Pascalleke
20 maart 2006, 23:16
Toevallig ben ik hier op deze site terecht gekomen toen ik googlede (hoe schrijf je dat?) op de pil die ik slik (de Diane 35). Heb een beetje rondgelezen en heb me uiteindelijk ook geregistreerd.
Ik hoopte eerst dat ik misschien ook wat nuttige tips in zou kunnen brengen, maar omdat ik de laatste paar jaar redelijk vrede lijk te hebben met mijn haargroei (met dank aan een schat van een man die me accepteert en mooi vindt zoals ik ben, en ook een epileerapparaat ;)), houd ik me niet meer zo bezig met de laatste ontwikkelingen op ontharingsgebied. Het enige wat ik dus zou kunnen bieden, is 'peptalk' ;).
Als er echter een niet zo prijzige en omslachtige manier is om de benen blijvend te ontharen, dan houd ik me aanbevolen. Het is immers best fijn om in een opwelling te kunnen roepen "Zullen we gaan zwemmen?", zonder meteen daarna te denken "Oh, nee. Kan niet, want ik moet eerst nog mijn benen ontharen".
Sinds de brugklas al, heb ik last van overbeharing (als herinnering heb ik ook nog een klassenfoto uit de tweede die twee dagen voor mijn eerstvolgende harsafspraak genomen is. Ik sta er dan ook "gekleurd" op), op mijn gezicht, armen, benen, buik, borsten. Als je mij naast mijn jongste broer zet, scheelt het niet veel. En dan ben ik qua huidkleur en haarkleur ook nog eens de behaarde zus van Sneeuwwitje.
Mijn tijd op de middelbare school was alles behalve leuk; weinig mensen kenden mij bij mij echte naam, maar mijn bijnaam leek door de hele school bekend (ook bij mensen die ik nog nooit eerder gezien had). Er gingen verhalen rond dat ik lesbisch was, want ik had een baard en kon dus niet op jongens vallen, en sommigen kregen het zelfs voor elkaar mij te vragen of ik nu een jongen of een meisje was. En dan natuurlijk nog de al dan niet goedbedoelde tips dat ik me 'eens moest gaan scheren' (alsof ik dat niet al geprobeerd had).
Enniewee, dit zal voor de meesten van jullie wel bekend zijn.
Toen ik twintig was, kwam een vriendin van mijn moeder met een krantenknipsel over een nieuwe ontharingsmethode; met laser. Dat werd toen voor het eerst in mijn woonplaats gedaan. Ik heb dat aangegrepen alsof het een laatste strohalmpje was, en ben er meteen mee aan de slag gegaan.
Ik heb, zes jaar later, nog steeds haren in mijn gezicht, maar het is een stuk minder dan toen ik er aan begon, en ik kan er mee leven. Als ik het weg scheer, dan is het goed te doen (en dat was eerst niet zo).
De rest van mijn lichaam is nog niets aan gebeurd, behalve regelmatig een epileerapparaat er overheen en de Diane 35, maar goed, wat niet is, kan nog komen, maar het is geen kwestie meer van liever gisteren dan vandaag.
Naar het schijnt, is komt het bij mij door teveel mannelijke hormonen, maar ik heb verder geen idee waar dat nog meer invloed op zou kunnen hebben dan alleen overbeharing (ik moet er niet aan denken kaal te worden, en ook hoop ik dat die mannelijke hormonen geen negatief effect hebben op de vruchtbaarheid).
Maar goed, ik heb al gezien dat er hier veel kennis en ervaring is over en met overbeharing, dus ik kan hier vast wel wat wijzer worden :)
Ik hoopte eerst dat ik misschien ook wat nuttige tips in zou kunnen brengen, maar omdat ik de laatste paar jaar redelijk vrede lijk te hebben met mijn haargroei (met dank aan een schat van een man die me accepteert en mooi vindt zoals ik ben, en ook een epileerapparaat ;)), houd ik me niet meer zo bezig met de laatste ontwikkelingen op ontharingsgebied. Het enige wat ik dus zou kunnen bieden, is 'peptalk' ;).
Als er echter een niet zo prijzige en omslachtige manier is om de benen blijvend te ontharen, dan houd ik me aanbevolen. Het is immers best fijn om in een opwelling te kunnen roepen "Zullen we gaan zwemmen?", zonder meteen daarna te denken "Oh, nee. Kan niet, want ik moet eerst nog mijn benen ontharen".
Sinds de brugklas al, heb ik last van overbeharing (als herinnering heb ik ook nog een klassenfoto uit de tweede die twee dagen voor mijn eerstvolgende harsafspraak genomen is. Ik sta er dan ook "gekleurd" op), op mijn gezicht, armen, benen, buik, borsten. Als je mij naast mijn jongste broer zet, scheelt het niet veel. En dan ben ik qua huidkleur en haarkleur ook nog eens de behaarde zus van Sneeuwwitje.
Mijn tijd op de middelbare school was alles behalve leuk; weinig mensen kenden mij bij mij echte naam, maar mijn bijnaam leek door de hele school bekend (ook bij mensen die ik nog nooit eerder gezien had). Er gingen verhalen rond dat ik lesbisch was, want ik had een baard en kon dus niet op jongens vallen, en sommigen kregen het zelfs voor elkaar mij te vragen of ik nu een jongen of een meisje was. En dan natuurlijk nog de al dan niet goedbedoelde tips dat ik me 'eens moest gaan scheren' (alsof ik dat niet al geprobeerd had).
Enniewee, dit zal voor de meesten van jullie wel bekend zijn.
Toen ik twintig was, kwam een vriendin van mijn moeder met een krantenknipsel over een nieuwe ontharingsmethode; met laser. Dat werd toen voor het eerst in mijn woonplaats gedaan. Ik heb dat aangegrepen alsof het een laatste strohalmpje was, en ben er meteen mee aan de slag gegaan.
Ik heb, zes jaar later, nog steeds haren in mijn gezicht, maar het is een stuk minder dan toen ik er aan begon, en ik kan er mee leven. Als ik het weg scheer, dan is het goed te doen (en dat was eerst niet zo).
De rest van mijn lichaam is nog niets aan gebeurd, behalve regelmatig een epileerapparaat er overheen en de Diane 35, maar goed, wat niet is, kan nog komen, maar het is geen kwestie meer van liever gisteren dan vandaag.
Naar het schijnt, is komt het bij mij door teveel mannelijke hormonen, maar ik heb verder geen idee waar dat nog meer invloed op zou kunnen hebben dan alleen overbeharing (ik moet er niet aan denken kaal te worden, en ook hoop ik dat die mannelijke hormonen geen negatief effect hebben op de vruchtbaarheid).
Maar goed, ik heb al gezien dat er hier veel kennis en ervaring is over en met overbeharing, dus ik kan hier vast wel wat wijzer worden :)