Elketje
3 november 2001, 11:38
Hoi,
Ik ben Elke, 18 jaar, en ik lijd al sinds mijn kindertijd aan ttm, ik weet niet meer hoe lang, het kan sinds mijn achtste zijn, maar evengoed sinds mijn twaalfde, ik kan mij ook niet meer zo goed herinneren hoe het is begonnen, in het begin tilde ik er niet zo zwaar aan, het was gewoon een tic nerveux dacht ik...
Sinds een tijdje zag ik op tv een reclame over een reportage van mensen die hun haren uittrekken, trigomanie, had ik toen verstaan, maar toen ik dat op internet opzocht vond ik niets, dus het gevoel dat ik niet alleen was, was maar van korte duur...
Maar deze week kwam ik op het idee om trichomanie zo te gaan spellen, en op het net vond ik zoveel info dat ik bijna kon huilen van blijdschap...
Ik denk niet dat de ttm bij mij erg is, want ik heb het altijd voor de buitenwereld kunnen verbergen, ik zorgde ervoor dat de kale plekken verstopt waren onder de andere haren, ik heb veel en dik haar, dus dat is mijn geluk, maar af en toe was het zo erg dat je het wel moest zien, ik stond uren voor de spiegel, zeker dat iedereen het wist, en dat iedereen erover sprak, ik lette op het haar van anderen om te zien hoe duidelijk het verschil, ik durfde niet meer zwemmen met school, want met natte haren kon ik de plekken niet meer verbergen, dus jaren had ik een zwemexcuus op school, niemand mocht aan mijn haar komen, zelfs mijn vriendjes niet, in de winter was ik de koude dankbaar, dan kon ik altijd met muts rondlopen...
Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om zo erg aan ttm te lijden dat iedereen het kan zien
:(
Tot voor kort had ik er met niemand ooit over gesproken, als mijn moeder er een opmerking over had (zij ziet alles ;) ) dan sloeg ik in paniek, ik liep weg of werd boos, maar dit jaar heb ik mijn vriend mijn "grote geheim" verteld, hij doet zijn best om het te begrijpen, maar toch heb ik het gevoel dat hij denkt: als je het dan toch zo vervelend vind, waarom stop je er dan niet gewoon mee?
Het feit dat er nog mensen zoals ik zijn, met een verhaal dat erg op dat van mij lijkt is een hele opluchting!
Nog iets over de teruggroei, wat besproken werd in een andere topic, bij mij groeit geen kroeshaar terug, ik pluk voornamelijk op de grens tussen voorhoofd en haar, maar wel krullend, ik heb altijd een krullende froe, en als mensen mij daarover aansprekken, dan zeg ik dat dat komt omdat die haren groeien waar (leuk toeval) een weerborstel staat.
Ik ben niet van plan om hiervoor in behandeling te gaan, daar heb ik het lef (nog) niet voor, ik hoop dat ik het alsnog zal ontgroeien...
Ik zou graag in contact komen met mensen die hetzeflde meemaken, dus al wie zich geroepen voelt mag mij mailen, mijn icq nummer is beschikbaar,... Ik ben vrij verlegen en ik praat er hel moeilijk over, maar ik hoop dat dit een stap is in de goeie richting...
Ik ben Elke, 18 jaar, en ik lijd al sinds mijn kindertijd aan ttm, ik weet niet meer hoe lang, het kan sinds mijn achtste zijn, maar evengoed sinds mijn twaalfde, ik kan mij ook niet meer zo goed herinneren hoe het is begonnen, in het begin tilde ik er niet zo zwaar aan, het was gewoon een tic nerveux dacht ik...
Sinds een tijdje zag ik op tv een reclame over een reportage van mensen die hun haren uittrekken, trigomanie, had ik toen verstaan, maar toen ik dat op internet opzocht vond ik niets, dus het gevoel dat ik niet alleen was, was maar van korte duur...
Maar deze week kwam ik op het idee om trichomanie zo te gaan spellen, en op het net vond ik zoveel info dat ik bijna kon huilen van blijdschap...
Ik denk niet dat de ttm bij mij erg is, want ik heb het altijd voor de buitenwereld kunnen verbergen, ik zorgde ervoor dat de kale plekken verstopt waren onder de andere haren, ik heb veel en dik haar, dus dat is mijn geluk, maar af en toe was het zo erg dat je het wel moest zien, ik stond uren voor de spiegel, zeker dat iedereen het wist, en dat iedereen erover sprak, ik lette op het haar van anderen om te zien hoe duidelijk het verschil, ik durfde niet meer zwemmen met school, want met natte haren kon ik de plekken niet meer verbergen, dus jaren had ik een zwemexcuus op school, niemand mocht aan mijn haar komen, zelfs mijn vriendjes niet, in de winter was ik de koude dankbaar, dan kon ik altijd met muts rondlopen...
Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om zo erg aan ttm te lijden dat iedereen het kan zien
:(
Tot voor kort had ik er met niemand ooit over gesproken, als mijn moeder er een opmerking over had (zij ziet alles ;) ) dan sloeg ik in paniek, ik liep weg of werd boos, maar dit jaar heb ik mijn vriend mijn "grote geheim" verteld, hij doet zijn best om het te begrijpen, maar toch heb ik het gevoel dat hij denkt: als je het dan toch zo vervelend vind, waarom stop je er dan niet gewoon mee?
Het feit dat er nog mensen zoals ik zijn, met een verhaal dat erg op dat van mij lijkt is een hele opluchting!
Nog iets over de teruggroei, wat besproken werd in een andere topic, bij mij groeit geen kroeshaar terug, ik pluk voornamelijk op de grens tussen voorhoofd en haar, maar wel krullend, ik heb altijd een krullende froe, en als mensen mij daarover aansprekken, dan zeg ik dat dat komt omdat die haren groeien waar (leuk toeval) een weerborstel staat.
Ik ben niet van plan om hiervoor in behandeling te gaan, daar heb ik het lef (nog) niet voor, ik hoop dat ik het alsnog zal ontgroeien...
Ik zou graag in contact komen met mensen die hetzeflde meemaken, dus al wie zich geroepen voelt mag mij mailen, mijn icq nummer is beschikbaar,... Ik ben vrij verlegen en ik praat er hel moeilijk over, maar ik hoop dat dit een stap is in de goeie richting...