Jouw probleem...hun probleem?
 

Hallo medeTTM'ers,

Op het moment gaat het zwaar niet goed met mijn haar en verschijnen de plekken weer her en der op mijn hoofd... SInds een maand weet ik van deze site, eigenlijk naar aanleiding van een programma over TTM.

Dit was ook het moment dat er bij mij thuis (lees; ouders, zussen) weer eens openheid kwam over mijn harentrekkerij. Toen het net begon hebben mijn ouders van alles bedacht om me te helpen of de juiste hulp te geven. Toen dit geen nut bleek te hebben, werden ze boos en onmachtig. Daarna hebben we lange tijd net gedaan of het er niet was...tot dat ene programma.

Voor mijzelf was het heel fijn te ontdekken dat TTM een erkende ziekte/probleem is en ik niet meer aan mijzelf hoefde te gaan twijfelen. Dit gaf ook meer openheid over het hele probleem.
Alleen voor de mensen om mij heen lijkt dit juist een tegenover gesteld effect te hebben; het lijkt of iedereen zich nog meer zorgen gaan maken. Mijn ouders boden aan om een pruik te laten maken op hun kosten en via mijn zussen hoor ik dat zij het er met elkaar heel vaak over hebben en hoe ontzettend zorgen zij zich maken over mij en mijn kale hoofd.
Ondertussen weet ik van niets en lijken ze me ineens te bekijken als 'zielig'... Ik heb dit verhaal inmiddels op tafel gelegd en ga er met hen over praten...wat ik me afvraag is of jullie deze reacties herkennen of misschien wel ideeën hebben hoe je hen gerust kan stellen of iets dergelijks...
Doordat ik namelijk weet dat zij zich zo'n zorgen maken en er verdriet van hebben (wat ik natuurlijk nooit helemaal weg kan nemen), voel ik me weer schuldig en dat heeft als gevolg haren trekken...

Alvast bedankt lieve mensen!
Marike:confused:

Aan Marike.
 

Dag Marike, leuk om weer van je te horen.
Wat jij schrijft is erg herkenbaar.
Aan de ene kant is het fijn dat je familie nu open staat voor het onderwerp ttm, en dat er ook over gepraat word.
Maar aan de andere kant, is het niet leuk dat ze zich er zorgen over maken en dat ze veel met elkaar erover praten.
Dat was bij mij ook zo, iedereen praatte erover, maar niet tegen mij.
Alsof ze bang waren dat als ze het er maar over hadden, dat de ttm dan erger werd.
Of erger nog, dat je een zielepootje was.
Nu vele jaren later achteraf gezien, is dat voor mij niet goed geweest. Om me buiten die gesprekken te houden.
Want op die manier kun je niet zeggen wat je zelf ervan vind, en dan kunnen ze een verkeerd beeld krijgen.
Veel erover praten is ook een manier van verwerken.
En je hebt steun nodig van je familie, dus met hen praten is nodig.
Maar goed, dat vind ik dan.
En jij moet ook even wennen aan het feit, dat het ttm nu bespreekbaar is.
Heel veel sterkte, Monique3.

Dank je wel
 

Ha Monique,

Dank je wel voor je reactie; ik vind het heel bijzonder dat jij op bijna alle berichtjes wel een reactie schrijft.

Je tip over het open blijven houden en blijven praten lijkt me inderdaad het enige...en met een beetje tijd hoop ik dat dit steeds makkelijker wordt!

Gaat het bij jou ook weer goed na je (kleine) terugval na 15 maanden trek-vrij? Succes en houdt vol!

Groeten,

Marike

Hallo Marike,

Zelf vind ik het ook altijd vervelend als de mensen denken dat je zielig bent. Aan de ene kant ben ik blij dat er een naam voor is en dat het inderdaad een 'ziekte' is. Aan de andere kant, ikzelf ben ervoor verantwoordelijk en ik doe het met mijn volle verstand. Dus als ik dan behandeld word als een patient voelt dat niet goed. Zelf heb ik altijd liever dat de mensen mij behandelen zoals ieder ander omdat ik mijzelf niet zielig vind (althans, meest van de tijd dan). Ik probeer er dan ook zelf maar zo gewoon mogelijk over te doen in de hoop dat anderen dat gedrag gaan overnemen. Erover praten helpt daarbij natuurlijk het best.

Groeten, Ernestina