Nieuwkomer? Stel je hier even voor.

[Bas1979]

Allereerst excuses aan de webmaster en moderators.
Ik kon nergens een algemeen topic voor nieuwkomers vinden, wou geen topic kaapen en dus heb ik er zelf een aangemaakt.
Lekker bijdehand of niet? :D

Goed, ik zal me even voorstellen.

Mijn naam is Bas, een sportieve, rationele, zelfstandige jongeman van 26 afkomstig uit Hilversum.
Een aantal weken geleden attendeerde mijn kapster mij op kale plekken op mn hoofd, ik reageerde aanvankelijk verbaasd en vol ongeloof, tot ik het zag :eek:
Nog die middag ben ik naar mijn huisarts gegaan voor consult, die constateerde Alopecia Areata.
Een viertal kleine, ovale plekken die volledig waren ontdaan van haar.
Nu, twee weken later voel en zie ik op alle plekken duidelijk donshaar groeien! :confused:
Ik heb veel fora bezocht en heb veel gelezen over deze aandoening, mij is duidelijk geworden dat donshaar een teken van genezing is.
Opzich hartstikke mooi natuurlijk! :D
Maaaaarr.. de grootste van de 4 kale plekken blijft in omvang toenemen, terwijl er wél donshaar groeit, sterker nog, sommige haren nemen zelfs mijn eigen haarkleur weer aan!
Hoogst merkwaardig.


Ik kan niet zeggen dat Alopecia Areata mijn dagelijks leven serieus beïnvloedt, vorige week ben ik naar Qlimax geweest, een house-party in Arnhem met 25.000 mensen :cool:
Natuurlijk baal ik soms, natuurlijk kijken mensen, maar mijn houding maakt veel goed denk ik ;)
Ik heb al vanaf mn 20e een gestaag terugtrekkende haargrens, misschien is dat de reden waarom het me (nog) niet beïnvloedt in mijn doen en laten? :rolleyes:
Het lijkt me moeilijker als dame zijnde, vooral omdat kaalheid bij mannen veel meer voorkomt dan bij vrouwen.
Ik ga aankomende ochtend (zodadelijk) naar het inloopuur van mijn huisarts, vragen of die mij door kan sturen naar een dermatoloog.
Mocht het zo zijn (ik hoop van niet) dat de kale plekken in omvang blijven toenemen zal ik niet schromen om mn kapster te instrueren de tondeuse over mn hoofd te racen :P
Ik houd jullie op de hoogte, reacties zijn natuurlijk altijd welkom.


Vriendelijke groet, Bas

[kattemie]

Hé Bas, welkom op Haarweb. :)
(Heb je trouwens naast last van haarverlies ook last van slapeloosheid? Wat een tijd om achter de compu te zitten... :confused: :P )

Mijn naam is Karen, ik ben 36 jaar en ik weet sinds oktober vorig jaar dat ik AA heb. Wat begon als twee kale plekken achter op mijn hoofd, is inmiddels uitgegroeid tot een enorme plek, die ongeveer de helft van mijn hoofd bedekt (of juist niet dus... eigenlijk... ;) ). Omdat het inderdaad voor een vrouw wat minder vanzelfsprekend is om de tondeuse er overheen te halen, heb ik een gedeeltelijk haarwerk aangeschaft, dat nu helaas wel al weer te klein aan 't worden is. Maar ik kan me er mee redden en als je niet weet dat ik AA heb, zie je er niets van. En daar was het me om te doen, want ik had echt geen zin in starende blikken... :confused:

Ik ben benieuwd wat de dermatoloog je zal vertellen. Die van mij (in het UMC) was geen enkele hulp; inmiddels zoek ik mijn weg door het alternatieve circuit, helaas tot nu toe tevergeefs.

Ik hoop dat je hier op Haarweb zult vinden wat je zoekt. Iedereen zit altijd vol goede raad en adviezen en support. Dus welkom en veel plezier! :)

Karen

[jeroen73]

Hey bas, ik herken een beetje van je nochelante houding toe ik destijds ook 4 kale plekken + een paar in mijn baard had. bij mij was het ook zo dat er 1 was die in omvang steeds toenam. tot de grotte van mijn hand. maar toen er donshaar en ook weer haartjes groeide in mijn eigen haarkleur ging stopte bij mij het groter worden van de plek.
1 plek in mijn nek bleef wel nog een tijdje groter worden. maar gek genoeg ( ik maakte me wel zorgen ) maar ik dacht ach wat de fuck ik kan me altijd nog gewoon kaal scheren ... ik was allang blij dat ik verder nog gezond was.

nu heeft bij mij een breuk in een vrij destructieve relatie, waarin ik alles wat echt belangrijk was voor mezelf opgaf voor de "relatie", ervoor gezorgd dat ik in vele opzichten mijn kracht weer vond. ergens anders op dit forum heb ik mijn verhaal gedaan. Precies toen het met mij weer beter ging is in enorm tempo mijn haar terug gegroed, zodanig dat ik denk ... dit kan geen toeval zijn.

misschien herken je wat, en ik hoop uit de grond van mijn hart dat je haar weer net zo rap terug komt als het bij mij deed.

gek ik weet zeker dat het me ook nooit meer gaat overkomen zo sterk voel ik me nu. t is daarmee dat ik erover ben gaan schrijven. maargoed ik kan me de scepsis van anderen hierover levendig indenken

Jeroen

[Lunani]

Hoi bas!

Ik ben hier ook nieuw :). Ik hoop wat meer te weten te komen over Alopecia. Na 4 jaar zelf de aandoening te hebben, heb ik de stap maar gewaagd en ben ik het forum maar op gegaan.

In ieder geval welkom :).

Kus Luna

[Lunani]

"Ik heb veel fora bezocht en heb veel gelezen over deze aandoening, mij is duidelijk geworden dat donshaar een teken van genezing is."


Ik heb dit 4 jaar geleden ook gehad. Mijn hoofd was gedeeltelijk kaal aan het worden, en nadat er was geconstateerd dat het Alopecia was, was ik er vrij rustig onder. Zeker toen er bij mij ook plekken waren , waar het haar in dons-vorm treug kwam. Uiteindelijk is al het haar weer aangegroeid, maar binnen een week tijd is ook alles weer uitgevallen en vervolgens nooit meer terug gekomen. Het heet voor mij nu dus geen Alopecia Areata meer, maar Alopecia Universalis. Het is namelijk over mijn gehele lichaam.

Voor jou hoop ik echt dat het hierbij blijft. En dat je lekker met je leventje doorgaat is super. Dat is mij helaas niet goed gelukt. Zeker de laatste tijd krijg ik er steeds meer last van, maar ja. Ik kan er helaas niks aan doen.

In ieder geval veel succes er mee!

[Bas1979]

ThnX Karen :)

Inderdaad, zo'n haarstuk(je) kan goed uitkomst bieden, zeker wanneer je dame bent is het niet makkelijk.
Mn dermatoloog heeft me niets nieuws kunnen vertellen, gelukkig had ik geen hoop gevestigd ;)
Inmiddels is zijn mijn kale plekken niet in omvang af of toegenomen én heb zoals ik al eerder verteld had te doen mn haar eraf gehaald.
Staat me niet onaardig, al zeg ik t zelf :cool:
Hoe zit t met vergoedingen voor jouw behandelingen?
Worden alternatieve geneeswijzen en haarstuk etc vergoed?
Ervaar je veel of continue stress, denk je goed aan gezonde en voldoende voeding, neem je afdoende rust en slaap?
Ik hoop 't wel voor je, zo niet.. dan raad ik je aan om daar bewust mee aan de slag te gaan omdat het van invloed kan zijn.
Natuurlijk hoop ik dat mn haar terug gaat groeien, maar ik maak me geen illusies, stiekem heb ik er al vrede mee om kaal te zijn en te blijven :)


Fijne feestdagen toegewenst!

[Bas1979]

ThnX voor je reply Jeroen :)

Goed punt inderdaad!
Ik had die theorie ook al eens gelezen elders op het net, de theorie die jij beschrijft klinkt zéér aannemelijk op zn minst.
Als een wake-up call, je lichaam die jouw iets probeert te vertellen.
Ben blij dat je jouw haar terug hebt ;)
Of de theorie ook op gaat in mijn geval valt te betwisten, maar ik zal het zeker in mn achterhoofd houden.
Ik ben momenteel bezig dingen op de rit te krijgen, komt veel bij kijken en vergt een behoorlijke bult discipline, vandaar ook dat die theorie mij aanspreekt.
Mocht mn haar spontaan terug groeien wanneer ik in de buurt van mn doel kom dan zal ik niet verzuimen de boodschap net als jij te verspreiden.
Geeft de burger weer moed :cool:
Tot die tijd vind ik mn kale koppie prima, ik denk meer dan ooit om mn relax en probeer beter naar mezelf te luisteren.
Ik sport me een ongeluk, eet gezond, doe weinig gekke dingen, ben me bewuster van negatieve invloeden die het proces mogelijk kunnen versnellen.
Dat is mijn inziens zo'n beetje alles wat je kunt doen, alternatieve geneeswijzen en pruiken buiten beschouwing gelaten :P
In ieder geval bedankt dat je meedenkt!

Fijne feestdagen toegewenst, vriendelijke groet, Bas

[Bas1979]

Luna, ook jij bedankt voor je reactie!

Welkom op haarweb, ik denk dat je de juiste keus hebt gemaakt om hier eens een kijkje te nemen :)
Lezen over wat lotgenoten denken, voelen en doen.
Universalis is inderdaad een zeer aggresieve vorm.
Ik kan me lichtelijk indenken hoe frustrerend het moet zijn.
Zeker als dame!
Aan de andere kant, scheelt wel een hoop scheerwerk in de zomer :D
Sorry, grapje.. ik bedoel 't niet verkeerd :rolleyes:
Om terug te komen op het donshaar, een teken van genezing is denk ik te positief verwoord.
Het donshaar neemt niet in pigmentering noch in volume toe en de kale plekken blijven zich geleidelijk uitbreiden.
Althans, dat was voordat ik iedere dag de tondeuse er over haalde.
Dan blijft het nog enigszins netjes ;)
Ik hou 't zo totdat mn haar terug groeit, of dat gebeurd? De tijd zal het leren.
Tot die tijd koester is gematigde hoop.
Nogmaals, ik heb makkelijk praten als man.
Als dame kan ik me indenken dat je anders omgaat met deze aandoening, persoonlijk vind ik dat het een dame vele malen zwaarder treft dan bij een heer het geval is.
In ieder geval succes met het vinden van gemoedsrust!


Ik wens jou al dat wenselijk is met de feestdagen.
Vriendelijke groet, Bas :cool:

[kattemie]

Hoi Bas, bedankt voor je reactie. :D


Hoe zit t met vergoedingen voor jouw behandelingen?
Worden alternatieve geneeswijzen en haarstuk etc vergoed?
Ik heb een klein gedeelte van de kosten van mijn haarwerk vergoed gekregen. Hetzelfde geldt voor de alternatieve behandelingen. De acupuncturist en de homeopaat werden nog vergoed, maar de voedingssupplementen en fytotherapie medicatie die ik nu gebruik, zijn voor mijn eigen rekening. En dat is een dure grap, dat kan ik je verzekeren. Ik overweeg nu ook om er mee te stoppen, omdat het tot nu toe geen enkel zichtbaar resultaat heeft gehad.


Ervaar je veel of continue stress, denk je goed aan gezonde en voldoende voeding, neem je afdoende rust en slaap? Ik hoop 't wel voor je, zo niet.. dan raad ik je aan om daar bewust mee aan de slag te gaan omdat het van invloed kan zijn.

Dat zijn inderdaad zaken waar ik mee bezig ben, maar daar ben ik al langer mee bezig omdat ik weet dat ik daar gevoelig voor ben. Ik ben snel gestressd en moet bewust regelmatig ontspannen, sporten, mediteren om daar goed mee om te kunnen gaan. De laatste maanden ben ik me gaan verdiepen in de beginselen van het buddhisme. Het biedt me veel handvaten en oefeningen voor ontspanning en bewustwording. Een aanrader! :)

Succes!

Karen

[Lunani]

Haha ja het scheelt inderdaad een hoop scheerwerk, maar als ik kijk naar mijn hoofd scheer ik me toch liever iedere dag, dan dat ik 1 dag met een kaal hoofd rondloopt. Maar tegen een geintje kan ik wel hoor :)


Hele fijne feestdagen inderdaad!

Iedereen trouwens..

Kus Luna

[rubi]

Hallo allemaal,
Ik zal me ook maar eerst hier even voorstellen,
Ik ben dus Rubi, 59 jaar, vrouw. moeder en oma.
in Sept 2005 werd ook ik de klos, Alopecia Areata.
Ben in het begin al eens hier geweest, maar ik kon het toen niet aan,
om nog meer met mijn neus op die doffe ellende te worden gedrukt, maar ik kreeg van een jong meisje de tip om hier eens naar toe te gaan,
Ik zou er best wel eens veel aan kunnen hebben.
Zo gezegd, zo gedaan, en nu kan ik het zelfs heel gemakkelijk aan,

o.k dus....Plotsklaps 3 kale plekken, werd ontdekt door mijn dochter, ik was 1 week eerder nog geknipt door haar, was toen niets te zien .
Zij heeft samen met haar man een eigen Kapsalon, en 2 jaar geleden een klant gehad met dit probleem en zo ook het verloop ervan.
Of wij zijn geschrokken? reken maar van yes.

Onmiddelijk een afspaak bij de huisarts, in afwachting daarvan mijn schoonzoon op Internet, 2 uur lang....zelf helemaal uit mijn huisje.
Dus toen ik bij de (vervangend) arts kwam wist ik al meer als genoeg,
nu blijkt dat ik toen al meer wist als hem over deze haarziekte,
Ik was al ongelukkig, maar na het bezoek aan hem,
was ik dus echt doodongelukkig, tjonge, wat nam ik het hem kwalijk, heb dat toen ook gezegd tegen hem.
Mijn dochter was bij me, vroeg om 'n verwijskaart voor een Dermotoloog,
,,hoeft niet, die kan niet meer doen als ik , geef je een lotion, en kom over een tijd nog maar eens terug". ik had zoiets van...krijg toch nou wat.

Ik vroeg hem of hij ervaring had op dit gebied,, ja, zo'n 75 patienten in 25 jaar".
Ik zei dat ik dat weinig ervaring vond, toch?
Ben naar huis gegaan..in zak en as.
S' morgens werd ik wakker en was akelig woedend, ik moest denken aan dat gigantische grote en prachtige huis van hem, waar ik dagelijks langs kom,
Ik ken me ook vergissen, maar helpen wij als patienten daar niet een beetje aan mee, om daarin te kunnen wonen??
Mogen wij toch ook eisen stellen, toch?

heb de tel. gepakt en hem gezegd dat ik het niet pikte, ik wilde een afspraak bij de Dermo, en ook wel onmiddelijk, ik zei hem dat ik zelf al had gebeld naar 2 Ziekenhuizen,
inlichtingen voor een afspraak op zeer korte termijn.
Zijn nonchalante gedrag verdween als sneeuw voor de zon,
Hij heeft toen direct zelf een afspraak geregeld, en de dag erna zat ik al bij de Dermotoloog.
tja, je ziet, het kan dus wel.
Heb mijn verhaal gedaan bij de Dermo. zij vond het niet aardig van hem,
en nam het hem kwalijk, ze kon wel degelijk meer voor mij betekenen als hem,
en die lotion moest weg gooien, stelde niks voor, eigenlijk werd ik toen pas echt boos.

Ik kreeg een hormooncreme, het was toen nog heel warm weer, en zoals altijd in de zomer, word ik altijd alleen op mijn hoofd door de muggen gestoken, heel raar is dat, soms wel 6 of nog meer steken, de hele zomer lang.
heb dat aangeven bij haar assistent, Dermo. belde me diezelfde dag nog op,
moest ermee stoppen, bij de volgende afspraak, zou zij starten met Lokale Immuumtherapie. Inmiddels was mijn pruik al klaar, wist gewoon dat ik flink kaal zou worden en dat ik dan niet meer naar buiten ging.
ik help dagelijks mee in de Kapsalon, ben erg sportief, heb toch een aardig sociaal leven, en met die pruik voelde ik me goed, trouwens niemand zag het,
kreeg alleen maar complimenten, deze nieuwe haarkleur stond zo goed, ha ha ha, ja, ik ken weer lachen, gelukkig.

enfin, bij de volgende afspraak zag zij wat mijn dochter ook al zag,
nieuwe haargroei, wij hebben toen besloten om af te wachten op natuurlijke nieuwe haargroei.
14 dagen geleden....toch begonnen met behandelen, wel gaat de haargroei door op veel plekken, maar er valt ook nog steeds ander (oud) haar uit, dus het is nog actief.

Vandaag.....krijg de volgende behandeling, ik doe het wel, maar het gekke is nu, dat ik me afvraag waarom ik het eigenlijk doe?.
Heb dat ook gevraagd aan de Dermo.
het is afwachten maar....en ieder geval kan het geen kwaad, i.v.b de natuurlijke groei, zegt zij,
dus ik zal het maar proberen.
Ik hoop natuurlijk dat het haar dat nu terug komt ook blijft,

het groeit best hard, maar om zeker te zijn,
trek ik er geregeld aan,
en dat doet gelukkig flink pijn!!!au au au.

Tja, ik moet van mezelf zeggen dat ik erg positief ben ingesteld,
heb wel in het verleden veel geleerd om zover te komen als nu.
Maar wist toen niet dat ik al die lessen nog eens zo hard nodig zou hebben.
Ik ben er blij mee, heel blij zelfs.
Het enigste dat me momenteel nog dwars zit is......de komende zomer,
Ik fiets veel, wandel, sport,zwem veel enz. enz, kijken hoe ik dat ga aanpakken als ik die pruik nog moet dragen, maar dat is van later zorg, niet dan?
Mijn dochter is van mening......3 cm haar, en die pruik gaat af ha ha ha, dénkt zij,

Nou, dit is mijn verhaal voorlopig, ik heb nu al veel verhalen van jullie gelezen,
en ik vond het erg tof,
en fijn dat jullie elkaar zo steunen, erg leerzaam voor mij,
en inderdaad....ik ben blij dat ik die raad van dat jong meisje heb aan genomen, ik voel me goed ermee.
Dank je wel meissie.
en hoop dat jullie ook mijn verhaal lezen, zou ik wel fijn vinden,
en hoop hiermee dat jullie mij ook een hart onder riem zullen steken,
gedeelde smart, is halve smart...of zoiets toch?
heb nog even terug gelezen...is bijna en boek, nou ja, ik laat het toch maar staan.

warme groeten...en voor iedereen.....nog een gelukkig en vooral harig 2006!!!
tot hoors dan maar......Rubi.

[francisca82]

Ben niet nieuw hier, maar toch stel ik mij nog even voor.

Ik ben francisca 23jaar oud en heb al sinds mijn 17e aa.. ik heb sinds 3jaar een haarwerk en nu pas ben ik in het stadium dat ik hem af kan gaan doen. krijg volgende week een pruik en dan kan ik hem afzetten wanneer ik maar wil, mijn haar laat ik groeien vandaar dat ik een pruik neem ipv van een haarwerk anders moet ik steeds de randen wegscheren het tape blijft anders niet plakken.

ik hou jullie op de hoogte wanneer mijn pruik weer af kan!

als jullie nog wat willen weten, vraag het gerust!

liefs

cis

[leentje]

hoi Bas, welkom bij de club haha

mijn naam is Marleen, 24 jaar en heb het al 20 jaar. Als vrouw zijnde is het natuurlijk helemaal vreemd, maar als je niet beter weet!
Ik kan je wel adviseren er niet te veel op te smeren en je niet te veel aan te laten smeren! er is niet zoveel wat helpt en meestal maar van tijdelijke aard. Dat haar karakter heeft door niet grijs te worden maar uit te vallen vind ik wel een mooie quote. jammer dat ik merk dat er ook al grijze haren tussen komen, een echt probleemgeval dus! haha...

ik ken dat, dat wanneer je naar feesten gaat, waar lots of people komen, er mensen zijn die je raar aankijken, maar tegelijkertijd is het helemaal niet raar. gewoon een brede grijns opzetten...

ik ben benieuwd hoe het met je gaat.

groetjes marleen!

[Foo]

Volgende nieuwkomer ^^

Hallo iedereen:)
Ik ben 15 dus een van de jongsten hier:( of niet?
Ik ben nooit helemaal kaal geweest, maar heb wel meteen een pruik gehad.
Nu groeit het weer een beetje aan. Heb nog wel een paar kale plekken maar daar zit al weer een beetje dons op.
Net boven mn nek is het nog wel kaal, dus weet iemand iets voor alleen achter?
-x- Foo

[yasmine]

hoi alemaal :P :) ;) :D

ik ben 13 jaar (nu ook een van de jongste)
ik ben nu helemaal kaal :( :crybaby:
ik heb het al vanaf eind groep 6 en zit nu in het eerste...
ik heb nu mijn 2de pruik (sinds feberuari)

ik zit er soms wel erg mee als iemand me uitscheld voor
biijv: kale of soow iets..
ik wordt dan heel erg boos en wil die gene dan helemaal in elkaar meppen.

in het begin van mijn nieuwe school jaar werd ik heel vaak ziek (uit angst)
ik was bang dat iemand het zou zien en werd toen heel snel misselijk maar dat is nu wel over
ik ga nu naar een soort jah therapeut (of hoe je dat ook schrijft)
(om te zorgen dat ik niet zoow agresief reageer):cool:

groetjes Yasmine

[Lies86]

Heey Jasmine!

Wat leuk dat je je ook hier hebt aangemeld!

Laat je niet gek maken hoor door al die mensen!
Zou het misschien helpen om een soort spreekbeurt in je klas te geven over je haarziekte?
Ik wil je daarbij best helpen hoor als je dat graag wilt!!
Misschien kun je dat doen in je mentoruur of bij nederlands.
Gewoon even vragen of dat mag, of zeggen dat je wat wil vertellen aan je klas.
En dat je dan verteld hoe het komt dat je kaal bent, en dat je er niets aan kunt doen.
En waarom je een pruik draagt, en hoe deze gemaakt is.
En dat dat niet vies is of stinkt!

Zelf heb ik dit ook gedaan toen ik in de 2e zat en (ben nu al 3 jaar van het vmbo af) het heeft mij erg geholpen.
En mijn klasgenoten wisten meteen wat ik had, en kregen veel meer respect voor me.
Zeker een aanrader dus!

Ik wil best helpen om je spreekbeurt in elkaar te zetten hoor!!
Via de mail of msn ofzo, en als je dichtbij woont (ik woon bij rotterdam in de buurt) wil ik ook wel een keer afspreken met je om je te helpen als je dat fijn zou vinden!!

Je bent het echt niet waard dat ze je pesten hoor!!
Jij kunt er niets aan doen dat je kaal bent, en het is al helemaal geen reden om je te pesten!!

Groetjes
Annelies

[loutjepetoetje]

:cool: hey

Ik ben karen, 30 jaar en 7 jaar geleden is de diagnose alopecia areata bij mij vastgesteld.
Na een ingrijpende gebeurtenis had ik 4 maand later een klein kaal plekje achter in m'n nek, ik maakte mij toen nog niet zo ongerust maar toen ik een 2de plekje ontdekte ben ik toch naar de huisarts gegaan.
Die stelde voor om met de pil te stoppen en af te wachten.
Aangezien ik er toch niet zo gerust in was heb ik zelf een afspraak gemaak bij een dermatologe, ik kon diezelfde week op consultatie komen.
Mijn haar bleef maar met plukken uitvallen en tegen dat ik naar die dermatologe ging was al mijn haar al uitgevallen. ( nog 2 spoilerkes achter mijn oren)
Anngezien ik met de pil was gestopt was het resultaat erger dan wanneer ik dat niet had gedaan.
Dermatologe heeft mij onmiddelijk terug op de pil gezet (geneesmiddel tegen haaruitval).
Bloed laten nemen en alles bleek ik orde te zijn.
Ik kreeg cortisonespuitjes en moest cortisonecreme op m'n hoofd smeren.
Oorzaak: stress, psychische shock.
Ik voelde mij die periode zo onmachtig en kon alleen maar toezien hoe mijn lichaam zich tegen mij richte.
Ik kreeg geen ziekteverlof en was dus genoodzaakt om te blijven werken.
Ik kreeg nog meer stress natuurlijk, zeker omdat ik in een dierenwinkel werkte en regelmatig achter de kassa stond.
Uiteindelijk na enkele maanden begon mijn haar terug in te groeïen, ik had het erg moeilijk met het idee om een pruik te dragen dus heb ik jaren met een sjaaltje rondgelopen.
Uiteindelijk is al m'n haar terug mooi ingegroeid, heb zelfs lang haar maar heb regelmatig nog wel een terugval. :(
Vooral na een bepaalde stressperiode en samen met de bomen als die hun bladeren afschudden in de herfst.
Die plekjes beperken hun wel in groote (maximum 3cm x 3 cm) en krijg dan weer eens een prikkuurtje. (dit heeft bij mij een goede werking en binnen enkele weken beginnen de donshaartjes al te groeien) :)
Ik neem om de 4 maanden een kuur haarvitaminen en neem die dan 4 maand.
Niemand in de familie heeft AA. mijn mama had wel multiple sclerose (immuunziekte).
Ik ben erg tevreden met mijn dermatologe en kan er altijd terrecht (heeft normaal gezien 3 maand wachttijd) ik kan er ook goed mee praten en ze weet mij toch een goed gevoel over mezelf te geven. :D
Het enige wat mij in die moeilijke periode heeft gesterkt was te denken dat " ik heb dit gekregen omdat ik dit aankan" :cool: en toen was ik wel een beetje fier op mezelf!
Ik ben ook fier op jullie allemaal en wil jullie allemaal een hart onder de riem steken.
Er is en blijft altijd hoop! hoop doet leven!

groetjes XXX

[tamgirl]

hoi allemaal

door mn behoorlijke dip vanavond/ vanacht ben ik op zoek gegaan naar enig herkenning voor mn AA, term zoals hier veel wordt gebruikt.
ik ben nu bijna 22 jaar helemaal kaal. in juni word ik 29 jaar en ik ga al die 22 jaar zonder pruik door het leven. vanavond heb ik het er moeilijk mee. een rot gevoel, gevoel van moe worden van vechten tegen reacties van mensen etc. tegenwoordig doet een blik van iemand me al irriteren, net als een ieder wil je soms anoniem zijn, maar zonder pruik dus een afwijkende voorkomen lukt dat niet. ik weet dat het mn keuze is om geen pruik te dragen, maar ik moet zeggen dat het best vermoeiend kan zijn. praten helpt, natuurlijk,maar het valt me na al die jaren op dat het gevoel er niks minder op wordt. ik red me prima, tuurlijk een vervelende jeugd gehad mede door mn kaalheid, wil het niemand toewensen. maar ik heb alles overleeft. ;) maar het gevoel, daar is zo moeilijk over te praten omdat er geen woorden voor zijn en dat maakt het dat ik me soms zo eenzaam voel. ik kan het gevoel omschrijven maar nog steeds is het niet voldoende of juist.
ik ben benieuwd of iemand dit herkent, want ik vind het moeilijk om te omschrijven wat ik voel. heb veel gelezen hier, erg veel herkent,maar het is niet wat ik bedoel. iig ik zie dat ik verwarrend over kom, maar zo is het het voor nu ff. morgen een nieuwe dag, nieuwe kracht om weer een griet met ballen te zijn :cool:

[kattemie]

Net boven mn nek is het nog wel kaal, dus weet iemand iets voor alleen achter?
-x- Foo

Ja hoor! Een gedeeltelijk haarwerk! Dat heb ik ook een hele tijd gehad. Ze maken gewoon een mal van de plek die bedekt moet worden en maken een haarstukje dat daar precies op past.
Succes!

Karen

[maggiegirl]

hey mensjes,
mijn naam is magali , ik ben 21, en heb al sinds mijn 12e alopecia , ik heb mij ook op de engelstalige site ingeschreven , maar hoop ook hier wat steun te vinden , jullie zullen als geen ander weten hoe het voelt om je eigen op een foto te moeten zien staan met een volle bos haar terwijl je er nu zonder bos op staat , veel vrienden begrijpen niet hoe het voelt om zo te zijn , maar je kan ze dit ook niet kwalijk nemen e,... khoop ier vlug wat mensen te leren kennen

[DCarmen]

hey mensjes,
mijn naam is magali , ik ben 21, en heb al sinds mijn 12e alopecia , ik heb mij ook op de engelstalige site ingeschreven , maar hoop ook hier wat steun te vinden , jullie zullen als geen ander weten hoe het voelt om je eigen op een foto te moeten zien staan met een volle bos haar terwijl je er nu zonder bos op staat , veel vrienden begrijpen niet hoe het voelt om zo te zijn , maar je kan ze dit ook niet kwalijk nemen e,... khoop ier vlug wat mensen te leren kennen

heej,ja ik weet precies hoe je je voeld:o
en ben ook 21 jaar..heb je msn??

[Tanja v. S.]

Beste allemaal,

Dit is de eerste keer dat ik reageer op het forum.
Eind Januari werd ik geconfronteerd met griep, ik woelde
door mijn haren en voelde tot mijn grote schrik een grote
kale plek. Wel had ik al enige weken vreselijke jeuk op mijn
hoofdhuid en voelde soms, wat ik toen dacht, puistjes tussen
mijn haren. De huisarts constateerde Alopecia en vertelde mij
dat er stresshaartjes zichtbaar waren. Daar zit je dan 36 jaar
5 kindertjes en enorme angst voor onderliggende ziektes.
Mijn kale plek is inmiddels 7 bij 5. Gelukkig ben ik gezegend met
een bos krullend, kroesig en veel haar dus de plek valt nog niet
op. Het trekt bij mij vanuit de middenlijn van mijn schedel naar
mijn oor en dan omhoog en omlaag aan een kant. Haar opsteken
of een vlecht gaat niet meer. Wel is mijn haar "letterlijk"mijn kenmerk.

Bij mij heb ik net voordat mijn haar uitvalt ook pijn net of er een
elastiekje te strak zit. Bovendien heb ik nog steeds last van rode
bultjes hier en daar. Herkent iemand dit ook, naast jeuk ?
Ik ben begonnen met activeur 7, maar dit doet niets voor mij.
Nu heb ik een homeopatisch arts bezocht die mij Sepia (inktvis)
korrels heeft voorgeschreven, heeft iemand hier ervaring mee ?

Wel moet ik nog een keer opnieuw bloedprikken omdat mijn voorhormoon
iets aan de hoge kant scheen te zijn, volgens mijn huisarts niets om
ongerust door te raken want dat schijnen heel veel mensen regelmatig te hebben. Ik ben een beetje een hypochonder dus ik vind al die verklaringen maar moeilijk te accepteren.

Wel gaat het bij mij langzaam. Het valt uit tijdens het wassen en borstelen maar ik zie mij niet veel haar verliezen (ik verloor altijd borstels vol). Maar mijn plek wordt groter en groter.

Ondanks dat ik echt probeer positief te denken (ik zeg de hele dag tegen mijzelf "Nu houd het op"), en ik probeer "relaxed"te leven houd het nog niet op.

Nu las ik op een Duitse site een eventuele relatie tussen Streptococ en AA.
Deze "huisbacterie"draag ik bij mij en ik heb vorig jaar ook 2 keelinfecties gehad. Is er iemand die hier iets over gehoord heeft ?

Verder vind ik iedereen die het kan accepteren echt moedig want ik kan het momenteel nog niet, en dat ondanks het feit ik mijn plek nog heel goed kan verbergen.
Ik had ook nooit verwacht zoiets te krijgen (ben altijd heel gezond geweest). Nu weet ik in ieder geval hoe het voelt als je te maken krijgt met een ziekte waar je niets aan kunt doen en godzijdank is alopecia iets waar je niet dood aan gaat.
Deze gedachte doet in ieder geval wel goed. En ik hou me nu nog even vast aan de gedachte dat de meeste mensen last hebben met Aolpecia Areata i.p.v. universalis.

Tanja

[kas]

Bovendien heb ik nog steeds last van rode
bultjes hier en daar. Herkent iemand dit ook, naast jeuk ?


Tanja.
Ikzelf heb geen bultjes maar schilfering die jeukt, doch je verhaal doet me denken aan iem. anders op het vrouwenforum die dit ook beschrijft. Zij heeft het over acne op haar hoofdhuid. Ik weet niet wat je daarvoor zou kunnen gebruiken, misschien kan een dermatoloog je er iets voor geven.

Groet
Kitty

[loutjepetoetje]

Bij mij heb ik net voordat mijn haar uitvalt ook pijn net of er een
elastiekje te strak zit. Bovendien heb ik nog steeds last van rode
bultjes hier en daar. Herkent iemand dit ook, naast jeuk ?

Tanja





:rolleyes: bij mij doet het ook pijn net voor het uitvallen, voelt aan als een blauwe plek!
Van bultjes geen last tot hier toe.

[JC77]

Ik herken de pijn op het hoofd ( als een beurse plek ) maar heb dit niet alleen vlak voor het uitvallen, maar ook nog wel tijdens het uitvallen.
Bultjes heb ik af en toe, vooral in mijn nek, maar volgens mij ontstaan die juist meer door het weer aangroeien van haartjes.

[Tanja v. S.]

Het is geruststellend te lezen dat pijn een herkenbaar
symptoom is. Hebben jullie ook het idee meer haar te verliezen
tijdens het wassen ?

Groet Tanja

[Hairy Ezz]

Hallo mede-AA-ers :D

Al surfend op zoek naar dingen die ik misschien nog niet wist over AA, kwam ik hier terecht en besloot me maar even voor te stellen.
Ik ben Esther, 35 jaar en sinds mijn 12e bekend met AA. Ik had toen een vrij ernstig auto-ongeluk gehad met zware shock en next thing you know, na de operatie, weg haar....nou ja niet alles, maar het hield niet over...jullie kennen het wel. Kinderen op school die vragen of je soms kanker hebt en meer van dat soort grappen. Ook paniek alom, homeopatische middelen...laatste redmiddel toen was resoluut afknippen na ruim een jaar; et voilà, het ging het weer groeien. Nadien steeds wel om de aantal jaren een plek hier of daar, maar niet meer zo heel hevig (leuk was wel anders). Nu ben ik sinds ruim een half jaar weer aan het modderen, twee flink srtessvolle jaren achter de rug, I saw it coming.
Ben creatief met "plakken" en heb geen zin in een pruik, tot op heden kan ik er mee leven. Mijns inziens is het een erfelijk en stress-verhaal. Mijn opa is na een bombardement in een nacht kaal geworden, en dat is nooit meer terug gekomen. Zware shock is ultieme stress, en er zijn in mijn geval nog wel wat zaken te verzinnen. Nu weet ik zeker dat ik er last van krijg na een tijd lang stress oppotten...dus ik herken veel uit jullie verhalen :-)
Alopatisch zal voor mij nooit een optie zijn, dan zou ik maar liever kaal zijn. Gelukkig doet het geen pijn (bij mij dan), ik ben er niet ziek van, beter dit dan een maagzweer. Maar het steekt wel, als je weet dat je zelf perfect lang haar hebt gehad en er nu bijloopt als een afgekloven rat...grrrr....
Enfin, dat was mijn introotje, misschien gaat het nu wel stiekum groeien ;)

Groet,

Esther

[Peesje]

Hallo hallo! :D

Ik zal me even voorstellen als nieuweling op het forum. Mijn naam is Valerie, ben 23 jaar en heb al sinds mijn 5e levensjaar Alopecia Areata Universalis. Aan de ene kant weet ik niet beter dan dat ik geen haar heb, nergens dus. Maar kleuterfoto's laten me zien dat ik een prachtige dos haar had als kind. Uiteraard herinner ik me daar geen fluit van.
Tot nu toe heb ik eigenlijk nooit toenadering gezocht in fora, of bijeenkomsten van de AAPV, omdat ik toch nooit helemaal heb willen accepteren dat ik anders ben dan anderen. Sinds kort ben ik actief op een ander forum, en via via kwam ik hier terecht. Ik ben toch wel benieuwd naar hoe anderen zich voelen onder de ziekte, wat ze zich wel en niet aantrekken van buitenstaanders etc.

Zelf dacht ik altijd dat ik mezelf geaccepteerd had voor wie ik ben, maar blijkbaar niet anders zat ik niet met mezelf in de knoop. Mijn omgeving (basis school, middelbare school (the worst) en beroepsopleiding, uitgaansleven) is voor 80% negatief geweest op mij en mijn voorkomen. Ik kreeg dus als kleuter heel snel te maken met de pesterijen, hey kale, die pruik, biljartbal etc... tot zelfs vervelende achtervolgingen op de middelbare school. :crybaby: :frusty:
Ik wilde het nooit toegeven, maar mijn leven wordt beheerst door mijn ziekte. Vanaf dat ik opsta totdat ik naar bed ga ben ik alleen maar bezig met: hoe zit mijn haar, zit het nog goed, is het niet te zien dat het een haarwerk is, zit mijn make-up nog goed, niet uitgelopen, hopelijk ga ik niet zweten met dit warme weer... etc. Ik heb er een dagtaak aan, zou er eigenlijk salaris voor moeten krijgen.

Er zijn zeker momenten dat ik me van niemand iets aantrek en zeker als het bloedje heet is buiten, dan zet ik mijn haarwerk niet op, maar draag een doekje/petje, maar toch voel ik altijd de blikken van mensen: kijk... wat heeft zij... whua die is kaal.
3 jaar geleden lag ik in het ziekenhuis vanwege mijn diabetes (ja nog zo'n auto-immuun ziekte, heb er zoveel (gehad)) :eek: . Er lag een enorme nieuwsgierige kletsgrage oude vrouw tegenover mij, die haar klep dus niet kon houden. Ik heb merendeel van de tijd zonder haarwerk doorgebracht en in plaats van dat ze me vraagt wat ik heb... ze kreeg bezoek en ik lag met koptelefoon op tv te kijken. Ineens zie ik dat ze met z'n 3-en me zitten te beschnautzen (bekijken dus) en ineens wist ik waar ze het over hadden. Ik kreeg geen woord uit me, maar ik ergerde me dood. Eerder had ze namelijk eens tijdens bezoekuur het volgende tegen mijn moeder gezegd toen ik naar de wc ging: erg he, zo jong nog en dan al zo'n ellende bah niet eerlijk. Mijn moeder wist precies wat ze bedoelde en snauwde haar af: ze heeft geen kanker hoor! :mad:

Zo vaak dat mensen dat denken en me dat zeggen/vragen. Soms zo vermoeiend. Maar goed ik ben alweer veel te veel aan het bletsjen terwijl ik me alleen even wilde voorstellen hihi.

Groetjes Valerie :shiny:

[Annewil]

Hallo nieuwkomers,

ik heb met veel interesse jullie verhalen gelezen. En ik heb veel bewondering voor hoe jullie je elk op je eigen wijze opstellen in het leven. Vooral de jongeren onder jullie: gepest worden op school, er van jongsafaan al anders uitzien, dat vind ik aangrijpend. Dat maakt het voor jullie allemaal een stuk moeilijker! Ik vind dat Alopecia (van Areata tot Universalis) echt een handicap is waarmee men rekening moet houden, net zo ingrijpend als een misvorming of het missen van een ledemaat of zo: Het is zo ZICHTBAAR! En de omgeving zal er altijd op blijven reageren.

Ik herken ook veel in jullie verhalen. Zelf ben ik 52, sinds een jaar heb ik Alopecia Universalis. Zonder enige waarschuwing vooraf viel vorig jaar plotseling al mijn haar overal uit, binnen 6 weken ongeveer. Inmiddels kan ik er redelijk mee leven. Ik kies ervoor om geen haarwerk te dragen. Ten eerste omdat ik gewoon de vrijheid wil hebben om niets op mijn hoofd te dragen als ik het warm heb, en dat kan niet als mensen gewend zijn me met een haarwerk te zien. Ten tweede omdat ik allergisch ben voor allerlei (kunst)stoffen en voor vrijwel elk soort plakmiddel. Bovendien, wat helpt een haarwerk als ik ook geen wimpers en wenkbrauwen heb? Dan maar gewoon op straat hoe ik ben.... maar ik had dat denk ik niet gedurfd zonder de steun van mijn vrienden. Ook mijn werkgever toont veel begrip en geeft me alle ruimte om minder te werken als ik gestresst raak door reacties. Ik krijg veel steun van de bedrijfsarts en op het werk, dat is bij sommigen van jullie wel anders!

Het helpt me enorm dat mijn omgeving (werk, school, vrienden, familie, buren) me nu kennen met een volledig kaal gezicht. Dat ze dat eigenlijk niet eens meer bewust zien, ze zijn eraan gewend. Het helpt ook erg dat ik mezelf vaak niet meer realiseer dat ik kaal ben, dat ik er niet aan denk, dat ik gewoon leef en werk alsof het "normaal" is... dat nemen mensen in mijn omgeving dan ook snel over. Ze vragen vaak niet eens meer om uitleg. (Wat ze achter mijn rug roddelen weet ik natuurlijk niet :cool: )

En toch zijn er telkens nieuwe hindernissen te nemen. Mijn paspoort verloopt deze maand. Ik moet een nieuwe laten maken.... en dus ook nieuwe pasfoto's inleveren. Ik stel het uit... want sjit... dan moet ik naar een fotograaf en dan kom ik dus ook zo kaal op de foto... Gek he? Dat ik dat nou ineens weer zo confronterend vind?

Zo hebben we allemaal elke keer weer nieuwe hindernissen te nemen.... naar het zwembad, de sauna, nieuwe mensen ontmoeten, vroegere kennissen opnieuw onder ogen zien, gevraagd worden op een feestje of etentje met vreemden, een sollicitatie, verliefd worden en je haarwerk niet af durven zetten, op de foto gaan....

Alopecia Areata is echt een handicap, je ziet er anders uit dan anderen, mensen denken aan dodelijke ziektes, en ik baal ervan dat er zo weinig onderzoek naar gedaan wordt. Dat de oorzaak niet bekend is, dat er geen therapie is die echt werkt. Dat mijn docher het wellicht ook kan krijgen... Maar verdorie ik laat me er niet door kisten!

Nou zou ik nog wel willen weten... hoe doen jullie het als je een nieuwe collega ontmoet of iemand anders met wie je verder moet (een buur, een medestudent), leg je dan meteen uit wat Alopecia is, of wacht je op vragen?

Annewil

[Peesje]

Hoi annewil,

wat moedig van je dat je gelijk van het begin zonder haarwerk verder door het leven bent gegaan! En inderdaad een nieuwe foto maken, helemaal haarloos.. confronterend omdat, denk ik, het ineens zo tastbaar is. Die foto blijft voor altijd, dar kun je steeds naar kijken, en omdat het op je paspoort moet.. ziet iedereen het. Zelfs als je dan toch nog zou beslissen om iets van permanent make-up, wimpers of een haarwerk te gaan dragen.

Ik heb er altijd veel moeite mee gehad om aan een nieuw iemand te vertellen wat ik heb, omdat ik voornamelijk stomme reacties ken. Toen ik naar het HBO ging, na de havo, had ik me voorgenomen niets te zeggen en gewoon af te wachten. Maar niemand vroeg iets, deed iets, etc. Ik voelde me steeds meer geremd in mijn doen en laten, bang voor een genante situatie, dat mijn haarwerk bijvoorbeeld zou afwaaien inn de wind, of andere dingen. Ineens ging ik me ook vreemder gedragen, en dat riep vragen op bij mijn klasgenoten. Uiteindelijk heb ik het maar aan 4 meiden verteld, waar ik echt mee omging.
Ik stopte met die opleiding en ging een MBO doen. Hier wilde ik het helemaal anders doen, en ik kreeg de kans! Tijdens de les Anatomie/Fysiologie moest iedereen een presentatie houden over een dermatologische ziekte. Ik had wel al een aantal meiden een beetje verteld, maar nog niet echt iets uitgelegd, dus ik was superblij toen ik van de docente mijn haarziekte als onderwerp mocht gebruiken.
Nu wist iedereen in mijn klas wat ik heb, en ik had tevens een presentatie gehouden.

Het valt niet mee om alles uit te leggen als je zelf niet goed weet hoe het komt, wat het is en hoe je er mee om kunt gaan, je praat er wat moeilijker over. Maar ik heb geleerd dat als ik in een nieuwe situatie kom, met nieuwe mensen waar ik langer contact mee zal hebben, ik makkelijker alles vertel en uitleg, omdat ik niet wil wachten op een genante situatie (wat bij mij is dat ik enorm ga zweten met warmer weer. En dan loopt het allemaal onder mijn haarwerk vandaan, langs mijn gezicht etc.. uiteindelijk ziet het er allemaal niet meer zo chamrant uit). Mensen waar ik geen langer contact mee houdt, vertel ik het niet. Je hoeft niet gelijk bij elke mens die je een hand geeft, je levensverhaal te vertellen.

Stel voor je zelf een grens, wie mag het weten, wie hoeft het niet te weten.
Het is al moeilijk genoeg dat we het hebben!

Groetjes
Valerie

[Annewil]

Ja Peesje,

ik herken veel in wat je zegt, niet zozeer de stomme reacties, (hoewel, een enkele keer wel van mijn cliënten helaas, maar ja, die weten het niet handiger aan te pakken, denk ik dan; ik zie dat meer als uitproberen - ik werk in de maatschappelijke opvang, dus met mensen die verslaafd zijn aan drugs en dakloos), wel de overwegingen van "moet ik nou wat zeggen of niet?".

Laatst vroegen (mij minder bekende) collega's (van een andere vestiging) me op een trainingsweekend of ik nou kaal ben omdat ik ervoor kies... Ik heb hen toen uitgelegd dat AA een vreemd soort ziekte is, een handicap. Eén collega zei toen: "O, dat wist ik niet, ik dacht dat je ervoor gekozen had om je haar af te scheren, want je hebt zo'n mooi hoofd zo!" Dat is dan ook wel weer apart he? Ik moest er wel om lachen en ik zei: "Sja, misschien heb jij ook wel zo'n mooi hoofd, maar dat kunnen wij niet zien onder al dat haar!" :D

Dat niemand iets vraagt of zegt, dat iedereen mijn aparte uiterlijk negeert, dat kom ik heel vaak tegen. Op datzelfde trainingsweekend moesten we twee aan twee tegenover elkaar gaan zitten en elkaar vertellen wat ons opviel aan de ander. Nou niemand vertelde me dus dat het opviel dat ik geen haar heb..... dat geeft dan wel weer te denken he? Ik moest er inwendig wel om lachen. Want natuurlijk valt het op dat ik kaal ben..... tussen 14 mensen die wel haar hebben.... Kennelijk is dat dus toch een taboe.

In een ander topic heb ik al neergezet dat ik me er meestal niet onzeker over voel. Juist omdat ik toch veel medewerking en ondersteuning vind op mijn werk en in mijn vriendenkring. Meestal voel ik me niet onzeker.... maar bij het vooruitzicht van een nieuwe pasfoto dus weer wel. AA universalis is toch een handicap, mèt of zonder haarwerk!

Annewil

[starsailor]

Hallo,

mijn naam is Eva en ik ben 32. Sinds één jaar heb ik AA. In het voorjaar van vorig jaar werd er in mijn borst een knobbeltje ontdekt dat achteraf goedaardig bleek te zijn. Ongeveer op hetzelfde moment ben ik gestopt met de pil (omwille van dat knobbeltje). Twee maanden later ontdekte ik mijn eerste kale plek, op mijn kruin. Of het nu van de stress of van het stoppen met de pil is gekomen, daar ben ik nog niet uit. Enkele weken had ik er al een tweede achter mij oor, ongeveer 7x4 cm. Op die laatste staan intussen terug veel donshaartjes, hoewel ze nog lang niet is dichtgegroeid. Die op mijn kruin (heel zichtbaar) is nog steeds even kaal, op één pluk lang spierwit haar na die in het midden van de plek staat, echt geen gezicht... Aan de zijkanten van die plek heb ik sinds kort korte haartjes staan van +- 1cm maar in het midden komt er niets.
Als ik mijn haar vastdraag zie je er niets van maar ik ben mij er toch voortdurend van bewust. Ik heb intussen een hekel gekregen aan naar de kapper gaan, je bent dan precies de attractie van de dag.
Mijn moeder heeft rond haar 35e ook AA gehad en dat is na 2 jaar volledig weggegaan. Ik hoop dus maar dat dat bij mij ook zal zijn...

[loutjepetoetje]

Hey Eva,

Ik ben er zeker van dat het stoppen met diane niet de oorzaak is van AA maar aangezien dit wel soms als geneesmiddel gegeven wordt bij AA, heeft het stoppen met die pil de haaruitval gewoon versnelt.
Zo was het allesinds bij mij. Ik was met mijn eerste plekje naar de huisarts gegaan en die raade mij aan om direkt te stoppen met de pil.
2 weken later ben ik zelf naar de dermatologe gestapt en die heeft mij direkt terug diane voorgeschreven.

Ik heb mijn haar zelf geknipt als ik op het punt stond "alles afscheren of niet".
Ik heb het dan kortgeknipt tot onder mijn oren. was geen zicht want ik had enkel nog wat haar achter mijn oren :confused: .
2 jaar een sjaaltje gedragen en toen alles zo goed als terug ingegroeid was terug alles op 1 lengte (zelf) geknipt. een caré-ke. en sjaaltje terug in de kast.
ik zou het lef niet hebben om naar de kapper te gaan :o (nu zelfs niet) Ik heb dus (momenteel) lang haar met hier en daar korte plukjes. (heb regelmatig een terugval maar het blijft bij plekjes van 2 op 3 cm ongeveer (dus camoufleerbaar) en met de rest van mijn haar kan ik veel bedekken.

groetjes :shiny: