Oilily
25 juni 2002, 12:22
Ik zal eens een nieuw onderwerp starten want ik vind het altijd spijtig als ik er nu op kom en ik zie zo weinig berichten... Ik heb trouwens zin om dit even van me af te schrijven..
IK heb de dag van de ontmoeting vooraleer ik aan Berchem station aankwam een onbedaarlijke huilbij gekregen. Precies echt puur van zenuwen voor de ontmoeting. Nu was de ontmoeting heel goed meegevallen maar de dag erna (gisteren dus) begon ik weer wat meer haren dan gewoonlijk uit te trekken. Precies een ontlading van de opgekropte zenuwen. Vandaag gaat het weeral een heel stukje beter maar nu kreeg ik vanmorgen opnieuw zo'n huilbui. Dit bedoel ik niet negatief want het deed erg goed om te huilen en ik voelde me erna een stuk beter bij. Precies alsof ik eindelijk, na al die eenzame jaren, er een veel beter zicht op krijg, mede via de verhalen van jullie allemaal. Ik sta er dus niet alleen voor, alleen moet ik het wel zelf nog DOEN. Ik was ook zo blij dat iedereen waaraan ik het had verteld van de ontmoeting spontaan ernaar heeft gevraagd hoe het was geweest of me heeft opgebeld. Ik was echt eens benieuwd of mijn vader me zou bellen en ja ja.. De volgende dag heeft hij er voorzichtig naar gevraagd. Ongelooflijk dat hij me niet was vergeten, niemand eigenlijk.. Heel leuk om te weten dat iedereen nu wat meer meeleeft... Vandaag heb ik tegen mezelf gezegd dat het een nieuwe dag was, met nieuwe voornemens, na de kleine terugval van gisteren... Het geeft me moed om dat te zeggen en niet in een 'waas' verder te leven. Van elk haartje verbaas ik me zelf ervan dat ik het weeral heb uitgetrokken dus misschien is dit de eerste stap naar een volle bewustwording... Hoop doet leven ..!
IK heb de dag van de ontmoeting vooraleer ik aan Berchem station aankwam een onbedaarlijke huilbij gekregen. Precies echt puur van zenuwen voor de ontmoeting. Nu was de ontmoeting heel goed meegevallen maar de dag erna (gisteren dus) begon ik weer wat meer haren dan gewoonlijk uit te trekken. Precies een ontlading van de opgekropte zenuwen. Vandaag gaat het weeral een heel stukje beter maar nu kreeg ik vanmorgen opnieuw zo'n huilbui. Dit bedoel ik niet negatief want het deed erg goed om te huilen en ik voelde me erna een stuk beter bij. Precies alsof ik eindelijk, na al die eenzame jaren, er een veel beter zicht op krijg, mede via de verhalen van jullie allemaal. Ik sta er dus niet alleen voor, alleen moet ik het wel zelf nog DOEN. Ik was ook zo blij dat iedereen waaraan ik het had verteld van de ontmoeting spontaan ernaar heeft gevraagd hoe het was geweest of me heeft opgebeld. Ik was echt eens benieuwd of mijn vader me zou bellen en ja ja.. De volgende dag heeft hij er voorzichtig naar gevraagd. Ongelooflijk dat hij me niet was vergeten, niemand eigenlijk.. Heel leuk om te weten dat iedereen nu wat meer meeleeft... Vandaag heb ik tegen mezelf gezegd dat het een nieuwe dag was, met nieuwe voornemens, na de kleine terugval van gisteren... Het geeft me moed om dat te zeggen en niet in een 'waas' verder te leven. Van elk haartje verbaas ik me zelf ervan dat ik het weeral heb uitgetrokken dus misschien is dit de eerste stap naar een volle bewustwording... Hoop doet leven ..!