|
Beste Grover
Ik vind jouw tekst zooo herkenbaar. Ik heb het ook moelijk met die overeenstemming van gedachten. Ik weet wel wat goed is voor mij maar dit dan ook echt doen ipv alleen maar te zeggen of denken is inderdaad een moeilijk iets. Die actie ondernemen, daar wringt soms het schoentje..
Maar als ik terugkijk is er in mijn genezingsproces enkel alleen maar vooruitgang gekomen door actie te ondernemen. Actie om naar Flair te schrijven en zo bolleke te leren kennen en hier te belanden, actie door naar de psy te stappen, actie om mijn probleem aan mijn vrienden en familie bekend te maken, actie om een goed gesprek aan te knopen met mijn vader, actie om na een lange periode met hoofddeksel naar de kapper te stappen, gewoon de alledaagse actie om voor jezelf op te komen en soms al een cru te zijn tegen mensen en de consequenties te dragen.. Allemaal enorm moeilijke stappen, laat ik maar zeggen, echte overwinningen om een beetje dichter bij mezelf te komen en een beetje verder weg van de ttm.. Vroeger dacht ik altijd: als de ttm weg is, dan ga ik dit en dat ... Maar je moet eerst dit en dat vooraleer dat duiveltje nog maar aanstalten maakt om te vertrekken.. Goh, als ik het zo neerschrijf heb ik toch al wat barričres doorbroken.. De schaamte voorbij... Zo voelt het want het is telkenmale toegeven aan jezelf dat je niet helemaal bent zoals de anderen en dit aanvaarden..Tegen wil en dank soms.
Elke dag sukkel ik met dat actie-gevoel. Gewoon, bijna elke avond als ik in mijn luie zetel, nadat ik ben weggegaan of gewoon als ik ben thuisgebleven, terug begin met mijn hand naar mijn haar, tegen mezelf moet zeggen dat het beter is dat ik ga slapen want dat ik moe ben aan het worden en het dan effectief ook doen..Een constante strijd binnen mezelf doe ik elke dag terug moet overwinnen. Soms ook een strijd tegen negatieve gedachten en die proberen om te buigen naar positieve of de positieve kanten van een 'negatief iets'. Heel moeilijk...
groetjes
K
|