geaccepteerd
 

Hoi iedereen hierbij wil mijn eigen ervaring met proces van kaal worden delen. Hoop dat jullie iets eraan hebben

Op mijn 20 jaar begon ik te merken dat mijn haar dunner begon te worden. In die tijd had een volle bos gekruld blond haar. Sommige mensen in mijn omgeving maakte een opmerking maar over het algemeen zag je niet veel.
Het proces van kaal worden zetten door dus er ontstond inhammetjes en je kon steeds meer gaan zien. Ik zelf werd er wel wat ontzeker en vond het moeilijk om er over te praten. Het probleem is dat iedereen het ziet en mensen soms een opmerking of commentaar maken terwijl je er niks aan kan doen. In de tussentijd hield ik mijn kapsel hetzelfde.
Toen ik een jaar 24 was dus vier na de start van dat proces kon ik niet meer mijn eigen kapsel houden en ging een behoorlijk stuk korter. Niet gemillimeterd maar niet veel langer. Je kon nog steeds zien maar ik kon op dat moment met dat kapsel leven. Bovenop werd het steeds dunner maar ik durvende niet korter te gaan en bleef er onzeker over en als ik mijn zelf in de spiegel zag werd ik niet vrolijk. Tot ongeveer een dik jaar geleden bleef dit zo.
Toen ging ik door omstandigheden naar een ander kapper toe. Ik durvende toen mijn te millimeteren eerst op 12mm. Maar ging in het afgelopen jaar steeds korter en korter van 12 naar 9 en naar 6. Van de zomer zelf naar 3mm. Hoe korter ik ging hoe steeds meer zelfvertrouwen ik kreeg. Ik kon mijn kaal worden minder zien en zag voor me gevoel minder uit als een oude man met bovenop geen haar en aan de zijkant een strook met haar.
In het najaar ging zelf naar 1mm toe. Om het rond de 1mm te houden moest ik onderrand om 2 weken naar de kapper en zat zelf te denken om nog korter te gaan. Kortgeleden had de moed en lef gevonden om hellemaal kaal te gaan. Dus toen een tondeuse aangeschaft die je hoofd helemaal glad scheert.
Rond de feestdagen had een paar dagen vrij en een paar dagen en dat ik alleen was. Toen heb ik het resterende haar afgeschoren. Ik was zenuwachtig toen ik begon. Het voelde bevrijdend maar ik merkte toen ik klaar was dat ik zelf ook even moest wennen. Ik merkte van de paar dagen wennen en op mijnzelf zijn dat ik het kaal zijn prettig vond.
Toen moest ik ook de omgeving gaan zien. Ik was wel zenuwachtig ervoor. Achteraf bleek dit nergens voor nodig te zijn geweest.
Ik kreeg goede reactie van mijn omgeving en ik merkte al dat ik mijnzelf weer met positief begon te zien en zelfvertrouwen kreeg.
Ik ben dus uiteindelijk 28e compleet kaal. Ik het geaccepteerd en omarmt. Ik voel me nu zelfverzekerder dan sinds lange tijd. Het proces heeft bij mij uiteindelijk dik 8 jaar geduurd van gekruld haar naar kaal.
Ik denk dat het beter is om het accepteren. Ik weet uit eigen ervaring dat dit ontzettend moeilijk en lastig is en kan zijn. Accepteer het toch en of je helemaal kaal scheert of millimeter of iets anders kiest maakt niet uit. Ga voor jezelf na wat past bij en kies iets waardoor je vertrouwen krijgt.

gefeliciteerd met je acceptatie. mooi verhaal!

op dit na dan:

dit irriteert me dan weer. lastig concept misschien, maar zoals jij bent, is niet iedereen, dus waarom dan een algemeen advies?
waar voor de één acceptatie het best is, ben ik er persoonlijk erg blij dat ik mijn haar nog heb, en dat ik in mijn onzekere begindagen niet naar jouw advies heb geluisterd.

Hij zegt toch; ' ...of iets anders kiest maakt niet uit. Ga voor jezelf na wat past bij en kies iets waardoor je vertrouwen krijgt'

Ik vind dat mooi en ook algemeen. Je kan er mee doen wat je wilt.
Acceptatie verhalen hier zijn ook nodig. En tuurlijk voelt niet iedereen zich happy met een kaalgeschoren hoofd. Het is voor veel wel goed om te lezen dat het bevrijdend kan werken. En bevalt het niet... laat je het groeien en ga je alsnog aan de slag met allerhande medicatie die er te vinden is.
Persoonlijk denk ik wel dat dit onrustiger is. Al zie ik ook dat wij 'haarverliezers' zich graag aan elk halmpje hoop vasthouden.

dit quote je wat mij betreft uit context. ik lees het in ieder geval als: scheer je hoofd kaal of doe er iets anders mee, maar accepteer het.

zoals ik al schreef, ik vind acceptatieverhalen ook helemaal prima. zolang je het anderen maar niet opdringt.