hulp bij ttm

[Leen3]

Hallo,
mijn 16-jarige dochter heeft ook een 'probleem. Vanaf haar 14de trekt ze haren uit tot kale plekken of een uitgdunde haardos. Zij (en ik ook) is daar zeer ongelukkig om maar zegt dat ze er echt niet aan kan doen. Het gaat zo met periodes, maar niet alleen in stresstoestanden, evenzeer wanneer ze ontspannen is, vb tv-kijken, boek lezen,...
Ze schaamt zich er enorm voor en trekt zich dikwijls terug op haar kamer. Ik probeer er veel mee te praten maar ze is enorm gesloten en zeer gevoelig.
Ik hou mijn hart weeral vast voor de examenperiode die eraan staat te komen. Hebben jullie tips om deze stresstoestand goed door te komen?
Liefs, XXX

[Jente]

Tsja... Ik vind het lief dat je als moeder hier op de site komt, en bezorgd bent om je dochter. Je begrijpt dat TTM een probleem is, en dat is niet voor alle moeders het geval (voor de mijne heeft het een poosje geduurd). Onze ouders weten vaak niet hoe ze ermee om moeten gaan en jij zult ook wel ondervinden dat het moeilijk is om 'het juiste' te zeggen tegen je kind.
Heeft je dochter al op deze site gekeken? Weet ze dat jij hier aangemeld bent? Zo ja dan zou ze zich misschien een beetje betrapt voelen. Ik denk dat zijzelf zich hier moet aanmelden en hier eens moet lezen, ze zal er zeker steun in vinden. Het is haar probleem en ze is oud genoeg, lijkt me, om zelf initiatief te nemen, denk je niet?
De examentijd is inderdaad vervelend. Mijn moeder vroeg zich indertijd ook altijd af hoe ze kon helpen. Ik denk dat het belangrijk is dat je er als moeder bent, en voor je dochter klaarstaat. Zorg dat ze niet de hele middag op haar kamer zit te studeren, maar dat ze op tijd pauze neemt. Laat ze dan even uit haar kamer komen, drink een kop thee met haar (normaal gezien trekken we geen haar uit als er iemand bij is). Of stuur haar even uit wandelen naar de winkel ofzo, gewoon om de dag eventjes te breken. Voorkom in elk geval dat ze de hele tijd alleen zit met haar boeken, want dan loopt het mis, is mijn ervaring. Pauzeren, even rust nemen, is ook belangrijk; dat geldt voor iedereen die examens heeft, maar zeker als je met TTM zit.
Suxes voor je dochter en jou.
Janika

[Oilily]

Als directe oplossingen....

pleisters plakken op de vingers
haarmasker opdoen zodat het haar vettig blijft
haar nat maken (veelvuldig)
indien mogelijk, buiten studeren... buitenlucht doet goed
voldoende slapen
op tijd starten zodat er minder stress is
sporten om af te reageren (eens gaan lopen)
bellen met klasgenoten in het bijzijn van jou bijvoorbeeld (telefoon is een trigger)
schema's maken met verplichte rustmomenten
iets constant vastpakken bij het studeren
haren tellen en noteren op papier om controle te houden

Als langdurige oplossingen...

Afspraak met psycholoog om achterliggende redenen te zoeken en gedragstherapie
Haar laten inloggen op de site om erover te praten met ons..

Veel succes en goed dat je je zo betrokken voelt!

Kim (27 jaar)

[Leen3]

Hallo Janika,
Bedankt voor je antwoord. Het is een enorme steun voor mij iets terug te horen van jullie want het is inderdaad niet gemakkelijk om 'de juiste woorden' te zeggen tegen iemand met ttm. Ik heb al wel ondervonden dat 'rustig' blijven ook belangrijk is, maar ook niet altijd even simpel. Ik probeer veel met mijn dochter te praten en dat doet deugd,voor allebei.
Zij weet dat ik op deze site zit hoor, want zij heeft mij zelfs geholpen om in te loggen ('k ben daar zelf niet zo handig in, begrijp je, en zijn wel !) . Ik heb haar ook of ze geïnteresseerd is. De interesse is er wel, maar de durf nog niet. Komt (hopelijk) nog wel. Veel liefs en tot gauw? XXX

[Leen3]

Hallo Oilily, bedankt voor jouw reactie en vele tips. Heb ze trouwens al doorgegeven aan mijn dochter. Dat van die pleisters zal ze zeker uitproberen tijdens het studeren, want dat alleen op de kamer zitten, is niet zo goed ( voor haar haar tenminste niet). Ik vind het wel knap van jullie dat je zo open op deze site kan en durft praten over het 'probleem'. Mijn dochter weet dat ik op deze site zit (zij heeft mij trouwens helpen inloggen) maar zelf is ze nog niet zover om erop te komen. Ik hoop dat ze binnenkort wel de stap zet, want ik ondervind zelf dat het ENORM deugd doet, te weten dat er zoveel mensen achter je staan, je begrijpen en steunen.Veel liefs en tot gauw? XXX

[Jente]

Inderdaad moedig haar aan om hier te komen kijken.
Die openheid komt vanzelf wel. Eerst hier, en later in the real world. Of ja dat denk ik toch.

[Leen3]

Dank je wel, Janika. Ik zal haar proberen aan te moedigen, maar 't is echt nie simpel hoor! Voor de moeder van een ttm-er is 't ook nie gemakkelijk hoor, geloof mij vrij.
Weet jij of er nog van haar leeftijd op de site zitten (zij is 16j) want ze denkt dat zij dat alleen doet als puber en zijn er eigenlijk die er echt vanaf geraken? Liefs, XXX

[dian]

Hoi Leen.

Welkom op ons forum, en zie je wel dat het allemaal meevalt, leuke en lieve mensen met veel ervaring. Ik hoop van harte dat je je dochter zover gaat krijgen om hier ook eens te lezen en te posten.

Suc6 Dian

[Oilily]

Ja, Eline en Lisa zijn ongeveer even oud, denk ik?

[Leen3]

Hoi Dian, ja het doet mij enorm veel deugd om zoveel lieve mensen te leren kennen en die dan nog begrijpen wat je als ttm-er en 'moeder-van ' doormaakt.
Ik heb al veel met mijn dochter gepraat en ook al veel schrijven van jullie laten lezen maar ze heeft het er zeer moeilijk mee om erover te praten. Ze ontvlucht het 'probleem'. Momenteel heeft ze het weer zeer moeilijk:examenperiode op komst ( zeeeeeer moeilijke tijd !!!). Ik probeer zoveel mogelijk energie te putten uit deze brieven en geef die dan door aan haar, wat ze wel apprecieert (denk ik). Tot gauw, Leen

[Leen3]

hoi Oilily, 'k moet weer effe wat van mij afschrijven, want mijn dochter heeft het weer moeilijk. Gisterenavond zat ze bij tv en dan gaan haar handen telkens weer richting hoofd (vooraan aan haarinplant is momenteel haar favoriete plekje). Je merkt dan dat ze ertegen in wil gaan, wat blijkbaar zeeeer moeilijk is. Dan begon ze aan haar nagels te frutselen en op den duur ging ze gewoon op haar handen zitten. Kan het zijn dat , wanneer ze minder probeert te trekken, zich meer depri voelt en kregelig is, of ben ik verkeerd? Ik probeer ook met haar te praten maar ze weigert meestal het onderwerp aan te snijden en klapt gewoon dicht. Ze heeft het op school ook wel zwaar. Ze zit in 't 5de jaar ASO en moet er enorm hard voor werken. Dus zit ze ook veel alleen op haar kamer en dat is dan ook weeral niet in 't voordeel van haar haardos hé? Ik zal toch weeral blij zijn dat de examenperiode achter de rug is zodat ze wat op adem kan komen, want het zal nodig zijn. Tot gauw? Liefs, Leen

[karin_inline]

Hoi Leen

het kan helemaal kloppen hoor, dat je er kriegel en chagrijnig van wordt als je niet kunt trekken. Het is een onweerstaanbare drang en hoewel je je doodschaamt dat je het niet kan laten (echt, je voelt je de stomste mens op aarde, wie doet nu zoiets??) kan je er echt niet vanaf blijven. Het is een vreemd mechanisme maar te vergelijken met alle andere tics waaarbij mensen op hun nagels bijten, aan korstjes peuteren, velletjes pulken en bedek er nog maar meer. Ook die mensen kunnen niet zomaar stoppen maar (helaas) dat zoort tics zijn meer geaccepteerd.Het is voor een TTM er erg moeilijk om over te praten maar meestal komt de stap naar acceptatie en dus praten op den duur vanzelf. Je kan het niet forceren, alleen er zijn zodat zij weet dat ze erover mag praten, over haar gevoel en frustratie. Zolang je maar nooit tegen haar zegt (en dat doe je niet voor zover ik het begrijp): je moet er GEWOON van afblijven. Want zoals je al begrepen hebt: dat is voor ons niet even gewoon. Dat is retemoeilijk. Dat is minstens zo moeilijk als het van een verslaving afkomen. Stoppen met trekken is een groeiproces en dat heeft veel tijd nodig. Dat gaat gepaard met heel veel frustraties en moedeloosheid als je pecht hebt. Met de gevoelens dat je er NOOIT meer vanaf komt, dat je het toch niet kan. Dat dat niet waar hoeft te zijn kan je lezen op deze site, maar het blijft altijd helaas een strijd.

Ik wens jullie beide heel veel sterkte, fijn dat je haar in elk geval probeert te begrijpen!!

Liefs
Karin

[Leen3]

hallo Karin,
Er is een tijd geweest dat ik wel zei: blijf er toch gewoon af, is dat dan zo moeilijk? Maar nu heb ik al ondervonden, ook vernomen via de site, dat ik het anders moet aanpakken. Nu probeer (!) ik lief, rustig, attent en...geduldig te zijn, maar dat praten is toch wel zeer moeilijk voor haar hoor. Kwestie van dat opeten, schrok ik toch wel enorm hoor dat velen dat doen.
Weet je dat ik vroeger lange haren had, en daar ook steeds mee in mijn mond zat en dat ik ook altijd aan mijn haar zat te frutselen. Ik maakte er van die ShirleyTemple-krullekes van ( en soms betrap ik mij erop dat ik dat nog doe:ben ondertussen 44 ) maar uittrekken heb ik nooit gedaan. Zou dat ook zoiets zijn dan? groetjes, Leen

[Oilily]

Dag Leen

Het kan zijn dat andere gevoelens boven komen drijven en meer 'in the picture' komen als de ttm vermindert maar meestal voel je je heel depri als het juist heel erg is. Vergeet niet dat op hele slechte momenten ze waarschijnlijk NIET naar jou gaat komen maar in haar schulp kruipt want wie wil dan toegeven dat het niet zo goed gaat. Het is al zo moeilijk om dat tegen jezelf toe te geven, laat staan tegen iemand anders. Bovendien heeft je dochter, in vergelijking met ouderen, veel sociale controle in de klas. Dat kan soms hard zijn. Ik weet niet of ze ermee wordt gepest? Heb je haar dat al eens gevraagd want jongeren kunnen hard zijn. Ik werk al een tijdje en 'ouderen' vragen zoiets veel minder of zullen minder snel een opmerking maken omdat het toch ieder voor zich is en zij denken: 'Als ze het wil vertellen, zal ze het wel vertellen'. Bij pubers is dat nog wel wat anders want je leeft in een gemeenschap. Ik weet dat ik het heel moelijk heb gehad vroeger (ik had toen zelfs nog geen ttm) maar de laatste aan wiens deur ik ging kloppen waren wel mijn ouders. Ik zocht steun een vriendin. Dit verhaal enkel om je te tonen dat het kan dat je niet alles altijd weet. Het kan zijn van wel maar dat kregelig zijn kan een aanwijzing zijn.

[Leen3]

Oilily,
mijn dochter heeft zich nooit echt goed en nooit echt aanvaard gevoeld in de klas. Zij wordt beschouwd als een 'serieuze' en een speciale". Ja zij is geïnteresseerd in het spirituele en zo van die zaken, maar mag dat niet?
Ze zegt:"De anderen kunnen alleen maar over jongens praten terwijl ik ook wel eens over iets anders wil praten", alhoewel zij ook wel graag een vriendje wil hebben hoor. En weet je, als ze er dan één heeft, is ze daar ook zéér lief en trouw aan. Soms weer té trouw, denk ik.
Of ze echt gepest wordt, weet ik niet. Ze ontkent het wanneer wij dat vragen, maar soms heb ik er toch mijn bedenkingen bij. Ze heeft in de klas geen échte vriendinnen. "Ach ma, ik kan met iedereen wel opschieten", en dat is waar want ze is iemand die zich wel aanpast, maar zo'n echte boezemvriendin zou haar wel deugd doen. Ik denk dat ze zich dikwijls eenzaam voelt.
XXX Leen

[jazzaholic]

Hoi Leen,

Ik ben Ellen en ik heb me sinds gisteren aangemeld bij het haarweb forum. Ik ben nu 18 en het verhaal van je dochter, maar ook van jou komt me heel bekend voor. Mijn moeder en ik hebben ook keihard tegen TTM gevochten en we doen dat nog steeds. Ik vind zelf dat TTM mij sneller volwassen heeft gemaakt dan veel leeftijdsgenoten. Op school was ik ook vaak degene die serieuzer en dieper nadacht over het leven dan veel anderen. Dat zet je inderdaad soms op een eiland. Toen ik 16 was had ik het daar heel moeilijk mee. Aan de ene kant wilde ik een gewone scholier zijn, aan de andere kant voelde ik gewoon dat ik daar al doorheen was. Dat voor mij de verhalen van anderen vaak niet interessant waren en dat anderen mijn verhalen niet snapten. Ik woon nu op mezelf in Ierland en ik moet zeggen dat ik ondanks alle pijn en verdriet blij ben met de persoon die ik, ook mede door TTM, ben geworden. Ik vind het moeilijk om dat gevoel in woorden uit te drukken, maar ik was niet dezelfde persoon geweest zonder TTM.
Ik had een vraagje aan je. Voel jij je net zo ongelukkig als je dochter als het weer 'mis' gaat, zeker na een goede periode? Voor mij was dat altijd het allerergste. Het verdriet van mijn vader en moeder zien als ze erachter kwamen dat het weer mis was. Hoe vreselijk goed mijn ouders ook zijn, misschien had ik soms liever een reactie gehad van 'joh, we proberen het gewoon weer opnieuw', dan steeds maar weer die gigantische teleurstelling op hun gezichten te zien. Door TTM word je heel gevoelig voor de reacties van anderen. Als je met iemand praat weet je gewoon wanneer hij iets opmerkt. Je kijkt naar zijn ogen en ziet dat ze omhoog gaan naar je hoofd. Dat is heel frustrerend. Heb je het daar wel eens over gehad met je dochter? Hoe ervaart zij dat? Nou, ik hoop dat je steun vindt en dat ik je misschien kan helpen als je vragen hebt. Aan de andere kant vind ik het fijn om met jou te praten, en wie weet misschien een keer met je dochter.

Heel veel liefs, Ellen

[bolleke]

Hoi Ellen,

Zo herkenbaar wat jij schrijft! Ik moet je bewonderen. Met je 19 lentes sta je stukken vooruit op jouw leeftijd. Ik heb het pas een paar jaren door dat ik 'dankbaar' ben omwille van mijn ttm. Ik was steeds kwaad, razend dat mij zoiets overkwam. Maar ook die gevoelens heb ik jàren verdrongen. Als puber was ik rebels en ook later ging ik soms nogal impulsief tekeer. Hing ervan af wie en hoe men mij benaderde. Alsof ik mezelf steeds moest verdedigen...
Nu ben ik oud en wijs :D en de laatste jaren heb ik mezelf én mijn ttm aanvaard. Ook ik ben een ander mens geworden door ttm, diepzinniger, gevoeliger, filosofiser...
Ik hou nu van mezelf om wie ik ben en ik heb geleerd dat ik met empathie, een glimlach naar de mensen en betrokkenheid veel meer deuren open dan met of door een weelderige haardos!
Toen ik op mijn 15e mijn eerste pruik ging dragen was dit direct de aanleiding om anders met mensen (zeg maar jongens) om te gaan. De relatie moest eerst goed zitten vanbinnen, er moest wederzijds respect en vertrouwen zijn, en dan pas de rest...
En ja, wat je over je ouders vertelt... dat was juist de reden waarom ik het nooit aan mijn ouders heb verteld. Ik wist dat ik ze ongelukkig zou maken. En dat verdriet wou ik hen niet aandoen. Dus zweeg ik maar.
Ouders begrijpen maar niet dat een reactie als "Komaan, ik vind het erg voor jou wat er gebeurd is, maar ik zie je even graag, morgen gaan we d'er weer tegenaan..." veel beter is dan: "Wat heb je nu weer gedaan? Waarom doe je dat? Stop er toch gewoon mee?..." of nog erger: "Wat doe jij me aan? Je maakt me verdrietig..."
Zelfs nu, na meer dan dertig jaar zegt mijn moeder nog: "Begin er niet meer mee hé." Alsof ik het zó makkelijk onder controle heb... alsof ik het echt met opzet doe... Pfff...
Succes meisje, daar in Ierland!

Daniëla (Bolleke)

[jazzaholic]

Lieve Daniela,

Dank je wel voor je geweldige post, het doet me vreselijk goed om te horen dat ik niet de enige ben die zo over TTM denkt. Ondank dat ik weet wat er in me broeit ben ik soms onzeker en vraag ik me af of ik het allemaal wel op de juiste manier benader. Ik heb me aangemeld sinds het begin van deze maand en nu al voel ik me zoveel beter omdat ik jullie 'heb'! ik had nooit kunnen vermoeden dat het zo vreselijk goed kan zijn om je verhalen echt te kunnen delen, dat anderen echt weten waar je het over hebt. En nogmaals, mailtjes zoals die van jou maken dat mijn dag een extra glans krijgt, en ook maakt het me sterk. Sinds ik me aangemeld heb ben ik weer 'plukvrij'! Ik hoop dat ik het vol kan houden! Hoe gaat het nu met jou? Zit je goed in je vel? Ik zou graag meer met je delen!

Heel veel liefs,

Ellen

[Leen3]

Lieve Ellen,
Wat jij schrijft herken ik ook. Als moeder is het inderdaad ook zeeeer moeilijk om te gaan met ttm. Heb veel gehuild want weet je, als je kind lijdt, lijdt de moeder ook. Het is ook zo dat ik in het begin er gewoon niks van snapte en meermaals opmerkingen maakte. Mijn dochter las ooit in Joepie van een meisje die schreef over haar 'probleem'. "Ma, die doet zoals ik" en toen ben ik op zoek gegaan: boek 'met de handen in het haar' gelezen (geweldig trouwens), veel op internet en....zo hier terecht gekomen. Gelukkig, want weet je, mijn dochter kan het nog niet aan om hier te komen, maar voor mij is het een enorme opluchting en op die manier probeer ik voor haar een steun te zijn. Ik begrijp haar vééél beter en benader haar ook anders. Wat ik wel altijd al gedaan heb, is laten blijken dat ik haar enorm graag zie: berichtje sturen, kaartje op haar bureau,.... Zelf praat ze weinig over ttm, alleen als ik het aankaart. 'k Voel wel dat ze mij (en mijn schouder) nodig heeft.
Ik brush ook elke morgen haar haar en dat verdraagt ze. Er is een periode geweest dat ze zich verstopte achter linten en sjaaltjes.
Het is een tijdje beter geweest ( bijna trekvrij) maar nu is 't weer zeer lastig: vanaf morgen examens en ze moet er enorm hard voor werken.
Ik hoop je nog regelmatig hier te ontmoeten, want weet je, sinds ik jullie heb gevonden, heb ik al veel tijd doorgebracht aan de pc en zijn er al veel traantjes gevloeid, van verdriet maar ook van geluk: eindelijk te weten dat we er niet alleen voor staan !
Veel liefs en tot gauw, XXX Leen

[jazzaholic]

Lieve Leen,

Wat geweldig dat je er op deze manier mee om kunt gaan! Ik weet zeker dat mijn moeder mij eerder beter begrepen had als ze ook zulke stappen had ondernomen. Ik weet precies wat je bedoelt, en ik denk dat iedereen dat wel begrijpt. Tenminste, iedereen die zijn familie heeft betrokken bij TTM. Als moeder moet het verschrikkelijk zijn om je dochter zo te zien lijden om iets waar ze zelf geen hand in heeft. (Als dochter is het ook vreselijk om je ouders te zien lijden) Ik heb jarenlang niet willen aanvaarden dat TTM iets is dat sterker is dan mij, en dat ik echt mag zeggen dat het mij overkomt. Ik nam het mezelf elke keer weer kwalijk als het mis ging. Ik deed het toch immers zelf? Daarom is het voor sommige mensen moeilijk te begrijpen en te aanvaarden. Je dochter kan zo verschrikkelijk blij zijn met zo'n moeder als jij! Ze zal je hulp hard nodig hebben, zeker nu rond de examens. Ik heb zelf dit jaar in mei examen gedaan op de middelbare school en de druk die daaraan vast zit staat nog vers in mijn geheugen gegrift. TTM heeft ons als familie uiteindelijk heel sterk gemaakt. Samen door moeilijke tijden gaan schept een vreselijk sterke band. Ik weet nog dat mijn moeder mij voor het eerst mij een artikel liet lezen over TTM in de Viva. Daarin werd Monique Dupont geinterviewd. Ik was toen ook ongeveer 16, net zo oud als jouw dochter nu, en hevig in verzet om TTM te onderkennen en te accepteren als een deel van mij. Het verhaal boeide me enorm en ik werd er dieper door geraakt dan ooit; er was herkenning! Maar toch wilde ik er niet mee naar buiten treden. Ik wilde niet dat iemand het wist en ik schaamde me ervoor. Ik zag niet in dat juist dat naar buiten treden zoveel opluchting kan geven. Mijn ouders hebben mij daar nooit in gepusht. Bij alles kon ik zelf het tempo bepalen. Dat was heel erg belangrijk voor mij, en daarom doet het mij ook vreselijk goed om te lezen dat ook jij daar heel discreet mee omgaat. Dat je accepteert dat het moeilijk is voor je dochter. Laatst heb ik geschreven dat ik zelfs dankbaar ben voor mijn TTM. Ik weet dat dat heel erg gek klinkt en ik wil absoluut niet zeggen dat ik niet nog heel vaak verdrietig erom ben, maar zonder TTM was ik niet de persoon geweest die ik nu ben en had ik niet de mensen om me heen gehad waarvan ik nu al weet dat dat vriendschappen voor het leven zijn. 'In slechte tijden leert men zijn echte vrienden kennen', nou, dat klopt wat mij betreft helemaal en ik weet zeker dat ik veel oppervlakkiger en ongevoeliger was geweest als ik dit alles niet had doorstaan. Ik wens jou en je dochter heel erg veel succes in deze hectische periode, toi toi toi!

Heel erg veel liefs en tot gauw!

Ellen

[Kellietje]

Hey,

Ik vind dit erg moeilijk om te schrijven, ik ben nu 17 en ben al vanaf mijn 13de bezig met Trich. Qua 'schade' valt het allemaal wel mee. Ik probeer er ook steeds af te blijven maar dat lukt niet. Heb het een jaar (!!!!!) niet meer gedaan, maar nu doe ik het weer ontzettend veel. Wat kan ik doen..ben totaal nieuw hier op dit forum en weet nog niet goed hoe alles werkt.

[Leen3]

Lief Kellietje, eerst en vooral vind ik het knap van jou dat je al zo ver bent om hier te komen. Ik ben moeder van een ttm-er en hoop dat mijn dochter ( 16j)ook eens alle moed bijeen gaat rapen om hier te komen 'ontstressen'. Ik kom hier ook nog niet zolang , maar geloof mij, het is een serieuze verademing sinds ik iedereen hier ken. Mijn dochter weet wel dat ik hier dagelijks lees en praat en soms komt ze ook eens kijken. Dus de deur staat al op een kier. Ik probeer het niet te forceren want dat heeft een averechts effect. Wat ik je wou vragen? Hoe staat je mama ertegenover? Kan jij er met je vrienden en vriendinnen over praten of blijft het , net als hier, nog binnenskamers?
Kom maar veel hier op het forum, meisje, je zal merken dat het enorm oplucht en vooral ook zal je verstelt staan hoeveel al deze mensen om je geven !
Ze zitten allen in 't zelfde schuitje en zijn gewoonweg FANTASTISCH !!
Tot gauw, dikke knuffel, xxx Leen

[Kellietje]

Heey Leen,

Heel erg lief berichtje van je..! Mijn moeder praat er met mij over en ze vind het natuurlijk erg moeilijk. Net zoals mijn vader. Ik ben bij de huisarts geweest hiermee en deze heeft me doorgestuurd naar een psycholoog. Hier ben ik 1 keer geweest, omdat ik vond dat het bij mij persoonlijk niet paste. Een vraagje: Wat hebben jullie hier allemaal geprobeerd? Ik heb het met vrienden erover gehad, en ze begrijpen me ook. mijn beste vriend, steunt me hier erg in en elke keer als ik aan mijn haren zit zegt hij dat ik het niet moet doen. Echter zijn er twee andere vrienden waar beter ik het niet had kunnen zeggen, hiermee heb ik nu ruzie en ze zien mijn 'tic' als iets wat ze tegen me kunnen gebruiken. Hierover zijn ze hartstikke gemeen, en ook dit doet weer heel veel pijn. Zo zeggen ze dat ik me moest onderzoeken, omdat er iets in mijn hoofd mis zou zijn, aangezien ik haren uittrek.
Het is inderdaad fijn op zulke forums te zien dat er mee mensen zijn die dit 'gekke' doen. Ik heb andere posts van je gelezen, en daarin vroeg je of je dochter haren zou kunnen eten. Nu herken ik ontzettend veel in het gedrag van je dochter, ik trek mijn haren ook 1 voor 1 uit, en streel hier ook mee over mijn lippen of in mijn mond. Alleen eet ik de haren niet op. Ook ben ik best veel bezig met spirituele dingen enzo..vind het ook heel interessant. Het is een jaar heel goed gegaan, en nu gaat het weer slecht. Ik weet soms ook niet waarom ik niet kan stoppen omdat de wil er wel degelijk is. Sorry voor dit lange verhaal maar misschien moest dit er ook even uit..Nogmaals bedankt voor je lieve berichtje..
P.sMisschien vind je dochter het leuk om dit verhaal te lezen, want ik voel me waarschijnlijk toch een beetje zoals haar.

[Leen3]

Hoi Kellietje, ben blij dit te lezen.Dat je ouders het er moeilijk mee hebben, is zeer begrijpelijk. Ik heb er ook al veel van wakker gelegen, veel over opgezocht en...ook al veel tranen voor gelaten. Mijn dochter heeft het momenteel weer wat moeilijk: examenperiode (grr), schoolkameraad heeft zich vorige week van 't leven benomen,...Maar we proberen positief te denken en te praten. Vorige week heb ik haar een drumstel kado gedaan en dat is een enorme aanwinst: ze kan er eens goed op rammen en dat ontstresst haar wel. Tijdens het studeren en dikwijls 's nachts (in lastige periodes) draagt ze wel handschoenen.
Kwestie van het opeten: dat is momenteel gebeterd. Ze gooit ze nu op de grond. Haar vrienden en vriendinnen weten niet van haar 'probleem', alhoewel ik wel vermoed dat ze zich soms vragen zullen stellen. Het 'iets beter gaan' wijd ik aan : veel liefde geven, enorm veel geduld opbrengen en veel praten. Ik praat ook altijd in de wij-vorm: wij gaan er samen tegenaan, wij hebben het weer moeilijk,...). Iemand hier op het forum noemde mij eens een super-mama. Ja, ik probeer dat, maar 't is soms toch zoooo moeilijk.
Mijn dochter neemt al een tijdje Omega 3 en ik heb de indruk dat het opeten sindsdien gebeterd is. Ze neemt ook Bio-Fe ( dat is ijzer) niet specifiek voor haar 'probleem' maar 't kan er misschien ook toe bijdragen. Slechter is ze er zeker niet van geworden.
Ik hoop jou nog veel te ontmoeten hier en stuur je een dikke zoen, Leen