|
Dag Karen
Bij mij is dit ook zo. Als ik mezelf herken in een gedicht, voelt dit zo machtig... IK kan er soms echt van beginnen huilen. Zelf gedichten schrijven is echter niet aan mij besteed. Ik ken wel veel woorden maar beschik precies niet over genoeg woordenschat (op de juiste woorden opkomen) om zoiets te doen. Laat mij mijn gevoelens maar in de kunst leggen, een schilderij, iets in klei...
Ik vind dit gedichtje echter een beetje beklemmend. In die zin dat ik me erin herken hoe ik enkele jaren terug was. Toen ik net ttm had, geen naam wist en me voor alles en iedereen afschermde. Ik ben blij dat ik de stap het gezet om me te outen want net zoals in dit gedichtje stelde ik alles uit naar 'later'. Als ik van de ttm zal afkomen, dan dit en dan dat. Maar het leven is geen generale repetitie en vliegt voor je neus voorbij dus leven moet je nu doen. Een rustpauze inlassen kan maar niet te lang want rust roest.
Maar door gedichten kan je wel jezelf beter leren kennen en leren loslaten.
Ik geef er ook een kleintje (it's all in the mind)
'Niet de dingen zelf maken mensen van streek, maar hun denkbeelden erover.'
En nu één dat me zelf vroeger veel heeft geholpen en dat ik hier ooit al eens heb geschreven:
'Raak niet verstrikt in de uiterlijke verwarring, blijf niet hangen in de innerlijke leegte. Wees kalm in de eenheid der dingen, dan verdwijnt de tegenstrijdigheid vanzelf.'
Groetjes
Kim
|