend en vriendin erbij zaten en stiekem meeluisterden. Zij zijn wel op de hoogte, maar toch)
Ze zeiden me dat ik heel de tijd in mijn haar aan het draaien was (wel geen uitgetrokken hoor)
Achteraf heb ik wel nog een toffe babbel met hen gehad over ttm. Mijn vriendin wil koste wat het kost begrijpen hoe en waarom! Toen ik haar wou uitleggen wat het bevredigend gevoel het geeft om het juiste haartje te vinden en -in mijn geval- op te eten vergeleek ze dat met het volgende: stel je voor, je hebt een puist die klaar staat om uit te barsten, je weet dat je er beter afblijft anders loop je kan om het wondje te besmetten. Maar het kriebelt om de puist uit te duwen en uiteindelijk geef je toe en het doet zo'n deugd. Ik vond dat die vergelijking wel grotendeels opging!

Enfin, genoeg over mij, hoe gaat het nog met jou?
Liefs,
Ilse
:)

[bolleke]

Hallo Ilse,

Wat lief dat je vraagt hoe het met me gaat... Ik ben het zo gewoon dat altijd andere mensen van mij verwachten dat ik zoiets vraag... klanten dus... vermoeiend hoor...
Maar het gaat goed, dank je. Nou ja, gezien de omstandigheden dus.... de zaak blijft een stressfactor, maar we blijven vechten.
Met de ttm gaat het vrij goed, stabiel dus. Maandag had ik het op een bepaald moment héél moeilijk en dan weet ik dat ik moet ingrijpen...
Na al die jaren van therapie (die weinig zinvols opleverde) en wanhopig zoeken naar antwoorden op mijn vragen, heb ik het laatste jaar ontzettend veel geleerd. Eén van de belangrijkste zaken die mijn laatste therapeut me heeft doen inzien was dat ik op tijd om hulp moest vragen. Niet altijd denken dus 'ik kan dit wel alleen aan', maar gewoon op zoek gaan naar de juiste persoon die op dat moment 'luisterbereid' is. Ik zeg hier bewust 'luisterbereid' en niet iemand die 'kan helpen', omdat er gewoon niemand anders is die het probleem voor jou kan oplossen. Maar als je een klankbord vindt om je emoties, je gevoelens te uiten, dan ben je 'rijk' en dan heb je de ttm niet meer nodig ... Ik heb me het laatste jaar kunnen omringen met een aantal van die mensen en het helpt!!! Mijn boosheid en verdriet reageer ik nu niet meer af op mezelf, maar ik uit ze. Ook angst is een heel 'gevaarlijk' gevoel. Het geeft je zoveel negatieve energie. En energie heb je nodig voor jezelf, die moet je niet verspillen...
Hoe ik het allemaal bedoel? Wel, zondagmiddag was ik hopeloos in de war. De hele voormiddag was het zó rustig in de winkel, echt niet meer normaal. Ik was dus in paniek, zag alles verloren gaan, we moesten zoveel weggooien, het verdriet zat echt in mijn keel en ik voelde me zo rot!... Van zodra ik thuiskwam heb ik de msn-messenger opgezet. Gelukkig was er een vriend on line, hij reageerde op de juiste manier. Ik heb eens goed kunnen uithuilen en toen werd ik terug rustig... van haren trekken was geen sprake. Maandagmorgen voelde ik dat de onrust terug kwam opzetten. Ik heb toen zelfs haren getrokken, niet zo veel, maar elk haar is er één teveel... Ik wist dus dat ik moest ingrijpen. Eerst heb ik naar Monique gebeld, maar zij was niet thuis... dan heb ik een sms-je gestuurd naar Karine68 en via die weg is het me gelukt om terug stabiel te worden... het klinkt misschien allemaal zo stom, maar als je op een bepaald moment zó ver gekomen bent als ik, dan WIL je gewoon niet meer terug naar af...
Bij deze nogmaals, bedankt Grover, bedankt Karine...
Dinsdag was ik terug trekvrij en sindsdien heb ik weer helemaal geen trekdrang meer... en dat is het voornaamste, ik heb het gevoel dat 'de storm' terug over is... weet alleen niet voor hoelang...
Hé, sorry voor mijn lang verhaal. Maar ik vind het zo belangrijk dat ook anderen iets zouden kunnen opsteken van de manier hoe we proberen om de ttm onder controle te houden. Natuurlijk is mijn manier van hoe er mee om te gaan niet voor iedereen van toepassing en het is ook een tijdelijk gevoel, het is zoals ik het NU aanvoel. Maar het belangrijkste is dat ik NU toegeef aan dit gevoel, gewoon omdat het helpt...

Je schrijft dat je na mijn telefoontje best wel zenuwachtig was. Dit vind ik schattig hoor, maar er is geen enkele reden voor. Ik kan me voorstellen dat je het eng vond om met een ttm-er te praten. Ik herken dat gevoel, de eerste keer dat ik Monique en Madelief zag na dertig jaar van 'denken dat je alleen op de wereld bent met dit gekke gedrag'... had ik ook gemengde gevoelens, maar ondertussen is ook dat weer heel gewoon geworden. Hoe zeggen ze dat ook alweer, alles went, behalve een v... ? (grapje!)

Oeps, dit onderwerp heeft niets meer met de babyobsessie te maken... je vroeg gewoon hoe het ging... nou goed, dank je en jij???
Groetjes, bolleke

[ilseke]

Hoi bolleke,

ik ben blij dat het nu terug wat beter met je gaat! De spanningspiek is blijkwaar gedaald. Ik vind dat je voor jou de manier om hier mee om te gaan goed aanpak! Blijkbaar helpt het om te emoties te uiten (ik denk dat dit voor de meeste onder ons een dilemma is) Ik denk dat ik dit ook zou moeten leren maar ik heb wel ondervonden dat eens ik begonnen ben met trekken ik moeilijk terug kan stoppen. Het is dikwijls nog sterker dan mezelf! Daar moet ik ook aan werken.

Eerlijk gezegd geeft het niets dat het hier niet meer over babytjes gaat. Toen je in een eerdere reply zei dat als het moet gebeuren het wel zal gebeuren werd ik wat wakker geschud. Ik wist dit wel, maar om het zo zwart op wit te zien staan liet het mij eigenlijk beseffen. Ik ga proberen -zeg wel proberen- het onderwerp wat los te laten en mij concentreren om andere zaken. Alles wat luchtiger oppakken! Niet meer doemdenken dat een baby niet voor mij zal gegeven zijn. Een vriendin zei me het volgende 'ga er gewoon van uit dat je volgend jaar rond deze tijd zwanger bent' Zo stel ik het voor mij uit en is het makkelijker om de maand door te komen.

Enfin, terug naar hier en nu, ik hoop dat je een goede drukke dag in de winkel mag hebben en je dag trekvrij mag verlopen!!!!:D

Liefs,
Ilse

[monique3]

Hier een berichtje terug van monique3.
Lieve lieve meid, je hoeft je echt niet te verontschuldigen hoor voor het doen van jouw verhaal.
Jij hebt er ook recht op om van je af te praten/schrijven.
Ik had net jouw stukje gelezen en dacht even na of ik nu wel iets zou schrijven.
Maar net zoals Bolleke zegt, dat is het leven.
Goede tijden en slechte tijden, toch!

Ik heb zelf ook een hele tijd geduld op moeten brengen voor zwanger was van mijn dochtertje, van ruim 19 maanden nu.
Ik was al bijna 1,5 jaar van de pil af, en wij oefenden meer dan 1 keer per maand(hahaha) om zwanger te raken, maar dat wil toch niets zeggen blijkbaar. Het is de timing waar het om gaat.

Heb je al eens de temperatuur bij jezelf opgenomen, en dit dan een maand lang, om zodoende te ontdekken wanneer je eisprong is?
Dat is het moment waarop je zit te wachten, dan moet je oefenen!
Dus waarschijnlijk heb je tot nu toe de verkeerde dagen gehad.
Dus probeer het eens.
En verder wil ik zeggen dat je er waarschijnlijk teveel mee bezig bent, en dat geeft spanning, en spanning is niet goed als je zwanger wilt raken, en ook niet als je ttm hebt.
Dus probeer het wat los te laten, en dan lukt het vanzelf eens.
En wat er bij mij nu gebeurd is dat is GROTE PECH, maar daar komen we ookweer over heen.
Ik ben verder gezond, en jij waarschijnlijk ook, dus kop op!!
En schrijf maar zoveel je wilt over je kinderwens/babyobsessie.
Ik vind het leuk om te lezen, dus successsssssss.
monique3.

[ilseke]

Hoi Monique,
ik temperatuur nu al een paar maand + heb ik ook al een aantal keer zo'n ovulatietest geprobeerd. Allebei tonen ze aan dat ik mijn vruchtbare dagen rond dag 17 heb. Maar dat scheelt soms met 1 à 2 dagen. Ik heb al een aantal keer 'geoefend' op die dagen, maar ik denk dat de spanning wel nefast is! Allé, ik ga proberen het wat luchtiger te bekijken, maar het kan wel gebeuren dat ik de volgende maanden nog wel eens een dipje krijg hoor! (die hormonen slaan altijd op hol de dagen voor ik ongesteld moet worden) Ik vind het gewoon wel eens fijn om van andere vrouwen te horen dat niet iedereen van vandaag op morgen zwanger is. De paar 'vriendinnen' die reeds zwanger zijn of al een baby hebben waren onmiddellijk zwanger. Dan begin ik mij toch vragen te stellen over mijn eigen vruchtbaarheid (begrijpelijk toch?)
Monique, bedankt voor je raad en ik vind het fijn dat je op dit berichtje wou reageren!
Liefs,
Ilse