|
Zo, eindelijk tijd om mijn vakantie-haar-ervaring met jullie te delen. Nog bedankt voor jullie goede wensen en het was een hele fijne week!
Het grootste deel van de tijd heb ik geen pruik gedragen, hij zat in een grote enveloppe in mijn koffer en kwam er niet uit. Ik droeg een hoofddoekje, hardloopmutsje of niets. Buiten onder de mensen het hoofddoekje. Dat zit prettig en voldoet op zich prima, maar het trekt toch aandacht. Kinderen gapen je soms aan, volwassenen zie je zich afvragen: heeft ze kanker of is ze moslim?
Na een kleine week merkte ik dat ik daar toch moeite mee begon te krijgen. Je wil gewoon niet altijd dat soort aandacht krijgen, je wil ook wel eens niet opvallen. Ik werd er een beetje verdrietig van, ook al steunt mijn partner me heel erg en vindt hij dat ik me er niets van aan moet trekken.
Dus toen we een dag voor vertrek een terrasje wilden pakken (het was heerlijk weer in Zuid-Italië!) heb ik mijn pruikje tevoorschijn gehaald en eens lekker opgeschud. Binnen een minuutje zat hij prima op mijn hoofd en buiten merkte ik meteen het verschil: niemand keek me meer raar aan. Toen werd ik toch zo blij! Want ik had weer keus, ik kan zelf kiezen hoe ik gezien wil worden. Een goede ervaring.
Ik zou willen dat vrouwen met haarproblemen meer zichtbaar konden zijn zonder zich raar te hoeven voelen. Daar wil ik aan meewerken door me te vertonen zoals ik (ook) ben, zonder haar. Maar als ik daar even geen zin in heb, kan ik een pruik pakken en me 'normaal' voelen. Mijn keus.
Wat de jeuk betreft: ik merk steeds weer dat die minder wordt als ik de pruik langer draag. Het is dus wennen aan het gevoel. En dat gaat lukken.
|