bolleke
17 juni 2002, 17:55
Dag allemaal,
Ben vandaag weer in mijn 'schrijven'...
TTM als een vlucht. Klinkt logisch. Niemand zal ontkennen dat er al eens getrokken wordt om bepaalde situaties te vermijden, ook in geval van stress en spanning trekken we meer. Het ontstaan van TTM kan ook veroorzaakt worden door omstandigheden die we liever niet willen doormaken maar waarbij we geen andere keuze hebben. Op die manier gaan we dus vluchten in de TTM, want iedereen die het gevoel van 'trances' kent, zal ook moeten toegeven dat je wereld op die momenten heel sterk vernauwt en dat je als het ware er even niet meer bij hoort...
Dit klinkt, zelfs voor een buitenstaander, allemaal logisch.
Maar hoe verklaar je dan dat je ook gaat trekken op momenten dat je juist jezelf wil ontspannen, voor de tv, op de bank, terwijl je aan het lezen bent? Misschien door het volgende...
TTM is bij jou gaan horen op momenten dat je rust en afleiding nodig had. Het gaf je het gevoel dat je even 'weg' kon zijn. Misschien is het dan niet zo abnormaal dat je ook naar dit gedrag teruggrijpt op momenten dat je jezelf wil ontspannen... het hóórt er gewoon bij!
Vergelijk het met een tutter, een fopspeen voor babys en peuters; als het kind verdriet heeft en getroost wil worden laat hij dit duidelijk blijken (wij niet). Op die momenten kan hij opgepakt worden door de moeder of vader én geknuffeld of getroost worden. Is die tijd even niet beschikbaar, dan helpt heel dikwijls ook een tutter/fopspeen.
Om te gaan slapen geven we de baby meestal vanzelf een tutter/fopspeen, niet omdat hij er op dat moment om vraagt, maar gewoon omdat dat object ondertussen zowel voor het kind als voor de ouder SYMBOOL is geworden van rust, kalmte en ontspanning...
TTM is een automatisme geworden en op momenten dat we aan rust en afleiding toe zijn, zullen we dan ook automatisch teruggrijpen naar dat vertrouwde patroon, dat ons al zoveel 'rust' heeft gebracht, haren trekken wordt een troostende 'houvast'...
Vandaar denk ik dat we OOK naar haren grijpen op momenten dat we aan rust en ontspanning, zelfs aan verveling toe zijn...
Misschien moeten we leren leven zonder de 'tutter' en heel diep, vanbinnen in onszelf de rust opzoeken. We zijn per slot van rekening grote mensen hé...
Of misschien kunnen we af en toe eens meer blijk geven aan anderen dat we behoefte hebben aan troost en aan genegenheid...
Met deze een dikke knuffel, bolleke
Ben vandaag weer in mijn 'schrijven'...
TTM als een vlucht. Klinkt logisch. Niemand zal ontkennen dat er al eens getrokken wordt om bepaalde situaties te vermijden, ook in geval van stress en spanning trekken we meer. Het ontstaan van TTM kan ook veroorzaakt worden door omstandigheden die we liever niet willen doormaken maar waarbij we geen andere keuze hebben. Op die manier gaan we dus vluchten in de TTM, want iedereen die het gevoel van 'trances' kent, zal ook moeten toegeven dat je wereld op die momenten heel sterk vernauwt en dat je als het ware er even niet meer bij hoort...
Dit klinkt, zelfs voor een buitenstaander, allemaal logisch.
Maar hoe verklaar je dan dat je ook gaat trekken op momenten dat je juist jezelf wil ontspannen, voor de tv, op de bank, terwijl je aan het lezen bent? Misschien door het volgende...
TTM is bij jou gaan horen op momenten dat je rust en afleiding nodig had. Het gaf je het gevoel dat je even 'weg' kon zijn. Misschien is het dan niet zo abnormaal dat je ook naar dit gedrag teruggrijpt op momenten dat je jezelf wil ontspannen... het hóórt er gewoon bij!
Vergelijk het met een tutter, een fopspeen voor babys en peuters; als het kind verdriet heeft en getroost wil worden laat hij dit duidelijk blijken (wij niet). Op die momenten kan hij opgepakt worden door de moeder of vader én geknuffeld of getroost worden. Is die tijd even niet beschikbaar, dan helpt heel dikwijls ook een tutter/fopspeen.
Om te gaan slapen geven we de baby meestal vanzelf een tutter/fopspeen, niet omdat hij er op dat moment om vraagt, maar gewoon omdat dat object ondertussen zowel voor het kind als voor de ouder SYMBOOL is geworden van rust, kalmte en ontspanning...
TTM is een automatisme geworden en op momenten dat we aan rust en afleiding toe zijn, zullen we dan ook automatisch teruggrijpen naar dat vertrouwde patroon, dat ons al zoveel 'rust' heeft gebracht, haren trekken wordt een troostende 'houvast'...
Vandaar denk ik dat we OOK naar haren grijpen op momenten dat we aan rust en ontspanning, zelfs aan verveling toe zijn...
Misschien moeten we leren leven zonder de 'tutter' en heel diep, vanbinnen in onszelf de rust opzoeken. We zijn per slot van rekening grote mensen hé...
Of misschien kunnen we af en toe eens meer blijk geven aan anderen dat we behoefte hebben aan troost en aan genegenheid...
Met deze een dikke knuffel, bolleke