redhead
25 oktober 2002, 18:24
Hallo TTM'ers,
Ik heb een ontzettend vreemd gevoel terwijl ik dit opschrijf.
Met name omdat ik eigenlijk helemaal niet wil dat ik echt iets "raars" heb. Ik wil gewoon een normaal iemand zijn.
Dat gevoel ging ook doorme heen toen ik plotseling het stuk over Trichotillomanie las in de Viva, die ik toevallig een keer gekocht heb. Maar, dacht ik, ik kan nu ook juist een keer de keuze maken om eens te proberen hoe het is om er met andere mensen over te praten.
Ik zal eerst wat over mijn haren uittrekgedrag opschrijven.
Het begon zo'n13-14 jaar geleden toen ik 15/16 was. Ik had een wondje op mijn hoofd door een bultje waar ik aan had zitten krabben en krabde ieder keer het korstje weg. Dat was erg fascinerend en ik kreeg daar een kaal plekje door het korstje. dat kwam ook doordat als ik aan het kosrtje krabde ik per ongeluk ook haren mee uittrok.
Ik weet niet meer hoe het nou precies ging, maar op een gegeven moment ben ik doorgegaan met het haren uittrekken. Niet met bossen tegelijk, maar wel steeds een paar haren tegelijk. Ik had daardoor ook een kale plek ter grootte van een kwartje (valt nog mee zo te lezen). 1 keer heeft een meisje het gezien en die attendeerde me er nogal geschokt op, waaruit ik concludeerde dat het echt iets was om me voor te schamen. En die schaamte is gebleven. De kale plek is toen wel dichtgegroeid, maar het plukken is gebleven.
Ik denk dat ik altijd goed mijn plukvelden verdeeld heb, want ik heb nergens echt kale plekken, maar wel een paar heel dunbegroeide plekken met haren die veel korter zijn dan de rest. Die zitten gelukkig onder de bovenste haren waardoor je het niet goed ziet. Andere mensen hebben er nooit iets over gezegd, alleen een keer dat mijn haar eerst voller was.
Dat is nu juist ook waarom ik me er zo voor schaam. Namelijk, al zeg ik het zelf, ik heb erg mooi haar. Dat zegt iedereen. Dus altijd als ik daar opmerkingen over krijg denk ik: je moest eens weten. Jullie zijn jaloers op mijn haren en ik trek ze uit.
Dat je het niet goed ziet komt ook doordat ik dus erg verdeeld pluk en een beetje op niet goed zichtbare gebieden. Ik trek meestal maximaal een kwartier achter elkaar, zo'n 2-3 keer per dag en dan denk ik zo'n 2 haren per trek, 1 keer trekken per halve minuut. Dat valt eigenlijk best mee, maar dat is gemiddeld op misschien wel hoe het op zijn minst is. Afhankelijk van wat ik doe ook. Als ik op mijn werk veel achter de computer zit heb ik gelukkig 2 handen nodig, maar als ik lees wordt ik er soms gek van. En trouwens ook als ik aan de telefoon zit, dan doe ik het echt autiomatisch.
Ook ik heb allerlei redenen voor het trekken: om te kijken of er toevallig witte haren tussen zitten na een pluk, omdat de dikkere haren zo grappig aanvoelen of gewoon volledig op de automatische piloot. Ik weet wel dat het begonnen is toen mijn ouders nog niet zo lang gescheiden waren en ik met mijn moeder ergens was gaan wonen. Ik kan mij voorstellen dat het ook door de stress kwam en een bepaalde afleiding was. Ik heb het er eigenlijk nog nooit over gehad in een therapie.
Ik heb wel al verschillende therapieën gevolgd of cursussen, maar nog maar 1 keer specifiek hierover.
Dat is ook nog een apart verhaal. Tijdens mijn studie las ik in een boek over psychische aandoeningen, waaronder schizofrenie en psychose (vond ik allemaal heel eng) opeens ook over trichotillomanie. Opeens stond wat ik deed daar tussen allerlei aandoeningen van mensen die "gek" waren en hun verstand hadden verloren etc . In dat boek stond het ook echt beschreven als iets heel erg zeldzaams en bizard, terwijl het gewoon onder een stuk over nagelbijten stond, maar dat is wel algemaan bekend.Op de een of anderemanier was ik echt heel bang om ook gek te worden. Ik besloot toen om er echt mee te stoppen. Maar misschien heb ik mezelf toen erg onder druk gezet. Een paar dagen later kreeg ik 's nachts een paniekaanval. Ik was vooral heel erg bang, bang waarvoor weet ik niet, maar vooral voor mezelf. Ik koppelde dat ook aan dat boek.
Een tijd later ben ik in gedragstherapie gegaan vanwege mijn angsten en haren uittrekken. Ik kreeg een elastiekje om mijn pols waaraan ik moest trekken als ik de impuls voelde. dat hielp wel even, maar na een tijdje ben ik gestopt met die therapie omdat ik iets anders wilde doen dat wat dieper ging.
Sindsdien heb ik het nooit echt meer genoemd en als ik dat deed gingen ze er niet echt op in. Verder heb k het mijn 2 ex-vriendje wel verteld, maar ook die gingen er niet echt op in. Ik heb ook nooit de plekken onder de bovenste haren laten zien. verder weet mijn vader het, maar blijkbaar vertel ik het altijd zo lakoniek dat niemand merkt hoe ik ermee zit. Ik schaam me er gewoon heel erg voor.
Dit opschrijven is misschien een goede stap. Ik kijk erg uit naar reacties. Ik moet nu ophouden omdat er bijna een glazen plaat op mijn hoofd viel (maar goed dat ie miste anders was ik helemaal zoet geweest met korstjes haha) en ik op moet ruimen.
Groetjes.
redhead
Ik heb een ontzettend vreemd gevoel terwijl ik dit opschrijf.
Met name omdat ik eigenlijk helemaal niet wil dat ik echt iets "raars" heb. Ik wil gewoon een normaal iemand zijn.
Dat gevoel ging ook doorme heen toen ik plotseling het stuk over Trichotillomanie las in de Viva, die ik toevallig een keer gekocht heb. Maar, dacht ik, ik kan nu ook juist een keer de keuze maken om eens te proberen hoe het is om er met andere mensen over te praten.
Ik zal eerst wat over mijn haren uittrekgedrag opschrijven.
Het begon zo'n13-14 jaar geleden toen ik 15/16 was. Ik had een wondje op mijn hoofd door een bultje waar ik aan had zitten krabben en krabde ieder keer het korstje weg. Dat was erg fascinerend en ik kreeg daar een kaal plekje door het korstje. dat kwam ook doordat als ik aan het kosrtje krabde ik per ongeluk ook haren mee uittrok.
Ik weet niet meer hoe het nou precies ging, maar op een gegeven moment ben ik doorgegaan met het haren uittrekken. Niet met bossen tegelijk, maar wel steeds een paar haren tegelijk. Ik had daardoor ook een kale plek ter grootte van een kwartje (valt nog mee zo te lezen). 1 keer heeft een meisje het gezien en die attendeerde me er nogal geschokt op, waaruit ik concludeerde dat het echt iets was om me voor te schamen. En die schaamte is gebleven. De kale plek is toen wel dichtgegroeid, maar het plukken is gebleven.
Ik denk dat ik altijd goed mijn plukvelden verdeeld heb, want ik heb nergens echt kale plekken, maar wel een paar heel dunbegroeide plekken met haren die veel korter zijn dan de rest. Die zitten gelukkig onder de bovenste haren waardoor je het niet goed ziet. Andere mensen hebben er nooit iets over gezegd, alleen een keer dat mijn haar eerst voller was.
Dat is nu juist ook waarom ik me er zo voor schaam. Namelijk, al zeg ik het zelf, ik heb erg mooi haar. Dat zegt iedereen. Dus altijd als ik daar opmerkingen over krijg denk ik: je moest eens weten. Jullie zijn jaloers op mijn haren en ik trek ze uit.
Dat je het niet goed ziet komt ook doordat ik dus erg verdeeld pluk en een beetje op niet goed zichtbare gebieden. Ik trek meestal maximaal een kwartier achter elkaar, zo'n 2-3 keer per dag en dan denk ik zo'n 2 haren per trek, 1 keer trekken per halve minuut. Dat valt eigenlijk best mee, maar dat is gemiddeld op misschien wel hoe het op zijn minst is. Afhankelijk van wat ik doe ook. Als ik op mijn werk veel achter de computer zit heb ik gelukkig 2 handen nodig, maar als ik lees wordt ik er soms gek van. En trouwens ook als ik aan de telefoon zit, dan doe ik het echt autiomatisch.
Ook ik heb allerlei redenen voor het trekken: om te kijken of er toevallig witte haren tussen zitten na een pluk, omdat de dikkere haren zo grappig aanvoelen of gewoon volledig op de automatische piloot. Ik weet wel dat het begonnen is toen mijn ouders nog niet zo lang gescheiden waren en ik met mijn moeder ergens was gaan wonen. Ik kan mij voorstellen dat het ook door de stress kwam en een bepaalde afleiding was. Ik heb het er eigenlijk nog nooit over gehad in een therapie.
Ik heb wel al verschillende therapieën gevolgd of cursussen, maar nog maar 1 keer specifiek hierover.
Dat is ook nog een apart verhaal. Tijdens mijn studie las ik in een boek over psychische aandoeningen, waaronder schizofrenie en psychose (vond ik allemaal heel eng) opeens ook over trichotillomanie. Opeens stond wat ik deed daar tussen allerlei aandoeningen van mensen die "gek" waren en hun verstand hadden verloren etc . In dat boek stond het ook echt beschreven als iets heel erg zeldzaams en bizard, terwijl het gewoon onder een stuk over nagelbijten stond, maar dat is wel algemaan bekend.Op de een of anderemanier was ik echt heel bang om ook gek te worden. Ik besloot toen om er echt mee te stoppen. Maar misschien heb ik mezelf toen erg onder druk gezet. Een paar dagen later kreeg ik 's nachts een paniekaanval. Ik was vooral heel erg bang, bang waarvoor weet ik niet, maar vooral voor mezelf. Ik koppelde dat ook aan dat boek.
Een tijd later ben ik in gedragstherapie gegaan vanwege mijn angsten en haren uittrekken. Ik kreeg een elastiekje om mijn pols waaraan ik moest trekken als ik de impuls voelde. dat hielp wel even, maar na een tijdje ben ik gestopt met die therapie omdat ik iets anders wilde doen dat wat dieper ging.
Sindsdien heb ik het nooit echt meer genoemd en als ik dat deed gingen ze er niet echt op in. Verder heb k het mijn 2 ex-vriendje wel verteld, maar ook die gingen er niet echt op in. Ik heb ook nooit de plekken onder de bovenste haren laten zien. verder weet mijn vader het, maar blijkbaar vertel ik het altijd zo lakoniek dat niemand merkt hoe ik ermee zit. Ik schaam me er gewoon heel erg voor.
Dit opschrijven is misschien een goede stap. Ik kijk erg uit naar reacties. Ik moet nu ophouden omdat er bijna een glazen plaat op mijn hoofd viel (maar goed dat ie miste anders was ik helemaal zoet geweest met korstjes haha) en ik op moet ruimen.
Groetjes.
redhead