Citaat:
Originally posted by Oilily
Beste Grover
Ik vind jouw tekst zooo herkenbaar. Ik heb het ook moelijk met die overeenstemming van gedachten. Ik weet wel wat goed is voor mij maar dit dan ook echt doen ipv alleen maar te zeggen of denken is inderdaad een moeilijk iets. Die actie ondernemen, daar wringt soms het schoentje..
Maar als ik terugkijk is er in mijn genezingsproces enkel alleen maar vooruitgang gekomen door actie te ondernemen. Actie om naar Flair te schrijven en zo bolleke te leren kennen en hier te belanden, actie door naar de psy te stappen, actie om mijn probleem aan mijn vrienden en familie bekend te maken, actie om een goed gesprek aan te knopen met mijn vader, actie om na een lange periode met hoofddeksel naar de kapper te stappen, gewoon de alledaagse actie om voor jezelf op te komen en soms al een cru te zijn tegen mensen en de consequenties te dragen.. Allemaal enorm moeilijke stappen, laat ik maar zeggen, echte overwinningen om een beetje dichter bij mezelf te komen en een beetje verder weg van de ttm.. Vroeger dacht ik altijd: als de ttm weg is, dan ga ik dit en dat ... Maar je moet eerst dit en dat vooraleer dat duiveltje nog maar aanstalten maakt om te vertrekken.. Goh, als ik het zo neerschrijf heb ik toch al wat barričres doorbroken.. De schaamte voorbij... Zo voelt het want het is telkenmale toegeven aan jezelf dat je niet helemaal bent zoals de anderen en dit aanvaarden..Tegen wil en dank soms.
Elke dag sukkel ik met dat actie-gevoel. Gewoon, bijna elke avond als ik in mijn luie zetel, nadat ik ben weggegaan of gewoon als ik ben thuisgebleven, terug begin met mijn hand naar mijn haar, tegen mezelf moet zeggen dat het beter is dat ik ga slapen want dat ik moe ben aan het worden en het dan effectief ook doen..Een constante strijd binnen mezelf doe ik elke dag terug moet overwinnen. Soms ook een strijd tegen negatieve gedachten en die proberen om te buigen naar positieve of de positieve kanten van een 'negatief iets'. Heel moeilijk...
groetjes
K
|
Hoi Oilily (koop jij trouwens altijd je kleren daar ofzo?
),
Ik vind dat je onzettend goed op weg bent! Ik merk ook steeds meer dat
actie ondernemen cruciaal is in mijn genezingsproces. (dat geldt niet alleen voor ME, maar ook voor TTM, OCD en noem maar op wat voor ziektes....)
Ik vind je uitspraak
'Allemaal enorm moeilijke stappen, laat ik maar zeggen, echte overwinningen om een beetje dichter bij mezelf te komen en een beetje verder weg van de ttm.' een hele mooie.
Dichter bij jezelf, verder weg van TTM : heel mooi!
Ik dacht ook altijd: als mijn ME maar weg is, dān pas kan ik mijzelf accepteren, dān pas zie ik er goed uit, dān pas durf ik weer zonder angst naar het strand met mijn opgeblazen buik want die buik is dan weg, dān pas zal ik gelukkig kunnen zijn, alleen dān kan ik echt van mijzelf houden. 4 jaar lang heb ik dan ook gevochten, gevochten en nog eens gevochten om van mijn ziekte af te komen. Ik had niet echt door dat mijn ziekte een gevolg was van mijn gedachtens en gedrag. Ik probeerde mijn ziekte te overwinnen door er tegen te vechten. Ik ben er nu achter dat ik mag gaan leren om mijn ongezonde gedachtens en gedrag te 'overwinnen'. En dat gaat met vallen en opstaan. Ik ga al meer dan 20 jaar erg ongezond met mijzelf om...soms heb ik nog de verwachting van mijzelf dat ik dit gedrag in no-time moet ombuigen naar iets positiefs en dus leg ik de lat weer te hoog. Ik merk dat ik nog moeite heb met alles 'te laten zijn zoals het is'. Van mijzelf te houden 'zoals ik NU ben'. Vaak nog leef ik meer in het verleden en de toekomst als in het heden. Ik heb moeite met loslaten (leven in het verleden) en ik wil zo snel mogelijk van A naar Z (de toekomst). Maar ik ben nu bij R en dat vergeet ik nog weleens. Ik heb erg de neiging om mij voornamelijk te richten op het uiteindelijke doel van
totale genezing. Ik richt mij teveel op het doel ipv de weg. Ergens zit er nog iets in mij van:'het is pas goed als ik
helemaal beter ben...'.
Kom ik weer terug op de uitspraak van Karin_68:
'Denken dat ik een perfect herstel zal hebben is al een verslavende gedachte op zichzelf. Het geeft aan dat je ofwel een perfect herstel hebt, ofwel helemaal niet, en dat is fout. Als je dit begrijpt dan kan je hervallen zien als een DEEL van herstel, en dat deze het herstel niet hoeven te vernietigen.
Elk stukje, elk beetje is dus een stapje vooruit, ... dit kan ons enorm vooruit helpen. '
Ik WEET dat het zo is. Alleen VOELT het vaak nog niet zo voor mij.
Sterkte,
Grover.