Oorspronkelijk geplaatst door Helmgirlie (Bericht 378013)

Heb de topic gelezen. Heb erg met je broer te doen. Wat misselijk om iemand zo te pesten, vanwege haarlijn, vorm van hoofd. En wat rot dat eigenlijk daardoor de problemen zijn ontstaan. Gewoon een hele toekomst zelfs die vergooid wordt. Ik vind iemand wiens haarlijn terug trekt helemaal niet lelijk. Het is nu eenmaal zo. Je kunt er niets aan doen. Genen enzo.. En om iemand om de vorm van zijn hoofd belachelijk te maken. Tss. Wie weet wat er bij die pestkoppen naar voren was gekomen als ze in hetzelfde schuitje hadden gezeten.

Als het zo zijn leven vergald, is een haarwerk misschien toch een optie. In ieder geval een dat lijkt op het kapsel dat je broer had of dat hij graag zou willen hebben. Zodat hij in ieder geval de draad weer op kan pakken en verder kan gaan met zijn leven. Hij moet dan wel elke keer een nieuw haarwerk als het versleten is, maar misschien is daarmee te leven. Desnoods een gedeeltelijk haarwerk. Alleen het deel dat kaal aan het worden is. Is dan ook iets minder belasting. Ik gun hem zijn geluk zo. Ook al ken ik hem niet. Maar zijn verhaal grijpt mij wel aan.

En voor je broer; je bent mooi zoals je bent. Ik hoop echt dat je de juiste hulp gaat krijgen zodat je alles een plaats kunt geven en dat je op een punt komt waarop je denkt "boeien!" Ik ga wat van mijn leven maken en eruit halen wat erin zit. Wat een ander van mij denkt of vindt wat uiterlijk betreft, boeit mij niet meer. Ik ben gelukkig zoals ik ben.

En psychologische hulp. Die is zeker nodig. Ook als hij besluit een haarwerk of een andere oplossing te nemen. Dan leert hij het een plekje te geven.

Topper van een broer ben jij trouwens om het zo voor hem op te nemen en er voor hem te zijn.

Ik wens je broer heel veel geluk voor de toekomst toe en dat de zon weer voor hem gaat schijnen en het gewoon helemaal weer goedkomt.

Zo dit wilde ik even kwijt!

Oorspronkelijk geplaatst door Koelkast (Bericht 378007)

Mijn broertje wil graag via mijn account zijn verhaal doen:

Hallo,

Ik heb van jongs af aan al last gehad van een haarlijn die verder naar achter stond dan bij leeftijdsgenootjes. Dit resulteerde in jarenlange pesterijen dat ik een groot hoofd had en er uit zou zien als een alien. Dit resulteerde weer in een concentratieprobleem waardoor ik nooit zo goed kon leren. Ik kreeg daarom het advies mavo mee.

Toen ik naar de middelbare school ging wilde ik alles eraan doen om deze pesterijen te vermijden dus ik besloot de zijkanten van mijn haar langer te laten groeien waardoor de haarlijn minder zou opvallen. Vanaf dat moment heb ik jarenlang geen beledigende opmerking meer gehad en werd gezien als "normaal". Mijn concentratieproblemen waren in zijn totaal verdwenen en het bleek dat ik eigenlijk heel goed kon leren. Ik ging van mavo/havo naar vwo! Ik was zo trots als een pauw. Het tweede en derde jaar vwo liep ik door met allemaal 8en tot halverwege het derde jaar. Ik was dat weekend naar de kapper geweest en ze hadden de zijkanten vergeten langer te laten. Die dag heb ik 3x de opmerking gekregen dat ik al inhammen kreeg en vroeg kaal zou zijn.

Sinds die dag is mijn wereld ingestort. De concentratieproblemen waren ineens weer helemaal terug. Ik bleef dat jaar zitten met 9 onvoldoendes en ik werd naar de havo gestuurd. Eenmaal op de havo bleef ik dat jaar opnieuw zitten met 5 onvoldoendes. Ik heb mezelf daarna herpakt waarna ik nipt mijn havo diploma heb kunnen halen.

Ik was ondertussen al 19 en na het filmen van mijn haarlijn zag ik wel degelijk achteruitgang. Ik zat niet te wachten om onder deze mate van stress een nieuwe studie te starten dus ik ben gaan werken. Het was in een fabriekshal waar ik de meeste tijd van de dag alleen stond en veelal in gedachte gekeerd bent. Ik heb 2 jaar lang mezelf helemaal gek gemaakt waardoor ik continu eraan moet denken.

Ik besloot op mijn 20e toch een studie te starten, maar met deze ben ik na een maand alweer gestopt vanwege concentratie problemen. Bij colleges kon ik de docenten totaal niet volgen. Als ze een zin zeiden was ik bij de laatste woorden de eerste woorden alweer kwijt. Mijn geheugen leek op een zeef. Hetzelfde gold als ik las uit een boek of studiehandleiding. 's Nachts had ik last van erge nachtmerries waarbij ik door een onzichtbaar figuur vast werd gehouden op mijn bed en daarna met een hand door mijn haar ging. Ik werd die periode vaak helemaal doorweekt van het zweet wakker (pyjama en matras).

Ik merkte door het filmen en vergelijken dat mijn haarlijn steeds hoger werd en besloot daarom aan de medicatie te gaan. Eenmaal aan de medicatie heb ik mij 3 maanden lang enorm save gevoeld, en had ik totaal geen last van concentratieproblemen, angstaanvallen of piekeren. Tot ik merkte dat de medicatie toch niet helemaal het effect had wat ik hoopte. Na het filmen van mijn haarlijn een half jaar later merkte ik nog steeds achteruitgang op. In paniek heb ik een afspraak gemaakt bij prohair. Eenmaal daar aangekomen en mij onderzocht te hebben kwamen ze tot de conclusie dat ik een volwassen haarlijn heb die iets omhoog staat met een kleine afwijking aan de linkerkant. Hij was er 99% van overtuigd dat ik over 10 jaar nog niet volledig kaal zou zijn buiten die inhammen om. Een behandeling zou het niet beter maken.

Met de gedachte dat iemand met veel verstand van haar zegt dat je over 10 jaar nog niet kaal bent deed mij goed. Ik heb 3 maanden lang niet gepiekerd en zag weer plezier in het leven. Ik ging met vrienden stappen en schreef mij opnieuw in voor een hbo studie. Net voordat de studie begon maakte ik een video van mijn haarlijn en schrok me dood. De linker inham was echt erg achteruit gegaan en de voorkant werd ook dunner. Ik kwam spontaan in een extreme dip terecht. Ik heb dit keer mijn studie maar 1 week volgehouden. Door al de stress ben ik flauwgevallen in de trein, waar ik zelf overigens niks meer van kan herinneren.

Op dat moment was voor mij de maat vol en ben ik via de huisarts doorgestuurd naar een psycholoog. Ik moest hier een IQ test doen waar ik nogal van schrok. Ik haalde op vwo allemaal 8'en en ik heb een havo diploma maar door mijn concentratieprobleem kwam mijn score niet hoger uit dan een IQ van 78. Deze heeft door middel van EMDR geprobeerd de trauma's die ik aan mijn haar vroeger heb opgelopen op te lossen. De scherpe randjes zijn er wel vanaf maar ik ben nog wel steeds dagelijks met mijn probleem bezig. Ik zit nu bij een basispsycholoog en ben nu doorgestuurd naar een speciale psycholoog waar ik 2 juni terecht kan. Ik hoop dat deze mij volledig van mijn probleem kan afhelpen.

Mijn broer heeft gezegd dat ik kaal worden erg vind om de vorm van mijn hoofd. Dit is deels waar maar het is niet zozeer het kaal zijn. Als ik morgen wakker zou worden met een kaal hoofd en de zekerheid heb dat het zo blijft en nooit meer achteruitgang te bespeuren valt dan kan ik er zeker mee leven. Zolang het achteruit blijft gaan heb ik geen rust en blijf ik in paniek. Het is dus het proces van het steeds erger worden en steeds moeilijker te verbergen zijn wat mij steekt. Niet het kaal zijn zelf.

Het meest frustrerende is nog dat je er dagelijks aan herinnerd wordt, niet zozeer door de gedachte dat je kaal wordt, maar het soort van branderige gevoel. Of als ik buiten loop dat het koud aanvoelt door de wind op mijn inham. Door zulke dingen blijf ik eraan herinnerd worden.

Je zou denken misschien is je kop kaal scheren een optie, maar dan nog zou ik mijn haarlijn in de gaten blijven houden en gek worden als ik achteruitgang zie.

Fitness heeft mij inderdaad wel deels door de moeilijke tijd heen geholpen, maar geloof mij een goed fysiek is niet alles. Er werd gezegd scheer je kop kaal en ga fitnessen en neem een tattoo. Ik denk niet dat ik er veel gelukkiger van wordt als ik mezelf niet meer ben. Ik wil graag dicht bij mezelf blijven staan.

Bedankt voor het lezen!

Oorspronkelijk geplaatst door kalekop28 (Bericht 378145)

Beste broertje van koelkast,

Allereerst moedig van je dat je ons je verhaal deelt. Haarweb is toch een mooi forum waar we met regelmat met elkaar onze verhalen delen. Ik zelf heb het al enig tijd geaccepteerd, ik heb er letterlijk schijt aan. Het boeit in ieder geval niet meer, maar het ziet er nog ook redelijk uit en ik heb nog minimaal 2 haaroperaties als second opinion.

Ik raadt jou in eerste instantie toch een goede psycholoog aan. Praat met hem eens goed over je probleem en vooral over hoe je voelt. De vraag is namelijk of haaruitval obsessie een gevolg is van psychologische problemen, of de oorzaak is van niet lekker voelen. Achterhaal aub eerst dat even. Het kan zijn dat je iets anders hebt, waardoor je haaruitval erger maakt dan het is.

Daarnaast is het opvallend dat fina je haaruitval niet heeft geblockt, weet je zeker dat je fysiek helemaal in orde bent? Misschien heb je ergens anders last van en is haaruitval het gevolg van een fysieke kwaal. Laat je bloed eens effe checken zou ik zeggen.

Focus je ook op de goede dingen, positieve dingen je in huis hebt. Je hebt een goed body, zorg voor glanzende tanden en nice kleding. Een goede lach en een goed innerlijk, etc. Versterk de punten waarop je aan uiterlijk nog wel kan scoren. Kaalheid zal vanzelf op achterplan verschuiven. Werk aan zaken die je zelfvertrouwen zal verbeteren, fuck it, zelfs met een kale kop ben ik een knapperd is de motto. Probeer eens zo te denken, probeer het eens. Wie positief denkt, zal positief zien, wie positief ziet zal geluk proeven in zijn of haar leven.

Sta ook stil bij het feit dat je kaalheid letterlijk je leven aan het verwoesten is. Is het wel waard makker? Je bent nog fucking jong, pis erop man, ga genieten van je leven. Laat wat uitvallende haren niet je leven verwoesten, je bent sterker dan dat. Doe wel wat je eraan kan doen, maar laat het niet je leven verwoesten. Leven is meer dan enkel alleen wat haartjes.

Besef dat mensen altijd zwakke plekken zullen zoeken om jou stuk te maken, fuck mensen. Live youre life, laat niet kleine zielen jou van de weg afslaan. Wie zijn zij? Waarom sta jij zwakke gasten toe om jou leven te verwoesten met hen opmerkingen. Pak ze dubbel hard terug, ieder mens heeft wel mindere uiterlijke kenmerken. Wees hard en vies, gewoon smerig zijn, blaffen honden gelijk wat minder hard.

Probeer ook gewoon naar mensen te kijken die het slechter hebben. Ik zag laatst een man van mijn leeftijd zonder armen. Moet je zijn leven voorstellen, hij knokt ook door. Het leven is een groot strijd vriend, sta sterk en vecht terug, laat honden jou niet kapot maken. Jij bent sterker dan hen, zij zijn slechts trieste figuren die inspelen op jou zwakheden. Elimineer je zwakheden, laat dit proces jou sterker maken en kom harder terug. Afgunstige zielen zullen enkel kunnen janken dan. Je moet zelf sterker worden, in je hart en in je hoofd. Youre mind is the battlefield, als je daar wint, dan zal niemand jou nog meer iets kunnen doen.

Vecht terug, je bent sterker dan je angsten, obsessies, kwalen. Uiteindelijk zal je het toch zelf moeten doen, ieder winnaar is wel eens hard op zijn bek gegaan, such is life. The sky is the limit, go on. world is yours. Good luck mate! Leer vechten, wie vecht zal winnen.

Met hartelijke groet,

Kalekop

Oorspronkelijk geplaatst door Elser (Bericht 378170)

Dit noemen ze geloof ik 'iemand een hart onder de riem steken'. Een echte peptalk op Haarweb.

Oorspronkelijk geplaatst door Dudewhereismyha (Bericht 377753)

Als je er erg kalend uit ziet kun je beter gewoon je kop scheren. Ga naar de sportschool. Als je niet tevreden bent over de rest van je uiterlijk ten minste..

Weet je hoeveel mannen er kaal zijn? Het is doodnormaal. Sowieso boeit niemand het dat je kaal wordt om de volgende twee redenen:

1: Omdat je er qua persoon helemaal niks op verandert.
2: Omdat je heus niet zooooo interessant bent dat mensen zich bezig gaan houden met de dode eiwitten die uit jouw scalp groeien. Alsof er iemand op straat zou lopen en denkt; 'oh mijn god die jongen/man heeft geen haar op zijn hoofd wat moet die wel niet ongelukkig zijn!'. Tuurlijk niet..