PDA

View Full Version : trots


zazje
18 oktober 2002, 22:21
toen ik kwam kijken als er iemand had gereageerd zag ik dat er dus al mensen daadwerkelijk iets hadden terug geschreven!
Mijn emoties kon ik niet bedwingen en ben ik dus maar in tranen uitgebarsten!waarschijnlijk allemaal vreugdetranen!
Zelf ben ik ook al in therapie geweest!Maar ik had zoiets van waarom moet ik hier iets vertellen als andere mensen dat niet kunnen aanvoelen of begrijpen!Dus heb ik het maar opgegeven!
Ik wist zelfs nog niet eens dat dat ttm genoemd werd!Dokters die konden me geen antwoord geven!
Ik sloeg het laatst een krant open ... wat zie je daar dan staan?
Je heel probleem!Met een naam erbij!!!
Mijn miniem vertrouwen in dokters gleed uit mijn handen en toen stond ik daar, weeral met tranen in mijn ogen en een krant in mijn hand!:mad:
Mijn therapeut heeft iets gezegd over dat ik twijfel over mijn roots... omdat ik altijd mijn haar met de wortel mee trek...maar twijfelen jullie dan ook over jullie roots? ik weet dat ik normaal niet mag veralgemenen!Ik vind het ook zo raar dat ik alleen maar mijn hoofdhaar uittrek!
Want ik zou veel minder problemen ermee hebben mocht het op andere gebieden zijn!Want dan mocht ik minder last hebben van pesterijen en de vraag waarom dat ik altijd een muts of een doek draag!De maatschappij van tegenwoordig en deze generatie moet dan in de toekomst ook eens ons land kunnen besturen...
erg of erg?
bedankt allemaal voor jullie reacties!!!!
Hou de plukvrije dagen vol!!!!
ik ben ondertussen 5 minuten plukvrij...

marita
18 oktober 2002, 22:42
Hoi Zazje

Welkom bij de club.
Je bent nu vast wel veel aan het lezen hier of niet?
Al die verhalen en die herkenbare dingen . Wel fijn he dat je hier begrepen word.
Ik hoop dat je hier alle steun vind die je nodig hebt.
En die emoties die loskomen dat is normaal hoor het is gewoon fijn dat je eindelijk begrepen word.
En elke vijf minuten die je plukvrij bent zijn toch weer lekker meegenomen. Groetjes en veel liefs marita

bolleke
19 oktober 2002, 14:53
Hoi Zazje,
Hoe gaat het vandaag? Nog steeds in de euforie van de opluchting: 'Ik ben niet alleen!'
Een vraagje, als jij uit België komt, heb jij dat artikel dan in een Nederlandse krant gevonden? Want bij mijn weten is hier in België (nog) niets verschenen.
Weten jouw ouders wat jij doet?
Blijven zoeken naar een therapeut Zazje. Jij bent nog jong, je hoeft er niet zo lang mee te lopen als wij. Wees maar zeker, er is hoop!
En dat van die 'roots', tja... ik denk inderdaad ook dat het te maken heeft met binding, hechting, verlatingsangst, scheiding, afhankelijkheid, ...
Allemaal grote woorden. Toch de moeite waard om even bij stil te staan.

Hou de moed erin meid! En blijf vooral plezier maken in je leven, héél belangrijk!
Bolleke

zazje
19 oktober 2002, 15:32
ik heb dat artikel in het belang van limburg gelezen...
zo net tijdens de eerste maand van de vakantie... maar ik weet niet welke datum het was...
Ik heb gisteren zonder het te beseffen héél moeilijk gehad waardoor ik weeral minder haar heb...
Bolleke, hoe reageert je dochter op het feit dat je dit soort probleem hebt?? want ik weet op welke manier mensen reageren in vriendschappelijk verband maar hoe is dat in de relatie moeder-dochter?
Mijn ouders weten ervan ... ondertussen... na 3 jaar wisten ze het eindelijk.Ik heb ten opzichte van mijn vrienden een soort schaamte gevoel , t.o.v mijn ouders trek ik het me niet fel aan, eerder uit...:D humor ...
ach ja,
groetjes

bolleke
19 oktober 2002, 17:41
Hallo Zazje,
Even tussendoor. Mijn dochters zijn nu 18 en 16. Zij weten pas sinds begin dit jaar dat ik TTM heb. Dat was eigenlijk ook ongeveer de periode dat ik het onder controle begon te krijgen!
PS: Vandaag net negen maanden 'stabiel'! WAW!!!
Hun hele leventje lang hebben zij alleen maar een mama gekend mèt pruik, en wat daaronder zat was echt niet zo mooi.

En het was niet dat ik het onder controle kreeg doordat zij het wisten. Het was veeleer omdat ik al zo ver stond in mijn 'helingsproces' dat zij het nu mòchten weten. Al die jaren daarvoor voelde ik alleen maar schaamte.
Hoe zij reageerden? Heel gewoon eigenlijk... tja het zijn wel schatten van kinderen hoor. Zij moedigen mij aan en ze zeggen dat ik er goed uitzie en de oudste gaat zelfs mee naar de kapper, kiest voor mij een kleurtje om de grijze haren te verdoezelen. Niet dat ik niet grijs niet mooi vind, maar die 'nodigen zo vriendelijk uit om getrokken te worden', dus vandaar... een kleurtje erop!
Hoe reageren jouw ouders erop? Gaan ze met jou naar een therapeut of doe je dat zelf? Stellen ze vervelende vragen? Heb jij dat ook dat je er absoluut met hen niet wilt over praten?
Dat herinner ik me nog heel goed. Ik was veertien toen het begon...

Sterkte hé, bolleke

gre
19 oktober 2002, 20:27
Ook van mij een berichtje, speciaal voor jou.
Fijn, dat je ons hebt gevonden.
Ik heb er oof al heel veel jaren last van.
Het begon op mijn 14e jaar.
Pas de laatste jaren wist ik, dat er een naam voor was en dat ik niet alleen was.
Zo heeft het wel altijd gevoeld.(eenzaam in mijn tic)
Ik heb het nog steeds niet aan anderen verteld. Behalve natuurlijk hier op haarweb.
Dat was al een hele opluchting.
Verder heb ik geen therapie ervoor, of gehad.
Ik heb, bij het ontdekken van deze haarweb, juist een kleine terugslag gehad.
Net, alsof het nu wel mocht.
Nu ben ik daar weer overheen en trek ik per dag nog wel wat, maar niet veel.
Ik bewonder echt de anderen, die dat wel kunnen.
Ik wens je veel kracht om toch te stoppen.
Al is het maar voor 5 minuten.:D :D, misschien 10, 1 dag enz enz.
Het moet je lukken.

Groetjes van Gre.::) :)

leen2
21 oktober 2002, 15:49
Hallo Zazje,
Welkom bij ons forum, ik hoop dat 't je veel kan helpen.
Je hebt gelijk, het artikel waar je over praat stond in Het Belang van Limburg, belgische krant. Ik kreeg 't van mijn oudste zus die
het voor me bewaard had. Is van dinsdag 20 augustus, heb het blad uitgescheurd en bewaard. Zo ben ik hier dus ook terecht gekomen. Heb dit probleem nu ook al verschillende jaren, maar niet sinds mijn jeugd, is pas na mijn dertigste begonnen, en dan nog met tussenpozen. Kom hier ook vaak om te lezen, en steun te zoeken, die ik momenteel vind bij Carin, doet me wel goed moet ik zeggen, had ook nooit gedacht dat er zoveel mensen met dit probleem zaten.
Niet wanhopen, je bent nog jong, en hebt 't probleem nog niet zo lang, dus ik denk dat jij er wel vanaf geraakt hoor!
groetjesssss
leen2