PDA

View Full Version : Monique3 op SBS6


vaantje
30 augustus 2002, 00:02
Nou Monique jij durft hoor. Ik heb net gekeken naar de uitzending op sbs 6. Ik wou dat ik al zo ver was. Ik kan me zo voorstellen dat je dat zou kunnen ervaren als een opluchting Iedereen weet het nu en je hoeft je er niet meer voor te verstoppen. Ik hoop dat je ons verteld hoe je het vond om het te laten opnemen voor de camera, maar ook om zo terug te zien op tv te kijken. Het lijkt me een overwinning

marita
30 augustus 2002, 00:17
Hoi
Wat goed van jullie en wat een durf.Petje af hoor en wat zal er nu een boel loskomen in nederland en belgie.
Ik ben ook wel benieuwd hoe het nu was met de opnames en hebben ze alles uitgezonden?
Bedankt dat jullie dit hebben durven doen Ik heb heel veel respect voor jullie .Dat had ik al maar nu nog meer ik durf er gewoon nog steeds niet goed over te praten er is maar een kleine groep mensen die het van mij weet.Maar dit hebben we nodig .Het wordt wel een beetje een warrig verhaal of niet?
Maar als je zo op tv komt dan heb je wel een heel sterke persoonlijkheid Ik hoop dat ik ooit nog eens zover kom
Groetjes en heel veel liefs

roosje
30 augustus 2002, 00:34
Nou dames, dat zag er goed uit!
Het zal wel storm lopen met reacties, ik denk dat jullie voorlopig nog niet aan slapen toe komen!
Ik wil jullie hartelijk bedanken voor jullie grote inzet!
Het zal zeker de nodige spanningen met zich meegebracht hebben.
Ik heb vandaag aan enkele vrienden gevraagd of ze ook wilden kijken. En dat is voor mij een hele overwinning, want ik heb het heel lang voor iedereen geheim gehouden.
Ben benieuwd naar hun reacties...
Nogmaals ik ben zo blij dat jullie dit voor ons gedaan hebben, want zelf ben ik een angsthaas als er een camera op me gericht staat.
Meiden, dit is ècht een grote stap voorwaarts!
t.t.m. moet uit het verdomhoekje!

Monique en Madelief, xxx roosje

gre
30 augustus 2002, 01:07
Hartstikke goed zeg, ik heb gespannen gekeken.
Misschien dat ik nog reactie krijg met de vraag of ik hetzelfde heb.
Ik vind het erg moedig van jullie. Ik herkende heel veel van wat jullie hebben gezegd. Verbergen, niet laag op een tribune zitten. Ik had alles zo kunnen zeggen.
We houden vol!!!!!!!!!
Groeten Gre.

ernestina
30 augustus 2002, 09:17
De uitzending was kort maar krachtig. Voor iemand die van niks weet, zeker de moeite waard. Ik wou alleen dat Ger Keijsers iets dieper op het onderwerp was ingegaan.

Ik heb respect voor jullie, Ernestina

Oilily
30 augustus 2002, 10:48
Ik vind het echt rottig dat ik op dit moment in België woon en dat ik jullie, Madelief en Monique, dus niet heb kunnen bewonderen. Hou de tape bij en we moeten snel nog eens een koffiekransje (en wat meer ;) ) organiseren, zodat ook wij Belgen kunnen zien wat jullie wel durven. Hele grote proficiat...

Webmaster
30 augustus 2002, 11:13
Originally posted by Oilily
Ik vind het echt rottig dat ik op dit moment in België woon en dat ik jullie, Madelief en Monique, dus niet heb kunnen bewonderen. Hou de tape bij en we moeten snel nog eens een koffiekransje (en wat meer ;) ) organiseren, zodat ook wij Belgen kunnen zien wat jullie wel durven. Hele grote proficiat... Hoi Oilily,

Ja en dat is nu precies de reden dat ik SBS6 om toestemming heb gevraagd om de TTM-reportage als webcast op HaarWeb beschikbaar te stellen in de toekomst. Het zou eeuwig zonde zijn als de reportage met 'Jeanette' en Monique straks 'in het niet verdwijnt'. SBS6 is de eerste nederlandse zender die een reportage heeft gemaakt over TTM; de waarde van deze reportage is dan ook ontzettend groot voor de TTM-lotgenoten in Nederland èn België: vooral voor diegenen die -door angst, schaamte en onwetendheid- 'in stilte' lijden aan deze ingrijpende ziekte.

De reportage zal voor véél langere tijd zijn waarde kunnen behouden als deze beschikbaar komt en blijft voor alle lotgenoten en geïntereseerden in TTM die de uitzending op TV hebben gemist.

Webmaster
30 augustus 2002, 12:01
Hoi Madelief en Monique,

Ik heb zojuist zelf ook de uitzending gezien op video. Ik sluit me aan bij alles wat hierboven al gezegd is: het is ècht ongelooflijk knap en moedig wat jullie hier gedaan hebben!

Dankzij jullie is er nu voor het ALLEREERST een reportage over TTM uitgezonden op de nederlandse televisie! Ik kan hier de hele mail gaan volschrijven met honderd-duizend woorden over hoe geweldig het is wat jullie gedaan hebben, maar het volgende voldoet wellicht ook:

http://www.haarweb.nl/images/monique_madelief_flowers.jpg

'Special Value' : (Speciale Waarde).....dit drukt heel mooi uit wat jullie met jullie reportage op televisie gegeven hebben aan alle lotgenoten die -nog- in stilte lijden aan TTM! Jullie zijn een 'Special Value' voor alle lotgenoten, voor HaarWeb en.....voor jezelf.

Ik heb er ongelooflijk veel bewondering voor.

Namens alle betrokkenen bij HaarWeb,

bolleke
30 augustus 2002, 19:29
ja oeps... voor één keertje vind ik niet de juiste woorden.
Wat kan ik trouwens nog toevoegen aan die mooie ruiker?
Onze Webmaster heeft het mooiste gegeven, van mij gewoon een zoen er bovenop!
Ik heb (nog) niets gezien, maar vind het gewoon heel bijzonder wat jullie voor ons en alle andere lotgenoten gedaan hebben.
En in de eerste plaats is het voor jullie zélf heel goed, stap voor stap... XXX
Liefs, bolleke
PS: en wanneer mogen wij het zien???

dian
30 augustus 2002, 22:12
Hoi allemaal.

Ook ik heb voor de buis gezeten. (met vriend, zwager en schoonzus) Ik vind het ontzettend moedig van jullie! Toen het was afgelopen hebben wij (met z'n vieren) nog een hele poos over TTM gesproken. Vandaag kwam ik een buurman tegen die aan me vroeg of ik ook gekeken had. Ik bevestigde dat. Hij weet dat ik een pruik draag en zei: je heb toch zeker niet hetzelfde hè?
Ik schrok me lam maar dacht gelijkertijd; komop Dian, je hoeft je niet te schamen. Ik rechtte mijn schouders, stak m'n neus in de lucht en zei: Ja, ik heb deze aandoening ook, al vanaf mijn zesde..... Ik hoef jullie niet te vertellen dat dit een spannend moment was voor me. Hij kon me alleen maar aankijken en begon gelijk over mensen die nagelbijten, niet zonder knuffel kunnen slapen enzovoorts. Ik heb hem gelijk even uitgelegd dat je die dingen TOTAAL NIET met elkaar kunt vergelijken. Nou, om een lang verhaal kort te maken, er is weer iemand wijzer van me geworden :rolleyes: Ik heb mezelf maar eens een lekker schouderklopje gegeven. :D

Groetjes,
Dian

bolleke
30 augustus 2002, 23:01
Hoi Dian,
Wat jij vandaag hebt meegemaakt, dat vind ik FANTASTISCH!
Gewoon kop omhoog, borst vooruit en zonder schaamte kunnen zeggen: "Ja, dat heb ik ook!"
Werkt dat niet bevrijdend???
Een pluim!
Bolleke

vaantje
30 augustus 2002, 23:27
ook ik heb als nieuweling het de afgelopen week bij 3 mensen te berde gebracht en verteld dat ik haren uittrek. Mijn huishoudelijke hulp heeft nooit gevraagd waar al die losse haren van daan kwamen maar ze had ze natuurlijk wel gezien maar er nooit me over gesproken. Ze had wel gezien dat als ik veel administratieve werkzaamheden had gedaan, waar ik een hekel aan had, dat er dan veel meer haren op de grond lagen. Ik probeer ze wel op te ruimen maar een aantal zwerven toch door mijn kantoor. Mijn kapster die ik ook prive af en toe zie heb ik maar verteld dat ik haar niet echte reden van mijn kale plekjes had verteld. Zij is rond de 35 jaar en had in al die jaren van haar vak nog nooit van TTM gehoord. Het lucht natuurlijk wel op om dat te vertellen. Dat hoor ik ook in jullie verhaal. Zij kende het wel van kleine kinderen die duimen en tegelijkertijd draaien met de haren. Ze had het krantenartikel wel gelezen van Monique en was stom verbaasd dat ik vertelde dat ik dat dus ook had, zij had het dus niet eens zo in de gaten. Had ik dus een behoorlijk geloofwaardig verhaal opgehangen. Nou ja, we hebben het er uitgebreid over gehad en kwamen op iets wat ik van de week ook bij Monique had besproken. Ergens heb ik een stukje gelezen dat mensen zich ontspannen na een bezoek aan de kapper. Het schijnt te zijn dat het kammen en trekken aan haren bij de kapper fysiek een stof oproept in je lichaam wat ontspanning geeft. Weet iemand hier iets meer over?? Ik heb het in deze website in ieder geval nog niet gevonden. Heeft iemand ook nog ervaring met hoofdhuidmassage en levert dat het zelfde ontspannende gevoel op als het trekken van haren? Ik zelf vind het wel fijn en ontspannend. Wordt er in gedragsterapie wel eens iets mee gedaan als vervangend gedrag ipv het uittrekken?
Ik ben benieuwd of iemand hier iets over weet. Mijn kapster zou ook nog eens op zoek gaan informatie over hoofdhuidmassage en navraag doen bij collega's

Ook al schreef bolleke doe maar rustig aan. Ik zou dat wel willen maar ik voel me in een euforische stemming. Ik ben niet meer alleen en ik wil graag lezen hoe jullie dat ervaren met al deze publiciteit. Het schrijft in ieder geval lekker van me af. Ik ben ook telkens reuze nieuwgierig hoe jullie op elkaar antwoorden. Vet hoor en Gaaf hoor zou mijn zoon Jeroen zeggen. Nou ja zie dat er weer een mail is binnen gekomen er zal wel weer een nieuw bericht zijn. Chatten zou nu wel handig zijn, maar dat zit er aan te komen begreep ik

mirjam
31 augustus 2002, 00:29
Hoi!

Natuurlijk heb ik ook gekeken gisteren naar SBS6 (samen met mijn man) en ik ben inderdaad heel benieuwd of het bij meer personen reacties uit hun omgeving heeft opgeroepen. Natuurlijk ben ik vooral benieuwd naar de ervaringen van Monique en Madelief, ik vind het echt superknap van jullie dat jullie dit hebben gedaan en hoe jullie dit hebben gedaan.
En natuurlijk hopen dat er lotgenoten gekeken hebben die altijd nog dachten dat ze alleen stonden met hun probleem en die nu hebben kunnen horen en zien dat dat zeker niet het geval is...

Veel liefs voor jullie allemaal van Mirjam

PS. Dian, super van je joh dat je het gewoon hebt gezegd. Zo'n vraag overvalt je natuurlijk toch...

En Vaantje ook van jou fantastisch dat je er open over kan zijn, ik heb gemerkt dat het heel erg op kan luchten om er open over te praten, ondanks de spanning die er vaak voor het vertellen aan vooraf gaat...

Veel sterkte voor jullie verder!

dian
31 augustus 2002, 16:35
Bolleke,

Het werkt inderdaad bevrijdend. Om "gewoon" te kunnen zeggen: Ja, ik heb deze aandoening. En niet als een bang, onzeker wezeltje maar met rechte schouders, zelfs een beetje trots. Ik weet dat dit misschien raar klinkt maar het maakt me toch ook een beetje bijzonder. Ik zal proberen uit te leggen waarom ik het zo voel.

Zoals ik al verteld heb ben ik opgenomen geweest in een angst en fobie kliniek. Deze kliniek was gevestigd op het terrein van psychiatrisch ziekenhuis Veldwijk te Ermelo. Vaak voelde ik me klote omdat ik ttm had (heb). Had het idee dat ik gek was, ik was de enige in de groep die het had. Ik had moeite om over ttm te praten, zelfs met mijn hoofdbehandelaar. Op een gegeven moment zei ze tegen me dat ik een bepaald woord of bepaalde zin op moest schrijven. Het moest iets zijn waar ik iets aan zou kunnen hebben als ik het weer moeilijk had, of me schaamde of me gek voelde. Op mijn briefje stond:

IK HEB HIER NIET OM GEVRAAGD!!!!

Dit is zo vreselijk WAAR! We hebben er geen één van allen om gevraagd en toch hebben we het. Wees trots op wie en wat je bent, een ttm hoort bij ons. Het kan een vage bekende zijn op goede dagen en een duiveltje als we gespannen zijn.

Daarom is het goed om erover te praten. Jij bent ook op de goede weg Vaantje. Erover praten leidt tot acceptatie. Dat is zo ontzettend belangrijk. Accepteren wie je bent en wat je hebt leidt weer tot rust in jezelf. Je wordt zo moe van die innerlijke strijd. Steeds maar weer vechten tegen ttm. Vechten tegen je uiterlijk. Vechten tegen wind en regen. Vechten tegen de neiging tot trekken. Dit levert zoveel spanningen op dat de neiging tot trekken alleen maar heviger wordt. Ik praat in de "jij" vorm maar ik heb het natuurlijk over mezelf :P

Ik hoop dat jullie wijs kunnen uit mijn Koeterwaals!!!!! ;)

Héél veel liefs allemaal,
Dian

monique3
1 september 2002, 00:03
Jullie willen vast wel weten hoe het die bewuste donderdag is gegaan.
Om 9.50 stonden 2 mensen aan mijn deur, de interviewster en de cameraman.
Niks engs aan, gewoon 2 leuke jonge mensen.
Eerst hebben we wat vragen doorgenomen, en daarna werd de camera opgesteld en is het interview voor de camera opgenomen.
Het was een goed en duidelijk verhaal, dus we waren in een keer klaar.
Toen zijn we naar mijn computerkamer gegaan, daar hebben ze shots gemaakt van mij achter de pc, terwijl ik de naam trichotillomanie intyp. En de foto's op mijn site zijn langsgekomen.
Toen zijn we weer naar beneden gegaan en heb ik door mijn fotoalbum gebladert. Daarna nog wat shots buiten gedaan, omdat Madelief binnen en onherkenbaar ging, hebben ze er bij mij wat meer werk van gemaakt.
Er was weinig volk op straat, dus haast niemand heeft er iets van gemerkt.
Dus al bij al, viel het reuze mee, ik zou het zo weer een keer doen.
En dan wachten tot het avond werd, de tv op SBS6 en de video aan en standbye. We dachten even dat het niet kwam, omdat er bij de aankondiging niets gezegd werd over het onderwerp ttm.
Maar toen kwam het dan, ik vond mezelf raar klinken toen ik praatte, maar wel grappig om mezelf zo te zien.
Vlak erna werd ik gebeld door Timotei-meisje, die is trouwens nog steeds ziek vandaar dat we even niets van haar horen.
Nou dat was achter de rug. Nu de volgende dag!!
Ik ga altijd vrijdagochtend boodschappen doen, dus die dag ook. Merkte wel dat ik niet zo snel thuis wegkwam, omdat er toch vanalles door mijn hoofd ging. Maar toch maar gegaan, en het viel reuze mee, even dacht ik dat er meer naar me gekeken werd als anders, maar dat zal wel de spanning zijn geweest.
Later op de dag hoorde ik van familie dat ik door een aantal mensen uit de buurt was herkent.
En ook heb ik over de dag verspreid veel telefoontjes gehad van familie en vrienden die het gezien hadden, allemaal waren ze positief!! Dus achteraf valt het toch mee, de reacties van mensen bedoel ik dan.
En vandaag vond ik het nog spannender, ik moest naar de stad, en daar zijn veel mensen. Ik ben een paar keer herkent, een keer draaide een vrouw zich een paar keer om, en ik deed dat ook. Ik zou graag willen weten wat ze dacht?
Dus al bij al valt het nog erg mee.
Ik denk steeds bij mezelf, achja nu hoef ik me niet meer in bochten te wringen, geen leugentjes meer om bestwil. en nu zal ik wel zien wie me neemt zoals ik ben.
Valt niet mee om zo te denken, maar ik kan toch niet meer terug nu. Ik heb er geen spijt van, en hoop dat er iets positiefs uit voort gaat komen!!!!
Het enige wat ik jammer vind, is dat ik van familie moet horen dat anderen het knap van me vonden dat ik dat heb gedaan.
Ik had liever gehad dat ze het tegen mij hadden gezegd, daar doe je het tenslotte voor. Ik stel me open op, maar dan toch durven ze je er niet op aan te spreken, helaas!!!
Dat was mijn verslag , groetjes van Monique3.

dian
1 september 2002, 01:24
Hoi Monique,

Ik vind dat je het goed gedaan hebt. Je kwam héél natuurlijk en zelfverzekerd over. Je mag trots zijn op jezelf. Die mensen die niet rechtstreeks naar je toe komen weten niet hoe ze er mee om moeten gaan. Het is vást geen onwil ofzo. Je hoort dat zo vaak. Meestal moet je zelf de eerste stap zetten, maar dat is ook weer zoiets! Ik vind dat je die nu gezet hebt hoor!

Ik kan begrijpen dat je het doodeng vond om de deur uit te gaan, ik vind het al knap dat je de stad in bent gegaan.

En voor wat het waard is: mijn vriend zei gelijk dat hij jouw haarprothese zo vreselijk mooi vond!

Groetjes,
Dian

gogo
1 september 2002, 22:40
Hoi Monique en Madelief

Ontzettend knap wat jullie hebben gedaan op tv. ik zat met mijn man al rond 22.15 klaar voor de tv met een brok in mijn maag waar je niet goed van wordt, vreemd hé want ik hoefde alleen maar te kijken. Vrijdags kwam ik een kennis tegen en die zei dat ze het ok had gezien en moest meteen aan mij denken. Het is inderdaad wel fijn als meer mensen er wat vanaff weten en dat IK niet de enige ben . Dus echt TOP van jullie om deze stap te zetten.

Groetjes Gogo

P.S. ik kijk ook wel uit naar een nieuwe ontmoetings dag en als er niets anders belankrijks te doen is kom ik zeker.:)

Madelief
1 september 2002, 23:16
Om eerlijk te zijn wist ik niet wat of ik wel mee durfde te doen. Ik wilde wel, maar durven? Na er goed over te hebben nagedacht, heb ik besloten het toch te doen. Onherkenbaar welliswaar en met vervormde stem, zoals jullie gezien/gehoord hebben. Ik had zoiets van, wat heb ik te verliezen, niets toch?! Wel is gebleken dat mensen die mij kennen en van mijn TTM wisten en toevallig naar SBS keken mij wel herkenden (m.n. de stem). Natuurlijk helemaal niet erg, leuke reacties.
Achteraf: geen spijt, integendeel. Hopelijk zijn er weer lotgenoten die nu weten dat ze niet alleen zijn, niet gek zijn en dat ze erover kunnen praten, ergens terrecht kunnen. Ik had gewild dat ik ooit eens, 20 jaar terug ofzo, iets over deze aandoening gelezen of gezien had.......en ik denk dat dat voor velen onder ons geldt.
............en eh, graag gedaan voor jullie of namens jullie allemaal!
groetjes van Madelief.

Dino
4 september 2002, 18:17
Hoi, Monique en Madelief!

Ik zat donderdagavond vol spanning voor de t.v., met mijn man. Na afloop was ik er een beetje stil van. De allereerste keer dat ik op t.v. iets van ttm had gezien. Het heeft veel indruk op mij gemaakt. Na het programma wilde ik er graag met mijn man over praten, maar tot mijn verbazing reageerde hij heel vreemd. Hij zei alleen, "wil jij hier over praten, dit heb jij toch niet, praat je toch geen ziekte aan". Woest was ik..................... Ik ontplofte bijna! Mijn man vindt namelijk dat er aan mij niets te zien, en ik dus ook geen probleem heb en zeker niet zoiets geks als ttm. Ik heb hem voor de zoveelste keer verteld dat het wel degelijk mijn probleem is en dat ik nog steeds haren trek, ook al heb ik het aardig onder controle en zie je er op het eerste gezicht niet veel van. Ik heb geprobeerd uit te leggen dat ik bang ben dat ik er nooit van af zal komen of nog erger, dat het weer zo erg zal worden als in het begin. Maar tevergeefs, alsof ik tegen een muur sprak.

Hij snapt ook niet dat ik er wat aan heb om met andere mensen (lotgenoten) te praten en is bang dat het daardoor alleen maar erger zal worden. Hij denkt dat als ik er niet over praat en over nadenk het vanzelf stopt. Was dit maar zo! Mijn man realiseert zich niet dat het mij alleen maar goed doet om met lotgenoten in contact te komen. Het maakt mij alleen maar sterker.
De uitzending heeft dus bij ons tot een heftige discussie geleid, waarbij bij mij de tranen hoog zaten. Ik denk dat ik maar niet meer moet proberen begrip te zoeken bij mijn man over ttm.

Gelukkig is het verder een fantastische man en kunnen wij over het algemeen goed met elkaar praten, alleen niet over dit onderwerp. Ik denk dat hij het gewoon niet begrijpt. Hij kan niet begrijpen waarom iemand zijn haar uit zijn hoofd trekt. Eigenlijk kan ik dit zelf ook niet....

Monique en Madelief, fantastisch dat jullie dit aangedurfd hebben, mijn complimenten!!! Ik ben blij dat er nu in ieder geval eens iets op t.v. was over ttm (al was het dan kort). Misschien krijgt SBS zoveel reacties dat er nog eens wat meer tijd aan dit onderwerp besteed wordt.

Heel erg bedankt!!!

Groetjes, Dino

monique3
9 september 2002, 14:55
Ik dacht laat ik eens even schrijven hoe het nu met me gaat.
Het is nu alweer bijna 2 weken geleden dat ik op tv was.
Heel veel mensen hebben het gezien, waaronder veel familie en mensen uit de buurt.
In de eerste instantie werd me niet zoveel gevraagd, maar afgelopen week is dat een beetje veranderd.
Een aantal mensen hebben me aangesproken, ze vonden het allemaal knap dat ik het gedurfd had, en hadden wat vragen. Die heb ik beantwoord, en terwijl ik dat deed voelde ik me goed en keek ze recht in de ogen aan. Echt waar!!!!
Ik kan jullie niet vertellen hoe bevrijdend het voor mij is, nu dat ik weet dat mensen weten wat ik heb , en dat ik erover durf te praten.
Ik heb er echt geen spijt van, dit was blijkbaar net wat ik nodig had. Door de uitzending op tv heb ik me nu over dingen heen moeten zetten, en daardoor moet ik mensen dus vertrouwen geven. Iets wat ik moeilijk doe.
Ik hoef me nu niet meer in bochten te wringen, geen onderwerpen te vermijden, geen leugentjes om bestwil meer.
Nee ik vind het wel best zo, tenslotte heeft iedereen wel wat.
En ik heb ttm, en wie daar niet mee overweg kan, jammer dan.
Mensen moeten me nemen zoals ik ben!!
Goed he!!! niet te geloven dat ik dit nog eens zou schrijven.
Dit alles heeft wel een indruk op me gemaakt, en het is ook allemaal zo snel gegaan, en daarom ben ik s 'avonds wat sneller moe, maar ik pluk nog steeds niet.

Liefs aan allemaal, Monique3.

gogo
10 september 2002, 22:17
Hoi Monique

geweldig dat het zo goed met je gaat. Echt SUPER houden zo.
Ik hoop datik ook ooit zo kan praten zoals jij nu doet maar door jou blijf ik wel hoop houden. Echt SUPER.:)

groetjes gogo

monique3
11 september 2002, 14:06
Bedankt voor jullie lieve reacties!!
Fijn dat jullie gekeken hebben, en sommige van jullie hebben zelfs familie gevraagd om te kijken.
Dat vind ik een compliment waard, het is tenslotte een hele heftige manier om anderen op de hoogte te brengen van het feit dat je ook ttm hebt.
Iets wat heel onbekend is, maar toch stiekum meer aanwezig is dan het lijkt.

Toch hoop ik dat het nu het op tv is geweest, dat het jullie helpt.
Om er toch iets makkelijker over te praten, of het in ieder geval te proberen.
Wij hebben zo'n negatief zelfbeeld van onszelf, dat dingen altijd veel erger zijn , in onze gedachten, dan in werkelijkheid is.
Ik heb dat nu ondervonden, nu ik op tv ben geweest, en mensen die het niet van mij wisten, nu wel weten.
Het valt allemaal zo erg mee, als ik het eerder had geweten, dan was me heel wat piekeren en veel spanning bespaard gebleven. Om over de haren nog maar niet te spreken.
Maarja, blijkbaar heeft het voor mij tot dit punt moeten komen, en ik ben er niet slechter om geworden.
Nee, integendeel zelfs, ik word steeds sterker, maar blijf op mijn hoede voor de altijd op de loer liggende TTM.

Liefs, Monique3.

lisannexxx
3 juli 2009, 20:15
Hallo,
Ik ben Lisanne en ik ben een jaar geleden begonnen met het trekken aan wenkbrauwen. Het was toen alleen maar omdat ik mooiere wenkbrauwen wilde, maar nu wordt het steeds erger en merk ik dat ik verslaafd ben. Als ik me verveel, of als ik tv zit te kijken dan begin ik meestal gewoon automatisch aan m'n wenkbrauwen te plukken. Laatst was er een hele pluk wenkbrauw weg en had ik mezelf voorgenomen om niet meer eraan te zitten. Ik begon weer en als ik eenmaal begon, kon ik er gewoon niet afblijven. Dat stuk wenkbrauw is er nu nog uit en nu is er nog meer uit. Ik heb nou eens gegoogled en kwam op allerlei forums met de naam trichotillomanie. Ik heb op wikipedia gezocht en ik herken in alle verhalen wat van mezelf. bijvoorbeeld dit stukje:

Recidiverend uittrekken van de eigen haren, hetgeen leidt tot waarneembaar haarverlies.
Een toenemend gevoel van spanning vlak voor het uittrekken van het haar of bij pogingen dit gedrag te weerstaan.
Lust, bevrediging of opluchting bij het uittrekken van het haar.
De stoornis is niet eerder toe te schrijven aan een andere psychische stoornis en is niet het gevolg van een somatische aandoening (bijvoorbeeld dermatologische ziekte).
De stoornis veroorzaakt in significante mate lijden of beperkingen in het sociaal of beroepsmatig functioneren of het functioneren op andere terreinen.

Stimuli die de drang uitlokken om haren uit te trekken kunnen zowel intern als extern zijn. Met intern bedoelen we dan bijvoorbeeld grijze haren die ongewenst zijn, wenkbrauwen die symmetrisch moeten zijn en ga zo maar verder. Hier herkennen we het perfectionistische karakter dat een persoon die trichotillomanie heeft vaak bezit. Externe stimuli zijn dan bijvoorbeeld plaatsgebonden (auto, bed,…) of objectgebonden (pincet, spiegel,…).

Ik herken dit in mezelf, want als een haartje een klein beetje scheef zit, moet hij eruit getrokken worden van mezelf.

Dit herken ik in mezelf en ik zie dat het heel moeilijk is om eraf te komen. Ik hoop dat iemand me tips kan geven, want ik ben al verslaafd, maar ik ben nog jong dus, kan iemand me helpen?
Ik zou dat erg op prijs stellen, want ik schaam me nu voor de lege plekken van m'n wenkbrauw.

Ik wil hier echt heel graag vanaf, want ik wil niet als ik 20 of 30 ofzo ben, dat ik dit dan nog heb.

Alvast bedankt!!

Lisanne