boek

[bolleke]

Beste mede-TTM'ers...

Mag ik even via deze weg een oproep plaatsen?
Zoals sommigen onder jullie al weten ben ik bezig met het schrijven van een boek over TTM, en ook over mijn eigen verhaal...
Om het boek meer overtuigingskracht te geven had ik graag, behalve mijn eigen verhaal, ook nog andere 'getuigenissen' laten lezen... jullie verhalen dus...

Dus, wie zich geroepen voelt om zijn eigen verhaal te schrijven, dan zou ik dat héél graag ontvangen. Je schrijft gewoon wat je kwijt wil, over jezelf, over je TTM, over je gevoelens daarbij, over je pijn en je verdriet, over je schaamte, over de lange eenzame weg, over jouw mening omtrent de oorzaak, over je ervaringen met anderen, hulpverleners, ouders, vrienden, over je allereerste herinneringen, hoe de TTM je leven is binnengekomen, hoe de TTM je leven beheerst, over je strijd op zoek naar hulp, over je EERSTE haartje, gewoon ALLES wat je kwijt wil aan de wereld, schrijf het van je af...
Uiteraard is een boek een momentopname en kan de situatie volgend jaar voor jou (en voor mij) helemaal anders zijn, maar daar gaat het niet om , het gaat om het NU, waar we ons nu bevinden...

Je kan dit doen via dit forum, of naar mijn mailadres; trichotillomanie@hotmail.com
Je kan schrijven onder je eigen naam, of onder je nicknaam... maakt niet uit. Het hoeft ook geen ellenlang verhaal te zijn, maar het màg natuurlijk wel!

Bedankt in elk geval voor jullie medewerking!
Deze week gaat een proefdruk (36 blzn) naar de uitgever, dan weet ik of er interesse is. In ieder geval, ik blijf schrijven... desnoods via een andere uitgever.

Veel schrijfgenot! En nu reeds duizendmaal dank!!!
Bolleke.

PS; er is geen haast bij...

[bolleke]

dag allemaal,

Vandaag heb ik bericht gekregen via mijn therapeut. Ik had een deel van het boek, tenminste dat wat ik reeds geschreven had, doorgestuurd naar hem. Hij heeft het op zijn beurt doorgestuurd naar zijn eigen uitgeefster (mijn therapeut heeft zelf vijf boeken geschreven).
Nu blijkt dat die uitgeefster echt wel enthousiast was, temeer omdat zij een vriendin heeft met ttm ( er zijn er dus nog !!!!!!) en voor haar was er natuurlijk heel veel herkenning!
Nu maandag wordt het voorgelegd op de redactieraad, en als de uitgeefster groen licht krijgt, dan heb ik een opdracht!
Duimen jullie???

Ik wou toch nog even vragen of jullie je eigen verhalen willen doorsturen... het is toch zo belangrijk om dit taboe uit het verdomdhoekje te krijgen. Het hoeft niet lang te zijn en het mag/kan natuurlijk onder een schuilnaam...
Het hoeft ook niet taalkundig juist te zijn (dat komt allemaal in orde), als het maar uit het hart komt!
Niet bang zijn dus... DOEN!

Groetjes, bolleke

[roosje]

Hey Bolleke!!!

Dit is de tweede keer dat ik schrijf.
De eerste keer ging het mis. Ik bleek op eens niet meer ingelogged te zijn.
Dus hopelijk sta ik er nu niet twee keer op...

Wat een geweldig idee van je om een boek over t.t.m. te gaan schrijven!!!
En dan nog door iemand die het zelf heeft...
Ik moest er even over nadenken, maar wil graag "mijn verhaal" naar je toesturen.
Wanneer wil je het hebben, want ik moet er natuurlijk wel even goed voor gaan zitten!

Heel veel succes toegewenst!

Groetjes van Roosje

[lotte]

hoi bolleke,
het is fijn om te lezen dat je ttm uit het verdomhoekje wilt halen.
ook ik wil best met je meewerken door ook mijn bijdrage te geven, maar ik zou ook willen dat ik een beetje weet hoe de opzet is zodat ik mijn stukje daarop kan aanpassen.
word het een boek met levensverhalen,of een informatief boek waar persoonlijke ervaringen als een rode lijn er doorheen komen?
maandag zal ik voor je duimen, groetjes lotte.

[bolleke]

Hoi Roosje en Lotte,
bedankt voor jullie reactie!

Roosje, wanneer ik 'het' wil hebben? Ten eerste, niets moet, leg jezelf dus geen verplichtingen op, ook al heb je iets beloofd... Schrijf gewoon op een dag dat je d'er zin in hebt, laat het even liggen en herlees je verhaal, schrijf er nog een stukje bij en leg het nog even opzij! Zo doe ik het ook, en ik heb al een aardig pakje bij elkaar... maar het moet natuurlijk niet zoooo lang worden!
Je mag er van uitgaan dat we nog tijd genoeg hebben, omdat ik die tijd gewoon zelf bepaal. Geen enkele uitgever kan mij nog een dead-line opdringen. Die dingen hebben we gehad, en ik heb mijn lesje geleerd... zodoende... doe het rustig. Het hoeft ook niet je hele levensverhaal te zijn, enkel een frappante anekdote of een pijnlijke ervaring of de beschrijving van een 'dag met ttm' of een periode uit je ttm-verleden dat je nog steeds is bijgebleven, om welke reden ook... zie maar, doe maar...
Het is de bedoeling dat andere mensen wèten of ten minste leren hoe moeilijk onze dagelijkse strijd is, hoe hard wij moeten knokken en hoe eenzaam dit gevecht geleverd wordt...
Ach, er is zoveel te schrijven, laten we beginnen bij het begin...

Lotte, je vraagt hoe het boek er zal uitzien. Om te beginnen is er mijn eigen verhaal. De gebeurtenissen van vroeger, de dag waarop ik mijn eerste haar uittrok, de lange eenzame jaren van stilzwijgen, de ervaringen met een tiental therapeuten, de reacties van de omgeving, mijn ouders en vrienden, en tot slot... het laatste jaar; de wending in mijn leven, mijn laatste therapeut, het wegwerken van 'obstakels' in mijn leven, de ontdekking dat ik niet alleen was, de ontmoeting met lotgenoten, én het actief meewerken aan Haarweb, het schrijven en contacten blijven onderhouden met lotgenoten, het oprichten van een zelfhulpgroep... kortom, de manier waarop ik 'stabiel' geworden ben.

Daarnaast worden een aantal 'sleutelwoorden' in verband gebracht met TTM; schaamte, loslaten, geborgenheid, ontkrachten, enz...

Om duidelijk te stellen dat ik geen alleenstaand geval ben, wil ik dus ook verwijzen naar getuigenissen van lotgenoten, en dan komen jullie aan de beurt... Het maakt dus niet uit wàt je schrijft, als het maar over jezelf gaat, over TTM en over alles wat met beide verband houdt, jullie gevoelens, jullie emoties, jullie STRIJD!!!
Laat de buitenwereld zien dat wij niet gek zijn, niet anders dan een ander, we reageren heel gewoon op een 'andere' manier onze (over)gevoeligheid af, we konden evengoed anorexia hebben, of een depressie, of we konden alcoholverslaafd zijn of misschien wel ME hebben ??? ...
Wij hebben toevallig TTM, en daar willen we toevallig ook heel graag vanaf komen, ja toch???

Als we op een klein beetje meer begrip van de buitenwereld zouden kunnen of mogen rekenen, dan hoefden we ons misschien iets minder te ergeren aan hun onbegrip en aan hun reacties en dan hoefden we misschien op die manier onze fustraties niet weg te 'trekken'. En alle beetje helpen...
Daarom wil ik er voor gaan, niet alleen voor mezelf, ook voor jullie en voor al die anderen die nog geen lotgenoten gevonden hebben.

Ik hoop dat ik met mijn boek vooral pubers een hart onder de riem kan steken, want die tijd vond ikzelf verschrikkelijk!!!

Bedankt meiden!!! Bolleke

[karin_68]

Ach, Bolleke, ik wil wel bijdragen hoor, ... als ik dit allemaal las, had ik welfs direct in mijn hoofd had waarover. Doch, ik ben geen schrijfwonder, er zal serieus moeten gesleuteld worden aan mijn schrijf'kunsten'.

vr. gr.

[bolleke]

hallo Karin en anderen...

Hé hé... niemand van ons is schrijver hoor. Daar gààt het ook niet om. Het gaat om de inhoud hé meiden, niet om de vormgeving. Ik denk dat dit een beetje typisch TTM is... we willen het weerom zó goed doen hé!!!
Maar met een beetje minder mag het ook hoor... geloof me maar, en ik kan het weten. Enfin, ik begin het eindelijk door te hebben...

PS: nog even een hart onder de riem steken voor de blokkertjes onder ons... nog even volhouden hé!!!
En kom dan maar gauw terug op het forum, we missen jullie!

Liefs, bolleke

[monique3]

Zeg, als ik je nog ergens mee kan helpen moet je het maar zeggen he!
En ik vind het frappant dat je de blokkers onder ons een hart onder de riem wilt steken, ik had namelijk dezelfde gedachte.
Wij hebben natuurlijk ook een tijd gehad van blokken, en ik weet nog dat ik er hypernerveus onder was. En dus de nodige haren geplukt heb.
Dus ik weet waar ze nu mee te maken hebben.
Dus meiden, kop op, concentreer je op je studie, en geef jezelf niet op je kop omdat je plukt.
Je zult nu even niet anders kunnen, dus het is zo.
Straks dan gaat het weer beter. Dus veel sterkte en succes!!!
Monique3.

[Madelief]

Hoi Bolleke,
Natuurlijk wil ik ook proberen wat dingen voor je op te schrijven, die misschien gebruikbaar voor je zijn. Aan alle zaken die TTM bekendheid willen geven wil ik wel een bijdrage leveren.
Succes he! Groetjes Madelief.

[Kaantje]

Hoi Bolleke

Ik schrijf graag. Doe het al sinds ik op de lagere school zat.
Alleen ik schrijf meer romantische verhalen die ik hoop ooit nog uit te geven hehe.
maar ik zal kijken wat ik kan doen en als je het kan gebruiken.

Groetjes kaantje

[sannetje]

Heel veel succes Bolleke met je boek.
Heel goed initiatief van je. Ik ga 'm zeker kopen als die in de boekhandel komt. TTM moet gewoon meer naamsbekendheid krijgen en vooral in de psychiatrie. Kunnen al die psychotherapeuten etc. eerst even uitzioeken wat dat nou is daie haarplukkerij! En hoeven wij dat niet meer zo vaak uit te leggen als we hulp zoeken.

Succes!
En misschien tot ziens op de geplande bijeenkomst waar ik hoogstwaarschijnlijk samen met Madelief heen ga!



Groetjes Sannetje

[marita]

Ik ga mijn verhaal ook eens opschrijven het is denk ik wel eens fijn om het van begin tot het eind allemaal eens op papier te zien
En wie weet kun je het dan gebruiken voor je boek.
En als hij in de winkel ligt ga ik hem natuurlijk ook kopen.
groetjes en veel succes met het schrijven

[bolleke]

Hoi allemaal,

Wat fijn, jullie reacties...
Maar ik wil jullie graag verwittigen. Het klinkt misschien een beetje stom, maar dat is het niet. Schrijven over jezelf, over je leven met TTM, over je verleden en over je gevoelens KAN emoties naar boven brengen die je misschien in de war kunnen brengen, erger nog, die je trekdrang weer hevig kunnen aanwakkeren. Ik schrijf dit gewoon om jullie te waarschuwen, schrijf als je d'er zin in hebt, maar voel je niet verplicht als je daar niet klaar voor bent. De strijd tegen TTM is een lang proces, waarbij je de nodige stappen moet doorlopen. Overhaasten heeft geen zin. Ik ben op aanraden van mijn therapeut vorig jaar in april aan mijn boek begonnen. Voor mij was en is schrijven een deel van de therapie. Mijn therapeut had ontdekt dat ik me op die manier goed kon uiten, dus heeft hij van dit middel gebruik gemaakt om de therapie te vervolledigen. In mei kreeg ik een hevige terugval, tijd om een belangrijk thema aan te pakken, het was tijd om mijn geheim te 'delen'... Maanden later, toen ik terug een beetje stabiel was, oktober vorig jaar, begon ik terug te schrijven aan het boek. Begin november kreeg ik alweer een zware terugval. Het was alweer tijd om het volgende obstakel aan te pakken..
Door te schrijven komen soms emoties naar boven die je zelf niet kan verwerken. Schrijven is dus goed, maar zorg er wel voor dat je je gesteund voelt door je therapeut of door iemand die weet waar je mee bezig bent, zorg ervoor dat de onderwerpen bespreekbaar kunnen gemaakt worden of kom gewoon naar dit forum met je gevoelens en je vragen. Dan zijn wij er nog altijd om te steunen, oké?!!

Lieve schrijfgroeten, bolleke

[yollie]

Hoi Bolleke,

Allereerst wil ik je laten weten, dat ik het fantastisch vind, dat je een boek aan het schrijven bent. Ik heb er ook over gedacht om wat aan je te schrijven, als bijdrage, maar ben er nog niet uit. Weet je waarom? Precies om wat je hiervoor hebt aangegeven, dat het misschien heel veel kan los maken en dat de ttm mischien wel (even) verergerd. Daar ben ik dus precies bang voor. tegelijkertijd voel ik me schuldig, dat ik niets op papier voor je durf te schrijven, want ik vind het zo belangrijk waar je mee bezig bent. De laatste weken gaat het met mij en mijn ttm bergafwaarts, ik ben heel erg down en trek erg veel. Ik blijf alle berichtjes lezen, vind dat wel belangrijk. Ik hoop dat je er begrip voor hebt als ik nog even nadenk of ik een bijdrage zal leveren?!

groetjes, Yollie

[bolleke]

Hoi beste Yollie,

Tja, mijn titel geeft het al aan hé: GEEN schulgevoelens aub!
Punt één; je HOEFT niet te schrijven.
Punt twee; je hoeft je niet schuldig te voelen omdat je niet kan antwoorden op een vraag die iemand plaatst...
'SCHULDgevoelens' is trouwens één van de onderwerpen van het boek. Al jaren voelen wij ons schuldig, al jaren denken wij dat het onze fout is dat wij die verdomde TTM hebben, al jaren gaan we gebukt onder die loodzware last.
HET IS NIET JOUW FOUT!!! Jij hebt hier niet om gevraagd, het is je overkomen door een samenloop van omstandigheden waarop jij toevallig op deze manier gereageerd hebt. Het rotte is natuurlijk dat je er ZO MOEILIJK van af komt! Maar ook die dingen komen in orde, als de tijd er rijp voor is!
Je zegt dat je het nu zo moeilijk hebt met jezelf, dat is jammer, en ik voel met je mee. ALS je dus zou schrijven, probeer het dan met heel kleine stukjes te doen en neem op tijd een rustpauze. Er zijn dagen dat ik uren schrijf, er zijn dagen dat ik niets schrijf, soms zelfs weken... gewoon omdat ik er op dat moment niet aan toe ben, omdat ik teveel te verwerken heb, omdat er vanalles aan het gebeuren is, heel diep vanbinnen in mijn onbewuste...
Je mag er zeker van zijn dat er constant beweging is in je leven, niets is wat het was, en niets zal worden wat het is.
Probeer moed en steun te vinden bij je lotgenoten, wij zijn er voor jou en wij KUNNEN WEL helpen, dit is reeds bewezen!
Geef jezelf niet op je kop, blijf vechten en blijf hopen!
Ik vecht met je mee, oké!!!
Veel sterkte, bolleke

[lotte]

hoi bolleke;
ik had nog een vraagje; hoe is het afgelopen op de redactie, waar ze jou idee in mee zouden nemen?heb je ondertussen al iets gehoord? Of heb ik er overheen gelezen?
en anders; gewoon doorgaan met schrijven, er zijn tenslotte meer uitgevers(ook in nederland)!
groetjes lotte.

[bolleke]

Hoi Lotte en de anderen,

Ik heb net gisteren bericht gekregen via mijn peut. Zoals ik al gezegd had; de uitgeefster was enthousiast over het manuscript, MAAR: "De scepsis door de 'onwetendheid' van mijn collega's is helaas groot'... dit waren dus haar woorden. En daarmee besluit ik dus dat de redactieraad GEEN groen licht heeft gegeven. Maar ze schrijft verder: 'Ik wil er voor gaan én ik zal hen weten te overtuigen!'...
Ik heb dus hoop én geloof er nog steeds in, meer en meer zelfs. Vandaag heeft de uitgeefster me gebeld en in augustus hebben we een gesprek over het boek, 'blijf ondertussen maar schrijven!' zei ze...
Wees daar maar zeker van!

Groetjes, bolleke

[bolleke]

Hoi allemaal,

Ik had even een vraagje...
Een tijdje geleden had ik met Karin68 een gesprek en toen kwamen we beiden tot de ontdekking dat haren-trekken bij ons eigenlijk geen pijn doet (of deed). Bij navraag aan Monique deelde ook zij die mening. Ook het feit dat er heel dikwijls op dezelfde plaatsen wordt getrokken deed me nadenken. Komt dit misschien omdat er op die specifieke plaatsen zo weinig of geen pijngevoel is? Langs de haargrens vb of achteraan en onderaan wordt er meestal weinig of niets geplukt... vreemd toch, want daar doet het wél pijn.
Ik vind dit nogal belangrijk omdat ik ergens gelezen had dat hulpverleners er dikwijls van uitgaan dat 'haren-trekken' een vorm van zelf-pijniging is. Als we nou met z'n allen dezelfde mening delen, nl dat het eigenlijk niet om de pijn te doen is, dan kunnen zij die stelling alvast opbergen! Maar ik wou het graag van jullie weten.
Ik wil met het boek nl ook een beetje een wegwijzer zijn voor hulpverleners, zodat zij niet moeten gaan zoeken waar er niets te vinden is.
Langs de andere kant is het wel zo dat TTM dikwijls gepaard gaat met krabben en pulken en nagelbijten, wat toch af en toe wél een beetje pijn kan doen, me dunkt...

Graag jullie mening.
Groetjes en tot schrijfs, bolleke

[ilseke]

hoi bolleke,
dit is een moeilijke!
Ik denk dat de plaatsen achter je oren en je kruin eerst en vooral makkelijk bereikbaar zijn wanneer je met je handen door je haar woelt.
Pijn, tja, je voelt wel die gewaarwording, en echt aangenaam is het niet, maar juist doordat je getrokken hebt krijg je ergens een bevredigend gevoel vanbinnen (voor een seconde of zo). Het is dus wel wat dubbel!!! Ik denk dat het moeilijk is om gewoonweg te zeggen dat het geen pijn doet, want eerlijk gezegd herinner ik me wel nog momenten dat juist die plek zo geirriteerd was dat dat laatste haartje wel pijn deed. Maar meestal blijft het bij de 'vreemde' gewaarwording die een zekere ( en ik blijf het herhalen 'zeer korte') ontspanning met zich meebrengt.
Ik denk ook niet dat wij onszelf echt fysiek pijn willen doen!
Wat ik hier op dit forum al gelezen heb is dat wij onszelf neerhalen, onszelf belasten met schuldgevoelens om allerhande redenen en dit dan manifesteren in haartrekken. WAAROM?! Is dit onszelf straffen? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat wanneer ik een haartje uittrek ik eventjes de inwendige spanning kan laten zakken. Klinkt bizar ik weet het.
Ik hoop wel echt dat jouw boek uitgebracht wordt, want ik geloof dat er werkelijk nood aan is. Ik koop hem, geen twijfel mogelijk;)

Wat ik me ook afvraag is ofdat nagelbijten ook iets met ttm te maken heeft of dit 'gewoon' een dwanggewoonte is? Ik doe dit althans al sinds zolang ik me kan herinneren, en ja hoor, ook hier haal ik een bevredigend gevoel uit (al kan het ook wel pijn doen)
groetjes,
Ilse

[Oilily]

Ik denk dat we het doen op de plaatsen waar we het doen gewoonweg omdat daar de haren dikker zijn en we op zoek zijn naar dikke wortels.. Snap je? Onderaan het haar is het meestal dunner met kleine wortels = niet zo bevredigend. En ook omdat het daar wat gevoeliger is, ja... dat komt erbij. maar het fascineert mij inderdaad dat iedereen het doet op dezelfde plek want dit is GEEN aangeleerd gedrag. Dit hebben we allemaal zelf 'uitgevonden' en toch gedraagt iedereen zich op dezelfde manier. Heel bizar... Net hetzelfde als de fascinatie van de haarwortel en het houden tegen de lippen. Heel raar dat iedereen zich hierin kan vinden... Hoe komt het dat we allemaal verschillende individuen zijn met verschillende achtergronden en mbt hetzelfde probleem allemaal dezelfde gewoontes hebben, zonder dat dit is aangeleerd of 'afgekeken' van anderen want hiervoor kenden we niemand met ttm???

[Grover]

Hoi Oilily,

Ik denk dat we het doen op de plaatsen waar we het doen gewoonweg omdat daar de haren dikker zijn en we op zoek zijn naar dikke wortels.. Snap je? Ik benader de meeste ziektes op een meer holistische/psychologische manier en door mijn eigen ervaringen de afgelopen jaren ben ik ervan overtuigd geraakt dat haren staan voor Eigen Kracht. Ik ben erachter gekomen dat veel dingen in het leven een Symbolische waarde hebben. Nu jij het over HaarWortels hebt, doet mij dat nòg meer stilstaan bij de uitleg die ikzelf geef aan TTM: Haren staan voor eigen Kracht : het uittrekken van je Eigen Haar is het Ontkrachten van Jezelf. Je zou voor jezelf eens het volgende kunnen nagaan: op welk gebied in mijn leven Ontkracht ik mijzelf nu op dit moment? Dus los van de TTM: op welke momenten sta jij niet in je Eigen Kracht? En hoe komt het dan dat je niet in je Eigen Kracht staat? Welke ervaringen heb jij in je jeugd bijv. meegemaakt die ervoor gezorgd hebben dat je NU bepaalde gedragspatronen hebt ontwikkeld waardoor je jezelf Ontkracht? Het is in mijin ogen opmerkelijk dat een aanzienlijk aantal TTM-ers bijv. sexueel misbruikt is in hun jeugd. Door deze ingrijpende ervaring voel je je of ben je letterlijk Ontkracht c.q. Verkracht. Deze ervaringen neem je mee in je leven en er onstaat een gedragspatroon waarbij je jezelf constant Ontkracht c.q. (figuurlijk) Verkracht : je staat niet meer in je Eigen Kracht. Ooit ben je ont/verkracht..... en NU ont/verkracht je jezelf door -heel symbolisch- je Eigen Haar uit jezelf te trekken. Je trekt letterlijk en figuurlijk je Eigen Kracht uit Jezelf....met wortel (de Basis) en al!

maar het fascineert mij inderdaad dat iedereen het doet op dezelfde plek want dit is GEEN aangeleerd gedrag. Dit hebben we allemaal zelf 'uitgevonden' en toch gedraagt iedereen zich op dezelfde manier. Heel bizar... Net hetzelfde als de fascinatie van de haarwortel en het houden tegen de lippen. Heel raar dat iedereen zich hierin kan vinden... Hoe komt het dat we allemaal verschillende individuen zijn met verschillende achtergronden en mbt hetzelfde probleem allemaal dezelfde gewoontes hebben, zonder dat dit is aangeleerd of 'afgekeken' van anderen want hiervoor kenden we niemand met ttm??? Wie zegt dat TTM überhaupt een aangeleerd gedrag is? Het is in mijn ogen een gedrag wat je Jezelf aanleert: niemand anders is daar verantwoordelijk voor. Uiteraard hoef je niet exact dezelfde achtergrond te hebben om te lijden aan hetzelfde probleem...dit geldt overigens ook voor andere ziektes. Het gaat erom wat de algemene BASIS is van je achtergrond. Daarop is een ziekte gebaseerd. Ookal heeft bijna iedereen een andere achtergrond, andere ervaringen en zijn wij allemaal verschillende individuen: het gaat om het Thema waarin deze ervaringen passen. Het Thema bij TTM is -in mijn ogen althans- duidelijk 'Kracht'. Dus ookal heb je als individu verschillende ervaringen....ze zijn allemaal wel gebaseerd op hetzelfde Thema, nl: Ontkrachting.

Dit is mijn visie: ik ben benieuwd of je hier iets in herkent.

[Oilily]

Hey Webmaster,

Ik antwoord nu maar even want ik heb de rest van de week verlof en dus geen internettoegang.

Het is inderdaad een ontkrachting van onszelf, die ttm.. Niet alleen door ttm leggen we ons beperkingen op (bv. niet zwemmen, niet in groep samen slapen, voor diegene met lang haar niet in de wind of in de regen lopen enz...). Er zijn zoveel dingen waarbij je moet nadenken die voor anderen als vanzelfsprekend worden beschouwd. Ook ontkracht je jezelf psychisch door in je gedachten jezelf neer te halen of als 'mindere' dan iemand anders te beschouwen.. Dat doe ik nog wel eens.. Ook gewoon door met constant negatieve gedachten rond te lopen of om bij onbekende uitstappen die misschein angst aanjagen het 'worst case scenario' op te maken. Zo van 'ja, ik kan maar best niet meegaan want dit kan er gebeuren'.

Echter, door het programma op BBC geraak ik er stilaan van overtuigd dat de ervaringen van ons verleden hebben meegespeeld maar niet bij iedereen dé oorzaak zijn. Als ik naar mezelf kijk, heb ik al vanaf mijn vroege kinderjaren al al mijn dekentjes kaalgeplukt, evenals al mijn pluchen beren... Op mijn 19 is het dan omgeslagen op mijn haren door een samenloop van onprettige zaken (schooljaar moeten overdoen, pestgedrag op school, beste vriendin verloren...). Maar au fond denk ik dat het in mijn geval er al gewoon veel langer inzit.

Ttm is idd geen aangeleerd gedrag. Ik wou alleen zeggen dat iedereen met ttm dezelfde manier heeft om met die haren om te gaan, wat op zich wel bizar is (bv. de fascinatie van de wortel en het 'natte' gedeelte eraan, de plaatsen waar men trekt..)

Voila, je hebt er al een heel goed zicht op, Webmaster! Begreep iedereen ons maar zo goed.

groetjes

[Madelief]

Om even te reageren op je vraag. Wat betreft pijn tijdens het trekken. Het heeft wel een gevoel maar niet van pijn, maar een goed gevoel. Inderdaad voel ik ook een bepaalde rust. Zelf heb ik het idee dat dat gevoel wel in mijn ritueel past en hoort. Als ik niets van het plukken zou voelen zou het niet goed zijn. Hoe gaat het trekken bij jullie?? Ik trek n.l. de haar niet in een ruk eruit....Ik pak een haar en geef er een paar zachte rukjes aan, dan voel ik of de haar goed is en dan ja tsjakka eruit.......en vervolg ritueel...................
groetjes Madelief.

[bolleke]

Hoi Madelief, Ilseke, Oilily en anderen...

Bedankt voor jullie reactie.
Pijn is dus niet 'Het Gevoel'... ook jullie ondersteunen dus die mening. En dat 'andere' gevoel, dat kennen we allemaal, maar dat is zo moeilijk onder woorden te brengen hé!
Steevast, bij elke therapeut die ik opzocht (behalve bij Bob) kwam die vraag aan de orde. Op een keer was ik dit zo beu dat ik antwoordde: 'Probeer het dan zelf eens! Dan weet je of het pijn doet en hoe het voelt!' Die man vertelde me achteraf dat hij d'er maar niets aan vond èn dat het pijn deed.
Strange... doet me denken aan één van m'n sessies bij Bob. Midden in ons gesprek stond hij opeens op, hield z'n beide handen naar mij gericht, in een houding waarmee hij wou zeggen 'even wachten!'... en ging toen koortsachtig op zoek... naar zijn sigaretten. 'Zo'n verslaving', dacht ik bij mezelf 'dat hij hiervoor zelfs een sessie moet onderbreken'. En neen, ik voelde me d'er niet minder belangrijk om... Bob beantwoordt geen telefoons tijdens zijn sessies, hij kijkt niet op zijn klok en hij geeft écht tijd en aandacht! Alleen, die sigaretten, die kan hij niet missen...
Waarom vind IK daar niets aan? Waarom kan HIJ er niet mee stoppen? Waarom vlucht IK niet weg in drank en sigaretten en waarom begint HIJ niet z'n haar uit te trekken?
Mensen roken, drinken, zijn verslaafd aan medicijnen, eten zich te pletter, of hongeren zich uit... Iedereen heeft zo zijn eigen 'verslavinkje'. Waarom we nou net dàt doen wàt we doen, zal waarschijnlijk met een hoop andere factoren te maken hebben. Omgeving, aanleg, erfelijkheid, opvoeding... Who's normal anyway???
TTM, je zal het maar hebben!

Misschien zit hier ook wel een stukje antwoord in op de vraag hoe het komt dat jonge kinderen (zelfs peuters) aan TTM kunnen lijden. Op welke manier kunnen zij 'vluchten'? Op welke manier kunnen zij zich anders uiten? Huilen, wenen, brullen... that's it. En meestal mag dàt zelfs niet. Wat rest hen dan nog? Het 'ont-krachten' van zichzelf, zeer zeker, want ze zitten als het ware gevangen in hun eigen lijfje.
En kom me niet vertellen dat er geen kinderverdriet is...
Baby's worden geboren met hun eigen 'achtergrond'. Hoe puur en zuiver ze ook zijn, ze zijn allemaal anders, en ze hebben al negen maanden achter de rug. Ik heb thuis een foto van een baby die geboren wordt. Alleen het hoofdje is nog maar zichtbaar, maar die gelaatsuitdrukking!!! Jezus! Geboren worden, wat een karwei! Om nooit te vergeten... en dat is nog maar 'ons begin'.
Peuters doen zo veel indrukken op, voelen evengoed emoties, angst en pijn, maar kunnen het niet vertellen.
Kinderen worden 'de mond gesnoerd'... horen in het rijtje te lopen, krijgen niet de aandacht die ze nodig hebben of krijgen aandacht op de 'verkeerde manier'...
Naast onze winkel woont een koppel met drie jongens. De oudste is vier jaar en dan volgt een tweeling van drie jaar. Op een dag kwam de vader thuis met een wagen vol boodschappen. Het oudste jongetje wou helpen, maar liet per ongeluk iets vallen in de gang. De vader brulde het uit. Ik hoorde het dus tot bij ons... 'Kan jij nou NOOIT eens iets goed doen!!!' Vier, vijf keer na elkaar, tot het helemaal goed in het kleine hoofdje zat. Misschien klopte hij het er ook nog eens in als extra bevestiging, want het kind huilde behoorlijk... Zeg mij, hoe wordt zo'n kind groot? Juist, met het (onbewuste) gevoel dat hij 'toch nooit iets goed kan doen'. Pas op, het HOEFT niet allemaal slecht af te lopen. Je KAN perfect gelukkig worden. Maar je kan ook anders in elkaar steken, je kan iets gevoeliger zijn en het allemaal naar je toe trekken. Je kan zo 'braaf' opgevoed zijn dat je niet geleerd hebt om voor jezelf op te komen. Door jezelf dan te blijven ont-krachten blijf je mooi in het rijtje lopen... dank je mama, dank je papa...
Het zijn allemaal maar bedenkingen hoor, maar misschien toch wel de moeite om even bij stil te staan...

Oilily,
Wat je zegt over het 'ont-krachten' waardoor je dan een bepaald aantal dingen niet kan doen. Ik denk niet dat je jezelf ontkracht opDAT je die dingen niet zou moeten doen. Ik bedoel maar, niet kunnen gaan zwemmen, niet in de wind of in de regen lopen zijn heel practische en vervelende GEVOLGEN van TTM. Je onderhoudt je gedrag niet omdat je die dingen niet wil doen. Ik denk eerder dat jezelf 'ontkrachten' met de KERN van je-zelf te maken heeft.

Door mijn incest-verleden ben ik (onbewust) mijn hele leven op zoek geweest naar een vaderfiguur. Nu nog betrap ik mezelf erop dat ik meer dan normale gevoelens kan koesteren voor mensen die me op een 'vaderlijke' manier benaderen. Daarmee bedoel ik dus, mensen die aandacht geven, liefde, warmte... maar, die terzelvertijd ook eisen aan me stellen. Ik heb soms de grootste moeite om die mensen los-te-laten. Ik VERLIES mezelf als het ware in hen, stel me te afhankelijk op en sta op die manier niet 'in mijn eigen kracht'.
Ik wèèt dit allemaal wel, maar ik vind het zo moeilijk om ALTIJD 'sterk' te zijn. Er is nu eenmaal een fundamenteel verschil tussen mannen en vrouwen. En laten we dat verschil asjeblief niet ontkennen... de man blijft de jager, de vrouw is diegene die veroverd wil worden, die bemind wil worden. En hoe feministisch of vrijgevochten je ook mag zijn, IK heb af en toe nood aan een sterke schouder, een aanmoediging, vleiende woorden, en liefst van een man! IK wil af en toe nog eens het 'kleine meisje' zijn.
Vrouwen zouden naar het schijnt geboren worden met een speciaal 'moeder-hormoon'. Een hormoon dat instaat voor de 'verzorgende taak' die wij spontaan op ons nemen. Maar altijd GEVEN zonder te KRIJGEN brengt onevenwicht. Daarom hebben we ook graag dat er voor ons 'gezorgd' wordt. Krijgen we die aandacht niet van buitenaf, door een knuffel of een schouderklopje, dan ontstaat er dus een scheve balans...
TTM kan volgens mij een antwoord zijn op dat onevenwicht. TTM geeft een goed gevoel, het geeft troost en brengt de balans in evenwicht. TTM is een oergedrag, ook dieren doen het wanneer ze zich niet lekker voelen. Door onszelf op die manier te 'ont-krachten' doen we niet de moeite om voor onszelf op te komen en om die broodnodige aandacht te VRAGEN!
Hier ligt misschien een stukje antwoord op de vraag waarom, op volwassen leeftijd, TTM hoofdzakelijk bij vrouwen voorkomt... Ik weet het niet hoor, maar hoe meer ik erover nadenk, hoe meer mijn puzzelstukken in elkaar passen...
Toevallig las ik vandaag in Humo (Belgisch weekblad):
"Wat zouden wij zijn zonder de vrouwen? Het eerste deel van ons leven zou zonder verzorging zijn, het tweede deel zonder genot, en het derde deel zonder troost."
Mag ik dan de vraag stellen: 'Wat krijgen WIJ hiervoor terug?"

Aan allen, veel sterkte!
Bolleke

[bolleke]

Speciaal voor onze Webmaster...

Webmaster, fijn dat je schrijft! We missen je woorden en dat heeft alles te maken met wat hierboven geschreven staat! Haha!

Om jouw visie nog even te verduidelijken èn verder uit te breiden, sta me toe...

HAAR = KRACHT

Haar-trekken = Ont-krachten

Dat wij op zoek gaan naar het 'juiste' haar, dwz een haar met liefst een dikke wortel (haarzakje) kan symbolisch te maken hebben met:

WORTEL = basis van GROEI

Op die manier ont-nemen we onszelf 'groei' = het proces om 'vooruit' te komen in 'het leven'. We protesteren hiermee (onbewust) tegen deze manier van leven, tegen de 'rol' die ons wordt opgelegd. We willen niet verder mee-draaien in deze hectische wereld, waar depressie en zelfmoord aan de orde van de dag is. TTM is ons 'stil protest'.

WORTEL = ROOTS

Je roots, je achtergrond, je basis, je ouders...
Op zoek gaan naar je verleden en dat verbreken of juist bevestigen! Het contact met je ouders, of andere mensen die een belangrijke rol hebben gespeeld in je opvoeding. Het is (misschien) een poging om jezelf van hen los-te-maken. Het kan tekenend zijn voor een hechtingsprobleem. Je kan te fel verbonden zijn met je 'roots' en die niet willen, niet kunnen loslaten, of je ouders laten jou niet los, en dat werkt dan weer zo verstikkend dat TTM je enige uitweg is.
Of je bent, op jonge leeftijd, door iemand 'verlaten', wat door jou weer aanvoelt als 'in de steek gelaten'. Dat kan een leerkracht zijn die plots ziek werd, of een oma/opa die dood ging, of een goede vriendin die moest verhuizen... Die 'scheiding' heb je misschien nooit verwerkt en die 'roots' wil je (onbewust) terug 'voelen'...

WORTELS tegen je LIPPEN: VOELEN

Door je wortels te voelen, voel je jezelf, voel je AAN-RAKING...
Is het dat wat we missen???
Door er op te bijten, HOREN we onszelf, het haarzakje kraakt.
Door het op te eten PROEVEN we onszelf...
Allemaal zintuigen die ons BEVESTIGEN dat we er 'zijn', dat we bestaan en van BETEKENIS zijn.
ZIJN is belangrijk, onszelf kunnen en mogen en durven zijn...
Dit zoeken we constant op.
Twijfelen we misschien aan onszelf?
Hebben we daarom die constante 'bevestiging' nodig???

Allemaal bedenkingen,...

Hoe denken jullie erover?
Liefs en slaapwel, bolleke

[Grover]

Reactie op bericht Bolleke - deel 1

Hoi Bolleke!

Fijn dat je weer 'terug' bent! Bedankt voor deze -weer- bijzondere mail!


Originally posted by bolleke
Hoi Madelief, Ilseke, Oilily en anderen...

Waarom we nou net dàt doen wàt we doen, zal waarschijnlijk met een hoop andere factoren te maken hebben. Omgeving, aanleg, erfelijkheid, opvoeding... Who's normal anyway???
Mee eens.

Misschien zit hier ook wel een stukje antwoord in op de vraag hoe het komt dat jonge kinderen (zelfs peuters) aan TTM kunnen lijden.....

Het zijn allemaal maar bedenkingen hoor, maar misschien toch wel de moeite om even bij stil te staan... Zeker en ik ben het er ook zeker mee eens dat kinderen al HEEL jong (zèlfs in de buik) indrukken opdoen. Ik onderschijf alles wat je hierboven vermeldt. Maar er is nòg een ding wat -in mijn ogen- kan meespelen, wat je nog niet genoemd hebt. En dat is het volgende:

KINDEREN ZIJN EEN SPIEGEL VOOR HUN OUDERS.

Als kinderen aan hun haren trekken (TTM), zeer onrustig zijn, constant huilen, of juist zéér stil zijn of wat voor een opvallend gedrag dan ook vertonen hoeft dit NIET altijd iets met hènZELF te maken te hebben. Kinderen zijn nl. een SPIEGEL voor de innerlijke belevingswereld van hun ouders. Als je als ouder van je kind constant bijv. je GEVOELLENS onderdrukt, dan zal je kind dat bewust c.q. onbewust oppikken en dat op zijn/haar manier vervolgens naar buiten brengen. Uiteraard weet een kind niet/nauwelijks waar hij of zij mee bezig is als zij 'opvallend' c.q. afwijkend verdrag vertonen. Het is een *onbewust* gedrag van het kind n.a.v. hetgeen hij/zij bewust/onbewust oppikt van JOU. Je kinderen proberen JOU iets duidelijk te maken. Sta jij als ouder NIET goed in je eigen kracht? Onderdruk jij constant je eigen gevoellens? Ben jij altijd de lieve, zorgzame moeder en echtgenote, maar vergeet je daarbij steevast JEZELF? Hoe dan ook, jouw gedrag, jouw innerlijke gedachten/patronen, jouw innerlijke (zelfs onbewuste) belevingswereld word opgepikt door je eigen Kind en deze houdt jou simpelweg een SPIEGEL voor.

Een klein voorbeeld....

Door mijn ervaringen ben ik erachter gekomen dat veel ziekteverschijnselen een SYMBOLISCHE betekenis/waarde hebben. Als voorbeeld neem ik de aandoening 'Astma'. Astma is een aandoening van de ademhalingsorganen. Volgens de nodige 'alternatieve' therapeuten staat Astma voor 'het niet kunnen ademen voor jeZelf, JeZelf NIET toestaan te ademen/te LEVEN....'. Door mijn eigen ervaringen is het mij duidelijk geworden dat Astma vaak (niet altijd) in verband kan worden gebracht met 'geen ruimte voor jezelf innemen'. Als je Louise Hay erop naslaat dan kun je het volgende vinden in één van haar boeken:

---------------------------------------------
Asthma
Inability to breathe for one's self/ Feeling stifled. Suppressed crying.

Bron: 'You Can Heal Your Life'- Louise L. Hay
---------------------------------------------

Als je GEEN ruimte voor jezelf inneemt, kun je moeilijker LEVEN (lees: Ademen, want Ademen = Leven).

Om terug te komen op het onderwerp 'Kinderen'. Zoals ik al zei kan een kind een confronterende spiegel voor JOUZELF zijn. Mbt mijn voorbeeld 'Astma' : het hoeft niet zo te zijn dat het kind zèlf te weinig ruimte voor zich/haarzelf inneemt....nee: aangezien je kind als spiegel voor zijn omgeving fungeert, kan het ook héél goed zijn dat het kind zèlf te weinig ruimte van zijn/haar OMGEVING krijgt! Zijn/haar ouders dus....
Het kan zelfs zover gaan dat een kind Astma (onbewust)ontwikkeld om....... op die wijze zijn eigen ouder een spiegel voor te houden hoe die ouder met zijn/haar eigen biologische kind (en dus ook met zich/haarzelf c.q met hun eigen innerlijke kind) omgaat! Dit is zowel de overtuiging die ikzelf heb ontwikkeld n.a.v. mijn eigen ziekte-proces alswel hetgeen ik in de praktijk heb meegemaakt bij mensen die aan Astma lijden.

Door mijn incest-verleden ben ik (onbewust) mijn hele leven op zoek geweest naar een vaderfiguur..... Op de eerste plaats wil ik even kwijt dat ik het zéér bijzonder vind dat je zo open bent over een dergelijke ingrijpende ervaring, hier in dit bericht op het forrum. Héél erg dapper en moedig! Pluimpje voor jezelf.....

Dit is in ieder geval ook één van de redenen waardoor ik in http://www.haarweb.nl/forum/showthread.php?s=&postid=4391#post4391 het volgende schreef:

Klopt het dat vooral vrouwen er aan lijden?

WE WETEN HET NIET ZEKER: ZEKER IS DAT BIJ AANMELDING VOOR BEHANDELING 75% TOT 90% VROUW IS. ECHTER, DAT WIL NOG NIET ZEGGEN DAT DIE STOORNIS DAADWERKELIJK VEEL MINDER BIJ MANNEN VOORKOMT: ZE WORDT WELLICHT VEEL MEER DOOR HEN VERZWEGEN: MEN ZOEKT ER MINDER SNEL HULP VOOR, ETC

Webmaster:
Ik ben er zelf van overtuigd dat het meer bij vrouwen voorkomt dan bij mannen. Gezien de patronen/ervaringen/gedragingen die -vaak- achter TTM schuil gaan.


TTM heeft veel -zoniet alles- te maken met in je EIGEN kracht staan. In je eigen Kracht (Kracht = Mannelijk) staan is per definitie iets waar vrouwen -in het algemeen- méér moeite mee hebben dan mannen. Tevens is de kans bij vrouwen VEEL groter dat zij door hun opvoeding c.q. door hun ervaringen méér te maken hebben gekregen met Ont-krachtende ervaringen als mannen dit zouden hebben. Incest c.q. verkrachting (het woord zègt het al!) zijn allemaal diep ingrijpende ONT-KRACHTENDE ervaringen. En de kans dat dit bij vrouwen gebeurd is nu eenmaal groter dan bij mannen. Wat niet overigens niet wil zeggen dat mannen zichzelf niet ontkrachten, de kans is alleen groter bij vrouwen. Dit zou -kunnen- verklaren waarom er meer vrouwelijke TTM-ers zijn dan mannelijke.

Nu nog betrap ik mezelf erop dat ik meer dan normale gevoelens kan koesteren voor mensen die me op een 'vaderlijke' manier benaderen. Daarmee bedoel ik dus, mensen die aandacht geven, liefde, warmte... maar, die terzelvertijd ook eisen aan me stellen. Ik heb soms de grootste moeite om die mensen los-te-laten. Ik VERLIES mezelf als het ware in hen, stel me te afhankelijk op en sta op die manier niet 'in mijn eigen kracht'.
Exact...je hebt al een GEWELDIG inzicht. Ik weet ZEKER dat je er ooit gaat uitkomen! Het gaat er om dat je gaat leren JEZELF die aandacht, liefde en warmte te geven! En 'eisen stellen' hoeft ookal niet verkeerd te zijn.... eisen stellen VOOR jezelf ipv AAN jezelf. Hoeveel mensen geven niet éérst aandacht, liefde en warmte aan jan en alleman....en dan pas aan hunzèlf? Precies....onderhand IEDEREEN (inclusief ikzelf) kan hier denk ik wel 'Ja, ik' op antwoorden.....
Stel maar eens de eis VOOR jezelf dat je voortaan probeert om die aandacht, liefde en warmte eerst eens aan jezelf te geven! Als je dat kunt, dan zul je óók in staat zijn deze aandacht, liefde en warmte aan een ander te geven, ZONDER weer Jezelf voorbij te lopen.....

Hieronder....deel 2

[Grover]

Reactie op bericht Bolleke - deel 2

Ik wèèt dit allemaal wel, maar ik vind het zo moeilijk om ALTIJD 'sterk' te zijn. . Er is zowiezo een verschil tussen WETEN en VOELEN. Ik heb al jaren GEWETEN wat ik moest doen om beter te worden. Nu, na al die tijd VOEL ik het pas ècht! En dat is een wereld van verschil....

Maar goed, je punt was dat je het moeilijk vind om altijd maar 'sterk' te zijn. Maar wat is 'sterk' zijn? Als je 't even helemaal niet meer ziet zitten en je hebt iemand NODIG om bij uit te huilen? Is dat 'zwak' zijn dan? Ik dacht van niet! Het getuigt JUIST van sterkte dat je TOEGEEFT dat je het moeilijk hebt. Dat je ERKENT dat je je 'zwak' c.q. instabiel voelt. Dat je al je gevoellens en emoties durft te delen met diegene die jou die 'sterke schouder' biedt!

Het hele PUNT is alleen: het gaat erom dat je niet AFHANKELIJK bent van de steun, aandacht, liefde en warmte van een ander. Het is een heel verschil of je af en toe of regelmatig iemand NODIG hebt om bij uit te huilen of dat je van die persoon AFHANKELIJK bent! Uiteindelijk moet je nl. leren die steun, aandacht, liefde en warmte aan JEZELF te geven.

Vrouwen zouden naar het schijnt geboren worden met een speciaal 'moeder-hormoon'. Een hormoon dat instaat voor de 'verzorgende taak' die wij spontaan op ons nemen. Maar altijd GEVEN zonder te KRIJGEN brengt onevenwicht. Daarom hebben we ook graag dat er voor ons 'gezorgd' wordt. Krijgen we die aandacht niet van buitenaf, door een knuffel of een schouderklopje, dan ontstaat er dus een scheve balans... Nou nee, ik denk dat het net andersom is. Je zegt 'Krijgen we die aandacht niet van buitenaf, door een knuffel of een schouderklopje, dan ontstaat er dus een scheve balans...' Maar die scheve balans onstaat NIET omdat jij die aandacht niet van buitenaf krijgt. Die scheve balans komt naar buiten omdat die nl. ALLANG bestaat! JIJ bent ZELF diegene die ervoor kiest om alsmaar te GEVEN zònder te KRIJGEN. Dus jij bent ZELF verantwoordelijk voor die onbalans! JIJ kiest ervoor om jezelf voorbij te lopen door alsmaar te GEVEN aan de buitenwereld! JIJ staat dan niet in je eigen kracht!

TTM kan volgens mij een antwoord zijn op dat onevenwicht. TTM geeft een goed gevoel, het geeft troost en brengt de balans in evenwicht. TTM is een oergedrag, ook dieren doen het wanneer ze zich niet lekker voelen. Door onszelf op die manier te 'ont-krachten' doen we niet de moeite om voor onszelf op te komen en om die broodnodige aandacht te VRAGEN! Right. Voor JEZELF opkomen is dus ook jezèlf die aandacht GEVEN ipv erom te VRAGEN bij anderen! Met TTM bevestig je keer op keer dat je iemand bent die zichzelf ontkracht....

Toevallig las ik vandaag in Humo (Belgisch weekblad):
"Wat zouden wij zijn zonder de vrouwen? Het eerste deel van ons leven zou zonder verzorging zijn, het tweede deel zonder genot, en het derde deel zonder troost."
Mag ik dan de vraag stellen: 'Wat krijgen WIJ hiervoor terug?" NIETS.

Je krijgt hier helemaal NIETS voor terug. Zolang jij je verzorgende kant voornamelijk blijft richten op mensen/zaken BUITEN jezelf...zolang jij anderen genot biedt en daarbij jezelf voorbij loopt....zolang jij je kinderen/man/wiedanook blijft troosten zònder jezelf te troosten.....dan krijg jij daar inderdaad helemaal NIETS voor terug. Je KAN nl. NIETS ontvangen van BUITENAF wat je niet EERST JEZELF geeft!

Je mag het JEZELF gaan geven! Begin daar eerst maar eens mee.

3 zoenen,

[bolleke]

Dag allemaal,

Eventjes terug over het boek.
Bijna drie uren heeft ze hier gezeten, de uitgeefster van mijn boek. Zij staat er voor 100% achter, dus het komt er zéker!
Het definitieve manuscript zou moeten ingeleverd worden tussen begin december en eind januari en dan zou het boek verschijnen in april 2003. Dat wil dus zeggen dat ik ietsje meer tijd zal besteden aan schrijven aan mijn boek ipv schrijven op het forum... alhoewel, jullie los-laten kan ik toch niet hoor.
Wel heeft ze gevraagd om meer verhalen van lotgenoten te vertellen, en dan vooral over de dagdagelijkse dingen, het ongemak dat we ondervinden met onze pruik, het 'verstoppertje' spelen, ervaringen die ons bijzonder pijn gedaan hebben, reacties van 'onwetenden' enz. enz.
Misschien dat jullie ook een 'zegje' willen doen, dan is het nù het moment!
Ook had ik een idee ivm de titel:
"Ik doe wat ik doe en vraag niet waarom."
Leeftijdsgenoten zullen zich deze zin zeker herinneren. Het was een liedje van Astrid Nijgh, een grote hit in 1974. Ik was toen 16 en had twee jaar TTM. Ik had daar met niemand over gesproken. Ik woù daar ook niet over praten! Toen ik voor het eerst dit liedje hoorde voelde ik die ene zin als het ware op mijn lijf geschreven. dat het liedje eigenlijk over prostitutie ging, kon ik me niet aantrekken.
De uitgeefster had liever een titel waar het woord 'haar' in verwerkt was. Zoiets als "Het scheelt maar een haartje".
Wat is jullie mening, ideeën???

Groetjes, bolleke

[monique3]

Hoi wat denk je van deze titel:
Ze doet wat ze doet en vraag HAAR niet waarom....
Nu even serieus, wat te gek zeg dat de uitgeefster het ziet zitten.
Dat moest ook haast wel, jouw manier van schrijven spreekt aan, en er zit ook nog wijsheid in.
Kortom het is geweldig dat er een boek komt over ttm, en dan ook nog eens in het nederlands, toch?

GEFELICITEERD!!!!!!
liefs van Monique3.

[Oilily]

haartrekken: de schaamte voorbij...

Okee bolleke, dit is misschien niet de meest diepgaande titel maar ik denk wel dat het aanzet tot lezen, niet?

Ik zal mijn hersenen nog wat breken..tot ik iets beters vind.. Oh bolleke, ik wou ook nog zeggen dat je stukjes van het forum van mij mag gebruiken, alleen niet diegene over mijn familie.. Voor de rest, copy en paste naar believen maar laat wel even weten dan welk stukje je zou gebruiken (of er zit een haar in de boter :P - okee, die was nu niet zo geslaagd hihi)

[ilseke]

Hoi bolleke,
wil je gewoon laten weten dat ik heel gelukkig ben dat jou boek er komt en je mag van mij gerust alles gebruiken wat ik ooit op dit forum heb neergeschreven. Als er iets bruikbaars tussenstaat tenminste.
groetjes,
Ilse

[vaantje]

Hoi Bolleke,

Ik ben 1 van de nieuwe leden en ik heb met bewondering je teksten gelezen. Fantastisch dat hier dus een heel boek uit jouw hand van gaat komen. Ik kan me van de uitgeefster wel indenken dat het lezende/kopende publiek sneller intresse krijgt om eens te kijken aan de hand van de titel waar gaat dit boek nu weer over. Maar de titel die je zelf bedacht vind ik zelf pas mooi worden als ik het verhaal erachter van jou lees. Lijkt me wel een onderwerp wat je in de inleiding of het voorwoord kunt beschrijven. Ik denk zelf dat ik door een titel met een gezegde over haren sneller geintereseerd zou worden om het boek te bekijken.

Ik heb nog niet alles gelezen op het forum maar ik kom veel teksten van jou tegen. Het duizeld me nog een beetje. Dat verhaal van KRACHT spreekt me zeker aan. Alleen ik wil het nog niet zo erkennen. Ik vind je verhaal eigenlijk maar lastig. Stom he. Ik heb het uitgeprint en al 2 keer gelezen. Het dringt tot me door maar ook weer niet helemaal. Als ik aan je verhaal denk op het moment dat ik weer een haar laat sneuvelen dan denk ik: dat ik toch niet nodig Vaantje. De volgende laat ik dan ook zitten. Maar een kwartier later heb ik er weer 1 te pakken. Ik heb al Monique gesproken afgelopen week bij haar thuis en ik ervaar al een soort opluchting en dus ook een verbetering ik hoop dat ik het contact met lotgenoten kan voortzetten op termijn en dat het me sterkt. Ik heb het niet zo erg dat ik niet kan functioneren maar ik vind het zo lastig omdat ik me niet goed kan concentreren (zie hieronder) en verder vind ik het zo eeuwig zonde van mijn mooie haar. Afijn ik ben een beetje op weg, maar Keulen en Aken zijn ook niet op 1 dag gebouwd en dus zijn mijn TTM ook wel niet in 1 week zijn verdwenen. Vallen en opstaan dus maar

Even nog iets anders Bolleke,

Ik vind het moeilijk om teksten te schrijven en om dan op dat moment niet aan haren te trekken. Aan schrijven heb ik eigenlijk een broertje dood. Jammer is dan ook dat ik voor mijn werk eigenlijk veel moet schrijven dus ik probeer het zoveel mogelijk te vermijden. Helaas is dat dan echt vermijdingsgedrag. Omdat ik dat zo moeilijk vind trek ik op dat moment dan ook weer veel haren. Rondom me heen liggen de gebroken haren op de grond want ik breek elke haar nog eens door. Je kent het wel: en daar raak je dan weer over gefrustreerd en dan trek ik weer meer haren Ik kan me dan ook niet goed concentreren op met werk en dus gaat mijn werk niet snel genoeg en zitten er veel meer fouten in dan nodig. Met deze frustratie wordt ik weer gespannen want ik moet nog zoveel meer doen en dus ga ik weer meer haren uitrekken. Het zijn cirkels van frustratie die ik zelf beinvloed. Ik weet het maar ik heb het niet in de hand, ik heb er geen controle over, ze overkomen me, en op die momenten ben ik niet in staat om goed in te grijpen, ik verlies de controle over mezelf. Ik weet wel dat mijn schrijfwerk niet zo erg is als ik zelf denk en het ook veel te maken heeft met mijn perfectionisme. Maar ik hecht nu eenmaal veel waarde aan mooie dingen en die kosten heel veel tijd en inzet Maar brieven en teksten schrijven kosten me veel tijd. Misshien doen anderen over een tekst wel net zo lang maar dat weet ik niet. Als jij zo'n tekst maakt zoals dat verhaal over ontkrachten: spruit dat dan zo uit je pen? Zijn er mensen die dit herkennen en die een goede truck hiervoor hebben?

[vaantje]

Nog een een naschrift op mijn stukje tekst wat hierboven staat. Ik zie dat er toch weer tekstfouten inzitten, maar ik heb nu geen zin meer om het weer netjes aan te passen. Voor vandaag even aju paraplu. Ik heb op bovenstaande tekst 1 uur gewerkt. Ik ga nu verder met mijn werkdag

Wordt vervolgt

[bolleke]

Hallo Vaantje,

Jeetje, jij hebt echt wel de forum-koorts te pakken hé! Doe maar hoor, ik herken het helemaal. Toen ik me voor het eerst aanmeldde was ik ook zo euforisch blij dat ik niet alleen was met dat gekke gedrag. En ik ben nog steeds blij, maar nu omdat al dat schrijven me zo goed geholpen heeft. Nu ja, ook dat is voor iedereen weer anders.
Je schrijft: "Ik vind je verhaal eigenlijk maar lastig." Ik denk dat ze daar in Nederland iets anders mee bedoelen dan bij ons in België. 'Lastig' is hier vervelend, vermoeiend... Misschien bedoel je 'moeilijk'? Hoe dan ook, neem asjeblief rustig de tijd om de dingen te lezen, te herlezen en nog eens opnieuw te lezen.
Wat je vandaag niet duidelijk is, kan morgen een 'aha-effect' hebben. TTM onder controle krijgen is een lang proces en ieder van ons staat nu op een andere plaats in dat proces. Dat is goed, zo moet het zijn. Zo zullen er altijd 'voortrekkers' zijn en anderen die zich dan weer gesteund voelen. Wat voor jou vandaag nog onduidelijk is zal je 'morgen' begrijpen, maar geef jezelf de tijd om dat proces te laten groeien.
Ik merk dat je ook wel heel onrustig bent. Als ik 's morgens mijn gsm opstart dan verschijnt als openingszinnetje: 'Take it easy'...
Als je dat maar genoeg tegen jezelf zegt, dan helpt het op de duur. Probeer maar eens!

Heel veel sterkte en vergeet niet... doe het rustig, wil je?
Lieve groetjes, bolleke

PS: ben nog wat vergeten, bedankt voor je mailtje met je voorstellen voor een titel voor mijn boek.

Wat dachten jullie van de volgende (is hier ooit al ergens gebruikt op het forum, joost mag weten, waar.. haha)
Pluk de dag, niet je haar!

Of: Het scheelt maar een haar.
Of: Zit niet met je handen in je haar, er komen betere tijden!

[bolleke]

Bedankt voor jullie aanmoedigingen!

Ik was er eerlijk gezegd gisteren zelf een beetje van geschrokken dat het ineens zo'n vaart nam... contract tekenen, datum afspreken voor de definitieve copij, akkoord gaan met persberichten, interviews, eventueel deelnemen aan praatprogramma's op tv (!!??)... foto voor de map met nieuwe boeken die zullen verschijnen in het voorjaar. Die map wordt dan naar alle boekhandels verspreid. Tja, Standaard-Manteau is natuurlijk ook niet de eerste de beste uitgeverij. Maar ik moet er toch een beetje van bekomen...
Dus, zoals je zegt Oilily, 'de schaamte voorbij' (maar dat is al de titel van een ander boek).
Toch begint het langzaam zo aan te voelen. Heel rustig, stap voor stap, ben ik klaar om uit die schaamte te stappen... en ik denk dat Monique dit helemaal herkent, ja of nog niet?
Misschien wordt het nu tijd om aan onze Webmaster te vragen om mijn nicknaam te veranderen... Daniëla... mooi hé!

Oh ja Ilse, jouw bijdrage is al opgenomen in het boek en de uitgeefster vond het héél goed, dus, knap hé van je!


Liefs, bolleke

[Oilily]

Pluk de dag, niet je haar


Ik vind dit niet slecht, bolleke, echt ni

[Madelief]

Fijn de vorderingen m.b.t. je boek. Ik zal je steeds al dingen schrijven wat je mogelijk zou kunnen gebruiken bij je schrijven. Eigenlijk wil ik ook zeggen dat je van mij ook citaten mag gebruiken die ik eerder op het forum geschreven heb. Als je er iets bruikbaars bij ziet staan.Gevoelsmatig is er voor mij een ommekeer geweest toen :
1.mijn gedrag een naam kreeg, Trichotillomanie en misschien nog belangrijker voor mij, er zijn meer mensen die dit onbegrijpelijke, bizarre gedrag hebben. Dus herkenning en erkenning. Ik was niet meer ALLEEN met mijn GEHEIM.
2. Het delen van mijn probleem met voor mij belangrijke mensen, naaste fam., vrienden en collega's..
3. Heel belangrijk, het contact met lotgenoten! Iets kunnen lezen over TTM, kunnen praten over ttm, zonder schaamte met mensen die je 'BEGRIJPEN', voor zover het te begrijpen is.
Dit zijn toch voor mij 3 belangrijke fases geweest en zo komt er steeds meer mij, wat ik als pos. ervaar ondanks dat het wat plukken betreft nog niet zo goed gaat.
Bolleke misschien kun je er iets mee, heb je vragen stel ze en vooral veel succes!
groetjes Madelief!

[Madelief]

Ik zit me ook suf te piekeren over een titel......pffff moeilijk hoor. "Als je haar maar goed zit...!?" -"Ik ben wie ik ben en ik heb TTM"
groetjes Madelief.

[ilseke]

bolleke,
i.v.m. titel, tip van mijn vriend: 'Met de handen in het haar'
Ik denk wel dat deze titel al ergens op dit forum opgedoken is?
groetjes,
Ilse

[Fara]

Hoi Bolleke!

Ik kom er net achter dat jij dus een boek hebt geschreven over TTM! Beetje laat en zeker niet origineel, maar; FANTASTISCH!!!
Is er al/nog aan te komen voor nieuwsgierigen zoals mij? Belgische boekhandel of Nederlandse; maakt niet uit, ik pendel elke week tussen beide (zit in België op kot, maar heb ouders in Nederland, ben dus GEEN drugskoerier;) )
Ik wacht in spanning je antwoord af...
liefs, Fara:)

[bolleke]

Hoi Fara,

Rustigaan meisje... de deadline voor het binnenbrengen van het manuscript is uitgesteld tot 1 mei, op mijn aanvraag.
Dan komt het boek uit in september (Boekenbeurs in Antwerpen!). De reden waarom ik uitstel heb gevraagd komt gewoon door het feit dat er nog zo veel moest geschreven worden en dat ik het natuurlijk GOED wil hebben (typisch TTM), maar ook omdat ik privé te veel werk en te veel zorgen heb...
Maar goed, omdat we dus nog wat tijd hebben, wil ik nog eventjes van de gelegenheid gebruik maken om toch nog een oproep te plaatsen. Iedereen die wil kan en mag nog steeds iets schrijven over zichzelf, jouw verhaal, over schaamte, schuldgevoel, onzichtbare pijn, verdriet, slechte of goede ervaringen met hulpverleners... alles mag, doe maar!
Je doet het hier via privé-mail of rechtstreeks naar mij via trichotillomanie@hotmail.com

Komaan meiden, kruip in de pen!

PS: de uitgeverij heeft contact met een Nederlandse uitgeverij en... er is belangstelling, op voorwaarde dat 'het goed geschreven is'... grappig die Nederlanders, en oh zo perfectionistisch, natùùrlijk is het goed geschreven!