Ben ik wel een goede moeder?

[Kaantje]

Hoi Allemaal.

Soms twijfel ik zoveel aan mezelf.
Ik kan had gewoon niet uitstaan dat ik soms uren me haren uit me hoofd zit te trekken waar me zoontje bij zit.
Ben je dan wel een goede moeder als je zoiets doet.
Ik kan ermee leven dat ik kale plekken heb en een pruik moet dragen, maar het accepteren dat ik uren op een dag aan me haar zit niet. Terwijl ik zoveel beter met die tijd kan doen.
Ik weet ook niet meer hoe ik het kan stoppen en ik word er gewoon helemaal gek van. ZO erg dat de tranen over me wangen stromen als ik straks denk dat er nog een baby bij is die aandacht nodig heb.
Begrijp me niet verkeerd ik hou van me zoon en hij is alles voor me. Maar waarom is dat dan niet genoeg om me gelukkig te voelen. Ik heb alles wat ik altijd wou in het leven.
En straks krijg ik er nog een wonder bij. Die heel gewenst is.
Maar ben ik wel genoeg voor hun?
Ik voel me zo radeloos.

Groetjes karin

[bolleke]

Beste Kaantje,

Wat is het allemaal zo lang geleden, maar evengoed nog zo dichtbij... Mijn kinderen zijn nu 18 en 16. Zij weten pas sinds eind januari van dit jaar wat ik doe, of tenminste wat ik al die jaren gedaan heb. Nooit ofte nooit hebben zij aan mij iets gemerkt. Ook ik heb me schuldig gevoeld. Schuldig omdat ik ze in hun bedje liet huilen, terwijl ik een 'trance' had en echt niet kon stoppen. Schuldig omdat ik nors en moe was, doordat ik de hele avond (tot laat in de nacht) had zitten trekken en zodoende 's morgens een wrak was. Schuldig omdat ze een moeder hadden met een pruik die zodoende beperkt was in haar bewegingen, lekker ravotten en wild doen was er niet bij. Schuldig omdat ik twee 'gezichten' had, één met en één zonder pruik en bang dat zij vragen zouden stellen... Schuldig omdat ik mezelf niet de perfecte moeder vond. Om die schuld te compenseren wrong ik mezelf nóg meer in bochten om nóg meer te voldoen aan de eisen van andere mensen ipv aan mezelf te denken. Ik ging fulltime werken, had twee kinderen, speelde basket in competitieverband, toen de kinderen bij de jeugdbeweging waren zaten mijn man en ik in de ouderwerkgroep, en drie keer per jaar waren we weekendresident in een groot scoutsdomein. Op het werk had ik een zwaar verantwoordelijke job, en ook de relatie met vrienden, ouders en schoonouders werd netjes onderhouden. Ik onderhield het hele huis zelf én maakte ook nog kleren voor mijn kinderen. Moe zijn mocht niet, kon niet.
'Neen' zeggen hoorde er niet bij...
Ik had TTM nodig om te overleven, zo lijkt het nu wel...
Maar ik ben veranderd. Gelukkig maar...

Laatst zei ik nog tegen mijn man; 'Verdorie het valt niet mee; de zaak staat te koop, als er geen koper komt wordt ook ons huis verkocht, de kinderen moeten het met héél wat minder stellen dan ze gewoon waren, we hebben geldzorgen en er is zo weinig hoop, en àls de zaak dan ooit verkocht raakt, dan moeten we nog werk zien te vinden... maar weet je wat; wij zijn zo RIJK want wij hebben twee FANTASTISCHE kinderen!!!'

Laatst op moederkensdag was mijn oudste dochter aan de zee met vrienden. Ik was volop aan het werk toen ik opeens een sms-je kreeg van haar: 'Lieve mama, gelukkige moederkensdag ondanks al je zorgen, na regen komt zonneschijn!'
Ik weet het, het klinkt cliché, maar ik was ZO gelukkig met die woorden. Het was gewoon een beloning voor 18 jaar 'mijn best doen'...
Beste Kaantje, ondanks de TTM, ik weet heel zeker dat ook jij een geweldige moeder bent en verder zal zijn! Geef jezelf nu maar wat rust, en geef wat minder aandacht aan alles wat rondom jou gebeurt. Concentreer je op dat kleine geluk dat nu IN je leeft en geef het wat het verdient; een trotse mama, mèt of zonder haar, dat maakt voor onze kinderen echt niets uit, geloof me maar...
Liefs, bolleke

[Madelief]

Ook ik voel me erg onzeker hierover. Ik vind het voor zowel mijn kinderen als mijn man niet leuk dat het er zo voorstaat. Het kennen/ontmoeten van lotgenoten ontplooit zich helaas nog niet in minderen van trekken, integendeel. O, jee ik baal hier zo ontzettend van. Ik schaam me ervoor, laat het toch eens ophouden. Het schrijven op haarweb valt me dan ook best moeilijk, lees nog steeds veel herkenbare dingen........en dat doet me ook wel erg goed. Maar helaas doe ik er verder nog niets mee. Ja trek rustig door, omdat het voor mijn gevoel nog steeds moet, ja en daarna weer zo,n ontzettend rotgevoel, van spijt. Jammer genoeg gaat er geen dag voorbij zonder te plukken. Sorry het is misschien wat warrig, maar zo voel ik me ook. Maar ik begreep dit zo goed en wilde toch reageren.
groetjes Madelief.

[bolleke]

Dag Madeliefje,
Ik begrijp dat je het moeilijk hebt. Je trekdrang is zeer dwingend aanwezig en je geeft er aan toe. Jammer, maar misschien is dit nu, op dit moment je enige troost, je enige houvast, je hebt -om welke reden ook- TTM nu nodig, anders deed je het niet!
Probeer toch maar eens stil te staan bij jezelf. Probeer toch eens na te gaan wat er toch is, zo heel diep vanbinnen wat je fustraties geeft. Hoe voelde je je als kind? Wat was je grootste plezier? Kan je jezelf nog herkennen in de persoon die je nu bent? Kan je terug naar je bron? Kan jij één uur per dag aan jezelf besteden? Rustig op de bank liggen met ontspannende muziek, een lange wandeling maken helemaal alleen, naar een vriendin gaan waar je eerlijk en oprecht je intiemste gevoelens mee kan delen, probeer je dromen waar te maken... zoek terug naar iets expressiefs in je leven. Geef TIJD aan JEZELF!
Zoek rust in jezelf.
Sterkte, bolleke

[Madelief]

Bedankt, woonde je maar een beetje dichterbij..............
groetjes Madelief

[bolleke]

Ik ben nu heel dicht bij jou... voel mijn hand en laat voor één avond je haren staan...
Morgen is een nieuwe dag, met nieuwe kansen.
Ook jij komt er uit, daar ben ik HEEL zeker van!
Liefs, bolleke

[Kaantje]

Hoi bolleke en madelief.

Ik probeer echt iets voor mezelf te zoeken.
Me man zegt ook dat dat erg belangrijk is, maar ik weet gewoon niet wat ik moet doen en wat ik leuk vind.
Je voelt je ook gewoon te moe om maar iets voor jezelf te ondernemen wanneer je veel trekdrang heb.
Ik trek denk ik om de 2 dagen en dan heb ik het niet over vijf haartjes maar hele plekken van de grote van een knaak.
Je verliest jezelf er gewoon helemaal in.
En ik heb ik net als jij madelief dat wanneer ik in contact met lotgenoten ben er meer last van heb.
Waarom is dat eigenlijk?

groetjes karin

[Oilily]

Wat een herkenbare verhalen weeral... Ik heb hier toch verteld dat ik het 's morgens superlastig had om op te staan. Een pak negatieve gevoelens die over me heen stroomden zonder stoppen. Wel, ik ben 3 dagen geleden naar mijn psychiater geweest en het werd een heel warrige sessie. Over vanalles en nog wat maar de uitslag bleek dat ik me te kwetsbaar opstel, dat ik persoonlijke interesses moet zoeken om na het werk te doen en een beetje gericht (bv. niet zomaar naar alle evenementen gaan maar echt uitkijken naar wat mij interesseert) en dat ik me niet mag laten intimideren door mensen maar moet letten op wat echt belangrijk is. Ook moet ik goed uitmaken wat ik wil zodat ik niet direct in situaties beland waar ik niet wil zijn. Al deze raad is gebaseerd op verhalen die ik heb verteld tegen hem. Maar ondanks het feit dat ik precies alles kwijt was toen ik er buiten stapte, komt het nu terug en probeer ik erop te letten. Een kleine moeite eigenlijk want opkomen voor jezelf ligt soms maar in één zinnetje 'Nee, hier heb IK geen zin in'. Ik ben dus al drie dagen af van dat slechte gevoel 's morgens en 's avonds, als ik moe word en ik wil toch nog niet slapen, smeer ik van dat haarmasker op mijn haar zodat alles plakt en er zeker niet meer kan getrokken worden. Dat is voor mij veel effectiever dan het plakken van plakkers want dan kan ik ook niet meer aan mijn dekentje plukken (mijn favoriete bezigheid) en dan loop ik de muren op.

Het smeren van een haarmasker is dus een tip voor mensen die eens een rustige tv-avond willen inlassen. En verder, proberen altijd ergens van tussen te geraken (een eigen veiligheid).

Voila, dit was mijn sessie. Hopelijk hebben jullie er wat aan.

groetjes

[Oilily]

Hey Kaantje

Ik had dat ook in het begin. Er meer last van toen ik deze website ontdekte.. Ik zit hier nu toch al bijna een half jaar op en het doet me nu toch al echt een tijdje goed om ttm voor mezelf te aanvaarden. Ik heb dit weekend weeral tegen iemand meer mijn verhaal verteld. Het schrijven helpt me om er veel rustiger over te praten. Het is niet meer zo raar en gek. Ik kan refereren naar jullie en dat er zoveel zijn met dit probleem en ik er al in groep heb over gesproken (tijdens de meeting). Fantastisch gewoon!

[monique3]

Hoi Kaantje/Karin,
Wat jij schrijft over onzeker zijn en denken geen goede moeder te zijn, dat komt me bekend voor.
Toen ik zwanger was van mijn dochtertje ben ik de laatste 2 maanden van de zwangerschap erg gaan plukken, uit onzekerheid, het onbekende, angst om de bevalling en of ze wel gezond zou zijn. En dat plukken ging door tot ze zo'n 4 maanden oud was. Toen was de drang weer minder sterk en kon ik hem weer wat onder controle houden.
Mijn dochtertje heeft mij ook heel vaak zien plukken, ik stond dan vlak bij de box waar ze in lag, en heel vaak dacht ik dan: ojee, als ze het straks maar niet na gaat doen?
Toen werd ze een maand of 8 en ze kon al wat zitten. Ze zat in de eetstoel en was moe, en begon in slaap te vallen. Ik schrok me wezenloos, want ze trok aan haar haartjes terwijl ze in slaap aan het vallen was. Ik stond echt te flippen want ik dacht dat mijn angst waarheid werd.
Ik vertelde het bij mijn peut, en die stelde me gerust door te zeggen dat alle kindjes dit een periode doen. Helemaal geloofde ik het niet, maar ik probeerde er zo min mogelijk aandacht aan te geven.
En ik dacht toen ook heel vaak, als ik het maar niet mer doe dan stopt ze er vanzelf mee, want je weet dat kinderen je nadoen.
Die gedachtes hielpen mij om de drang onder controle te houden, want ik wilde er mee stoppen voor mezelf maar ook voor mijn dochtertje. Ik wilde niet dat ze ooit gepest zou kunnen worden door mijn rare gedrag.
Dat was een hele sterke motivatie voor mij, zou het jou ook kunnen helpen om deze dingen voor jezelf te bedenken Kaantje?
En verder wat het moederschap betreft, iedere moeder heeft moeten leren om moeder te zijn, iedere moeder zal op zijn tijd onzeker zijn. Dat mag jij dus ook zijn!!!
Maar ik neem aan dat je alles goed doordacht hebt, voor je besloot een tweede kind te nemen/krijgen.
Dan kan het dus zijn dat je dubbel onzeker kan zijn, maar dat geeft niet daar leer je ook weer van.
Kortom jij doet het op jouw manier, het moeder zijn, en die is goed. Onzeker zijn mag, je bent ook maar een mens.
Maar ik zou proberen je drang weer onder controle te krijgen, voor jou en voor je kindjes. Dan voel je je weer beter en daar is iedereen bij gebaat. Ga iets leuks doen met je man of een vriendin, je bent zwanger, moeder van een lekker druk mannetje, je hebt de stress van je ttm, en dat is meer dan voldoende om even een time out te nemen.
Dus regel een oppas, en ga even weg, dat doet wonderen.
Ik hoop dat je dat kunt en wilt, veel sterkte en liefs van monique3.

[monique3]

Dag Kaantje,
Hoe gaat het met je?
Heb je wat gehad aan onze reacties?
Heb je nog wat gedaan aan je haarwerk, ben je ermee terug geweest, en ga je hem nog dragen?
Een hoop vragen, ik weet het, maar ik zit een beetje over je in.
Laat effe wat van je horen als je wilt.
sterkte en liefs van Monique3.

[Kaantje]

Hoi monique

Met mij gaat alles redelijk.
Ja ik heb veel aan jullie reacties gehad.
Ik ben niet de enige met deze onzekere gevoelens ten opzichte van je kids en ttm en dat was een prettige gewaarwording.
Verder voel ik me echt belabberd, ik moet nog vier weken maar kan amper de energie opbrengen om naar de supermarkt te lopen vanwege de zwangerschap. De maagzuur woont nu letterlijk in me keel en ik krijg daardoor bijna geen hap naar binnen. Me ijzer gehalte is 6.0 en dus dodelijk vermoeid.
Plus daarbij kreeg mij zoontje deze week de griep en heeft mij aangestoken. hehehe een normale dag dus uit mijn leven :P
Nee ik ben niet met het haarwerk terug gegaan. ik heb gewoon geen puf om daarvoor te strijden. Wel heb ik een nieuwe besteld bij een ander en als het goed is kan ik die vrijdag ophalen, maar deze keer betaal ik alleen als ik er echt tevreden mee ben en laat me niet meer overrompelen.
Plus kijk ik erg tegen me bevalling op omdat met een pruik te doen en ik hoop maar dat ik niet zoals me eerste bevalling onder narcose moet omdat mijn placenta er niet uit wou.
Wat lijkt me dat voorschut want dan moet je je haarwerk afdoen.
Vaak namelijk is het genetisch bepaald hoe je placenta vastgroeid en daarom heb ik 80 % kans om weer onder narcose te moeten.
Ik moet zeggen dat ik nog nooit zoveel last van de ttm heb gehad of zulke grote kale plekken heb gehad.
Het stomme is dat het me nu ook niet zoveel doet die kale plekken. Vroeger kon ik daar helemaal depressief op worden nu heb ik zoiets van ach een leuk haarwerk doet wonderen als me zoontje maar gelukkig is.
trouwens mij man had gelezen over ttm dat het een hersensafwijking kan zijn door schimmelinfectie in de voorkwab.
Dat schijnt zelf wetenschappelijk onderbouwd te zijn door catscan's. Daar is duidelijk een verschil te zien in de voorkwab bij mensen met ttm en niet.
Had jij wel eens van dit verhaal gehoord?
En hoe gaat het met jou? ik zou graag naar de meting komen maar denk niet dat dat kan vanwege de zwangerschap.
heel jammer ik denk dat het me goed had geholpen of even lekker al die zwangerschaphormonen er uit te huilen bij lotgenoten hehe.

NOu veel liefs en tot spreeks

Karin

[Kaantje]

Oh ja monique!

Om nog een vraag te beantwoorden.
Ja ik denk daar vaak aan als motivatie om niet te plukken, als ik denk dat mijn kids straks gepest worden omdat hun moeder gek, dat is ook de reden dat ik een haarwerk weer aanschaf zodat ik er thuis ook gewoon mee kan lopen, want ik merk hoe meer zeg maar mijn eigen haar verberg en de kale plekken door dat ik het niet meer kan zien in de spiegel, hoe minder ik er last van heb.
Maar ik ben wel doodsbang da tik het niet onder controle krijg en dat mijn kids daar straks de dupe van worden.

[monique3]

Leuk om van je te horen.
Tja, dat is heel vervelend zeg, als je zo'n last hebt van brandend maagzuur, ik heb het ook gehad.
Het kan zijn dat je op je verkeerde zij ligt, ik heb me laten vertellen tijdens mijn zwangerschap dat het kan schelen hoe je ligt. Hoe slaap je trouwens, of als je rust?
Ik neem aan dat je in jouw toestand niet meer op je rug kan liggen?
En als je last hebt van het maagzuur, eet dan een hapje vanillevla, dat kan helpen.

En wat vervelend dat je zoontje griep heeft, en jou ook nog eens aansteekt, dat kun je er eigenlijk niet bij hebben nu.
Heb je wel hulp van iemand?
En dat van je placenta, dat had ik nog nooit van gehoord, dat is ook al niet leuk, als je weer onder narcose zou moeten. Is dat dan tijdens de hele bevalling of erna als de placenta eruit moet komen?

En wat je haarwerk betreft, ik hoop dat je met je nieuwe meer geluk hebt. En dat je dan weer wat mooier voor de dag kan komen, want ja ik weet wat je bedoelt omdat ik dus ook mijn haarwerk draag om mooier voor de dag te komen. Mij helpt dat toch wel, om me minder erg te schamen en te irriteren dat ik TTM heb/had. Ik heb mijn haarwerk tijdens de bevalling gewoon opgehouden, en hij is gelukkig goed blijven zitten. Soms wel wat verschoven, maar dan trok ik hem weer wat recht.
Dat je er over inzit dat je een haarwerk op hebt tijdens je bevalling, dat kan ik begrijpen, maar wat maakt het jou uit dat ze het in het ziekenuis te weten komen? Denk je dat ze jou na een week/maand nog voor de geest kunnen halen, denk het niet hoor?
En vragen krijgen doe je ook niet, nee steek je energie maar in andere dingen, als je kunt.
Maar mocht het zo zijn dat je weer onder narcose moet, zeg het dan even van tevoren tegen het personeel, ik mocht de mijne ophouden laatst met de curretage na de miskraam, ik had het gezegd dat ze voorzichtig het haarkapje moestten verwijderen omdat ze anders wel eens zouden kunnen schrikken. Maar alles is goed gegaan!!!
Ik weet wel, het is makkelijk gezegd van mij, maar echt, neem maar van me aan, dat je daar straks geen tijd voor hebt om je allemaal druk over te maken. Dat is het ook niet waard!!!
Nou meid, de laatste loodjes wegen het zwaarst, en dat is ook zo.
Een dikke knuffel van Monique3.

[Kaantje]

Hoi Monique'

Bedankt voor je lieve woorden.
En ik denk zelf ook dat ik het te druk met lijden heb en puffen om me zorgen te maken over een haarwerk. Plus als de baby is geboren ben ik daar te vol van om me er druk over te maken.
Nee de narcose is alleen na de bevalling als de placenta er niet uit wil.
Morgen om half 1 me haarwerk ophalen ben heel benieuwd.
Je hoort morgen wel hoe het is gegaan.

Groetjes en knuffels
karin

[marita]

Hallo Kaantje
Laat ik ook maar eens reageren op je vraag ben ik wel een goede moeder eigenlijk kan ik me bij de rest aansluiten.Alleen het feit al dat je je dat afvraagt maakt je al een betere moeder dan moeders die zich dat nooit eens afvragen en tuurlijk ben je wel een goede moeder je bent wie je bent ,dus erg belangrijk voor de mensen die van je houden.En kinderen geven onvoorwaardelijke liefde.Iemand die rookt vraagt zich ook niet af ben ik wel een goede moeder?en wat is nu beter voor een kind dat je haren trekt of dat je rookt in het bijzijn van je kind.Ik wens je een voorspoedige bevalling en geniet daarna maar eens flink van je nieuwe wondertje je bent het waard
Veel liefs Marita

[Stefanie]

Lieve Kaantje,
Alweer een poosje niet gemaild en op het forum geweest maar hier ben ik weer. Meisje, je moet al bijna bevallen, spannend joh. Je gevoelens over of je wel een goeie moeder bent is ook zo herkenbaar voor mij. We moeten elkaar maar eens ontmoeten want jouw verhaal en gevoelens zijn zo vergelijkbaar met die van mij. De ontmoeting in november is voor jou niet zo handig nu........
Lieverd, veel sterkte met de laatste loodjes en ik mail je gauw weer.
Liefs van Stefanie