antwoord aan gre

[leen2]

Dankje voor je antwoord. Ja ik doe dit dus ook als ik zenuwachtig ben, maar ook zonder erbij na te denken, het overvalt me gewoon soms. De laatste tijd is 't weer erg. Word bijna gek van mijn eigen! Mijn haar wordt weer dunner en heb weer kale plekken, die ik dan zoveel mogelijk probeer te camoufleren, maar dat zal niet lang meer lukken en dan durf ik weer niet buiten komen, naar de winkel gaan en zo.
Ik weet wel dat me niemand kan helpen, moet van mezelf komen, maar 't lukt niet! En dan voel ik me zo'n slappeling he, en dan word ik nog zenuwachtiger, en zo blijf ik in een cirkel rondgaan.
Ik weet ook niet wat ik hier van dit forum verwacht, misschien een uitlaatklep om over mijn probleem te kunnen praten met lotgenoten, ik weet 't niet echt.
leen2

[bolleke]

Beste Leen2,
Ik heb jouw naam nog niet eerder gezien hier op ons forum. Dus bij deze, welkom!
Je valt wel meteen met de deur in huis en ik merk dat het op dit moment héél hoog zit. Goed dus dat je het van je kunt afschrijven. Ik weet natuurlijk niets over jezelf, over je leef- en werksituatie, over je verleden, je thuis, je achtergrond...
misschien moet je jezelf een beetje uitgebreider voorstellen, wat denk je? Maar het hoeft ook niet hoor... we snappen je probleem en we herkennen het gevoel.
Jij zit nu blijkbaar in een 'storm'. De trekdrang is heel hevig aanwezig en je loopt de muren op van jezelf. Je bent kwaad op jezelf, je haat jezelf, je wil ermee stoppen maar het lukt niet. Misschien kan je proberen om het een paar dagen voor jezelf heel moeilijk te maken om te trekken. Zorg dat je zoveel mogelijk mensen om je heen hebt, doe pleisters om je vingers, vermijd de spiegel, lees geen boek, kijk geen tv, maar maak een wandeling, ga iets drinken met een vriendin, geen koffie, maar kamillethee, ga naar de sauna...
Probeer je te ontspannen. Na een paar dagen gaat de hevigste drang over. Dan hervind je terug een beetje rust. Ga dan na voor jezelf hoe het kwam dat die trekdrang zo hevig kwam opzetten. Leer uit jezelf en doe het stap voor stap. Je zal nog dikwijls terugvallen, dat is niet erg. Geef jezelf niet op je kop, die ziet al genoeg af!!!
Ik wens je heel veel moed en sterkte.
En als al die goede raad niet mocht lukken, kom dan naar dit forum en schrijf het van je af. Schrijven is beter dan trekken, zo ben ik er ook uit gekomen!
Lieve groetjes, bolleke

[leen2]

Hallo bolleke,
Dank voor je antwoord. Ja, je hebt gelijk, ik haat mezelf op dit moment, voel me heel rot. Ik weet wel dat ik nu op een toppunt zit, zal wel beteren, maar ondertussen, ppfff zit hier te huilen nu ik je las, en dit nu neerschrijf, kan er niks aan doen. Is nog nooit gebeurd, maar heb er ook nog nooit met iemand over kunnen praten zo openlijk. Ik ben ook nieuw hier, is dus de eerste keer in mijn leven dat ik dit neerschrijf, en dat komt precies hard aan voor me, is net alsof ik 't nu pas dit probleem erken. Heb er thans over gesproken met psychiater, maar dit is nog anders, hier praat ik over mijn geheim tegen een hoop mensen, had nooit gedacht dat ik dat ooit zou durven. Zal mezelf es even voorstellen : ben 45 jaar , getrouwd, twee kinderen, eigenlijk niet veel problemen, tenminste geen abnormale problemen. Mijn jeugd is heel goed verlopen, dus daar moet ik 't niet gaan zoeken. Heb wel een zware depressie gehad na mijn tweede zwangerschap, maar toen deed ik dat nog niet. Als ik alles moet vertellen, dan zit deze pc seffes heel vol! Want als je eenmaal aan 't vertellen bent komt er zoveel boven, dat is niet te geloven!
Ik heb ongeveer 2 jaar geleden weer een depressie gekregen en ben daar nu nog voor in behandeling bij psychiater. Moet zeggen dat 't eigenlijk heel goed gaat nu, met mijn depressie, voel me al veel beter, mede dankzij het chatten dat ik sinds mei heb ontdekt. Maar ... ook aan de pc trek ik mijn haar uit! Ik doe dit soms zelfs automatisch, zonder dat ik 't echt besef. Ik hoop dat ik hier inderdaad mijn probleem wat van me af kan schrijven, we zullen wel zien. In ieder geval is 't misschien goed om er over te kunnen praten, dat is tenminste wat ikzelf tegen iedereen zeg die met zijn problemen bij mij komt. Ik kan heel goed luisteren naar anderen, en probeer iedereen te helpen, geef raad en zo, maar mijn eigen kan ik niet helpen.
Zal nu maar stoppen want ik blijf bezig! Nogmaals bedankt dat ik hier terecht kan.
groetjes Leen2

[bolleke]

Dag Leen2,
Eerst en vooral wil ik even zeggen dat je makkelijker kan reageren op een berichtje door op 'post reply' te drukken. Anders maak je telkens een nieuwe thread aan, en dat is niet de bedoeling hé. Misschien kan onze webmaster deze berichtjes samenvoegen?
Hoe dan ook, ik ben blij voor jou dat je deze site gevonden hebt. Als je aan het huilen bent, dan kan ik alleen maar zeggen, dit is een goed teken, je emoties komen naar buiten en dat is altijd beter dan ze op te kroppen. Door te huilen komt er ook energie vrij, en die heb je dan weer nodig voor jezelf. Dus je ziet, huilen mag... daar is niets mis mee, integendeel, het kan opluchten hé.
Verder vertel je over je depressie. Die zal er ook niet 'zomaar' gekomen zijn. Maar goed, je bent in behandeling, dus je werkt eraan. Ik hoop dat je een fijne therapeut hebt, iemand met een 'hart' voor mensen met TTM. Hoe lang heb je eigenlijk TTM? Zo te lezen ben jij iemand die het pas heel laat kreeg, of vergis ik me?
Ik kan heel goed luisteren naar anderen, en probeer iedereen te helpen, geef raad en zo, maar mijn eigen kan ik niet helpen. Oh zo herkenbaar, wat zijn wij TTM'ers toch allemaal brave en meegaande wezentjes... bang om anderen te kwetsen. Een goede raad, probeer nu toch maar eerst even je-ZELF te helpen. De rest komt wel...
Lees de berichten rustig door, er zal heel veel instaan waar je al een heel eindje mee op weg kan en anders... vragen staat vrij!
Ik wens jou en alle anderen heel veel moed!
Sterkte!
Bolleke

[leen2]

Dankje bolleke voor mij hier wegwijs te maken, had al door dat ik iets verkeerd deed met die 'new thread' maar wist niet goed hoe ik 't dan wel moest doen. Dus bij deze is 't dus op de goede manier.
Mijn eerst keer van haar uittrekken is gekomen , toen was ik ongeveer 32 à 33 jaar geloof ik. Ik had toen nog halflang haar. Maar is toen niet zo erg geweest als nu, toen was 't eigenlijk ook meer een 'tic' en had ook geen kale plekken of zo. Heb toen heel leuk werk gevonden, kreeg 't opeens heel druk, ben naar de kaper gegaan mijn haar laten knippen en sindsdien had ik altijd een mooi modern kapsel. Is toen eigenlijk jaren goed gegaan, geen neiging meer gehad. Dan ander werk moeten zoeken, wat ik eigenlijk wel graag deed, maar toch weer niet zo graag, (vervelende colloga!) en denk dat 't toen weer begonnen is. Werkte in een kinderopvang, wat leuk was, maar geraakte toen weer in een depressie, door stress op werk, maar voornamelijk door diezelfde collega! en ook nog persoonlijke problemen. Dus 't trekken werd erger. Dit alles leidde ertoe dat ik tenslotte mijn ontslag heb genomen. Ik was er zo bang voor dat er ook maar iemand mijn kale plekken zou ontdekken! En als je met kinderen werkt en speelt, dan loop je natuurlijk 't risico dat het ontdekt wordt! Dus de situatie werd voor mij onhoudbaar.
Sinds die tijd ben ik het dus blijven doen (plukken). Is zelfs zo erg geworden dat ik verleden jaar een pruik heb gekocht. En in een daad van wanhoop? heb ik toen mijn haar met een tondeuse afgeschoren tot 't ongeveer nog 1 cm was. Was absoluut geen gezicht!!!! Was toen verplicht om pruik te blijven dragen. Kon dus niet meer trekken. Dit heb ik ongeveer vier en een halve maand volgehouden, en toen durfde ik pruik afzetten, wat een enorme opluchting was. 't Werd lente, mooi warm weer, werd ook te warm met pruik, en dacht dat ik er nu vanaf was. Ben naar kapper gegaan om wat model te laten knippen. Was natuurlijk superkort, maar vond dat niet erg, dat zou wel bijgroeien. Nu ben ik dus weer bijna zover als ik vorig jaar stond, als ik zo verder doe moet ik weer pruik gaan dragen. En dit wil ik labsoluut niet meer!!!!! Weet niet wat ik moet aanvangen, maar ik wil die pruik niet meer op. Misschien hoop ik op een mirakel, ik weet 't niet. Ik zit hier nu al een paar uur achter pc en heb me reeds moeten inhouden om niet te plukken, heb al verschillende keren een haar vast gehad hoor, maar heb 't dan toch maar niet gedaan. Puur toeval. Ik lijk nu enorm depressief geloof ik, maar je moet weten dat ik iemand ben die heel graag lacht en plezeir maakt hoor. Ik weet niet, 't is precies of hier vanalles uit me loskomt. Is heel raar hoor. Ga nu maar weer es stoppen, maar ben nog lang niet uitgepraat geloof ik.
groetjes Leen2

[bolleke]

Leen2,
Ik geloof je heel graag dat je lang nog niet uitgepraat bent... doe maar rustigaan... Dit forum gaat niet lopen en je kan hier altijd terecht. Maar ik ben er vast van overtuigd dat er een hoop emoties bij je zijn losgekomen, neem dus even een rustpauze en verwen jezelf. Het is buiten prachtig weer, kan jij genieten van de zon? Geeft je zoveel kracht en energie. Weet je wat, ik ga even op ons terras, een beetje zon meepikken, zal aan je denken en misschien geeft je dat wat energie om de 'storm' te trotseren. Je HOEFT het echt niet te doen hoor, trekken, plukken, het helpt ons allemaal niets vooruit...
Maar geef jezelf tijd, rust, ruimte en heel veel geduld!
We komen er wel door, met z'n allen!
Sterkte, bolleke

[Webmaster]

Originally posted by bolleke
Eerst en vooral wil ik even zeggen dat je makkelijker kan reageren op een berichtje door op 'post reply' te drukken. Anders maak je telkens een nieuwe thread aan, en dat is niet de bedoeling hé. Misschien kan onze webmaster deze berichtjes samenvoegen?


Done. Bedankt Bolleke voor deze opmerking: op deze wijze houden wij gezamenlijk het forum overzichtelijk. Het wordt hoog tijd dat wij eens wat Moderators gaan aanstellen hier.

Vrijwillgers? ;)

[Oilily]

Beste Leen

Die collega waarover je verteld en die je niet graag mocht, pestte ze jou op één of andere manier?

Ik kan bijna met zekerheid zeggen dat een groot stuk van mijn ttm en mijn depressieve momenten en redelijk laag zelfbeeld te wijten is aan pestgedrag op school in de laatste jaren van de humaniora. Ik ben ook iemand die sociaal is en die graag lacht en extravert is maar die laatste jaren van de middelbare school was ik nog een schim van mezelf, dierf niets meer te zeggen in de klas uit schrik voor rotte en kwetsende opmerkingen.. Zelfs in hoge school piepte ik er wat uit als de leraar me wat vroeg en keek dan schichtig achter me om te zien wie commentaar had. Niemand toen (zat op een andere school met nieuwe gezichten)... wat een openbaring was dat. Ik had al vier jaar in 'terror' geleefd en opeens zei ik wat in de klas en niemand die er aanstalten aan maakte. Ik weet wat het is om met mensen te zitten (heb ook eens een 'slechte' collega gehad) waar je absoluut niet mee wil zitten om welke reden dan ook... Het kan enorm veel stress veroorzaken..

groetjes

[leen2]

Hallo Oilily,

Ja ik denk dat 't een soort van pesten was wat zij deed. Kijk, ik zat als begeleidster/opvoedster in een buitenschoolse opvang. Ze waren daar begonnen met twee begeleidsters en één coördinator. Die laatste heeft in 't begin ook heel veel problemen met die begeleidster gehad, en voor mij was er al een héél goede en lieve begeleidster weggepest! Wij , ik ben daar samen met nog een ander begonnen, werden in onze opleiding geleerd dat het kind op de eerst plaats komt. En de bedoeling van BKO is dus dat 't absoluut niet schools mag opgevat worden. De kindern hebben een grotere vrijheid, moest natuurlijk wel binnen de perken blijven he, 't moest een tweede thuis voor hen zijn. Die bewuste kollega, die had dat dus anders opgeva. Ik kan niet zeggen dat ze slecht was voor de kindern, maar bij haar stond toch iets anders voorop. Het moest er altijd kraaknet zijn, mocht geen rommel zijn, niet teveel knoeien, enz. Ik ben van mening dat een kind wel mag knoeien en rommel maken en 't hoeft (kan ook niet) niet altijd kraaknet te zijn. Die twee waren dus altijd aan 't poetsen en aan 't vegen, terwijl wij bij de kinderen zaten

en ons en de kinderen amuseerden. Ik voelde me daar heel

onzeker en steeds in de gaten gehouden, want als er iets was, ik was tenslotte een nieuwe en moest ook nog leren, dan ging ze achter mijn rug om naar de coördinator roddelen, en meestal klopte 't dan niet met de waarheid. Ik had 't gevoel dat ik niets goed kon doen, en waardeloos was. Ik durfde ook nauwelijks reageren, bang voor ruzie. Ik moet zeggen dat de kinderen me ook heel graag hadden, dat was een grote troost voor me, en als die dingen niet gebeurd waren, dan zou ik daar nu misschien nog werken. Ik was zelfs vast benoemd. Heb dus na twee jaar mijn ontslag ingediend, en durfde zelfs niet de ware reden op te noemen, zo angstig was ik eigenlijk. Ik kon en kan nog altijd niet om met ruzie, ben er als de dood voor. Normaal gezien als je in een BKO werkt, dan is dat in je eigen gemeente, ik was in een andere moeten gaan omdat ¨ze op 't moment van mijn stage geen co¨rdinator hadden in mijn gemeente. Dit ie mijn pech geweest, want ik ben er heel zeker van als ik hier had kunnen beginnen, ik er nu nog zou werken! De sfeer is hier heel anders, meer ontspannen, en ik ken de meeste vrouwen die hier werken.
Zie je ik ben weer bezig, ik kan gewoon niet stoppen als ik begin, ben een echte babbelkous! Is dat normaal als je hier nieuw bent? of ligt 't aan mij?
Groetjes