ACCEPTATIE als oplossing
 

Beste forum bezoekers,

Allereerst zal ik mij even voor stellen, mijn naam is Arjen en ben op dit forum terechtgekomen vanwege nieuwschierigheid.
Ik ben 22 jaar en nog in het bezit van een redelijk gezonde haardos, maar aangezien 3 kwart van mijn, aan mijn vaders kant, famillie zo kaal als de neten is en bij mij een ook al een beetje inhammen door beginnen te schemeren ben ik toch eens nieuwschierig geworden naar waarom we eigenlijk kaal worden en hoe dit in relatie staat met voedsel, beweging en erfelijkheid.

Wat mij opviel en een beetje deed schrikken na het lezen was het feit dat zoveel mensen depressief worden en werkelijk tientallen tot honderden euros besteden om dit haarverlies tegen te gaan, of soms zelfs op het punt staan met gedachten om hun leven te beeindigen vanwege deze ''aandoening''

Misschien komt het omdat kaal in mijn famillie gewoon is en ik mijn vader en ooms niet anders heb gekent, maar hoewel ik af en toe eens in de spiegel kijk en denk van ''he verdorie, over 10 jaar kan mn vriendin mijn hoofd wel gebruiken om zich op te maken.'', komt het niet verder dan dat en heb ik het in zekere zin al geaccepteerd, ik verdom dan ook om geld uit te geven aan iets wat de kwaliteit van het leven in geen zin zou mogen beinvloeden.

Even voor de duidelijkheid, ik wijs geen vingers naar mensen, iedereen zal zo zijn redenen wel hebben, maar ik was benieuwd hoe mensen hier omgaan met de verhouding tussen medicatie en acceptatie.

Om deze post toch nog enig nut te geven een vraagje, aan mijn moeders kant komt kaalheid vrijwel niet voor, is er een verschil in welke kant de erfelijkheid doorgeeft en in welke maten of is dit bij beide kanten even goed mogelijk.

Met vriendelijke groet.

Arjen.

Arjen,

Welkom bij het Haarweb forum.Tja mensen reageren heel verschillend op haarverlies, sommige maken er geen punt van en scheren het meteen af en andere gaat tot het einde van de wereld om hun haren zolang mogelijk te houden. Ik denk vooral dat het proces van je haren verliezen mensen zo depressief maakt; Altijd meer & meer haarverlies, het word zichtbaarder en zichtbaarder, elke keer als je denkt dat het goed begint te komen krijg je weer een opdoffer en in die cirkel blijft het een beetje draaien. Ik persoonlijk kan er redelijk positief mee om. Ik heb alle mogelijkheden overwogen en de dingen eruit gehaalt die het beste bij mij passen en dat is bv al geen zware medicatie nemen voor mijn haren een aantal jaren langer te behouden en iedereen heeft zo zijn eigen weg die hij wilt gaan en dat leer je hier ook wel wat je mogelijkheden zijn en sommige kunnen ook gewoon medicatie nemen zonder bijwerkingen en dan behoor je tot de gelukkige natuurlijk ;). Maarja het begin van haarverlies onder ogen te komen is altijd het moeilijkste en dan wat opdoffers kunnen aanvaarden en na een tijdje leer je er mee omgaan hoor maar voor velen is wel hun zelfvertrouwen sterk vermindert door hun haarverlies en dat is één van de grootste nadelen vind ik.

Om op je vraag te antwoorden, het is niet noodzakelijk als je vader & nonkels kaal zijn dat jij dat ook zult zijn, het kan aan moeder of vader kant zijn, daar heb je een beetje geluk in of juist niet.

BTW: Niet iedereen is depressief hier hoor :D.

Welkom, ik zou ook niet weten waar we ons nu eigenlijk zorgen om maken. Ik weet echt niet waarom ik mijn haar wil behouden, en waarom ik daar moeite mee heb als dat niet goed lijkt te gaan. Ik ben niet van mening dat ik mijn haar ergens voor nodig heb ofzo. Het lijkt er inderdaad zoals Pieter19 ook al zegt, is het probleem het process van het verliezen van het haar. Eigenlijk heel eigennaardig. Dat is denk ik het lastige van de psygen.

Welkom Rez, leuke eerste post!

Er waren altijd al geruchten dat de genen van de moeder wat betreft kaalheid zwaarder zouden wegen, en in een onlangs gepubliceerd onderzoek is dat ook bevestigd. Kijk even in het Haarwoordenboekje onder Alopecia Androgenetica voor meer details.

Rez, je hebt 100% gelijk! Ik denk er net zo over, maar helaas kan ik er nog niet naar handelen :(.

Geloof me, en haarman wij hebben het er al zo vaak over gehad, acceptatie komt niet zomaar, je krijgt het ook niet zomaar en je hebt het ook niet zomaar.
Dat duurt wel even, bij de ene persoon een maand, bij de andere tientallen jaren....

Maar als je het eenmaal hebt is het zoooo fijn!!!

Ik heb het ook geaccepteerd zoals d emeeste van jullie wel weten,
en voel me er prima bij!

Lies

Dat begrijp ik, maar dat het bij sommigen zo erg was daar schrok ik een beetje van aangezien het in mijn ogen niet meer dan normaal is dat mannen kalend zijn, een 30er met een perfecte haardos vind ik vreemder dan een kalende 30er :P, maargoed dat is uiteraard enkel mijn visie en ik kan niet voor anderen spreken.
Ik denk ook inderdaad dat het verloop van het verlies is dat mensen doet balen, je uiterlijk wordt toch tegen je zin veranderd en in een maatschappij waar het wel lijkt alsof uiterlijke perfectie het streven moet zijn kan ik me voorstellen dat velen zich dit aantrekken.
Aan de andere kant zou je eens stil moeten staan bij mensen die je al ontmoet hebt die kaal of kalend zijn en waarbij het je waarschijnlijk niet eens opgevallen is.
Ik bedoel, ik heb 2 jaar geleden stage gelopen, hield me toen totaal niet bezig met mijn haar maar mijn baas en een medewerker waren beide kaal....het laatste wat ik toen dacht was van ''hey die gasten zijn kaal''.
Voor je omgeving zal het misschien een aanpassing zijn en zul je opmerkingen krijgen, maar voor nieuwe buitenstaanders ben je gewoon kaal en is dit deel van wie jij bent, daar gaat niemand je minder om denken of op aanspreken.

Maargoed, ik denk dat iedereen inmiddels wel weet dat het om psychische elementen gaat en dat juist die het moeilijkst te verhelpen zijn, het enige wat ik zou zeggen is ga dr eens op uit, kijk om je heen en zie dat er zo ongelooflijk veel dingen zijn die het waard zijn om op deze aardkloot rond te lopen, verdiep je in dingen als kunst, muziek of wat je maar wilt en zie hoe mooi dingen kunnen zijn als je de kleine probleempjes even aan de kant zet.

Ben zelf artiest en van nature al een enorme zweefteef dus waarschijnlijk is het mss makkelijker gezegt dan gedaan voor anderen, maar de beloning is het meer dan waard.
En kaal of niet, voel je je goed van binnen dan straal je dat uit van buiten.

Maar goed tot zover deze preek vol bekende cliches.

Rez, ik herken veel van mijn persoonlijke visie in die van jou :). Ik heb wel eens gezegd: ga op een mooie zomerdag eens in een drukke winkelstraat ergens staan of zitten en kijk naar de mensen die voorbij lopen. In tegenstelling tot wat vaak wordt beweerd, zie je dan juist een enorme verscheidenheid aan mensen. Het lijkt wel alsof het maatschappelijk streven naar een ideaalbeeld wel wordt geroepen van de hoogste torens, maar dat dit in de praktijk niet echt aan de orde lijkt te zijn. Maar in ieder geval, kijk dan vooral ook naar de mannelijke medemens en zie hoeveel mannen (en vooral ook jonge) kalend zijn, al dan niet in een vergevorderd stadium.

Ook ik ben er pas echt op gaan letten toen ik mij bewust was van mijn eigen situatie. Daarvoor zag ik het niet eens! Het was totaal geen issue. Uiteraard zijn er situaties uit de praktijk waarbij mensen wel degelijk een nare ervaring hebben in relatie tot hun omgeving vanwege hun haaruitval, maar die gevallen zijn zeldzaam, of in ieder geval niet generaliseerbaar.

Hey Arjen/Rez,
Ook ik vind het fijn om je posts te lezen, je hebt zeker gelijk. Ik vervloek mezelf ook vaak en vraag me af waarom ik het in godsnaam zo erg vind en wat ik mezelf aandoe :(
Maar ik vraag me af of jij uiteindelijk ook de verleiding om aan een haargroeimiddel te beginnen kan weerstaan, want er zijn her en der wel wat aardige middeltjes verkrijgbaar die ervoor kunnen zorgen dat je in ieder geval houdt wat je nu hebt. En kaal worden vind jij ook niet echt leuk lees ik tussen de regels door, dus waarom dan niet een middeltje slikken? Zo begint het vaak weet je, en voor je het weet slik je 3 jaar lang duta. :)

:D Eerlijk is eerlijk, ik ben nu wel een beetje op zoek naar natuurlijke middeltjes wat het enigzins tegen zou moeten gaan, het is bij mij momenteel nog niet in een stadium dat ik me echt zorgen zou moeten maken maar inderdaad, mocht het zover komen dan geef ik het niet zonder slag of stoot op.
Maar uiteindelijk is het allemaal uitstel als ik het goed begrijp aangezien er nog steeds geen perfect middel tegen is, medicijnen kosten handen met geld, geld wat je zou kunnen besteden aan leuke dingen, daarbij komt dat als je eenmaal aan de medicijnen begint je naar mijn idee in een constante cirkel terecht komt en je blijft peinzen of het nou wel werkt of nou niet en uiteindelijk toch in een positie blijft zitten waar je vaker dan nodig aan je haren denkt.

Ik beweeg veel, rook niet, drink niet en drink al lange tijd groene thee (geloof het of niet maar ik vind het nog lekker ook) en hiermee wil ik het doen, mocht ondanks deze dingen mijn haar toch uitvallen dan wil ik het daarbij laten en verder gaan met mn leven, ik zal dr wel even van balen aangezien ik ook maar een mens ben en ook mijn tere geest vervuild is door dagelijks confronterende televisie schoonheden :crybaby:

MAAR, om maar even met de titel van een albekend nr mijn stelling te bekrachtigen, I will survive :cool:

En mocht ik toch breken dan blijf ik hier gewoon wat langer rondhangen :D

Hoi REZ en de REST,

Ik heb zelf heel lang geprobeerd om mijn kaaheid te accepteren. Ik heb een dikke 14 jaar met een kaal (kalend) hoofd rondgelopen en was nou niet echt depressief of zo. Wel was ik nou ook weer niet echt happy als ik in de spiegel keek. Ik heb een raar hoofd (eivormig met een groot/hoog voorhoofd) en dat zag er kaal gewoon niet uit. Heb lange tijd gedacht; ben getrouwd met een leuke vrouw, heb mijn leven op orde maar toch bleef het knagen.

Nu met het dragen van een haarwerk bemerk ik gewoon dat ik happy ben. Ben geen adonis oid, maar het ziet er gewoon beter uit.

Groeten, Jan Arie

dat geloof ik gewoon echt niet, ik denk dat je je dat inbeeldt. Ik geloof niet dat er hoofden zijn bij wie een kaal hoofd echt niet staat. Zoiets is trouwens sowieso niet objectief vast te stellen.

Ik ben het levende bewijs dat dat wel zo is. Voor mij dan. Mijn omgeving deelt deze mening. En dat dit niet objectief is klopt evengoed. Dit zie je natuurlijk ook met cosmetische chirurgie. Alleen wat is maatgevend? Lijkt mij voor degene die het aangaat.

Lijkt mij juist niet. Ik vind het juist erg moeilijk om over mezelf te oordelen. Daar komt bij dat mensen die heel erg lijden onder AGA in mijn ogen vaak een verstoord zelfbeeld hebben.

Nou kan ik van mezelf nou niet zeggen dat ik een verstoord zelfbeeld heb. Misschien kom ik er nog wel toe om wat foto's te plaatsen van voor en na, maar daar ben ik nu nog niet aan toe! Zelfreflectie in uiterlijk en handelen is mij niet vreemd.

Je verhaal zal vast voor een aantal mensen wel kloppen, Tiuri. Maar nog steeds is het gelukkig zo dat we niet iedereen over één kam kunnen scheren.