Even voorstellen

[A. Jonker]

Hoi iedereen,

Mijn zusje heeft ttm, vandaar dat ik ben gaan zoeken op internet over dit onderwerp omdat ik hier graag wat meer over wil weten om haar te kunnen begrijpen. Ik ben toen bij deze site terecht gekomen en heb me aangemeld.

Mijn zusje is 17 jaar en heeft nu ongeveer 6 jaar ttm.
Zelf ben ik 22 jaar.

Ik vind het heel moeilijk om met ttm om te gaan en weet niet goed hoe ik mijn zusje kan helpen.
Ik hoop dat jullie me adviezen kunnen geven en misschien wat van mijn vragen kunnen beantwoorden.

[ernestina]

Hallo,

Fijn dat je je zus wil helpen met haar moeilijke strijd tegen de ttm. Heeft ze zelf ook al op het Forum gelezen? Het is zo fijn om te weten dat je niet de enige ben en de herkenning van de verhalen is ook heel heilzaam (vind ik).

Je vraagt wat je zou kunnen doen om haar te helpen. Dat vind ik zo'n moeilijke vraag. Het belangrijkste vind ik zelf altijd dat mensen mij gewoon maar nemen zoals ik ben, zonder te letten op mijn haar. Wanneer ik er zelf over wil praten, is het alleen belangrijk om een luisterend oor te hebben, iemand die zonder oordelen gewoon alleen maar luistert en je steunt. Ik verwacht nooit oplossingen van andere mensen, inmiddels weet ik dat het uit mezelf zal moeten komen.

Als anderen je steeds blijven herinneren aan je probleem, word je zelf ook steeds gedwongen eraan te denken en het is juist zo fijn om er eens niet aan hoeven te denken. Dus, mijn advies aan jou is: laat haar weten dat zij altijd met jou kan praten wanneer zij dat wil, vraag hoe het met haar gaat maar trek geen conclusies (dus niet van: je haar ziet er niet zo goed uit, gaat het soms slecht met je? Dat is een hele vervelende opmerking ook al is dat niet zo bedoeld). Probeer sowieso zo min mogelijk aandacht erop te leggen, het is immers toch niet belangrijk hoe iemand eruit ziet, of wel soms? Als je zegt dat iemand er een stuk beter uit ziet zeg je tegelijkertijd dat dat eerder dus beslist niet het geval is geweest en haal je iemand onderuit.

Ik hoop dat je een beetje begrijpt wat ik bedoel, het is zo moeilijk om die gevoelens op papier te zetten, maar ik weet zeker dat ik niet de enige ben met ttm die er zo over denkt.
Wij zijn zelf praktisch de hele dag bezig met ons haar, maar willen er eigenlijk door niemand op aangesproken worden. Zoals ik zei, wanneer je zus er zelf mee komt, moet je er eerlijk over kunnen praten, maar leg er alsjeblieft niet TE grote nadruk op.

Ik hoop dat je er wat aan hebt.

Succes, Ernestina.

[A. Jonker]

Bedankt voor je reactie. Ik kan me wel voorstellen wat je probeert te zeggen en ik zal er proberen rekening mee te houden bij mijn zusje.

[dian]

Ernestina heeft helemaal gelijk.

Ik heb misschien een praktische tip, iets wat mij momenteel érg helpt.

Steeds als ik de neiging heb tot trekken (zowat de hele dag dus :P ) ruk ik mij los uit die situatie. Loop de ruimte uit waar ik op dat moment ben, ga METEEN (!!!!) iets anders doen. Al is het maar m'n koffiekopje op 't aanrecht zetten. Dit is héél erg moeilijk. Het heeft mij bloed, zweet en veel "haren" gekost voordat ik het op kon brengen om weg te lopen of iets anders met m'n handen te gaan doen maar nu gaat dat redelijk tot goed.

Wat misschien ook kan helpen is het volgende. Ik haal weer een situatie aan die op mij van toepassing is.
Ik spreek met mezelf af dat ik 15min. per dag mag trekken. Dit mag om 21u 's avonds. Als ik overdag neiging heb tot plukken zeg ik tegen mezelf: "STOP!!!! Vanavond om 9u mag je trekken zoveel als je wil". Voor ik het weet is het half 10 en ben ik vergeten te gaan "oefenen of plukken". Dan zeg ik tegen mezelf:"och, ik stel het wel uit tot morgenavond 9u."

Begrijp je een beetje wat ik bedoel? Ik hoop dat je zusje er wat mee kan. Veel suc6.!

Groetjes,
Dian