Hoi Madelief en anderen,
Ik ben blij dat je eerlijk gereageerd hebt op mijn bericht. Ik begrijp perfect wat je bedoelt. Ook ik ben ervan overtuigd dat niemand - die geen TTM heeft - kàn aanvoelen hoe het is om met TTM door het leven te gaan. Die dwang, die zich vertaalt in trekdrang is zó sterk en onbegrijpelijk voor onszelf... laat staan dat anderen ons begrijpen.
En tóch denk ik dat het goed is om naar andere mensen te luisteren en dàt deel van hun verhaal mee te pikken wat voor ons van nut kan zijn.
Grover heeft geen TTM, maar hij heeft mij al ontzettend hard geholpen! Gewoon doordat ik op een bepaald moment in mijn proces open stond voor zijn visie... en daar ook iets mee gedaan heb.
Ik denk dat het belangrijk is dat we in de eerste plaats naar onszelf leren luisteren, maar daarnaast ook constant moeten zoeken en leren en op een positieve manier moeten blijven omgaan met TTM.
Dokter L. Gabriëls had haar verhaal. Je zou kunnen zeggen, zij is de specialiste, dus zij zal het wel weten. Maar zij hééft geen TTM!
Mijn eigen dokter/homeopaat/acupuncturist heeft ook weer zijn visie. Dat het genetisch bepaald zou zijn, daar heeft hij moeite mee. Zijn zienswijze strookt dan weer met de visie van Grover, nl dat het in jezelf ligt, dat het op een bepaald moment naar buiten komt, dat het met 'obstakels' in je leven te maken heeft...
Dat hij het dan weer behandelt via acupunctuur is zijn specialiteit en zijn manier om de dingen op te lossen. Maar, ik moet zeggen, bij mij helpt het. En, hij had een patiëntje van 12 jaar die ook, via zijn behandeling, er van af gekomen is.
Verder is er nog mijn therapeut. Hij weet (wist) niets over TTM. Maar hij heeft me wel geleerd om op een andere manier naar mezelf te kijken en om op een andere manier met mijn leven om te gaan. Hij leert me inzicht te krijgen in mezelf... en zo vallen de puzzelstukjes samen.
Laat ik vooral niet mijn beste vrienden vergeten, waar ik af en toe eens kan op terugvallen. Zij begrijpen niets over TTM, maar ze kunnen zich wel inleven hoe het moet voelen om zich niet begrepen te voelen. Snap je? En sommigen hebben wèl last van controledwang en andere vormen van perfectionisme...
Dus, lieve madelief, wacht dus niet op dè oplossing, wacht niet op hèt antwoord! Blijf openstaan voor iedereen die jou een eindje verder op weg kan helpen: een therapeut, een dokter, lotgenoten, of goede vrienden... maar blijf in de eerste plaats openstaan voor jezèlf! Voèl jezelf en doe er iets mee.
Jij bent ook al veel te lang 'onderweg' en jij verdient het -iedereen trouwens- om eindelijk die TTM onder controle te krijgen.
Ik wens het je met heel mijn hart! Echt waar!
Liefs, bolleke
|