bolleke
24 september 2002, 22:55
Dag allemaal,
Het is vandaag net één week geleden dat ik een stop zette achter mijn therapie. Twee jaar lang was mijn therapeut mijn steun en toeverlaat. Hij heeft me heel goed op weg geholpen, maar sinds het weekend van 19 januari '02 zijn een hoop andere dingen; ontmoetingen, inzichten én mensen een minstens even belangrijke rol beginnen spelen in mijn 'helingsproces'.
De laatste tijd gaat het op privé-vlak heel slecht. De zaak raakt maar niet verkocht, en we kunnen nu echt geen kant meer op. Maar elke dag opnieuw zo vroeg moeten opstaan om te 'vechten tegen de bierkaai', maakt een mens echt wel moe en soms lijken ook alle andere dingen dan zo zinloos...
Zo vond ik ook dat mijn therapie niet veel zin meer had. De visie van mijn therapeut was en is oké tot op een zeker punt. Als hij echter niet bereid is om zijn blik te verruimen dan kan ik niet verder geholpen worden.
Ik vertelde hem dat ons 'onderhoudscontract' (ging slechts één keer om de vier à vijf weken) nèt genoeg was om mijn gedrag (lees TTM) te 'onderhouden'.
Want zolang ik mezelf afhankelijk van hem opstelde, zou ik nooit in mijn Eigen Kracht gaan staan.
Ik bewonder deze man en vind nog steeds dat hij fantastische dingen doet, maar het werd tijd dat ik ook mezelf ging bewonderen...
Misschien moesten we nog wat verder boren. Ik weet dat een aantal obstakels nog niet verwerkt zijn, de relatie met mijn vader, met mijn moeder, mijn seksbeleving. Allemaal moeilijke onderwerpen. Maar om daar echt intensief aan te werken zijn minstens wekelijkse sessies nodig en dat kan ik nu niet opbrengen, niet in tijd en ook niet financieel. Dus probeer ik nu met zelf-therapie de dingen een plaats te geven in mijn leven.
Ik heb hem 'losgelaten' op een moment dat ik zelf in de grootste shit zat (zit) en ik ben daar echt wel een paar dagen niet goed van geweest, heb daar om geweend en ben zelfs boos geweest om mezelf en om de beslissing die ik had genomen. Gelukkig had ik een fantastische vriendin die me heeft opgevangen. Maar omdat ze WIST dat ik op die manier van de ene 'afhankelijkheid' in de andere zou vallen heeft ze terzelvertijd ook 'afstand' genomen. "Ik weet dat je de kracht hebt om hier zelf uit te komen," zei ze. Ze was er op het moment dat ik haar nodig had, op het moment dat ik om hulp vroeg. Maar ze heeft me heel goed laten aanvoelen dat enkel en alleen IKzelf mijn problemen kon oplossen.
Het moeilijkste was niet het afscheid nemen maar het feit dat er twee dingen niet gezegd zijn; ten eerste had ik verwacht dat hij me succes zou wensen bij deze toch wel moeilijke stap en ten tweede had ik gehoopt dat hij zou gezegd hebben dat 'de deur zou blijven openstaan'.
Nu, achteraf ben ik blij dat hij dat tweede niet gezegd heeft.
Ik ben de laatste weken weer helemaal trekvrij en zelfs na het afscheid van mijn therapeut lukt het me nog steeds. (Pluim voor mezelf!) Zeggen dat ik niemand nodig heb is een groot woord, maar dat ik het uiteindelijk zélf moet doen is me nu meer dan duidelijk.
En hoe meer je denkt, ik heb anderen nodig om er van af te komen, ik heb hulp nodig, ik moet me aan iemand kunnen optrekken... hoe meer je op die manier jezelf naar beneden haalt en meer je behoefte zal voelen om jezelf te 'ont-krachten'!
Dit moest me allemaal even van het hart. Ik hoop dat jullie er wat aan hebben en meer en meer beginnen te geloven in jezelf!
PS: Met dit schrijven wil ik niemand overtuigen om jullie therapieën af te ronden of te stoppen. Ikzelf heb tien therapeuten gehad. Ben bij de laatste twee jaar in behandeling geweest en daar ben ik heel blij en heel dankbaar om. Maar ik voelde dat het tijd werd om deze therapeut te 'lossen'. Dit is mijn verhaal en mijn proces. Iedereen moet doen waar hij/zij zichzelf goed bij voelt. Maar denk eraan dat JIJ-zelf het uiteindelijk moet waarmaken! Stel je niet te afhankelijk op! Luister naar jezelf en naar wat je diepste kern te vertellen heeft.
Sterkte!
Bolleke
Het is vandaag net één week geleden dat ik een stop zette achter mijn therapie. Twee jaar lang was mijn therapeut mijn steun en toeverlaat. Hij heeft me heel goed op weg geholpen, maar sinds het weekend van 19 januari '02 zijn een hoop andere dingen; ontmoetingen, inzichten én mensen een minstens even belangrijke rol beginnen spelen in mijn 'helingsproces'.
De laatste tijd gaat het op privé-vlak heel slecht. De zaak raakt maar niet verkocht, en we kunnen nu echt geen kant meer op. Maar elke dag opnieuw zo vroeg moeten opstaan om te 'vechten tegen de bierkaai', maakt een mens echt wel moe en soms lijken ook alle andere dingen dan zo zinloos...
Zo vond ik ook dat mijn therapie niet veel zin meer had. De visie van mijn therapeut was en is oké tot op een zeker punt. Als hij echter niet bereid is om zijn blik te verruimen dan kan ik niet verder geholpen worden.
Ik vertelde hem dat ons 'onderhoudscontract' (ging slechts één keer om de vier à vijf weken) nèt genoeg was om mijn gedrag (lees TTM) te 'onderhouden'.
Want zolang ik mezelf afhankelijk van hem opstelde, zou ik nooit in mijn Eigen Kracht gaan staan.
Ik bewonder deze man en vind nog steeds dat hij fantastische dingen doet, maar het werd tijd dat ik ook mezelf ging bewonderen...
Misschien moesten we nog wat verder boren. Ik weet dat een aantal obstakels nog niet verwerkt zijn, de relatie met mijn vader, met mijn moeder, mijn seksbeleving. Allemaal moeilijke onderwerpen. Maar om daar echt intensief aan te werken zijn minstens wekelijkse sessies nodig en dat kan ik nu niet opbrengen, niet in tijd en ook niet financieel. Dus probeer ik nu met zelf-therapie de dingen een plaats te geven in mijn leven.
Ik heb hem 'losgelaten' op een moment dat ik zelf in de grootste shit zat (zit) en ik ben daar echt wel een paar dagen niet goed van geweest, heb daar om geweend en ben zelfs boos geweest om mezelf en om de beslissing die ik had genomen. Gelukkig had ik een fantastische vriendin die me heeft opgevangen. Maar omdat ze WIST dat ik op die manier van de ene 'afhankelijkheid' in de andere zou vallen heeft ze terzelvertijd ook 'afstand' genomen. "Ik weet dat je de kracht hebt om hier zelf uit te komen," zei ze. Ze was er op het moment dat ik haar nodig had, op het moment dat ik om hulp vroeg. Maar ze heeft me heel goed laten aanvoelen dat enkel en alleen IKzelf mijn problemen kon oplossen.
Het moeilijkste was niet het afscheid nemen maar het feit dat er twee dingen niet gezegd zijn; ten eerste had ik verwacht dat hij me succes zou wensen bij deze toch wel moeilijke stap en ten tweede had ik gehoopt dat hij zou gezegd hebben dat 'de deur zou blijven openstaan'.
Nu, achteraf ben ik blij dat hij dat tweede niet gezegd heeft.
Ik ben de laatste weken weer helemaal trekvrij en zelfs na het afscheid van mijn therapeut lukt het me nog steeds. (Pluim voor mezelf!) Zeggen dat ik niemand nodig heb is een groot woord, maar dat ik het uiteindelijk zélf moet doen is me nu meer dan duidelijk.
En hoe meer je denkt, ik heb anderen nodig om er van af te komen, ik heb hulp nodig, ik moet me aan iemand kunnen optrekken... hoe meer je op die manier jezelf naar beneden haalt en meer je behoefte zal voelen om jezelf te 'ont-krachten'!
Dit moest me allemaal even van het hart. Ik hoop dat jullie er wat aan hebben en meer en meer beginnen te geloven in jezelf!
PS: Met dit schrijven wil ik niemand overtuigen om jullie therapieën af te ronden of te stoppen. Ikzelf heb tien therapeuten gehad. Ben bij de laatste twee jaar in behandeling geweest en daar ben ik heel blij en heel dankbaar om. Maar ik voelde dat het tijd werd om deze therapeut te 'lossen'. Dit is mijn verhaal en mijn proces. Iedereen moet doen waar hij/zij zichzelf goed bij voelt. Maar denk eraan dat JIJ-zelf het uiteindelijk moet waarmaken! Stel je niet te afhankelijk op! Luister naar jezelf en naar wat je diepste kern te vertellen heeft.
Sterkte!
Bolleke