[karin_inline]

Hoi
ik wil je niet ontmoedigen maar voor mij is het op niets uitgelopen uiteindelijk. Morgen heb ik een afsluitende afspraak,nouja, ik mag voor het invullen van een vragenlijst (10 minuten) naar Nijmegen afreizen, moet er om een uur zijn en dus moet ik om half tien al weg en dan ben ik ook nog eens dichterbij komen wonen, ander had ik dus al om negen uur weg gemoeten. Het ging met mij eerst helemaal top, was helemaal gestopt maar daarna ben ik teruggevallen (na drie maanden) en sindsdien heb ik de draad niet weer zolang op kunnen pakken. Ik heb trouwens ondertussen een andere therapeute gekregen omdat de mijne ging afstuderen en ik heb het vermoeden dat mijn terugval en het niet weer op kunnen pakken daar zeker mee te maken heeft. Ik vind het heel lullig en durf het haar eigenlijk niet te zeggen. Het is ook niet zo dat zij niet goed is maar ik heb gewoon niks aan die lui, ik reis een hele dag om daat drie kwartier te vertellen hoe het met me gaat en oplossingen aan te horen die ik allang ken maar gewoonweg niet de kracht voor heb om ze toe te passen. Ik zal het zelf moeten doen en daar kunnen zij me niet bij helpen. Ik WEET wel hoe het moet, ik WEET wel hoe ik het kan stoppen, ik KAN alleen niet stoppen en ik WIL het schijnbaar ook NIET anders deed ik het wel. Ik heb een externe factor nodig om voor te stoppen, iemand die echt trots op mij is en me dat ook oprecht laat weten maar diegene is er niet. Ik zelf kan niet trot op mij zijn want ik heb een hekel aan mezelf. Ik vind mij niet de moeite waard om voor te stoppen dus dan gaat het ook niet lukken. Schijnbaar kon de andere therapeute me er zo bij betrekken en het me zo duidelijk maken dat ik echt goed bezig was dat ik daarom kon stoppen. Deze nieuwe lukt dat niet. Het voelt voor mij dan ook als compleet falen, maar ik ben niet verbaasd want ik faal mijn hele leven al in alles. Mijn ouders hebben me nooit geleerd dat je trots mocht zijn op je eigen kunnen want zei konden het altijd beter (althans dat zeiden ze) of ze zeiden gewoon niks en dan deed je het dus ook niet goed. Gevolg: een volwassen vrouw die nog steeds niet trots kan zijn op wat ze dan ook bereikt in haar leven, iemand die alleen maar ziet dat ze faalt. Iets wat alleen nog maar duidelijker wordt nu ze werkloos is, al meer dan een jaar..."zie je wel"... Dus tja, het zal niet aan Nijmegen liggen dat het niet gelykt is, er is niemand die mij kan helpen vrees ik tenzij iemand me ooit kan leren van mij te houden...

Laat me je dus wat dat betreft niet ontmoedigen, ik ben een uitzondering hoop ik.

Groetjes

Karin