|
Beetje laat en het is stil hier op het forum, maar ik wil toch graag reageren. Deze week heeft mijn man op mijn verzoek de rest van mijn haar eraf geschoren. Nu ben ik dus kaal met stekelige stukken die ik om de dag moet scheren. Ik zal hier nog wel een topic over aanmaken want ik wil graag horen van andere vrouwen (volgens mij ervaren mannen het niet hetzelfde, een kale man is veel 'normaler' dan een kale vrouw) die dit ook hebben gekozen.
Maar dit topic gaat over acceptatie. Voordat mijn laatste haar eraf ging heb ik veel moeten huilen. Ik kan op zich accepteren dat dit gebeurt en dat ik daar niets tegen kan doen, maar het geeft me wel verdriet en dat laat ik dan maar komen. Ook nu ik net kaal ben wisselt mijn stemming nog regelmatig. Deze week is mijn eerste pruik aangekomen (een synthetische van Jon Renau) en men zegt dat hij leuk staat, dat pept me dan een beetje op. Of mijn partner die zegt dat het hem niets uitmaakt, dat hij nog net zo veel van me houdt. Lieve woorden van vrienden (ik heb het aan veel vrienden verteld, omdat ik geen schaamte wil voelen en niemand aan het schrikken wil maken als ze het onverwacht zouden zien).
Maar soms komt het verdriet nog ineens opzetten. Ik zie mezelf in het voorbijgaan in de spiegel, en ik realiseer me dat ik er waarschijnlijk nooit meer vanzelfsprekend 'normaal' uit zal zien. Of mijn hoofd jeukt en is gevoelig, de pruik prikt en is warm. Of wildvreemde mensen gaan me vertellen over familieleden met kanker (dan heb ik al gezegd dat ik een haarziekte heb en geen kanker, maar het verhaal moet er blijkbaar toch uit) en dan wil ik zo graag dat alles weer wordt als vroeger. Maar dat wordt het niet, dat weet ik. De kans dat mijn haar ooit terugkomt is heel klein en daar hoop ik dan liever niet op, ik probeer het te doen met wat er nu is. Niet altijd makkelijk! Dan ga ik nog maar eens op zoek naar een leuk mutsje of een andere pruik, dat troost een beetje.
|