PDA

View Full Version : ik voel, ik voel...


Isabelle
19 augustus 2002, 23:34
Hey iedereen!

Vooreerst mijn excuses...het is al een hele tijd geleden dat ik nog es geschreven heb op het forum, hoewel ik dit wel wil, lukt het meestal niet...Nog steeds krijg ik een heel bedrukkend gevoel over me heen en wordt redelijk zenuwachtig als ik hier op het forum begin te lezen. Ik snap zelf niet goed waarom...In het begin had ik daar totaal geen last van nu en nu..zonder dat ik het echt wil, komt steeds dat vervelend gevoel bij me naar boven. Ik geef toe, na de ontmoeting met jullie (die ik tevens echt fantastisch vond!) heb ik een hele tijd en is nog steeds zo'n beetje.. in een soort ontkenningsfase gezeten. Ik weet wel dat ik ttm heb, maar met momenten denk ik nog steeds, och bij mij komt het wel goed, het MOET gewoon..'morgen' gaat het over of gaat het beter denk ik dan. En dit terwijl ik eigenlijk heel goed weet dat dit zo niet is..

Maand juli is nogal verwarrend voor me geweest...weet/wist helemaal geen weg met mezelf, studies etc... . Heb ondertussen een beslissing genomen. Een goeie week voor ik op vakantie vertroki heb ik besloten om niet aan mijn tweede zit mee te doen en dus mijn jaar te bissen (te hervatten dus). Nog steeds zit ik daarover een beetje met een dubbelgevoel..maar na mijn beslissing wist ik eindelijk waar ik stond en aan toe was en voelde me dan ook stukken beter. Heb dan nog een tijdje thuis gewerkt en ben dan op 4augustus op vakantie vertrokken. Ik ben nu sinds vorige vrijdag terug. De eerste week verliep niet zo goed, wat probleempjes binnen het gezin etc.. maar globaal gezien mag ik niet klagen over vakantie! :-) Het vreemde was dat ik wel dagelijks aan mijn haren trok, welja het feit dat ik aan mijn haren trek natuurlijk niet vreemd, maar normaal op vakantie verminderd het haartrekken heel sterk tot bijna niet meer. Deze vakantie was anders, trok weldegelijk wel nog aan mijn haren...MAAR..het goede is dat ik sinds eind juli geen sjaaltje meer draag (Ilse heeft me ondertussen al es gezien) en het valt echt goed mee...iedereen zegt dat mijn haar er wel goed uit ziet. Oké...mijn haar is niet perfect , maar mensen die me niet kennen denken waarschijnlijk dat mijn haren gewoon wat dunner zijn ofzo.. dus wel vrij positief hé :) (even er tussen nu, ik voel me echt nu al meer ontspannen terwijl ik aan het schrijven ben hier...ben echt opgelucht dat ik toch beginnen schrijven ben!).

Ik wou het ook nog even over medicatie hebben...Heb er de laatste tijd ook echt wel mijn twijfels over gekregen..Ik neem nu ongeveer een anderhalfjaar Seroxat, dit medicijn helpt je de dingen wat meer van je af te zetten en van op een bepaalde afstand te gaan bekijken...maar je voelt ook stukken minder. In mijn geval is dit eigenlijk niet slecht, wat ik reageerde in het algemeen wel nogal heftig op de dingen. Nadeel..je hebt niet meer die momenten waar je je écht goed voelt of bijvoorbeeld zo'n fantastisch euforisch moment (niet dat die frequent voorkomen, maar toch..) meemaakt...alles voelt hetzelfde aan, zelf als je triest bent .voel je je niet echt triest meer. Och ik weet het niet, ik weet niet hoe ik 'voelen' moet. Maar een paar weken terug, had ik geen Seroxat meer en heb die medicatie dus 5 dagen onderbroken..wel wat je dan voelt is ongelofelijk...De eerste drie dagen waren gewoonweg fantastisch, mijn geluk kon niet op..jammer genoeg de andere twee dagen net omgekeerd. Ik wil 'gewoon' dat fantastisch gevoel terug...lukt niet , weet dat ik anders ben, en mijn eigenwaarde gevoel gaat er ook niet onmiddellijk op vooruit moet ik zeggen. Nee ik wil hier geen meelij ofzo...wil het gewoon es kwijt. Ga nu sindskort terug bij iemand in therapie, deze keer terug een psychiater (eigenlijk ook een stukje om financiële redenen bij psychiater), moet nu morgen voor de tweede keer...maar ik ben er niet bepaald gerust in..eerste ontmoeting viel niet echt mee vond ik..Die vent bekeek me alsof ik van een andere planeet ben, en die zweeg maar de hele tijd ..heb ik ook niet veel aan! Hij vroeg me ook wat eigenlijk mijn probleem is en wat ik verlang van hem..wel weet je, dat wist ik eigenlijk zelf niet! Ik weet eigenlijk niet wat mijn probleem is...Ik hoop dat het morgen wat meevalt...maar vrees ervoor, ik kan nooit mezelf zijn bij die psychiaters en psychologen, steeds veel te geforceerd...maar wat moet ik dan doen?! Ochja, alles komt wel terecht zeker...

In ieder geval, bedankt dat ik hier mag schrijven...
Hou jullie allemaal goed hé!

Vele groetjes,

Isabelle*

gre
20 augustus 2002, 00:10
Je stuk gelezen en ik wil toch wel even reageren voordat je naar de psych gaat. Ik was niet bij die ontmoeting, dus daar kan ik niet over meepraten en ik heb ook nooit medicatie gebruikt.
Dus emoties en gevoelens des te meer. Ja ik weet precies wat je bedoelt, als je het over de psychiater hebt. Dan denk je, ja wat doe ik hier eigenlijk.Ik hoor het al zo zeggen "wat verwacht U nu van mij" Ja, hij is deskundig, ik niet.
Ik heb ook veel minder last van mijn ttm in vakanties.
Is dat bij meerdere mensen zo?
De ontspanning en in een andere omgeving werkt bij mij goed.
Veel succes morgen bij de psych.
groeten gre.

bolleke
20 augustus 2002, 00:39
Hoi Isabelle,

Eerst en vooral wil ik even zeggen dat ik het bijzonder fijn vind dat je toch op dit forum schrijft. Je HOEFT dit echt niet te doen natuurlijk en als jij je er niet goed bij voelt, nou dan moet het helemaal niet. Maar ik wèèt heel zeker dat, op termijn, jouw gevoelens delen, een positief effect zullen hebben op je belevingswereld!!! En je mag niet alles van een psychiater verwachten, je moet het in de eerste plaats uit jezelf laten komen. Psychiaters weten het NIET beter, WIJ zijn de specialisten, alleen wij weten wat we voelen, hoe het voelt... zij zijn er om ons inzichten te geven, om ons op goede weg te helpen!
Maar het is GOED dat je in therapie bent, want dat geeft steun en zo sta je d'er niet alleen voor. Je moet er SAMEN uitkomen...
Ik vond het wel een gekke vraag van die man en twijfel een beetje aan zijn 'betrokkenheid', maar goed, neem je tijd en geef hem ook tijd. Alleen, op termijn moet het wel klikken, anders kan je d'er beter mee stoppen. Er zijn echt wel mensen die je willen èn kunnen helpen...

Je schrijft dat je sinds eind juli geen sjaaltje meer draagt! Dat vind ik BIJZONDER MOEDIG van jou, echt waar, dat meen ik! Ik ken het gevoel om er een beetje 'anders' uit te zien. En ik vind het heel sterk dat je dit overwonnen hebt!

Wat die medicatie betreft. Voorzichtig daarmee... het zou heel moedig zijn en sterk om met je eigen gevoelens verder te willen gaan, maar misschien moet je langzaam afbouwen. Maak dit bespreekbaar met je psychiater. Als hij een 'pillendokter' is, dan zou ik mijn twijfels hebben. Maar dit is een persoonlijke mening natuurlijk. Er zijn genoeg bewijzen dat TTM niet te 'genezen' is met medicatie, maar ik wil niemand deze 'houvast' ontnemen. Als jij jezelf op die manier 'geholpen' voelt, dan is dit goed. Als je voelt dat het je gevoelens vervlakt en je wil niet meer verder op die manier... Nou, persoonlijk vind ik dit een stap in de goede richting.
Maar nogmaals, doe het stap voor stap.
Je hebt je sjaaltje afgelaten, je bent in therapie gegaan, je denkt eraan om medicatie af te bouwen...
NEEM JE TIJD!!!
En... hou ons op de hoogte, wil je? Ik ben zo benieuwd hoe het verder gaat!
Heel veel liefs en goede moed morgen!
Bolleke

ilseke
20 augustus 2002, 09:03
Hoi Isabelle,
ik wil je gewoon laten weten dat je er inderdaad GOED uitzag op de Gentse Feesten!!!! Eerlijk gezegd viel het mij zelfs niet op dat je haar hier en daar dunner was, het zag er vrij egaal uit.
Fantastisch! (en toen je me zag was ik nog nuchter hoor ;) )

Het is goed dat je terug hulp gezocht heb, maar mocht je na een paar sessies nog steeds het gevoel hebben dat het niet klikt dan zou ik toch verder zoeken. (ik wil je ook de gegevens van mijn therapeute doorgeven, maar dat is dan wel in Gent)

Wat medicatie betreft kan ik mij eigenlijk niet echt uitspreken, maar het feit dat je gevoelens vervlakken lijkt mij inderdaad niet aangenaam. Op een moment moet je toch eens afbouwen, wat dan? Mogen dan je gevoelens terug de vrije loop hebben? Ik snap het niet zo!!!

Enfin, geniet nog van je vakantie, en je laat maar iets horen mocht je daar zin in hebben!

Liefs,
Ilse

Oilily
20 augustus 2002, 10:45
Hey Isa

Leuk om nog eens zo'n lange brief van jou te lezen.. Mijn psychiater vroeg me tijdens de eerste sessie net hetzelfde, hoor. Het is dus niet zo'n gekke vraag. Ik heb toen gezegd dat ik vooral van mijn 'mood swings' afwou. Eerder dat werkte voor mij meer vermoeiend dan de ttm op zich, en na een 8-tal maanden ben ik ook (hopelijk voorgoed) van die zware ups en downs vanaf. Het lijkt logisch om te zeggen dat je van ttm vanaf wil maar toch moet je eens bedenken of dit je eerste doelstelling is.

Ook met mij gaat het beter als ik op verlof ben, allez tis te zeggen.. De eerste twee dagen op verlof gaat het slechter en dan gaat het veel beter maar het gaat niet voorbij. Er sneuvelen er elke dag wel een paar. Maar lang niet zoveel als thuis. Dit is gewoon de gewoonte die we onszelf hebben aangekweekt. Zelfs nu, neem nu gisteren.. Ik zat alleen thuis, er was voor de rest niets speciaals waar ik me druk over hoefde te maken en toch blijf ik het doen in mijn zetel. Het is alsof ik me nog meer bewust moet maken van me erop te concentreren om iets anders te doen of continu iets vast te nemen ofzo. Ik kan dat voor 5 minuten en dan glijdt mijn hand weer af en dan denk ik: nog eentje en dan stop ik.. Ja, voor een paar seconden en dan ben ik alweer (soms onbewust) bezig.

Ik ben blij dat je een beslissing hebt genomen ivm je studies. Ik ken dat, die spanning vooraleer je een knoop moet doorhakken in de één of andere richting. Doe het nu maar heel rustig aan en ik oktober met frisse moed er terug tegenaan. Mmm, nog zoveel vakantie, ben jaloers op je!

En heel fijn dat je je sjaaltje hebt afgedaan. Ik kan het me niet indenken dat ik mijn haarband zou afdoen, brrr... Heel sterk van je!

groetjes

Isabelle
22 augustus 2002, 19:59
Hey iedereen,

Bedankt voor jullie lieve reacties.
Voel me al wat opgeluchter, de afspraak met die psychiater gingen stukken beter dan de eerste keer. Maar toch, hij bekijkt me met momenten met zo'n blik van ..ik zal je hier es gaan doorgronden! :-) Ik besef ook wel dat hij ook maar een mens is en onmogelijk onze diepste zieleroerselen kan doorgronden...Het is misschien omdat hij psycho-analytisch te werk gaat..dat hij maar blijft zwijgen en ik zo automatisch ga spreken..maar toch, mmm ligt me toch moeilijk! Enfin,..het ging zoals ik al zei, stukken beter dan de eerste afspraak en moet nu dinsdag terug. Het gaat de laatste dagen ook wel goed met me, ik ben de hele tijd bezig, en dat is goed voor me ..bezig blijven (ook al doe ik niet mee aan mijn tweede zit, en in oktober pas herbegin met studies). In sepstember werk ik de hele tijd thuis en misschien zit er nog een reisje in met een vriendin van me, maar dat laatste is nog helemaal niet zeker!
Wat de medicatie betreft, ik ben er zelf nog helemaal niet uit, heb ook de kans niet gehad om er met psych. over te praten..enerzijds heb ik er wel baat bij dat ik die pilletjes slik, maar anderszijds denk ik, goh kan het écht niet zonder?

In ieder geval, ik bedank jullie allemaal en jullie zijn altijd welkom bij me hé :-)

Vele groetjes en hou jullie goed!

Isabelle*