Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Rieneke
Ik ben Rieneke en moeder van een dochter die al 10 jaar lijdt aan TTM. Ze trekt voornamelijk haar wimpers en wenkbrauwen maar sinds een maandje ook haar hoofdhaar. We hebben alle mogelijke stappen al ondernomen om haar te helpen in het stoppen met trekken. Cognitieve gedragstherapie, medicatie (antidepressiva), psychotherapie en gewoon er voor haar zijn.
Ik wil graag voor mijn opleiding (psychosociaal therapeut) een presentatie geven over TTM en ben op zoek naar mensen die na jaren trekken nu trekvrij zijn en hoe dat gelukt is. Ik hoop dat deze mensen bestaan en op mijn bericht willen antwoorden. Andere reacties zijn ook van harte welkom!! 
|
Hallo,
Ik trek mijn hoofdharen al vanaf mijn geboorte. Ik trek altijd bij momenten van verveleling of momenten/tijden van spanning. Vanaf dat ik ontdekt heb dat het een naam heeft namelijk TTM. Heb ik de mensen om mij heen verteld wat ik heb, gewoon genoemd dat het TTM is en wat de TTM bij mij inhoudt. Mijn ouders en broertje wisten natuurlijk dat ik het deedt maar niet dat het een naam had. Daarna heb ik het eigenlijk aan vrienden en vriendinnen verteld en vertel ik ook aan nieuwe mensen die ik leer kennen, ik vertel het hen wanneer ik het doe en zij het zien of gewoon wanneer het over gekke eigenschappen gaat of zo. Tot nu toe heeft eigenlijk iedereen goed gerageerd. Bij mij houdt dat dus in dat ik bij momenten van spanning en/of verveling aan mijn haren ga voelen ik zoek/voel dan naar een speciaal haartje, vaak een sterker haartje die wat rimpelig voelt (ik noem het een sterk haartje dat structuur heeft) en die trek ik uit. Wanneer het haartje eruit getrokken is voel ik me nog niet beter of zo. Het beter voelen komt pas wanneer ik er mee knoop en langs me lippen haal(rondraaien van de haar tussen wijsvinger en duim (zelf noem ik dit breien) na het knopen haal ik het knoopje langs me lippen, echt een super gevoel. raar eigenlijk!? Omdat ik dit al deed vanaf dat ik geboren werd ging ik niet naar een gewoon kinderdagverblijf naar maar een medisch kinderdagverblijf daar ging het beter en deed het veel minder, na het MKD ging ik naar een gewone basisschool daar werd het weer erger en op een gegeven moment was ik bijna geheel kaal en zeiden mensen steeds ach wat zielig zo jong en dan al kanker (daar gingen die mensen vanuit). Op de basisschool werd ik veel gepest en had ik op een gegevens moment door dat het trekken van mijn haren het pesten alleen maar erger maakte (ze hadden weer iets om me mee te pesten) Ik heb toen een pop gekocht en trok die haren om er mee te knopen dit maakte dat me haar na verloop van tijd weer langer werd. Op de middelbare school werd ik niet gepest, ze lieten me meer een beetje links liggen, dit maakte wel dat ik me soms eenzaam voelde maar het trekken werd wel minder. In de 3e van de middelbare school kwam er een omslag, ik was het zat om altijd maar in merk kleren te lopen omdat andere dat ook hadden (ik was een meelopertje deed zo veel mogelijk om erbij te horen, maar niets hielp) ik ben flink gaan shoppen en kocht kleren die ik echt leuk vond (al was een hele andere style dan in de mode was) De dag erna ging ik met mijn nieuwe kleren naar school, opeens iedereen aardig en ik werd iets meer door iedereen bij alles betrokken en heb uiteindelijk nog best een redelijke laatste 2 jaren op de middelbare school gehad. Op mijn 16e kreeg ik mijn eerste vriendje, dit was goed voor mijn TTM ik werd zekerder van mezelf en het trekken/knopen werd heel veel minder. Toen het uitging ik was 18 werd het natuurlijk weer veel erger. Wel had ik veel vrienden toendertijd en dat hielp me na verloop van tijd om weer minder te trekken. Op me 20e kreeg ik mijn 2e vriendje, (echt een super knappe jongen) Ik snapte echt niet wat hij met mij moest. In de tijd dat ik met hem had zag ik een programma van BNN waarin TTM werd genoemd, vanaf toen wist ik dus dat wat ik deed een naam had. Er was toen een bijeenkomst van TTM lotgenoeten waar ik naar lang twijfelen heen ben gegaan, waar ik met een raar gevoel vandaan kwam. In de tijd dat ik met deze jongen had ging het ook weer beter, soms had ik een trekvrije periode (vaak wanneer ik naar de kapper was geweest) Op mijn 22 e ging dit ook weer uit en werd het weer erger. Nu ben ik al weer enige tijd vrijgezel en ben ook op mezelf gaan wonen wat best lastig was, meer alleen dus meer tijd om ongestoord te trekken/knopen. Ik trek zeg maar aan de onderkant, dus dat wordt nog bedekt door de haren erboven. Op een gegeven moment kwamen de korte plukjes door het haar erboven steken, het zag er niet uit. Elke keer moest ik het goed leggen, kammen, stylen enz. om het weg te werken. Begin dit jaar was ik dat zat en ben naar de kapper gegaan. Ik zei dat ze het net zo kort moesten knippen als het korste plukje, dit heeft ze gedaan en van haar tot over mijn schouders ging ik naar een heel kort kopje. Uiteindelijk was het toch nog een best leuk kort kopje, maar het was heel kort en was toch altijd blij met mijn langer haar. Ik besloot dat dit het punt moest zijn om te stoppen met trekken en knopen en dat ik het nu weer lang laat groeien zodat het allemaal gelijk lang wordt. Het is nu juni me haar is alweer een eind gegroeid en ik ben nog steeds trekvrij. Hoe ik dit doe. Ja weet ik eigenlijk niet. Ik heb op dit moment een rustig leven. Voel me helemaal thuis in me huisje, heb een leuke baan. Heb goede vriendinnen die van mijn TTM weten en aan hen vraag ik dan wel eens stiekem een haartje om te knopen en die krijg ik dan ook (als ze losse haren hebben natuurlijk) Zij hebben lange haren en met een goede structuur. En dus mede dankzij hun donatie van haren en het ontspannen leventje dat ik op het moment heb ben ik nu dus al vanaf januari helemaal trekvrij!! En ik hoop het nog heel heel heel lang vol te houden. Maar goed met TTM weet je het nooit het ligt altijd op de loer. Maar toch ik probeer vol te houden. Heel verhaal ik weet niet of je er wat mee kan. Maar er sta altijd achter het initiatief om TTM uit de taboesfeer te halen.
Groetjes Nancy