ankew
29 januari 2005, 14:04
hoi allemaal, ik heb deze site vandaag gevonden en heb me meteen aangemeld en heb wat rondgesurft. na het plaatsen van een aantal reacties, wilde ik mezelf even voorstellen en om hulp roepen, want voor mij hoeft het niet meer. ik vind het leven niet meer leuk.
mijn geschiedenis:
op mijn elfde werd ik het eerst geconfronteerd met mijn probleem, toen ik op mijn harige benen werd gewezen door een meisje bij mij op school. zij vond dat ik mij eigenlijk zou moeten scheren, omdat de haren op mijn benen lang en zwart waren (ze bedoeld het niet slecht, want zij moest haar benen zelf ook scheren). wel werd ik er toen voor het eerst op geattendeerd dat ik een probleem had. daarvoor was ik me daar absoluut niet bewust van.
toen ik naar de middelbare school ging, werd ik me pijnlijk bewust van mijn probleem, want bijna iedereen begon met scheren en vriendjes en zo. dus ik naar mijn moeder. zij (zo onbehaard als het maar kan), verbood me om mij te scheren, omdat ze de gevolgen daarvan bij mijn tante zag. (dit vraagt om opheldering)
een kort intermezzo:
ik ben erfelijk belegd met overbeharing (onder andere), mijn zusje heeft overbeharing (gelukkig niet zo erg als ik) zo ook mijn tante. de overbeharing heb ik gekregen van mijn vaders kant, waar tenminste drie generaties vrouwen zich al voor mij schoren (ik heb het nagevraagd bij mijn grootmoeder). mijn tante, ook overbehaard, scheert zich al sinds haar dertiende en het resultaat zijn vreselijk gehavende benen en onderbuik (komt door een heel gevoelige huid, die ik ook geerft heb). tot zover mijn familiegeschiedenis.
ook van belang om te vermelden is dat de artsen denken dat ik het polycysteus ovarium syndroom heb, maar dat weten ze niet zeker. na vijf jaar onderzoeken, bloedtest en scans van mijn eierstokken zijn ze tot de conclusie gekomen dat er niets mis is met mij. ik moet wel terugkomen wanneer ik kinderen wil, want bij dit syndroom hoort ook een onregelmatige menstuatie (mijn gemiddelde is 4 keer per jaar, klinkt geweldig, is het niet). evenals acne en overgewicht, wat ik dus ook heb.
nu om door te gaan met mijn verhaal, ik mocht mij dus niet scheren, wat ik ook logisch vond na de benen van mijn tante gezien te hebben. wat ik wel mocht was bleken, wat ik ook jaren gedaan heb, ieder week weer. (want er was natuurlijk gymles). gelukkig was mijn beharing toen beperkt tot mijn benen en mijn onderarmen.
toen ik ouder werd, een jaar of 16 was ik toen, begon de beharing erger te worden, ik kreeg ook een snorretje en er begonnen zich haren te ontwikkelen op mijn onderbuik. mijn moeder hoorde via via, over een laserbehandeling, die definitief af zou rekenenen met overbeharing. ik had het geluk dat ik geboren was in een welvarend gezin en het geld was dus aanwezig om die behandelingen te betalen. voor de behandeling moest ik wel mijn benen scheren en dat was dan ook mijn eerste keer. (ik vond het geweldig spannnend, want van de dokter mocht, wat ik van mijn moeder nooit heb gemogen). na vele behandelingen die niets opleverden, begon mijn arts over mijn gezicht, daar zou ze ook wat aan kunnen doen. ik zou dan mijn gezicht moeten scheren en dat wilde ik absoluut niet. maar er werd me beloof dat het niet erger zou worden (dat was mijn grote angst), en dat de behandeling snel aan zou slaan. dus heb ik met lood in mijn schoenen voor het eerst mijn gezicht geschoren (dat was toen nog niet zoveel). daar werd ik toen ook gelaserd. en ik dacht dat laseren op mijn benen pijn deed. ik had het mis. toen mijn gezicht gelaserd werd, met name mijn bovenlip, liepen de tranen over mijn het gezicht. en ik ben iemand die veel kan verdragen, dus dat wil wat zeggen.
na twee jaar van behandelingen die niets opleverden, kwam het hoge woord eruit, ik was te dik. het lag niet aan de behandelingen, maar aan mij.
DAT HADDEN ZE OOK WEL TWEE JAAR EERDER KUNNEN ZEGGEN. nu was mijn probleem verergerd. ik was 18 jaar en had haren op mijn onder en bovenbenen (even behaard als mijn vader), ik had haar op mijn onderbuik, rond mijn tepel (raar genoeg, maar om een tepel), op mijn onderarmen, op mijn bovenarmen, 7 op mijn rug (ik tel ze nog elke week), op mijn grote teen, maar het ergst was dat ik een baard had. ik had haar op mijn kin, wangen, bovenlip en hals. dat heeft mijn hart gebroken.
nadat ik gestopt ben met naar de laserkliniek te gaan en ik naar de universiteit ging, moest er een oplossing worden gezocht voor mijn probleem, want ik kon met mijn gezicht niet naar de unie gaan. maar gelukkig was daar mijn schoonheidspecialiste en zij stelde voor om mijn gezicht te harsen met een nieuw soort hars. dat deed wederom weer verschrikkelijk veel pijn (probeer het maar eens), maar ik was wel 2 weken haarvrij. daar heb ik veel aan gehad. jammergenoeg groeiden mijn haren zo snel dat het gladde er na een week vanaf was. week twee was nog te doen en ik moest mijn haar nog een week laten groeien, omdat ze anders te kort waren om te harsen. maar dat boeide me niet, ik was twee weken haarvrij en kon mijn leven redelijk normaal voortzetten. totdat mijn huid begon op te spelen. ik kreeg steeds meer last van ontstekingen, zo erg dat mijn schoonheidsspecialiste het niet meer verantwoord vond om me te harsen, omdat mijn huid eruit zag als een slagveld.
dat was 4 maanden geleden.
ik heb geprobeerd de haren uit te trekken met een pincet, maar dat ik onbegonnen werk, dus draag ik mijn haren nu los. zo zijn mijn wangen niet te zien, trek ik de haren op mijn kin uit, en smeer ik ontharingscreme op mijn hals (ik gebruik een merk, silx, waar ik geen brandwonden van krijg, joepie (feel the sarcasm)). en gelukkig is het winter, want dan kan ik binnen en buiten met een sjaal rondlopen, met als smoes, dat ik niet verkouden wil worden.
wat ik niet verteld heb is dat ik een maand of acht geleden begonnen ben met een homeopatisch middel (sojapillen of zoiets) en raar maar waar, het begint langzaam aan het werken. ik zie op mijn wangen en op mijn hals al kleine kale plekken verschijnen en hoop dat het resultaat door blijft zetten.
wat niet afdoet aan het feit dat ik mijn leven niet kan leven zoals ik het wil. ik ga niet uit, heb geen vriendje en maak geen lol. dingen die ik wel zou moeten doen op mijn leeftijd. door mijn probleem ben ik heel erg negatief geworden, kijk mensen niet meer aan wanneer ik met ze spreek, kijk omlaag wanneer ik over straat loop (in de hoop dat niemand mijn hals ziet) en schaam me zelfs voor mijn familie (die er nog wel eens opmerkingen over maken, vooral mijn moeder " kind is het niet weer eens tijd om je haren te verwijderen", niet wetend dat dit heel onaangenaam is en toch niets helpt.). en ik ben eigenlijk een heel vrolijk persoon, wat er graag op uit zou willen gaan, dingen zou willen zien, maar dat doe ik allemaal niet, omdat ik me schaam. ik ben bang dat ik nooit een vriendje zal krijgen en nooit zal trouwen. en dat terwijl ik heel erg graag kinderen wil.
ik wilde met dit schrijven mijn hart luchten en in contact komen met mensen die zichzelf herkennen in mijn verhaal. misschien kunnen jullie mij een hart onder de riem steken, dat heb ik wel nodig.
ik hoop dat de toon niet te negatief is en mensen afschrikt, dat is niet mijn bedoeling.
liefs anke
mijn geschiedenis:
op mijn elfde werd ik het eerst geconfronteerd met mijn probleem, toen ik op mijn harige benen werd gewezen door een meisje bij mij op school. zij vond dat ik mij eigenlijk zou moeten scheren, omdat de haren op mijn benen lang en zwart waren (ze bedoeld het niet slecht, want zij moest haar benen zelf ook scheren). wel werd ik er toen voor het eerst op geattendeerd dat ik een probleem had. daarvoor was ik me daar absoluut niet bewust van.
toen ik naar de middelbare school ging, werd ik me pijnlijk bewust van mijn probleem, want bijna iedereen begon met scheren en vriendjes en zo. dus ik naar mijn moeder. zij (zo onbehaard als het maar kan), verbood me om mij te scheren, omdat ze de gevolgen daarvan bij mijn tante zag. (dit vraagt om opheldering)
een kort intermezzo:
ik ben erfelijk belegd met overbeharing (onder andere), mijn zusje heeft overbeharing (gelukkig niet zo erg als ik) zo ook mijn tante. de overbeharing heb ik gekregen van mijn vaders kant, waar tenminste drie generaties vrouwen zich al voor mij schoren (ik heb het nagevraagd bij mijn grootmoeder). mijn tante, ook overbehaard, scheert zich al sinds haar dertiende en het resultaat zijn vreselijk gehavende benen en onderbuik (komt door een heel gevoelige huid, die ik ook geerft heb). tot zover mijn familiegeschiedenis.
ook van belang om te vermelden is dat de artsen denken dat ik het polycysteus ovarium syndroom heb, maar dat weten ze niet zeker. na vijf jaar onderzoeken, bloedtest en scans van mijn eierstokken zijn ze tot de conclusie gekomen dat er niets mis is met mij. ik moet wel terugkomen wanneer ik kinderen wil, want bij dit syndroom hoort ook een onregelmatige menstuatie (mijn gemiddelde is 4 keer per jaar, klinkt geweldig, is het niet). evenals acne en overgewicht, wat ik dus ook heb.
nu om door te gaan met mijn verhaal, ik mocht mij dus niet scheren, wat ik ook logisch vond na de benen van mijn tante gezien te hebben. wat ik wel mocht was bleken, wat ik ook jaren gedaan heb, ieder week weer. (want er was natuurlijk gymles). gelukkig was mijn beharing toen beperkt tot mijn benen en mijn onderarmen.
toen ik ouder werd, een jaar of 16 was ik toen, begon de beharing erger te worden, ik kreeg ook een snorretje en er begonnen zich haren te ontwikkelen op mijn onderbuik. mijn moeder hoorde via via, over een laserbehandeling, die definitief af zou rekenenen met overbeharing. ik had het geluk dat ik geboren was in een welvarend gezin en het geld was dus aanwezig om die behandelingen te betalen. voor de behandeling moest ik wel mijn benen scheren en dat was dan ook mijn eerste keer. (ik vond het geweldig spannnend, want van de dokter mocht, wat ik van mijn moeder nooit heb gemogen). na vele behandelingen die niets opleverden, begon mijn arts over mijn gezicht, daar zou ze ook wat aan kunnen doen. ik zou dan mijn gezicht moeten scheren en dat wilde ik absoluut niet. maar er werd me beloof dat het niet erger zou worden (dat was mijn grote angst), en dat de behandeling snel aan zou slaan. dus heb ik met lood in mijn schoenen voor het eerst mijn gezicht geschoren (dat was toen nog niet zoveel). daar werd ik toen ook gelaserd. en ik dacht dat laseren op mijn benen pijn deed. ik had het mis. toen mijn gezicht gelaserd werd, met name mijn bovenlip, liepen de tranen over mijn het gezicht. en ik ben iemand die veel kan verdragen, dus dat wil wat zeggen.
na twee jaar van behandelingen die niets opleverden, kwam het hoge woord eruit, ik was te dik. het lag niet aan de behandelingen, maar aan mij.
DAT HADDEN ZE OOK WEL TWEE JAAR EERDER KUNNEN ZEGGEN. nu was mijn probleem verergerd. ik was 18 jaar en had haren op mijn onder en bovenbenen (even behaard als mijn vader), ik had haar op mijn onderbuik, rond mijn tepel (raar genoeg, maar om een tepel), op mijn onderarmen, op mijn bovenarmen, 7 op mijn rug (ik tel ze nog elke week), op mijn grote teen, maar het ergst was dat ik een baard had. ik had haar op mijn kin, wangen, bovenlip en hals. dat heeft mijn hart gebroken.
nadat ik gestopt ben met naar de laserkliniek te gaan en ik naar de universiteit ging, moest er een oplossing worden gezocht voor mijn probleem, want ik kon met mijn gezicht niet naar de unie gaan. maar gelukkig was daar mijn schoonheidspecialiste en zij stelde voor om mijn gezicht te harsen met een nieuw soort hars. dat deed wederom weer verschrikkelijk veel pijn (probeer het maar eens), maar ik was wel 2 weken haarvrij. daar heb ik veel aan gehad. jammergenoeg groeiden mijn haren zo snel dat het gladde er na een week vanaf was. week twee was nog te doen en ik moest mijn haar nog een week laten groeien, omdat ze anders te kort waren om te harsen. maar dat boeide me niet, ik was twee weken haarvrij en kon mijn leven redelijk normaal voortzetten. totdat mijn huid begon op te spelen. ik kreeg steeds meer last van ontstekingen, zo erg dat mijn schoonheidsspecialiste het niet meer verantwoord vond om me te harsen, omdat mijn huid eruit zag als een slagveld.
dat was 4 maanden geleden.
ik heb geprobeerd de haren uit te trekken met een pincet, maar dat ik onbegonnen werk, dus draag ik mijn haren nu los. zo zijn mijn wangen niet te zien, trek ik de haren op mijn kin uit, en smeer ik ontharingscreme op mijn hals (ik gebruik een merk, silx, waar ik geen brandwonden van krijg, joepie (feel the sarcasm)). en gelukkig is het winter, want dan kan ik binnen en buiten met een sjaal rondlopen, met als smoes, dat ik niet verkouden wil worden.
wat ik niet verteld heb is dat ik een maand of acht geleden begonnen ben met een homeopatisch middel (sojapillen of zoiets) en raar maar waar, het begint langzaam aan het werken. ik zie op mijn wangen en op mijn hals al kleine kale plekken verschijnen en hoop dat het resultaat door blijft zetten.
wat niet afdoet aan het feit dat ik mijn leven niet kan leven zoals ik het wil. ik ga niet uit, heb geen vriendje en maak geen lol. dingen die ik wel zou moeten doen op mijn leeftijd. door mijn probleem ben ik heel erg negatief geworden, kijk mensen niet meer aan wanneer ik met ze spreek, kijk omlaag wanneer ik over straat loop (in de hoop dat niemand mijn hals ziet) en schaam me zelfs voor mijn familie (die er nog wel eens opmerkingen over maken, vooral mijn moeder " kind is het niet weer eens tijd om je haren te verwijderen", niet wetend dat dit heel onaangenaam is en toch niets helpt.). en ik ben eigenlijk een heel vrolijk persoon, wat er graag op uit zou willen gaan, dingen zou willen zien, maar dat doe ik allemaal niet, omdat ik me schaam. ik ben bang dat ik nooit een vriendje zal krijgen en nooit zal trouwen. en dat terwijl ik heel erg graag kinderen wil.
ik wilde met dit schrijven mijn hart luchten en in contact komen met mensen die zichzelf herkennen in mijn verhaal. misschien kunnen jullie mij een hart onder de riem steken, dat heb ik wel nodig.
ik hoop dat de toon niet te negatief is en mensen afschrikt, dat is niet mijn bedoeling.
liefs anke