bolleke
7 oktober 2002, 10:59
Dag allemaal,
Gisteren was voor mij een belangrijke dag. Al een hele tijd weet ik dat mijn moeder een grote rol speelt in het 'onderhouden' van mijn TTM-gedrag. Zolang ik met haar niet heb kunnen praten zal de 'dwang' me altijd blijven achtervolgen. Dààr was ik gelukkig al een tijd achtergekomen. Want het is zoals Grover zegt, je kan je trekgedrag dan wel onder controle krijgen, zolang je niet de oorzaak van je dwang wegneemt zal die er altijd blijven en zàl het ook moeilijk vechten worden. Want de stap die je zet tegen je trekgedrag alleen is een stap in een cirkel. Je hebt wel het gevoel dat je vooruitkomt (je zèt ook wel stappen) maar telkens opnieuw kom je weer bij de plaats waar je vandaan kwam (terugval). Nu kan je wel uit elke terugval leren, maar alleen als je ook wéét waarom je terugviel én als je bereid bent om met die oorzaak ook iets te doen! Nu, dit is een andere discussie...
Wat ik wou vertellen. Ik had zaterdag een gesprek met een goede vriendin. Zij kent mij en mijn probleem. Zij heeft me 'over de brug' gehaald om met mijn moeder te praten. Ik moet zeggen dat ze niet zacht was: "Hoe lang ga je nog wachten? Nog eens dertig jaar? Je wacht al lang genoeg! Wat heb je te verliezen? Je zegt wel dat je in je 'eigen kracht' staat, maar dat doe je helemaal niet!!!" En dat laatste was natuurlijk de doorslag.
Zondagmorgen was het dan zo slecht op de winkel, echt intriest. Ik voelde toen dat ik moest bellen naar mijn moeder, ik MOEST praten. Dàt kon ik er nu ook nog maar bijnemen.
Ze was thuis en verwachtte me.
Ik bèn gereden, 60 km naar Gent. Ik kwam thuis en er brandde een kaarsje op tafel. "Vader zou vandaag 80 jaar zijn geworden" zei ze... ook dat nog...
Ze ging aan tafel zitten, gaf me een kop koffie en zei toen: "Vertel het nu maar." ALsof ze er al jaren zat op te wachten!
Ik begon te vertellen dat ik een boek aan het schrijven was. "Waarover" vroeg ze. "Over mijn haar en mijn verleden" zei ik. Ze keek me vragend aan. "Moeder, wat ik heb, dat doe ik zelf. Ik trek mijn eigen haren uit." Haar ogen werden toen nog groter en ze zei niets. "Maar dat wist jij toch" zei ik toen. "NEEN" antwoordde ze "Dat wist ik niet. Ja, de huisdokter heeft ons dat ooit verteld maar jij hebt toen gezegd dat dat niet zo was en toen hebben we die dokter aan de deur gezet, omwille van die leugens." "Tja" zei ik toen "dat klopt, maar jullie vroegen aan mij; 'Dat doe jij toch niet, dat kàn toch niet dat jij zoiets doet'"
"Ik wou jullie geen verdriet aandoen en heb daarom gezegd dat ik dat niet deed. Maar dat zeg ik nu al dertig jaar tegen jou en dat HOU IK NIET MEER VOL"
Het huilen kwam toen heel dichtbij...
En toen vroeg ik of ze wist wat vader vroeger met me had gedaan. Ja, dat wist ze. Ze had hem betrapt op mijn kamer (gek, dat wist ik zelfs niet meer, moet waarschijnlijk het een en ander verdrongen hebben). Ze heeft toen heel veel ruzie met hem gemaakt, ze heeft ermee gedreigd om hem het huis uit te zetten, zij zou nooit gaan, zij zou nooit haar kinderen in de steek laten. Hij heeft toen heel hard geweend (ik heb mijn vader nooit zien wenen) en ook gezegd dat het hem heel hard speet, dat het nooit meer zou gebeuren. "Dat klopt" zei ik toen, "hij heeft me nooit meer aangeraakt". Ze leek opgelucht. "Maar, hij heeft me ook nooit meer een knuffel gegeven, nooit een zoen, nooit eens aangehaald, nooit een aai over mijn bol, nooit hebben we nog een woord gesproken, nooit hebben we elkaar een hand gegeven, zag jij dat dan niet dat er iets kapot was?" "Neen" zei ze "want ik wist van niet beter, ik heb thuis ook nooit anders gezien, wij waren met tien kinderen en wij kregen alleen maar slaag, zelfs met een zweep, nooit kregen wij vriendschap of affectie..." Zelf was mijn moeder misbruikt geweest door de zoon van de boer, meerdere keren zelfs, maar in die tijd werd daar niet over gepraat, die dingen gebeurden gewoon.
Toen had ik het over het boek en daar had ze het moeilijk mee. "Doe me dat niet aan" smeekte ze "Wat zullen ze zeggen, de familie, mijn broers en zussen..." Ik zei dat zij zichzelf niets te verwijten had, dat zij er geen schuld aan had, dat ze gedaan had wat ze kon, dat ze haar best gedaan had, dat ik de dingen heel summier zou vertellen en dat ik haar niets verwijt.
Maar evengoed zei ik dat ik zelf dertig jaar gezwegen had en al die tijd verdriet had gehad en al die tijd de schuld op mezelf had genomen.
Ik zei dat het nu tijd werd om aan mezelf te denken....
Bolleke
Gisteren was voor mij een belangrijke dag. Al een hele tijd weet ik dat mijn moeder een grote rol speelt in het 'onderhouden' van mijn TTM-gedrag. Zolang ik met haar niet heb kunnen praten zal de 'dwang' me altijd blijven achtervolgen. Dààr was ik gelukkig al een tijd achtergekomen. Want het is zoals Grover zegt, je kan je trekgedrag dan wel onder controle krijgen, zolang je niet de oorzaak van je dwang wegneemt zal die er altijd blijven en zàl het ook moeilijk vechten worden. Want de stap die je zet tegen je trekgedrag alleen is een stap in een cirkel. Je hebt wel het gevoel dat je vooruitkomt (je zèt ook wel stappen) maar telkens opnieuw kom je weer bij de plaats waar je vandaan kwam (terugval). Nu kan je wel uit elke terugval leren, maar alleen als je ook wéét waarom je terugviel én als je bereid bent om met die oorzaak ook iets te doen! Nu, dit is een andere discussie...
Wat ik wou vertellen. Ik had zaterdag een gesprek met een goede vriendin. Zij kent mij en mijn probleem. Zij heeft me 'over de brug' gehaald om met mijn moeder te praten. Ik moet zeggen dat ze niet zacht was: "Hoe lang ga je nog wachten? Nog eens dertig jaar? Je wacht al lang genoeg! Wat heb je te verliezen? Je zegt wel dat je in je 'eigen kracht' staat, maar dat doe je helemaal niet!!!" En dat laatste was natuurlijk de doorslag.
Zondagmorgen was het dan zo slecht op de winkel, echt intriest. Ik voelde toen dat ik moest bellen naar mijn moeder, ik MOEST praten. Dàt kon ik er nu ook nog maar bijnemen.
Ze was thuis en verwachtte me.
Ik bèn gereden, 60 km naar Gent. Ik kwam thuis en er brandde een kaarsje op tafel. "Vader zou vandaag 80 jaar zijn geworden" zei ze... ook dat nog...
Ze ging aan tafel zitten, gaf me een kop koffie en zei toen: "Vertel het nu maar." ALsof ze er al jaren zat op te wachten!
Ik begon te vertellen dat ik een boek aan het schrijven was. "Waarover" vroeg ze. "Over mijn haar en mijn verleden" zei ik. Ze keek me vragend aan. "Moeder, wat ik heb, dat doe ik zelf. Ik trek mijn eigen haren uit." Haar ogen werden toen nog groter en ze zei niets. "Maar dat wist jij toch" zei ik toen. "NEEN" antwoordde ze "Dat wist ik niet. Ja, de huisdokter heeft ons dat ooit verteld maar jij hebt toen gezegd dat dat niet zo was en toen hebben we die dokter aan de deur gezet, omwille van die leugens." "Tja" zei ik toen "dat klopt, maar jullie vroegen aan mij; 'Dat doe jij toch niet, dat kàn toch niet dat jij zoiets doet'"
"Ik wou jullie geen verdriet aandoen en heb daarom gezegd dat ik dat niet deed. Maar dat zeg ik nu al dertig jaar tegen jou en dat HOU IK NIET MEER VOL"
Het huilen kwam toen heel dichtbij...
En toen vroeg ik of ze wist wat vader vroeger met me had gedaan. Ja, dat wist ze. Ze had hem betrapt op mijn kamer (gek, dat wist ik zelfs niet meer, moet waarschijnlijk het een en ander verdrongen hebben). Ze heeft toen heel veel ruzie met hem gemaakt, ze heeft ermee gedreigd om hem het huis uit te zetten, zij zou nooit gaan, zij zou nooit haar kinderen in de steek laten. Hij heeft toen heel hard geweend (ik heb mijn vader nooit zien wenen) en ook gezegd dat het hem heel hard speet, dat het nooit meer zou gebeuren. "Dat klopt" zei ik toen, "hij heeft me nooit meer aangeraakt". Ze leek opgelucht. "Maar, hij heeft me ook nooit meer een knuffel gegeven, nooit een zoen, nooit eens aangehaald, nooit een aai over mijn bol, nooit hebben we nog een woord gesproken, nooit hebben we elkaar een hand gegeven, zag jij dat dan niet dat er iets kapot was?" "Neen" zei ze "want ik wist van niet beter, ik heb thuis ook nooit anders gezien, wij waren met tien kinderen en wij kregen alleen maar slaag, zelfs met een zweep, nooit kregen wij vriendschap of affectie..." Zelf was mijn moeder misbruikt geweest door de zoon van de boer, meerdere keren zelfs, maar in die tijd werd daar niet over gepraat, die dingen gebeurden gewoon.
Toen had ik het over het boek en daar had ze het moeilijk mee. "Doe me dat niet aan" smeekte ze "Wat zullen ze zeggen, de familie, mijn broers en zussen..." Ik zei dat zij zichzelf niets te verwijten had, dat zij er geen schuld aan had, dat ze gedaan had wat ze kon, dat ze haar best gedaan had, dat ik de dingen heel summier zou vertellen en dat ik haar niets verwijt.
Maar evengoed zei ik dat ik zelf dertig jaar gezwegen had en al die tijd verdriet had gehad en al die tijd de schuld op mezelf had genomen.
Ik zei dat het nu tijd werd om aan mezelf te denken....
Bolleke