PDA

View Full Version : studiekeuze


Diable
20 november 2002, 20:20
pfff... ik moet NU kiezen, gezinspedagogiek of orthopedagogiek. Wat te doen????
Ik vind beide richtingen heel interessant, dus ik kan niet kiezen....

monique3
21 november 2002, 13:20
Tja, moeilijke keuze als je beiden leuk vind.
Succes met het kiezen.
Monique3.

Diable
21 november 2002, 13:57
Ja, keuzes.....

Grover
21 november 2002, 14:27
Originally posted by Diable
Ja, keuzes.....

Tja. Ik heb exact hetzelfde.

Zoveel moeite om een keuze te maken. Soms doe ik er máánden over om tot een keuze te komen. Twijfel, twijfel, twijfel......
En àls ik dan eenmaal zover ben dàt ik een keuze maak, dan ga ik àchteraf weer twijfelen òf het wel de goede keuze was......

Mijn GOD.

'Erg vermoeiend, zeg!', zei laatst mijn tuinadviseuze tegen me. Helaas heeft ze gelijk....

Ik heb ook niet voor niets ME. Ik maak mezelf moe. Op zoveel tereinen......

Grover.

Edith1
22 november 2002, 15:02
Hoi Diable,

Moeilijke keuze....maar ik kan je werkelijk ook geen zinnig advies geven. Sterkte ermee!!

Gr,
Edith

ernestina
22 november 2002, 15:29
Heb je ME? Dat wist ik (nog) niet (geloof ik).
Dat lijkt me erg lastig. Kun je er een beetje mee omgaan, ofte wel: hoe gaat het met je?

Trouwens, 'tuinadviseuze' klinkt wel hoor, doe maar chiq....

Liefs, Ernestina

Grover
22 november 2002, 18:07
Originally posted by ernestina
Heb je ME? Dat wist ik (nog) niet (geloof ik).
Dat lijkt me erg lastig. Kun je er een beetje mee omgaan, ofte wel: hoe gaat het met je?

Trouwens, 'tuinadviseuze' klinkt wel hoor, doe maar chiq....

Liefs, Ernestina


Hoi Ernestina,

Ja ik heb ME. Sinds najaar 1998 weet ik dat, aangezien ik toen de diagnose van het Radboud Ziekenhuis heb gekregen. Echter, het hele jaar daarvoor had ik het feitelijk al.... ik ben dus nu al bijna 5 jaar ziek. Voordat ik wist dat ik ME had kon ik er 'goed' mee omgaan, toen ik eenmaal de diagnose kreeg was het ALLEREERSTE wat ik dacht: 'Ok, ik heb dus ME, maar ik weet zeker dat ik ga genezen!'. De 3 jaren die daarop volgden heb ik dan ook besteed om keihard tegen mijn ziekte te vechten. Ik heb er heel veel van geleerd en echt fantastische ervaringen opgedaan.... maar ik kwam er ook achter dat je van 3 jaar vechten ongelooflijk moe wordt. En ik was al zo moe.......

Vechten tegen je ziekte heeft geen zin. Ik kwam erachter dat: 'waar je tegen vecht blijft bij je....'. Ik weet dat nu niet alleen, maar ik begin het ook te voelen: vechten heeft geen zin. Vecht je tegen je ziekte? Dan vecht je tegen jezelf.....

Kortom: ik besef meer en meer dat ik mijzelf de tijd en rust moet gunnen om goed voor mijzelf en mijn ziekte te ZORGEN ipv tegen mij en mijn ziekte te VECHTEN. Stapje voor stapje maak ik dan nu ook keuzes om daartoe te komen. Sinds kort deel ik mijn tijd efficienter in, wat mij al een stuk meer rust geeft. Daarnaast zet ik stapjes om mijzelf op de eerste plaats te zetten, ipv eerst altijd maar anderen te willen helpen. Ik heb 5 jaar lang zeer slecht voor mijzelf gezorgd (ik heb ook niet voor niets ME): o.a. mijn huis en mijn tuin was een puinzooi. Vandaar ook dat ik besloten heb mijn hele voor- en achtertuin te laten verbouwen. Ik woon in een huurhuis en ik dacht: ach laat maar zitten, zonde: over een paar jaar ben ik er toch weer uit. Totdat ik besefte dat de manier waarop ik met mijn huis en tuin omging ALLES zei over de manier waarop ik met MIJZELF omging.....

Nu ben ik zover dat ik mijzelf een mooie tuin GUN. Vandaar dat ik een tuinadviseuze heb ingeschakeld! ;) Ik heb er altijd moeite mee gehad mijzelf dingen te gunnen en ik zet nu stapjes om dat patroon te doorbreken. Geestelijk gezien werd het hoog tijd om mijn onkruid te wieden en nieuw zaad te oogsten/strooien (of hoe noem je dat... ;) ). Figuurlijk gezien zat ik geestelijk vol met allerei shit (lees: onkruid) van vroeger. Mijn eigen tuin stond daar letterlijk symbool voor, aangezien het daar in die 5 jaar een onkruid-zooi was. Nu ik probeer om geestelijk de shit op te ruimen....ruim ik ook mijn tuin op. Het wordt hoog tijd voor een paar nieuwe zonnebloemen!

Ik hoop dat het met jou binnenkort ook weer de goede kant op gaat! Ik moet zeggen dat ik je een zeer sterke vrouw vind: toen ik je zag op de eerste lotgenotenbijeenkomst vond ik je heel dapper en sterk om zomaar je foto's aan iedereen te laten zien en jezelf zonder haarwerk te tonen, gewoon zoals je nu bent. Maar goed, wellicht dat jij minder moeite hebt met je uiterlijk als ik dat zelf heb bij mezelf.

Sterkte,
Grover.