Lizz
22 augustus 2002, 14:59
Hallo allemaal,
Sinds gister weet ik dat ik een lotgenoot van jullie ben, ik leid aan TTM... Na acht jaren van zoeken, van eindeloze sessies met verschillende therapeuten, kwam ik er doordat ik een artikel in het brabant dagblad las, achter dat ik er niet meer alleen voor stond. Dit artikel was voor mij echt als een openbaring. Het duurde even voordat ik het besefte. Ik was ook boos op de therapeuten die mij en mijn ouders altijd hebben vertelt dat het helemaal aan mij lag... volgens hen kwam het er gewoon op neer dat ik niet genoeg mijn best deed om het niet te doen. En omdat je van een deskundige verwacht dat hij of zij er genoeg van weet was ik het geneigt te geloven, dat hoewel ik voelde dat ik mijn uiterste best deed om het niet te doen. Ik was echt geschokt toen ik na zoeken op internet dit forum tegen kwam, zoveel mensen die hetzelfde als ik doormaken, die dingen zeiden precies zoals ik ze ook gevoeld heb of voel. Vandaag heb ik gebeld met de Universiteit van Nijmegen omdat in de krant stond dat daar een onderzoek bezig is over TTM, waarschijnlijk ga ik daar nu gedragstherapie volgen, en hier heb ik veel vertrouwen in, want hier zal alleen op de ziekte zelf ingegaan worden. En hoef ik eindelijk niet meer vermoeiende gesprekken te voeren die toch nergens heen leiden. Vaak werd er gedacht dat er bij mij namelijk iets achter zat dat ik zo'n nerveuze tik had, maar nu besef ik dat het haren trekken zelf het probleem is en dat ik verder helemaal in orde ben. Van de ene kant voel ik me opgelucht, dat ik nu weet waar ik aan toe ben, en niet meer naar psychologen moet die mij eigenlijk alleen maar onzekerder hebben gemaakt , maar van de andere kant ben ik bang. Ik hoopte altijd stiekem, dat haren trekken iets was waar ik wel over heen zou groeien nu zie ik in dat ik heel mijn leven er voor zal moeten vechten, en was eigenlijk al helemaal '' op' van al dat vechten tegen jezelf. Ik wil heel veel zeggen en ik weet zeker dat ik nu nog heel veel vergeet, maar ik moest gewoon even mijn eerste reactie kwijt aan mensen die mij op dit gebied echt zullen begrijpen. Ik heb veel aan mensen in mijn omgeving gehad, die mij ook altijd hebben geprobeerd te begrijpen, maar toch konden zij het nooit accepteren dat ik mezelf eigenlijk zoveel pijn aandoe... Dat kunnen eigenlijk alleen mensen die hetzelfde voelen en doormaken heel de dag...
Jullie zullen zeker nog vaker van mij horen
groetjes lizz
Sinds gister weet ik dat ik een lotgenoot van jullie ben, ik leid aan TTM... Na acht jaren van zoeken, van eindeloze sessies met verschillende therapeuten, kwam ik er doordat ik een artikel in het brabant dagblad las, achter dat ik er niet meer alleen voor stond. Dit artikel was voor mij echt als een openbaring. Het duurde even voordat ik het besefte. Ik was ook boos op de therapeuten die mij en mijn ouders altijd hebben vertelt dat het helemaal aan mij lag... volgens hen kwam het er gewoon op neer dat ik niet genoeg mijn best deed om het niet te doen. En omdat je van een deskundige verwacht dat hij of zij er genoeg van weet was ik het geneigt te geloven, dat hoewel ik voelde dat ik mijn uiterste best deed om het niet te doen. Ik was echt geschokt toen ik na zoeken op internet dit forum tegen kwam, zoveel mensen die hetzelfde als ik doormaken, die dingen zeiden precies zoals ik ze ook gevoeld heb of voel. Vandaag heb ik gebeld met de Universiteit van Nijmegen omdat in de krant stond dat daar een onderzoek bezig is over TTM, waarschijnlijk ga ik daar nu gedragstherapie volgen, en hier heb ik veel vertrouwen in, want hier zal alleen op de ziekte zelf ingegaan worden. En hoef ik eindelijk niet meer vermoeiende gesprekken te voeren die toch nergens heen leiden. Vaak werd er gedacht dat er bij mij namelijk iets achter zat dat ik zo'n nerveuze tik had, maar nu besef ik dat het haren trekken zelf het probleem is en dat ik verder helemaal in orde ben. Van de ene kant voel ik me opgelucht, dat ik nu weet waar ik aan toe ben, en niet meer naar psychologen moet die mij eigenlijk alleen maar onzekerder hebben gemaakt , maar van de andere kant ben ik bang. Ik hoopte altijd stiekem, dat haren trekken iets was waar ik wel over heen zou groeien nu zie ik in dat ik heel mijn leven er voor zal moeten vechten, en was eigenlijk al helemaal '' op' van al dat vechten tegen jezelf. Ik wil heel veel zeggen en ik weet zeker dat ik nu nog heel veel vergeet, maar ik moest gewoon even mijn eerste reactie kwijt aan mensen die mij op dit gebied echt zullen begrijpen. Ik heb veel aan mensen in mijn omgeving gehad, die mij ook altijd hebben geprobeerd te begrijpen, maar toch konden zij het nooit accepteren dat ik mezelf eigenlijk zoveel pijn aandoe... Dat kunnen eigenlijk alleen mensen die hetzelfde voelen en doormaken heel de dag...
Jullie zullen zeker nog vaker van mij horen
groetjes lizz