Isabelle
19 augustus 2002, 23:34
Hey iedereen!
Vooreerst mijn excuses...het is al een hele tijd geleden dat ik nog es geschreven heb op het forum, hoewel ik dit wel wil, lukt het meestal niet...Nog steeds krijg ik een heel bedrukkend gevoel over me heen en wordt redelijk zenuwachtig als ik hier op het forum begin te lezen. Ik snap zelf niet goed waarom...In het begin had ik daar totaal geen last van nu en nu..zonder dat ik het echt wil, komt steeds dat vervelend gevoel bij me naar boven. Ik geef toe, na de ontmoeting met jullie (die ik tevens echt fantastisch vond!) heb ik een hele tijd en is nog steeds zo'n beetje.. in een soort ontkenningsfase gezeten. Ik weet wel dat ik ttm heb, maar met momenten denk ik nog steeds, och bij mij komt het wel goed, het MOET gewoon..'morgen' gaat het over of gaat het beter denk ik dan. En dit terwijl ik eigenlijk heel goed weet dat dit zo niet is..
Maand juli is nogal verwarrend voor me geweest...weet/wist helemaal geen weg met mezelf, studies etc... . Heb ondertussen een beslissing genomen. Een goeie week voor ik op vakantie vertroki heb ik besloten om niet aan mijn tweede zit mee te doen en dus mijn jaar te bissen (te hervatten dus). Nog steeds zit ik daarover een beetje met een dubbelgevoel..maar na mijn beslissing wist ik eindelijk waar ik stond en aan toe was en voelde me dan ook stukken beter. Heb dan nog een tijdje thuis gewerkt en ben dan op 4augustus op vakantie vertrokken. Ik ben nu sinds vorige vrijdag terug. De eerste week verliep niet zo goed, wat probleempjes binnen het gezin etc.. maar globaal gezien mag ik niet klagen over vakantie! :-) Het vreemde was dat ik wel dagelijks aan mijn haren trok, welja het feit dat ik aan mijn haren trek natuurlijk niet vreemd, maar normaal op vakantie verminderd het haartrekken heel sterk tot bijna niet meer. Deze vakantie was anders, trok weldegelijk wel nog aan mijn haren...MAAR..het goede is dat ik sinds eind juli geen sjaaltje meer draag (Ilse heeft me ondertussen al es gezien) en het valt echt goed mee...iedereen zegt dat mijn haar er wel goed uit ziet. Oké...mijn haar is niet perfect , maar mensen die me niet kennen denken waarschijnlijk dat mijn haren gewoon wat dunner zijn ofzo.. dus wel vrij positief hé :) (even er tussen nu, ik voel me echt nu al meer ontspannen terwijl ik aan het schrijven ben hier...ben echt opgelucht dat ik toch beginnen schrijven ben!).
Ik wou het ook nog even over medicatie hebben...Heb er de laatste tijd ook echt wel mijn twijfels over gekregen..Ik neem nu ongeveer een anderhalfjaar Seroxat, dit medicijn helpt je de dingen wat meer van je af te zetten en van op een bepaalde afstand te gaan bekijken...maar je voelt ook stukken minder. In mijn geval is dit eigenlijk niet slecht, wat ik reageerde in het algemeen wel nogal heftig op de dingen. Nadeel..je hebt niet meer die momenten waar je je écht goed voelt of bijvoorbeeld zo'n fantastisch euforisch moment (niet dat die frequent voorkomen, maar toch..) meemaakt...alles voelt hetzelfde aan, zelf als je triest bent .voel je je niet echt triest meer. Och ik weet het niet, ik weet niet hoe ik 'voelen' moet. Maar een paar weken terug, had ik geen Seroxat meer en heb die medicatie dus 5 dagen onderbroken..wel wat je dan voelt is ongelofelijk...De eerste drie dagen waren gewoonweg fantastisch, mijn geluk kon niet op..jammer genoeg de andere twee dagen net omgekeerd. Ik wil 'gewoon' dat fantastisch gevoel terug...lukt niet , weet dat ik anders ben, en mijn eigenwaarde gevoel gaat er ook niet onmiddellijk op vooruit moet ik zeggen. Nee ik wil hier geen meelij ofzo...wil het gewoon es kwijt. Ga nu sindskort terug bij iemand in therapie, deze keer terug een psychiater (eigenlijk ook een stukje om financiële redenen bij psychiater), moet nu morgen voor de tweede keer...maar ik ben er niet bepaald gerust in..eerste ontmoeting viel niet echt mee vond ik..Die vent bekeek me alsof ik van een andere planeet ben, en die zweeg maar de hele tijd ..heb ik ook niet veel aan! Hij vroeg me ook wat eigenlijk mijn probleem is en wat ik verlang van hem..wel weet je, dat wist ik eigenlijk zelf niet! Ik weet eigenlijk niet wat mijn probleem is...Ik hoop dat het morgen wat meevalt...maar vrees ervoor, ik kan nooit mezelf zijn bij die psychiaters en psychologen, steeds veel te geforceerd...maar wat moet ik dan doen?! Ochja, alles komt wel terecht zeker...
In ieder geval, bedankt dat ik hier mag schrijven...
Hou jullie allemaal goed hé!
Vele groetjes,
Isabelle*
Vooreerst mijn excuses...het is al een hele tijd geleden dat ik nog es geschreven heb op het forum, hoewel ik dit wel wil, lukt het meestal niet...Nog steeds krijg ik een heel bedrukkend gevoel over me heen en wordt redelijk zenuwachtig als ik hier op het forum begin te lezen. Ik snap zelf niet goed waarom...In het begin had ik daar totaal geen last van nu en nu..zonder dat ik het echt wil, komt steeds dat vervelend gevoel bij me naar boven. Ik geef toe, na de ontmoeting met jullie (die ik tevens echt fantastisch vond!) heb ik een hele tijd en is nog steeds zo'n beetje.. in een soort ontkenningsfase gezeten. Ik weet wel dat ik ttm heb, maar met momenten denk ik nog steeds, och bij mij komt het wel goed, het MOET gewoon..'morgen' gaat het over of gaat het beter denk ik dan. En dit terwijl ik eigenlijk heel goed weet dat dit zo niet is..
Maand juli is nogal verwarrend voor me geweest...weet/wist helemaal geen weg met mezelf, studies etc... . Heb ondertussen een beslissing genomen. Een goeie week voor ik op vakantie vertroki heb ik besloten om niet aan mijn tweede zit mee te doen en dus mijn jaar te bissen (te hervatten dus). Nog steeds zit ik daarover een beetje met een dubbelgevoel..maar na mijn beslissing wist ik eindelijk waar ik stond en aan toe was en voelde me dan ook stukken beter. Heb dan nog een tijdje thuis gewerkt en ben dan op 4augustus op vakantie vertrokken. Ik ben nu sinds vorige vrijdag terug. De eerste week verliep niet zo goed, wat probleempjes binnen het gezin etc.. maar globaal gezien mag ik niet klagen over vakantie! :-) Het vreemde was dat ik wel dagelijks aan mijn haren trok, welja het feit dat ik aan mijn haren trek natuurlijk niet vreemd, maar normaal op vakantie verminderd het haartrekken heel sterk tot bijna niet meer. Deze vakantie was anders, trok weldegelijk wel nog aan mijn haren...MAAR..het goede is dat ik sinds eind juli geen sjaaltje meer draag (Ilse heeft me ondertussen al es gezien) en het valt echt goed mee...iedereen zegt dat mijn haar er wel goed uit ziet. Oké...mijn haar is niet perfect , maar mensen die me niet kennen denken waarschijnlijk dat mijn haren gewoon wat dunner zijn ofzo.. dus wel vrij positief hé :) (even er tussen nu, ik voel me echt nu al meer ontspannen terwijl ik aan het schrijven ben hier...ben echt opgelucht dat ik toch beginnen schrijven ben!).
Ik wou het ook nog even over medicatie hebben...Heb er de laatste tijd ook echt wel mijn twijfels over gekregen..Ik neem nu ongeveer een anderhalfjaar Seroxat, dit medicijn helpt je de dingen wat meer van je af te zetten en van op een bepaalde afstand te gaan bekijken...maar je voelt ook stukken minder. In mijn geval is dit eigenlijk niet slecht, wat ik reageerde in het algemeen wel nogal heftig op de dingen. Nadeel..je hebt niet meer die momenten waar je je écht goed voelt of bijvoorbeeld zo'n fantastisch euforisch moment (niet dat die frequent voorkomen, maar toch..) meemaakt...alles voelt hetzelfde aan, zelf als je triest bent .voel je je niet echt triest meer. Och ik weet het niet, ik weet niet hoe ik 'voelen' moet. Maar een paar weken terug, had ik geen Seroxat meer en heb die medicatie dus 5 dagen onderbroken..wel wat je dan voelt is ongelofelijk...De eerste drie dagen waren gewoonweg fantastisch, mijn geluk kon niet op..jammer genoeg de andere twee dagen net omgekeerd. Ik wil 'gewoon' dat fantastisch gevoel terug...lukt niet , weet dat ik anders ben, en mijn eigenwaarde gevoel gaat er ook niet onmiddellijk op vooruit moet ik zeggen. Nee ik wil hier geen meelij ofzo...wil het gewoon es kwijt. Ga nu sindskort terug bij iemand in therapie, deze keer terug een psychiater (eigenlijk ook een stukje om financiële redenen bij psychiater), moet nu morgen voor de tweede keer...maar ik ben er niet bepaald gerust in..eerste ontmoeting viel niet echt mee vond ik..Die vent bekeek me alsof ik van een andere planeet ben, en die zweeg maar de hele tijd ..heb ik ook niet veel aan! Hij vroeg me ook wat eigenlijk mijn probleem is en wat ik verlang van hem..wel weet je, dat wist ik eigenlijk zelf niet! Ik weet eigenlijk niet wat mijn probleem is...Ik hoop dat het morgen wat meevalt...maar vrees ervoor, ik kan nooit mezelf zijn bij die psychiaters en psychologen, steeds veel te geforceerd...maar wat moet ik dan doen?! Ochja, alles komt wel terecht zeker...
In ieder geval, bedankt dat ik hier mag schrijven...
Hou jullie allemaal goed hé!
Vele groetjes,
Isabelle*