Mijn verhaal
 

Dag iedereen,


Hoi ik ben Soezie (Suzy) 34 jaar regio Diest Vl Brabant België. Ik lijd al ongeveer 25 jaar aan ttm.

Ik ben in de zomer van 2003 ;na jaren van het verbergen van mijn kale plek bovenop mijn hoofd en na jaren van schaamte; eindelijk naar mijn huisdokter toegestapt en heb gezegd " dokter help me want ik trek mijn haar uit". De tranen komen weer in mijn ogen als ik er aan terug denk.

Gisterenavond durfde ik het eindelijk aan om een lotgenote aan te spreken via dit forum nl. Daniëlla (bolleke). Ik heb haar boek al enkele malen gelezen en kan er telkens weer kracht uit putten. Bedankt ook Daniëlla voor de bemoedigende woorden.

Nu vandaag durf ik mijn verhaal aan jullie te vertellen.

Het begon allemaal toen ik een jaar of 10 was. Ik herinner het nog allemaal heel goed. Mijn zus en ik speelden kapstertje en per ongeluk kwamen er bij mijn zus een paar haartjes los met een haarzakje aan. Ik vond dit zo fascinerend dat ik bij mezelf een paar haartjes uittrok. Ik ben nooit meer gestopt.

Ik ben opgegroeid op een agragrisch bedrijf (varkensvetmesterij ) en heb eigenlijk alleen maar ruzies, gestresste ouders en grootouders, miserie en ellende gezien. Als kind van 3 - 4 jaar zag ik al hoe een varken gedood en geslacht wordt.

Je zal denken hoe staat dit nu in relatie met mijn ttm. Wel ttm was iets van mij als er weer eens iets aan de hand was met die stomme varkens of als ik weer eens bang was (na het zien van dingen die een kind niet moet zien) ging ik op mijn kamer aan mijn haar zitten pulken en trekken. Ik durf nu wel te zeggen dat ik daar van genoot . Ik vluchtte zat in een andere dimensie. Het terug in de wereld komen was echter een nachtmerrie. Want meestal werd ik betrapt door mijn moeder.

Mijn moeder heeft me jaren aan een stuk uitgemaakt voor stuk schandaal.
Met zo'n kop kom je niet buiten ed ..........
Wat het natuurlijk allemaal niet beter maakte. Integendeel nog slechter.

Rond mijn 11de bezochten we een psychiater in het UZ Gasthuisberg in Leuven. En daar hebben ze mij wel kunnen helpen. Rond mijn 12de was mijn haar teruggegroeid. Helaas rond mijn 15de ben ik terug hervallen en tot op de dag van heden trek ik mijn haar uit.

Ik trek altijd op dezelfde plaats nl. boven op mijn hoofd, waar ik 1 grote kale plek heb. Ik heb lang haar en draag mijn haar samen in een speldje of steek het op. Mensen die het niet weten zien er ook niks van.


Op die manier verberg ik mijn probleem al jaren. Ook voor mezelf. Tot ik niet meer kon . In de zomer van 2003 begon ik te sukkelen met vreselijke spanningshoofdpijn en spierpijnen. Mijn huisarts vond geen enkele aanwijsbare reden maar bleef me toch steunen. Op een gegeven moment maakt ze een afspraak bij een neurologe. Omdat ik doodsbang was dat zij een onderzoek ging doen met van die topjes die ze op uw hoofd plaatsen en bijgevolg mijn kale plek ging ontdekken, heb ik eindelijk na al die jaren gezegd dat ik mijn haar uittrok.

Zij (mijn huisarts) heeft mij ontzettend goed opgevangen. Zoals ook al mijn vrienden aan wie ik het verteld heb. Zij schrokken wel . Zo van allez daar ziet ge toch niks van.
Maar ze hebben allemaal goed gereageerd.

Met mijn moeder daarentegen kan ik er nog altijd niet over praten. Maar ik heb haar wel binnen in mijzelf vergeven ( na een zeer lange tijd boos te zijn tijdens een periode van depressie) .

Ik ben in die periode ook naar een psychiater gestapt op aanraden van mijn huisdokter. Ik wilde het aan mezelf niet toegeven maar eigenlijk was ik al een hele tijd depressief. Ik ben ongeveer een jaar niet gaan werken. Maar ik heb heel hard gewerkt om dit te boven te komen. En het is me gelukt. Met de hulp van die psych (een hele lieve man - heel veel steun van gehad- hij is van turkse afkomst en heel knap;) - dat was mooi meegenomen).

Tegelijkertijd probeerde ik ook van de ttm af te raken. Dus bezocht ik ook nog een gedragstherapeut. Maar die therapie heb ik voorlopig on hold gezet omdat ik mijn energie nodig had om terug op mijn werk te starten.

Maw vandaag trek ik nog steeds als is het heel fel gebeterd. Maar toch die kale plek daar geraak ik niet vanaf want de haartjes groeien natuurlijk niet zo snel en een paar keer trekken is genoeg om zoveel weken van sparen teniet te doen. Maar ja tegen wie zeg ik het.

Zo mijn verhaal in het kort (alhoewel).

Wat een fijn gevoel om dit eens van me af te schrijven.

Ik hoop jullie allemaal een beetje te leren kennen en samen ups en downs te kunnen uitwisselen. Want alleen mensen met ttm kunnen echt voelen wat ik voel.

Heel veel groetjes,

Soezie

hoi soezie !!
 

welkom hier op dit forum !:D Ik heb ook vooral boven op mijn hoofd ~een hele grote kale plek, en dat blijft telkens een groot probleem,wanneer ik mijn haar weer eens probeer te laten groeien. Het groeit daar zo slecht terug, en net zoals jij zegt, even een paar keer trekken en alles is weer voor niets geweest. Ook al groeit de rest tamelijk goed terug, dit blijft een pijnlijk gezicht !!:crybaby: :crybaby: :crybaby:
Heel herkenbaar dus !!

Het is heel fijn om hier je hart te luchten,heb ik ervaren. Join the club!!:D

Sterkte ermee en zet 'm op!!
groetjes, zonnestraal:shiny: :shiny: :shiny:

mijn verhaal
 

Dag Zonnestraal,

Bedankt dat voor je welkomstwoordje.
Voor jou ook heel veel sterkte.
En blijf maar lekker stralen . We hebben buiten geen zon maar dan toch tenminste hier.

Groetjes en tot later,

Soezie

hey soezie, hartstikke goed van je,om hier je verhaal op te schrijven en zo met ons te delen. welkom in the ttm-family;) . ik hoop dat je hier ook heel veel steun zal vinden,en dat we elkaar kunnen helpen met de strijd! ik trek al 33 jaar aan mn haar,vanaf mn 2de. nu gaat het redelijk goed gelukkig,voor de buitenwereld is het niet zichtbaar. dit is anders geweest,ik heb met een bijna kaal hoofd rondegelopen op de kleuterschool en de lagere school. mede hierdoor ben ik ontzettend gepest,wat de ttm uiteraard niet ten goede kwam. lees eens rustig rond hier,en gooi alles wat je kwijt wil eruit op dit forum...reacties krijg je altijd,en dat doet (mij in ieder geval) heel goed.
liefs,marly

Hoi Soezie!

Welkom bij de club! Wat goed van je dat je je hele verhaal hebt durven opschrijven, heel moedig zo'n stap! Ik hoop dat dit voor jou een eerste stap zal zijn naar het leren beheersen van het trekken. Zelf ben ik 33 en trek sinds waarschijnlijk mijn 14e ofzo. Heb geen idee waarom. Ik heb een kale plek boven mijn linkeroor, niet zo makkelijk te verbergen, maar ik verberg dan ook niks. Mijn ouders hebben het ook nooit begrepen maar zo bot als de jouwe hebben ze nooit gedaan. Meid, wat een pijn heb jij moeten verdragen. Daar maakten ze het niet beter mee. Zo te lezen heb jij een enorme persoonlijke groei doorgemaakt en zie je heel duidelijk waar je je energie in moet steken op momenten. Echt heel goed, dat zijn wat mij betreft de eerste stappen naar "genezing". Ik hoop dat het je gaat lukken. Onze steun heb je alvast!

Lieve groetjes

Karin

Welkom op haarweb
 

Goed dat je geschreven hebt. Eindelijk eens jouw verhaal van je afschrijven en dan ook nog aan mensen die je gedrag begrijpen, voor zover dat kan? Lees maar eens hier, je zult veel herkenning vinden. Vraag of vertel als je daar behoefte aan hebt. Luisterende oren genoeg ;)
Sterkte en succes!
groetjes Madelief :)

dank je zonnestraal, karin, marly, madelief ....
 

Hoi iedereen,


Bedankt alvast voor de lieve reakties.
De eerste keer zat ik met knikkende knieën en tranen in
mijn ogen voor de pc .
Maar nu ben ik blij dat ik de stap gezet heb. Voor het ogenblik helemaal geen knikkende knieën en geen tranen.

Vele groetjes en veel moed en sterkte voor iedereen.
Samen kunnen we het !!!!

Soezie

:cool: XXX

hallo

Welkom, fijn dat je je verhaal met ons deelt en hopelijk zien we je hier nog.
Ik zit ook nog regelmatig met tranen in m'n ogen achter te pc hoor, maar soms kan het zo'n deugd doen om je verdriet of geluk of ongerustheid of wat dan ook te delen en te weten dat je reacties krijgt en dat men je begrijpt.

tot schrijfs