beschouwing

[ilseke]

Na 10 jaar heb ik ontdekt dat ik niet alleen sta met mijn ttm. Ik ben geen zonderling, er zijn zoveel vrouwen die net hetzelfde meemaken. Dit te beseffen doet goed! Ook al kan niemand met zekerheid zeggen waarom wij onze haren uittrekken, het feit dat ik dit gevoel kan delen met lotgenoten is een ondersteuning in mijn poging om ttm te overwinnen.
Ik denk wel dat ttm altijd een deel van mijn leven zal uitmaken, ook al kan ik het haartrekken stoppen. Ik zal steeds op mijn hoede moeten zijn om niet te hervallen want dit is zo gemakkelijk. Je begint met 1 haartje en voor je het weet ben je terug vertrokken en verschijnen daar terug de kale plekken.
Momenteel heb ik het gevoel dat ik ttm de baas kan, de oorzaak hiervan is dat ik een INNERLIJKE RUST ervaar. De laatste maanden heb ik een sereen gevoel vanbinnen. Is het door er met lotgenoten over te praten, of terug in therapie te gaan...? Beiden spelen een grote rol.
Vroeger begon ik bij de minste spanning te plukken en eens ik begon kon ik niet meer stoppen tot mijn hoofdhuid pijn deed en kale plekken begon te vertonen.
Ik durf nu dagelijks ook nog wel 1 of 2 haartjes uittrekken, maar het ongecontroleerde is weg. Ik hoop dat dit zo mag blijven en ik heb er heel veel voor over om dit niveau te behouden. Ik weet nu dat ik terecht kan bij mijn therapeute wanneer ik me terug voel glijden en dat stelt me gerust.
Ik droom al jaren van een bepaald kapsel en na 4 maanden 'trekvrij' te zijn ging sinds lange tijd terug naar de kapper. Zij was vroeger al op de hoogte gebracht dat ik haarproblemen heb, maar verder dan de gebruikelijke 'ik trek door de stress' was ik nooit gekomen.
Nu heb ik haar uitgelegd dat er voor deze handeling een naam bestaat, nl. trichotillomanie.
Ik hoop dat -wanneer zij in de toekomst nog ttm'ers over de vloer krijgt- ze die personen op hun gemak kan stellen en zich begripvol opstelt.
Hiervoor vind ik het belangrijk dat ttm enige bekendheid krijgt, zodat mensen niet uit onwetendheid nogal botte en irritante wijsheden verkondigen zoals 'stop er gewoon mee' of 'wat doe je jezelf aan?'
Ik hoop ook dat er zich in de toekomst meer specialisten over ttm buigen, want ik krijg het gevoel dat er nog meer mensen zoals ons rondlopen die professionele hulp nodig hebben. En zoals ik zelf ervaren heb, alleen is het een onbegonnen taak om ttm onder controle te krijgen.
groetjes,
Ilse

P.S. Isabelle, bedankt voor je kaartje

[Madelief]

Fijn, leuk, goed verhaal om te lezen. Goed om door te zetten ...en als er nu af en toe weer iemand bijkomt die het lukt om het plukken onder controle te krijgen blijft het een goede stimulans voor ons. En inderdaad ook ik hoop dat specialisten zich er in de toekomst over gaan buigen, zodat iedereen met deze aandoening ergens terrecht kan. Ilseke, heel fijn dat het er zo voor staat bij jou, houden zo!
groetjes van Madelief.

[bolleke]

Hoi Ilse,

Wat goed voor jou dat je er op die manier kan tegenaan kijken!
Ik herken het wel helemaal, die INNERLIJKE RUST. Ook ik heb dat gevoel sinds ik 'stabiel' ben. Het gevoel dat alles in orde komt, dat niets meer HOEFT. IK hoef me niet zo'n zorgen te maken, ik hoef me niet te haasten, ik hoef me niet meer zo druk te maken om dingen die uiteindelijk toch in orde komen, ik hoef me niet schuldig te voelen en ik hoef geen verantwoording af te leggen...
Ik mag nu genieten, ik mag tijd en aandacht eisen voor mezelf, ik mag nu zijn wie ik ben en dat is zo'n heerlijk gevoel!

Zaterdag was ik in Gent, ik heb toen geprobeerd om contact met jou op te nemen, is jammer genoeg niet gelukt.
Ik ben iets gaan wegbrengen naar mijn moeder en had het vaste voornemen om nu eindelijk met haar eens te praten over mijn TTM. Binnen een aantal maanden komt mijn boek uit, er zal dan de nodige media-aandacht zijn. Dit heeft de uitgeefster me trouwens uitdrukkelijk gevraagd, of ik daar klaar voor was!
Ja, ik wel, maar mijn moeder nog niet en HET LUKT ME NIET! Help, hoe leg ik dat aan boord??? Ik kàn echt geen woord over mijn lippen krijgen tov haar....

Ik moest daarna even mijn fustratie kwijt, ben naar een vriendin gereden die ik al 13 jaar niet meer gezien had. Sinds een paar weken had ik terug contact met haar opgenomen, ivm mijn boek. Ik heb haar toen ook alles verteld (de schaamte voorbij)...
Zij is orthopedagoge en heeft ervaring met mensen met een zware mentale handicap. Ik schrok wel even toen ze vertelde dat veel van deze mensen ook hun haren uittrekken wanneer ze onder stress staan!...
Eentje om over na te denken.

Liefs, bolleke

[Oilily]

Wat kunnen de waaruit dan afleiden? Volgens mij is het bij zulke mensen de enige uitlaatklep. Zij reageren zich op die manier af.. Wij hebben een keuze om ons op een bepaalde manier af te reageren maar onze ttm (of wij) beslist om dit op onze haren te doen.. Ik merk dat zo goed, he..

Als ik van de psy kom, kan ik nu twee dagen eraf blijven. Als ik dan in de auto zit ofzo en ik doe het (door een file of iemand die onnozel doet op de baan), dan kan ik tegen mezelf zeggen: 'Dit is een situatie buiten jouw wil, je kan ze niet controleren dus laat maar varen'. Maar na die twee dagen is het weeral foetsjie, dat besef.. Ik moet nu ook wel zeggen dat ik van het weekend echt buiten mijn boekje ben gegaan.. Ik heb zoveel gefeest en zo weinig geslapen dat ik terug goed ben begonnen. Erg, he? Dat we nog niet eens zwaar uit ons dak kunnen gaan. Er wordt dan direct aan de rem getrokken. Een beetje frustrerend, dat vind ik ervan.

greetz van een fuifbeestje!

[ilseke]

hoi bolleke,
dus jij bent diegene die zaterdag gebeld heeft! Mijn vriend wist niet wie hij aan de lijn had. Nu ja, spijtig genoeg kon ik toch niet afspreken want ik had al plannen gemaakt.
Zal wel eens passen, ik kan ook eens naar Antwerpen komen hé!

Hoi Oillily,
het feit dat het je af en toe lukt om 2 dagen trekvrij te zijn kan je het best in je achterhoofd houden. Dit kan een stimulans zijn om er af en toe een dagje aan te breien. Blijkbaar klikt het wel met deze therapeut, volhouden hoor meid! Het zijn misschien maar kleine stapjes, maar het zijn er wel !

Misschien kunnen de Belgische meiden inderdaad nog eens afspreken ergens in de toekomst (hoeft niet onmiddellijk, maar wil jullie wel nog eens terug zien) Sabke kan er dan misschien ook bijzijn mocht ze dat willen?

liefs,
Ilse