Los bericht bekijken
Oud 30 juni 2007, 14:03   #63
najade
Najade
 
najade's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 30 juni 2007
Locatie: Netherlands
Berichten: 1
Even voorstellen...

Hallo Haarwebbers,

Vanmorgen ontdekte ik dit fijne forum en ben ik er direct lid van geworden. Inmiddels probeer ik hier de weg te vinden...
Verbluffend zijn de berichten en discussies die ik tot nu toe heb gelezen.
Het allereerste dat in mij opkwam, was de gedachte: 'Goddank, ik ben niet meer alleen!'

Ik ben een vrouw van 61 jaar, gezegend met een slank, jeugdig uiterlijk.
Mijn haarprobleem begon tijdens een heel zware, verdrietige periode in mijn leven (1971-1993, waarvan ik twaalf jaar in het buitenland verbleef).
Op fysiek niveau waren de gevolgen daarvan zeer ernstig. Gewichtsverlies (tot hooguit 39 kilo), algehele zwakte, zestien jaar lang geen menstruatie meer, dunner wordend haar. Toen ik uiteindelijk sterker werd (langzaam), kwam de menstruatie terug, zestien jaar na de geboorte van mijn enige kind, een meisje. Mijn haar leek wat steviger te worden en daar durfde ik geruime tijd stilletjes tevreden mee te zijn, hoewel ik dolgraag mijn oude koppie terug had gekregen.
In 1999 - ik was toen 53 jaar - begon ik eigenlijk weer volop te leven, zij het op een timide manier. Ik was al bekend geworden als dichteres en beeldend kunstenares, organiseerde en presenteerde grote literaire manifestaties en waagde het om daarvan te genieten. In 1999 ging ik aan de universiteit studeren om wat ik deed wetenschappelijk te onderbouwen. Ik was destijds de oudste student. In 2003 studeerde ik af. Mijn vriend die ik had ontmoet in 2000 (na ruim zeventien jaar alleen te zijn geweest), was trots aanwezig bij de diploma-uitreiking. Samen hadden we droevige tijden gedeeld, de ziekte en dood van mijn lieve moeder, de ziekte en dood van een klein kindje dat ons zeer dierbaar was en meer levenszaken die de mens overkomen.

Vooral gedurende de laatste twee jaar heb ik gemerkt dat het haar bovenop mijn hoofd geleidelijk dunner wordt. Nooit sprak ik erover, want het maakte me zo bang en ik schaamde me ervoor. Mijn moeder had dit probleem ook. Mijn vader (die in 1976 aan kanker overleed) was kaal op zijn kruin en mijn twee oudere broers hebben eveneens al lang last van dit soort kaalheid. Enkele weken geleden kreeg ik plotseling een huilbui en kon ik mijn partner vertellen wat me al jaren dwars zat. De lieverd reageerde fantastisch. Allereerst zei hij: 'Meiske, al had je geen haar meer op je koppie, dan nog zou je mijn engeltje zijn!' Dit werd het beginpunt van een voor ons beiden bijzonder waardevol gesprek. Reeds de volgende morgen ging ik spitten op het internet om zoveel mogelijk info te vinden en mijn maatje en ik besloten op zoek te gaan naar een oplossing.
Eerst bezocht ik onze aardige huisarts die mij nader liet onderzoeken en alopecia androgenetica constateerde. Daarna lieten we ons uitgebreid voorlichten bij diverse haarinstituten. Ik moet bekennen dat ik erg nerveus was en me soms echt ziek voelde van onzekerheid, spanning en emotie, zucht... Maar na dit alles konden we een besluit nemen: we gingen voor een pruikje... Inmiddels hebben we er eentje uitgekozen, ik heb het gepast en het wordt op maat gemaakt. Aanstaande woensdag zullen we het gaan halen...

Nu al voel ik mij een ander mens, al ben ik de oude angst nog niet kwijt.
Thuis kan ik mezelf zijn en hoef ik de pruik niet constant te dragen.
Eerlijkgezegd wil ik dat ook niet echt, want mijn eigen haar betekent nog heel veel voor me en ik zal het zo goed mogelijk blijven verzorgen.
Maar straks zal ik blij naar buiten kunnen gaan. We zwemmen zo graag en doen dat altijd in de rivier bij ons in de buurt. Ik hoef geen hoedje meer op en als er iemand achter me staat, zal ik niet meer willen wegkruipen, bang voor ogen die zien en gedachten die oordelen...

Als ik op het podium sta, zal ik me vrij voelen en lekker rondlopen met mijn microfoon, zeggend wat ik te zeggen heb...

Liefde en humor zijn mijn stille krachten geweest en ik besef nu dat veel mannen en vrouwen mijn lotgenoten zijn. Wat ben ik blij met dit forum!!!
Natuurlijk zijn er nog vele vragen en verlang ik naar contact met jullie allemaal. We kunnen elkaar in tal van opzichten helpen, daar geloof ik in, van ganser harte. Stel mij gerust vragen als je daaraan behoefte hebt, na het lezen van deze ontboezeming. Mijn poezie deel ik ook graag met jullie, mochten jullie er nieuwsgierig naar zijn (ik schrijf in het Engels, Nederlands, Frans en Duits).

Heel veel sterkte, vrienden! Laat ons optimistisch blijven en elkaar altijd steunen. Lieve groeten,

Rikki


najade is offline   Met citaat reageren